Next please….Να περάσει ο επόμενος παρακαλώ…

Η ανάπτυξη του τριφυλλιού μέχρι τότε έγερνε από αριστερά, με το τρίγωνο Μάγκνουσον, Χουάνκαρ, Αϊτόρ να δημιουργεί συνεχώς ρήγματα και ειδικά τον Ισπανό μεσοεπιθετικό να οργιάζει.

Ο Γιοβάνοβιτς ήθελε πλουραλισμό. Αλλά και να βάλει στην εξίσωση τη συνύπαρξη Μπερνάρ-Παλάσιος. Το πάντρεμα του ταΐσματος με σωρηδόν κάθετες του Βραζιλιάνου, με την ικανότητα του Αργεντινού να κινείται ταχύτατα στο χώρο.

Για αυτό είναι άλλωστε υψηλού επιπέδου προπονητής ο Σέρβος, γιατί ξέρει να παντρεύει με μαεστρία και να εκμεταλλεύεται στο μάξιμουμ τα θετικά χαρακτηριστικά των παικτών του, να βρίσκει τις χημείες και να εκπαιδεύει μία συγκεκριμένη φιλοσοφία που απαιτεί (και) την αντίληψη των παικτών σε τακτικό επίπεδο.

Μέχρι το 23’ ο  Μπερνάρ δεν είχε ακουμπήσει τη μπάλα. Τότε, την υποδέχτηκε με μία επαφή, κοίταξε για λίγα δευτερόλεπτα στο χώρο και με μία δεύτερη επαφή έβγαλε τον Παλάσιος τετ α τετ για το πρώτο γκολ.

Ηταν κάτι πολύ απλό για τον Μπερνάρ. Μία εύκολη πάσα για το πλούσιο ρεπερτόριο και την ποδοσφαιρική αντίληψή του, για αυτό και έμεινε απλώς όρθιος χαμογελώντας μόλις ο Αργεντινός έφευγε στη γωνία για να πανηγυρίσει.

Πέντε λεπτά μετά (28’), ο Σάντσες πάλι, του έδωσε τη μπάλα κι αυτός με μία εκπληκτική επαφή την έστειλε συστημένη στον Αϊτόρ. «Μαγική» κάθετη, ακόμα καλύτερη κι απ’ αυτή στο γκολ του Παλάσιος.

Ο Αϊτόρ για εκατοστά δεν τη βρήκε στο βηματισμό του.

Στο 33’, ξανά ο Σάντσες τον τροφοδότησε στον άξονα. Εκανε γρήγορα μέτρα με τη μπάλα, βγήκε στο τρανζίσιον και την κατάλληλη στιγμή την έσπασε στον Χουάνκαρ που σέντραρε με τη μία προς τον Αϊτόρ, το σουτ του οποίου τράνταξε το δοκάρι.

Οφ σάιντ έδωσε ο βοηθός αλλά ο Ισπανός μια χαρά καλυπτόταν από τον Τσιλούλη.

Ο Μπερνάρ είχε μπει στην εξίσωση για πρώτη φορά κι ο Παναθηναϊκός ήταν ισοπεδωτικός στο χορτάρι. Αν όχι το καλύτερο, σίγουρα ένα από τα καλύτερα και πιο πειστικά ημίχρονα της ομάδας φέτος.

Με τον 30χρονο Βραζιλιάνο να ξεδιπλώνει στιγμές από «top class» επίπεδο. Καλώς τον.

Μεγαλύτερη διάρκεια χρειάζεται να αποκτήσει αλλά αυτή προϋποθέτει αγωνιστικό ρυθμό, τον οποίο ο Μπερνάρ αρχίζει ξεκάθαρα να αποκτά παιχνίδι με το παιχνίδι, όπως επίσης εντάσσεται ολοένα και περισσότερο στη φιλοσοφία του Γιοβάνοβιτς και τα χαρακτηριστικά των συμπαικτών του.

Το πρώτο σουτ της Λαμίας στο ματς έγινε στο 42’ απ’ τον Μανούσο με τη μπάλα να κατευθύνεται προς τη θύρα των οπαδών του Παναθηναϊκού που δεν είχαν σταματήσει να τραγουδούν εκστασιασμένοι απ’ την εντυπωσιακή εικόνα κυριαρχίας και το χαρακτήρα της αγαπημένης τους ομάδας.

Παρεμπιπτόντως πέμπτη στη σειρά νίκη του Παναθηναϊκού απέναντι στη Λαμία, αλλά και τέταρτο συνεχόμενο ματς που δεν δέχεται γκολ απέναντί της επί Γιοβάνοβιτς. Κλείνει η παρένθεση.

Στο δεύτερο ημίχρονο ήταν η σειρά του Τσόκαι να μας συστηθεί κανονικά. Μία πρώτη χειραψία είχαμε στο ολιγόλεπτο ντεμπούτο του με τον Αστέρα Τρίπολης, αλλά στη Λαμία μας είπε «γεια σας, είμαι ο Τσόκαι και είμαι πολεμιστής».

