Ο Γιοβάνοβιτς έπαθε Κλοπ, ο Παναθηναϊκός σαν οργανισμός ήταν σε «λειτουργία πτήσης»…

Αυτό που συνέβη στον Παναθηναϊκό δεν είναι εύκολο να εξηγηθεί.

Οι εξηγήσεις που δίνουν οι περισσότεροι, όχι σε αυτό το case αλλά γενικότερα, είναι τόσο επιφανειακές που δεν αγγίζουν συνήθως καν το πρόβλημα. Στον ομαδικό αθλητισμό πολλές γραμμές τέμνονται για να οδηγηθείς σε ένα ασφαλές συμπέρασμα, αρκεί να έχεις πολύπλευρη γνώση, να έχεις αφιερώσει ώρες ώστε να εντρυφήσεις, να συζητήσεις, να ακούσεις, να μάθεις. Η πλειοψηφία (φιλάθλων-δημοσιογράφων-παραγόντων) βλέπει μόνο όσα συμβαίνουν στο γήπεδο και το γενικότερο έλλειμμα κρίσης στην «ανάγνωση» οδηγεί σε καφενειακά συμπεράσματα.

Ο Γιοβάνοβιτς είναι για τον Παναθηναϊκό ό,τι ο Κλοπ για τη Λίβερπουλ. Πήρε ένα τεράστιο μέγεθος, με μεγάλη ιστορία, που έκανε 20 μεταγραφές ανερμάτιστα και χωρίς πλάνο, αλλά απείχε από τη διεκδίκηση τίτλων, δημιούργησε ένα ελκυστικό πακέτο, έφερε τον κόσμο κοντά, πήρε τρόπαιο στην πρώτη χρονιά, κι έκανε μια ομάδα που έχει το 4ο μπάτζετ να έχει 12 νίκες σε 13 αγώνες.

Απέναντι στη Μάντσεστερ Σίτι των δισεκατομμυρίων που μπορεί να αγόραζε ό,τι ασημικό έβρισκε μπροστά της και τη Γιουνάιτεντ που ξόδευε χωρίς να ξέρει που πάει, η Λίβερπουλ είχε τον Κλοπ που έψαχνε διαμάντια ακατέργαστα τύπου Μανέ, Φιρμίνο, Αλεξάντερ Άρνολντ, Ρόμπερσον, Τσιμίκα και δημιουργούσε υπεραξίες μέσα από τη δουλειά, τη συνέπεια, την εργατικότητα, το κίνητρο, το ομαδικό πνεύμα. Σε τι είχε αναφυλαξία; «Εμείς δεν θα πάρουμε ποτέ παίκτες με 100 εκατομμύρια»…

Ο Γιοβάνοβιτς στον Παναθηναϊκό είναι μια έκδοση α λα ελληνικά: Έκανε 12 στα 13 και πήρε Κύπελλο με τον Κότσιρα, τον Ιωαννίδη, τον Αϊτόρ. Έφτασε μια ομάδα κυριολεκτικά από το πουθενά στην κορυφή. Γιατί λειτουργεί προσωποκεντρικά, είναι ο απόλυτος άρχοντας και το κέρδισε, δεν του χαρίστηκε τίποτα. Και του πιστώνεται 101% η επιτυχία. Όπως του χρεώνεται και η… μηνιαία κατάρρευση. Πλέον ο Παναθηναϊκός είναι με τα σημερινά δεδομένα πρώτο φαβορί να τερματίσει 4ος όχι για βαθμολογικούς λόγους, το πιθανότερο είναι πως την Κυριακή θα πάρει και μια ανάσα. Όσο για αυτό που βγάζει στο γήπεδο, την απειθαρχία των παικτών, την ατιμωρησία, το έλλειμα plan B.

