Δεν αμφισβητείται ότι είναι η καλύτερη ομάδα του πρωταθλήματος!

Η κεκτημένη από πέρυσι ταχύτητα – ταυτότητα του Παναθηναϊκού, η οποία αρκεί – βάσει της εικόνα των ανταγωνιστών του – για να αποτελεί στο σημερινό στιγμιότυπο την καλύτερη ομάδα του πρωταθλήματος.

Υπάρχει έστω ένας που πιστεύει ότι αν τα ίδια δύο πέναλτι που δόθηκαν υπέρ του Παναθηναϊκού είχαν δοθεί υπέρ της ΑΕΚ δεν θα διαμαρτύρονταν οι Πράσινοι; Αν υπάρχει, πάω πάσο. Δυστυχώς για τον Παναθηναϊκό η ανικανότητά του στην τελική φάση και στην τελική πάσα έδωσαν απολύτως φυσιολογικά άφθονη τροφή για κουβέντα για τις δυο φάσεις με τις οποίες σκόραρε. Με Τζαβέλλα, Ρότα και Χατζισαφί στην αρχική αμυντική τετράδα της και χωρίς αμυντικό μέσο από το 58′ έως το 94′, η ΑΕΚ θα μπορούσε χθες να φύγει από τη Λεωφόρο με πέντε – έξι γκολ στην πλάτη. Ετσι είναι, όμως, το ποδόσφαιρο: πέρυσι έχανε απίστευτες ευκαιρίες πριν από το πρώτο γκολ του Τριφυλλιού και έφυγε ηττημένη με 3-0 και τρία γκολ σε 15 λεπτά. Εφέτος, με πολύ καλύτερο ρόστερ από τη μέση και μπροστά ήταν στα δικά μου μάτια πολύ κατώτερη του αναμενόμενου, αλλά δεν δέχθηκε γκολ στη ροή του αγώνα, παρά μόνο από την άσπρη βούλα. Απίθανο!

Απολύτως φυσιολογικές οι διαμαρτυρίες της ΑΕΚ, όλες οι ελληνικές ομάδες θα διαμαρτύρονταν για τις συγκεκριμένες φάσεις. Γιατί; Διότι σε αμφότερες υπάρχει «γκρίζα ζώνη». Για να μην επιχειρήσουμε κάποια ντρίμπλα, άποψή μας είναι πως α) στo πρώτo πέναλτι είναι σωστή η απόφαση του Καμπάκοφ, καθώς η επαφή του Σπόραρ με τον Χατζισαφί είναι… επαφή και επουδενί «δικαιολογεί» το «παπασταθοπούλειο» άνοιγμα των χεριών του έμπειρου αμυντικού που επιχείρησε να εκμαιεύσει το επιθετικό φάουλ β) στο δεύτερο πέναλτι ο Λιβάι Γκαρσία δεν εκτείνει το χέρι του τόσο ώστε να σπρώξει τον Γκάνεα, αλλά ο Ρουμάνος έχει αποκτήσει με το σώμα του πλεονέκτημα με κατοχή μπάλας και ο εξτρέμ της ΑΕΚ πέφτει πάνω του με κεκτημένη ταχύτητα και του… στερεί αυτό το πλεονέκτημα αφού πέφτει πάνω του. Δεν το θέλει, αλλά συμβαίνει. Θυμίζει κάπως το πέναλτι που είχε κερδίσει ο Γιούρκας Σεϊταρίδης από τον Κριστιάνο Ρονάλντο στην πρεμιέρα του Εuro 2004. Είναι ένα αμφισβητούμενο πέναλτι. Οχι πεντακάθαρο. Ο ρέφερι και ο VAR συναποφάσισαν για την εσχάτη των ποινών.

Και, όχι, ο Καμπάκοφ δεν είναι μέλος κάποιας αόρατης «συμμορίας» του Κλάτενπεργκ. Αν ήταν, δεν θα είχε καταλογίσει το πέναλτι υπέρ της Ενωσης που ακυρώθηκε λόγω οφσάιντ. Αν ήταν, θα είχε αποβάλει τον Τζαβέλα για τους θεατρινισμούς και τις διαμαρτυρίες (όχι πως θα ήταν σωστό, αλλά τα έχουμε δει αυτά πολλάκις παλαιότερα). Επαναλαμβάνω: απολύτως θεμιτές οι διαμαρτυρίες της ΑΕΚ, διότι δεν είναι δυο πέναλτι για τα οποία λες αμέσως «σωστός ο ρέφερι». Τα υπόλοιπα περί «παράγκας» είναι «επικοινωνιακά» και επειδή έχουν δει πολλά τα μάτια μας, θεμιτά κι αυτά, αλλά δεν τα πιστεύει κανένας.