Ατάιστος. Με το μαχαίρι στα δόντια ανασταλτικά, πεισματάρης και με τη μπάλα στα πόδια αξιοπρεπέστατος.

Επτά λεπτά μετά την είσοδό του όχι μόνο πάτησε, αλλά μπήκε με τσαμπουκά στην αντίπαλη περιοχή απ’ την πάσα του Ιωαννίδη (το πιο ώριμό του ματς στον Παναθηναϊκό μετά τον τελικό του Κυπέλλου) και τη γύρισε ιδανικά προς τον Βέρμπιτς αλλά ο Αντέτζο έδιωξε στη γραμμή.

Είχαν προηγηθεί δύο κλεψίματα και ισάριθμες κερδισμένες μονομαχίες. Το τάκλιν αυτοθυσίας που κάνει στο φινάλε μπροστά από τον πάγκο του Παναθηναϊκού στον Νούνιες είναι το πλέον ενδεικτικό.

Είναι πολύ σημαντικό για τον Παναθηναϊκό, σ’ ένα ματς που απουσίαζε ο Κουρμπέλης να αποδεικνύεται ότι υπάρχει ποιοτικό βάθος στον άξονα της μεσαίας γραμμής της ομάδας.

Κι ένας λόγος παραπάνω όταν αριθμητικά μειώθηκαν οι λύσεις μετά το Οσκαρ ατυχίας του Τρουιγέ που δυστυχώς θα χάσει τη σεζόν αφού πρόλαβε να αγωνιστεί μόλις δέκα λεπτά με την πράσινη φανέλα. Κρίμα κι άδικο.

Το ματς στο δεύτερο ημίχρονο μετατράπηκε σε μείγμα… κατς και ράγκμπι. Υπό την πλήρη ανοχή ασφαλώς του διαιτητή Φωτιά (για γέλια και για κλάματα το να μη δείξει κίτρινη κάρτα στο ισοπέδωμα του Ιωαννίδη και να τελειώσει η Λαμία χωρίς αποβολή) και τον αναμενόμενο…υπέρμετρο ζήλο των γηπεδούχων.

Ο Παναθηναϊκός του Γιοβάνοβιτς, όμως, δεν κωλώνει πουθενά. Εχει (και) χαρακτήρα. Με τον Τσοκάι να κουμπώνει γάντι στις ειδικές συνθήκες και να φωνάζει «παρών».

Το δεύτερο γκολ που κλείδωσε το «οκτώ στα οκτώ» ήρθε από άλλη μία επιλογή του Σέρβου προπονητή που σήκωνε συζήτηση.

Φακούντο Σάντσες. Τον κράτησε στην ομάδα το καλοκαίρι γιατί τον θεωρεί αξιόπιστο και πειθαρχημένο. 

Και τον διατήρησε στην ενδεκάδα αντί του Βαγιαννίδη ακριβώς επειδή έχει φάει με το κουτάλι τέτοια ματς, αίμα και άμμος.

Οπως επίσης γνώριζε ο Γιοβάνοβιτς την ικανότητά του στις στατικές φάσεις παρότι δεν είναι πρώτο μπόι.

Κι ο Σάντσες τον δικαίωσε σε όλα πανηγυρικά. Ο Μάγκνουσον αστόχησε με το κεφάλι στο πρώτο κόρνερ φαρμάκι του Μπερνάρ, αλλά ο Αργεντινός αμυντικός με το πείσμα του τα κατάφερε σε δεύτερο χρόνο.

Και ξέσπασε δικαιολογημένα αφότου σκόραρε, μ’ όλη την ομάδα να γίνεται ένα κουβάρι μπροστά απ’ τον κόσμο του Παναθηναϊκού. Αυτό ήταν. Να περάσει ο επόμενος.

Μία ακόμη μάχη κερδισμένη, με απώλειες σημαντικές, με ασθενοφόρα να παίρνουν τους παίκτες και με την ομάδα να μην μπορεί να κάνει άλλη αλλαγή ούσα αναγκασμένη να παίζει με δέκα παίκτες από το 81’.

Με τον Γιοβάνοβιτς να κάνει κομπολόι τον Φέστα που είδε το πλάνο του να αχρηστεύεται από το πρώτο λεπτό.

Και με τον Παναθηναϊκό να μην κωλώνει πουθενά και να συνδυάζει χαρακτήρα, θέαμα, νίκες, άμυνα από γρανίτη και όπλα που… έρχονται στη φαρέτρα, με πρώτο απ’ όλους τον αρτίστα Μπερνάρ.

Για να μαθαίνετε πάντα πρώτοι την αθλητική επικαιρότητα, ακολουθήστε μας στη σελίδα μας στο Facebook στο Twitter στο Instagram