Ο Παναθηναϊκός έχασε το momentoum γιατί την κρίσιμη ώρα ο προπονητής του έπαθε Κλοπ. Πέτυχε τον Αλαφούζο σε μία μοναδική, επιχειρηματικά-οικονομικά, συγκυρία με μεγάλες δυνατότητες και δεν διέβλεψε τον κίνδυνο, δεν θωρακίστηκε έγκαιρα, δεν φρόντισε να λειτουργήσει προληπτικά. Δεν κάλυψε τα κενά του ενώ ήξερε ότι ο Γενάρης θα είναι ο πιο κρίσιμος μήνας της τελευταίας 12ετίας για τον Παναθηναϊκό και γκρέμισε ό,τι έκτιζε εδώ και 1,5 χρόνο. Το παράδειγμα είναι μόλις… λίγα μέτρα πιο πέρα, όχι στον προπονητή αλλά στον πρόεδρο του Ερασιτέχνη Παναθηναϊκού που είδε τι βουνό ερχόταν το νέο χρόνο, πήγε στον ιδιοκτήτη της ΠΑΕ και ζήτησε τη συνδρομή του για να αγοράσει ό,τι χρειάζονταν τα δημοφιλή ομαδικά τμήματα του για να τα ενισχύσει στην τελική ευθεία. Κι ο Ερασιτέχνης έκανε με αυτά τα χρήματα έξι μεταγραφές. Ίσως δεν κατακτήσει τα πάντα, αλλά θα τα διεκδικήσει όλα.

O Παναθηναϊκός είναι δύσκολο πια να αντιστρέψει την κατάσταση γιατί και το μικρότερο ρόστερ απ’ όλους έχει και το λιγότερο ποιοτικό σε θέσεις κλειδιά (φορ, χαφ, κέντρο άμυνας) και είναι και ένας οργανισμός που δεν έχει καμία «αμυντική» θωράκιση: Όταν η ΕΠΟ τον Δεκέμβριο κινδύνευε με άλωση καθώς η κυβερνητική συνιστώσα επιθυμούσε αλλαγή διοίκησης επειδή «ο Μπαλτάκος ευθύνεται για τις διαιτησίες του Παναθηναϊκού», ο Παναθηναϊκός δεν αμύνθηκε σθεναρά αλλά παθητικά κοιτούσε το φεγγάρι «γιατί είμαστε στο +8». Κι από την πρώτη αγωνιστική του β’ γύρου, τα μηνύματα έρχονταν διαδοχικά από τους Έλληνες διαιτητές (Παπαδόπουλος, Γκορτσίλας, Τσαγκαράκης) που υπάγονται στις Ενώσεις της ΕΠΟ. Στην οποία ο Παναθηναϊκός είναι κανονικός θεατής των εξελίξεων, όπως ένας αναγνώστης που διαβάζει τα σάιτ.

Όταν ο Ολυμπιακός διέλυε το σύμπαν για τους διαιτητές που τον έπαιζαν 50-50, όταν η ΑΕΚ δεν αφήνει να πέσει κάτω ούτε η άποψη του Κουτσιαύτη, του Ντέμη και του Κατσουράνη, όταν ο ΠΑΟΚ υπερασπίζεται το συμφέρον του για ένα πέναλτι σε ματς που κέρδισε, στον Παναθηναϊκό ήταν σε λειτουργία πτήσης «δείχνοντας» τη βαθμολογία. Πηγαίνοντας – στο πιο κρίσιμο timing – με τον σταυρό στο χέρι ίσως κάποια στιγμή ψάχνεις το χέρι σου…

Κι έτσι ο υπνωτισμός έφερε τα εξής αποτελέσματα: Ο αρχηγός του αποφάσισε σε ένα ματς να αποβληθεί επειδή εκνευρίστηκε. Ο Παναθηναϊκός τον χάιδεψε με 20.000 ευρώ πρόστιμο. Ο επόμενος, που τυγχαίνει (;) να είναι και αυτός αρχηγός, δεν αποβλήθηκε εσκεμμένα, απλά «πούλησε» την ομάδα του. Ξανά 20.000 ευρώ πρόστιμο. Το ένα έφερε το άλλο, ο Παναθηναϊκός στο μεταξύ ξόδεψε και 3 εκατ. Ευρώ να πάρει παίκτη που ξέρει την ελληνική πραγματικότητα κι είδε το ματς από τον πάγκο. Γιατί; Διότι ο προπονητής του δεν αλλάζει τακτική, κι ας τον έχουν διαβάσει όλοι κι ας παίζει με τρία αμυντικά χαφ απέναντι σε 11 παίκτες που αμύνονταν κάτω από το κέντρο, για αυτό άλλωστε και δεν είχε κάνει σουτ στην εστία ως το 33’…

Οι εμμονές πληρώνονται. Η ΑΕΚ τις πλήρωσε στην αρχή όταν ο Αλμέιδα πήγε να καθιερώσει 3-5-2 με Αμραμπατ και Τσούμπερ στα άκρα. Έχασε, ξανά έχασε, έστριψε το τιμόνι, το καράβι βγήκε χωρίς φόβο στην ανοιχτή θάλασσα.

