Νομίζατε ότι είστε αφεντικά του βόλεϊ;; ρε “φάπες” συνεχόμενες μοιράζομαι!

Η ολοκληρωτική επιστροφή του Παναθηναϊκού στα φυσιολογικά του στάνταρ, κάνει τον Ολυμπιακό να υποχωρεί σταθερά στο βόλεϊ ανδρών και γυναικών. Μια ομάδα που τόσα χρόνια εκμεταλλεύτηκε την απουσία ουσιαστικού αντιπάλου…

Το βόλεϊ έζησε για αρκετά χρόνια, μια πλασματική πραγματικότητα. Κατά την περίοδο της οποίας «γιγαντώθηκε» μια ομάδα που δεν άξιζε, δημιούργησε ετσιθελικά αξία ένας σύλλογος που δεν συμβαδίζει πρακτικά με τον ερασιτεχνικό αθλητισμό. Συμβαδίζει με τη χαρά της νίκης και την ευκολία αυτής.

Ο Ολυμπιακός πήρε τίτλους τα τελευταία χρόνια. Στο βόλεϊ γυναικών ειδικά, άθλημα που έμοιαζε με ανεξερεύνητα νερά σε επίπεδο κατάκτησης, βρέθηκε να μετρά 8 σερί πρωταθλήματα. Φτιάχνοντας μια τεχνητή δυναστεία, δημιούργημα ενός και μόνο λόγου: Έπαιζε μόνος του, χωρίς ουσιαστική αντίσταση.

Η ευθύνη προφανώς και δε βαραίνει τους ερυθρόλευκους. Είναι του Παναθηναϊκού που πέρασε τα πέτρινα χρόνια του. Δύσκολα, στενάχωρα και με μεγάλη ανηφόρα που όμως την ανέβηκε. Ούτε τα παράτησε για να πάει να αγοράσει άλλη ομάδα και να τη «βαφτίσει», ούτε τίποτα. Ήπιε όλο το ποτήρι της στεναχώριας, μέχρι που επανήλθε. Το επισφράγισμα της επιστροφής, ο τίτλος στο Ρέντη.

Το ίδιο το άθλημα βίωσε μια αλλοίωση της ιστορίας του. Στοιχείο που αποδεικνύεται περίτρανα με την ευκολία υποχώρησης του Ολυμπιακού, μόλις συνάντησε αντίσταση. Μόλις βρήκε τον πραγματικό του αντίπαλο να τον κοιτάει στα μάτια, παρότι έχει μικρότερο μπάτζετ και χρειάστηκε να ανταπεξέλθει δυσκολίες που αφορούν μέχρι και την εχθρική στάση της ίδιας της λίγκας.

Στο βόλεϊ ανδρών όλοι είχαν καταλάβει τι «παίζει» και από τη στιγμή που δυνάμωσε ο ΠΑΟΚ και με ευκολία του πήρε τίτλους. Τώρα με τον Παναθηναϊκό, ο Ολυμπιακός μοιάζει απλά με τρομαγμένο ζωάκι που κουρνιάζει μπροστά στο θηρίο που έχει μπροστά του. Ακόμη κι αν οι Πράσινοι έχουν πολλά περιθώρια βελτίωσης, ως τέτοιο φαίνονται στα ερυθρόλευκα μάτια.

Είναι πολλά τα χρόνια στα οποία ο σύλλογος του λιμανιού θεώρησε πως έγινε ξαφνικά… αφεντικό του βόλεϊ. Η εποχή που έπαιζε και μάζευε τίτλους κόντρα στη Σύρο, τον Παμβοχαϊκό, τη Σαντορίνη και ανάλογης δυναμικής ομάδες, πέρασε. Τελείωσε. Πλέον για να δείξουν πως έχουν μέγεθος, πρέπει να τα βάλουν με κάποιον όπως ο Παναθηναϊκός. Αυτόν δηλαδή που με άνεση τους παίρνει τίτλους, τους «σπάει» έδρες, απλά και μόνο επειδή επέστρεψε στα στάνταρ του.

Κάθε σύλλογος, κάθε τμήμα, «χτίζεται» μέσα απ’ την πορεία των ετών. «Ψήνεται» στον πρωταθλητισμό μέσα απ’ την εμπειρία του. Απ’ τα εύκολα και τα δύσκολα. Οι Πράσινοι και σε επίπεδο βόλεϊ, δεν είναι ομάδα του 2000. Κουβαλά μια απίστευτη κληρονομιά, που του δίνει ταυτότητα σε όλα τα επίπεδα. Από τους αγωνιστικούς χώρους, μέχρι την εξέδρα.

Όταν καλείται να αντιμετωπίσει ένα σωματείο που όσο μεγάλο και δημοφιλές κι αν είναι, έχει ιδρύσει-αγοράσει τμήματα βόλεϊ γυναικών, μπάσκετ γυναικών, χάντμπολ, μέσα στις τελευταίες δύο δεκαετίες, τότε η κατάληξη φαντάζει δεδομένη.