Κατά τα λοιπά: ο Παναθηναϊκός ήταν υπέροχος μέχρι το 25′, η ΑΕΚ ανώτερη στο δεκάλεπτο 25′-35′, οι Πράσινοι πολύ δυνατοί στο τελευταίο δεκάλεπτο του α΄ μέρους και έτοιμοι να «πληγώσουν» τον αντίπαλο σε κόντρα επιθέσεις στο β΄ μέρος. Του το έκανε πιο εύκολο του Γιοβάνοβιτς ο Ματίας Αλμέιδα, ο οποίος λανθασμένα αντικατέστησε ταυτόχρονα Σιμάνσκι – Γιόνσον και πολύ νωρίς τον Γκατσίνοβιτς. Στο «ροντέο» που ακολούθησε μέχρι το τέλος του αγώνα συνέβη το απίστευτο: δεν σκόραρε κανένας, παρότι ο Παναθηναϊκός είχε δυο δοκάρια και άλλες δυο καθαρές φάσεις και η ΑΕΚ δυο σπουδαίες ευκαιρίες με τον Σέρχιο Αραούχο και την άστοχη κεφαλιά του Λιβάι ένα λεπτό πριν από τη λήξη της αναμέτρησης.

Σε γενικές γραμμές ο Γιοβάνοβιτς διαχειρίστηκε καλύτερα το πιο φτωχό μεσοεπιθετικά ρόστερ του συγκριτικά με τον Αλμέιδα. Παρουσίασε έναν Παναθηναϊκό, ο οποίος δικαιούταν σαφές προβάδισμα στο α΄ μέρος και τουλάχιστον δυο γκολ στο β’ ημίχρονο με το «δώρο» του Αργετινού κόουτς. Ομως οι παίκτες του στην τελική φάση πάσα και ο θαυμάσιος Στάνκοβιτς «διέγραψαν» τις ευκαιρίες που ουσιαστικά πρόσφερε στο πιάτο του Παναθηναϊκού η Ενωση, μετατρέποντας τον πρώτο σκόρερ της, Πινέδα, σε αμυντικό μέσο (!!!!) και παίζοντας 4-4-2 από το 58′: μια ομάδα που δομήθηκε σε όλη την προετοιμασία με διαφορετικές διατάξεις και λογική…

Η ΑΕΚ έχει πολύ δρόμο ακόμα. Πάρα πολύ δρόμο. Διαθέτει εκπληκτικό για τα ελληνικά δεδομένα ρόστερ από τη μέση και μπροστά, περιμένει τον Μουκουντί που είναι μέγα ερωτηματικό, τον Σιντιμπέ που μπορεί να κάνει τη διαφορά στο δεξί της άκρο και… αναγκαστικά θα τη βγάλει εφέτος με Χατζισαφί – Μοχαμαντί αριστερά. Μπορεί να γίνει πάρα πολύ καλή ομάδα, αλλά εφέτος άρχισε το χτίσιμο, είναι αβέβαιο αν θα αντέξει ο Αλμέιδα στην περίπτωση που μείνει πολύ πίσω και θα πρέπει να κάνει τρομερές υπερβάσεις για να φτάσει σε διεκδίκηση τίτλου.

Ο Παναθηναϊκός δεν είναι στα πολύ high του στην πραγματικότητα. Δεν παίζει καλύτερα απ’ ότι στο περυσινό τελευταίο δίμηνο. Το παιχνίδι του εναντίον αυτής της σούπερ ποιοτικής μεσοεπιθετικά ΑΕΚ ήταν το καλύτερο εφετινό του. Κι αν δεν βελτιωθεί σε όλα μα όλα τα πεδία (ανασταλτικά, τελική προσπάθεια, μεγαλύτερη διάρκεια στην έντασή του) και δεν βρει γρήγορα τους ταιριαστούς ρόλους των νέων (βασικά του Μπερνάρ, ίσως και του νέου χαφ), θα βρεθεί σίγουρα προ δυσάρεστων εκπλήξεων μέχρι το τέλος του πρώτου γύρου.

Προς το παρόν, είναι τόσο μεγάλα τα χάλια του Ολυμπιακού, είναι τόσο μεγάλη η ποιοτική διαφορά του σημερινού ΠΑΟΚ από τον πρωταθλητή ΠΑΟΚ του 2019 και είναι τόσο πολλές οι αλλαγές της ΑΕΚ και του Αρη σε όλα τα επίπεδα που οι Πράσινοι προχωρούν με την κεκτημένη περυσινή ταχύτητα-ταυτότητα. Αυτή από μόνη της δεν αρκεί για να σηκώσει την κούπα, διότι όλοι οι ανταγωνιστές του θα βελτιωθούν κατά τη διάρκεια της σεζόν. Στο σημερινό στιγμιότυπο ο Παναθηναϊκός είναι αναμφισβήτητα η καλύτερη ομάδα, παρότι δεν έχει τους καλύτερους (και σίγουρα όχι τους πιο ακριβοπληρωμένους) στις περισσότερες θέσεις παίκτες. Αυτό, όμως, ισχύει σήμερα. Αν δεν δουλέψει για να βελτιωθεί (κυρίως μεσοαμυντικά) θα το χάσει το προβάδισμα που έχει πάρει στην εκκίνηση του μαραθωνίου.

πηγή: gazzetta.gr