Στον Παναθηναϊκό έχασαν, ξαναέχασαν και συνέχισαν εκεί, στο ίδιο μοτίβο. Με 4 ήττες, 3 ισοπαλίες και 2 νίκες είναι εκτός Κυπέλλου και ρότα δεν αλλάζει.  Τώρα και στο πρώτο σουτ σε κάθε αγώνα δέχεται γκολ και αν δεν μπορούν οι άλλοι θα το βάλει και μόνος του με τρίσποντες μπιλιάρδου (Πέρεθ) ή με απλές σπόντες (Μπρινιόλι). Άουτ σημαδεύουν οι αντίπαλοι, γκολ γίνονται. Γιατί το ποδόσφαιρο έχει δικούς του, άγραφους κανόνες και τιμωρεί.

Ο Παναθηναϊκός πούλησε ακριβά το τομάρι του για ένα γύρο και αντί να βγει να αγοράσει τον χειμώνα τα ξεπούλησε όλα όσο-όσο λες και βρίσκεται σε εκποίηση. Αν είχε διαβλέψει θα έπαιρνε και στόπερ που είχε τη δυνατότητα να πάρει στο φινάλε και τα λεφτά για τη ρήτρα του Κάουλι θα έδινε ώστε να τον έχει 31/12 στην προπόνηση. Αν έδινε λεφτά για να πάει με τσάρτερ στην Κύπρο και στον Βόλο (!), λογικά θα μπορούσε να πληρώσει κιόλας για να μπει στον Γενάρη με το ρόστερ που θα αφαιρούσε και την ευθύνη από όσους δεν φοράνε τάπες.

Ο Γιοβάνοβιτς έχει αρμοδιότητες «μάνατζερ αγγλικού τύπου», σκαλίζει μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια σε μια μεταγραφή και ιδανικά θα ήθελε να φτάσει όπως η Λίβερπουλ να κάνει 2-3 μεταγραφές τα καλοκαίρια. Αγωνιστικά, είναι δεδομένο πως έχει και την εμπειρία και την εξυπνάδα και τη διορατικότητα να δει τι φταίει και να το αλλάξει, έστω κι αν μοιάζει αργά. Ο Παναθηναϊκός μπορεί να φαίνεται ότι κάηκε, αλλά βρίσκεται σε διαδικασία εξέλιξης και πρέπει ενόψει της επόμενης σεζόν να δει το μοντέλο λειτουργίας που θέλει να εφαρμόσει.

Όχι φυσικά στον προπονητή που δεν αγγίζεται όποια κι αν είναι η εξέλιξη (αυτό κι αν θα ήταν έγκλημα και πισωγύρισμα…) διότι εκείνος έκανε τον Παναθηναϊκό ανταγωνιστικό, αλλά στο πως πλαισιώνεται με ποδοσφαιρανθρώπους στην αγορά και στο σκάουτινγκ ώστε να μην ξαναπάθει ό,τι έπαθε φέτος δύο φορές: Μία το καλοκαίρι όπου έφτασε να παίζει την πρόκριση με τον Καμπετσή και μία τον Γενάρη όπου εμφανίστηκε σαν φτωχός συγγενής. Η λύση για να μην ξανακοιτάξεις ποτέ πίσω, είναι να επιταχύνεις, όχι να επιβραδύνεις…

Πηγή: sdna.gr

Για να μαθαίνετε πάντα πρώτοι την αθλητική επικαιρότητα, ακολουθήστε μας στη σελίδα μας στο Googlenews στο Facebook στο Twitter στο Insta