Ο κόμπος έφτασε στο χτένι

Ο Παναθηναϊκός βρήκε έναν ακόμα τρόπο για να χάσει παιχνίδι στην Euroleague και ο Γιώργος Κούβαρης αναρωτιέται τι άλλο πρέπει να γίνει για να αποχωρήσει ο Ντέγιαν Ράντονιτς από την τεχνική ηγεσία της ομάδας…

Θα με χαρακτηρίστε «μετά Χριστόν» προφήτη.

Θα σας παραπέμψω ωστόσο στο live του Gazzetta. Μόλις ο Ματ Τόμας ευστόχησε σε μία από τις δύο βολές (σ.σ. βάλε και τις δύο ρε συ Ματ) που επιχείρησε στα 17” πριν από το τέλος του αγώνα με τη Βαλένθια και με το σκορ στο 91-89, έγραψα χαρακτηριστικά: «Θεωρώ ότι ο Παναθηναϊκός πρέπει να κάνει φάουλ και να έχει δική του την τελευταία επίθεση». Ο Παναθηναϊκός ΔΕΝ έκανε φάουλ, ο Κρις Τζόουνς ξεμαρκαρίστηκε στέλνοντας στην… εξέδρα τον Ντέρικ Γουίλιαμς με μια απλή προσποίηση και σαν σε προπόνηση ευστόχησε με ολύμπια ψυχραιμία στο buzzer beater με το οποίο η Βαλένθια έφυγε με τη νίκη από το ΟΑΚΑ.

Έγινε τίποτα που έχασε ο Παναθηναϊκός (ένα ακόμα) παιχνίδι στην Euroleague; Όχι. Σιγά τα ωά θα πει κάποιος από τη στιγμή που το ευρωπαϊκό πουλάκι έχει… πετάξει μακριά εδώ και αρκετό καιρό. Όμως ΟΛΑ αυτά θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί και η ομάδα να ήταν σε καλύτερη κατάσταση εάν ο (κατά τ’ άλλα συμπαθέστατος ως άνθρωπος) Ντέγιαν Ράντονιτς ξεκουραζόταν κάπου στην Ποντγκόριτσα. Αντίθετα ο Μαυροβούνιος εξακολουθεί να βρίσκεται στην άκρη του «πράσινου» πάγκου με αποτέλεσμα να «πονάνε» τα μάτια των φίλων του Παναθηναϊκού από αυτά που (δεν) βλέπει στο παρκέ από την αγαπημένη ομάδα τους.
Γιατί έπρεπε να κάνει φάουλ

Είχε δεν είχε ο φετινός Παναθηναϊκός, βρήκε έναν ακόμη τρόπο να χάσει παιχνίδι στην Euroleague. Μόνο το… buzzer beater τρίποντο είχε ξεφύγει. Ε, ήρθε και αυτή η ώρα. Εννέα στις 10 φορές είμαι της άποψης ότι αν μια ομάδα έχει προβάδισμα δύο πόντων και πρέπει να παίξει την τελευταία άμυνα με 10+ δευτερόλεπτα να απομένουν για το τέλος, δεν νοείται να μην γίνει φάουλ. Δεν νοείται να ρισκάρει την ήττα. Κάνω εδώ μια παρένθεση για να παραθέσω τη μία φορά που ΔΕΝ ήμουν υπέρ του φάουλ όπως πέρυσι στο ματς Εφές-Παναθηναϊκού στην Κωνσταντινούπολη. Και πάλι οι «πράσινοι» δέχθηκαν τρίποντο στο τέλος (από τον Μοερμάν) με το οποίο έχασαν την ευκαιρία για μια σπουδαία εκτός έδρας νίκη ωστόσο ήταν οι συνθήκες και οι καταστάσεις τέτοιες (τόσο σε αυτό το ματς, όσο και γενικά στη σεζόν) που έπρεπε να παρθεί το ρίσκο. Τουλάχιστον με τη δική μου κρίση.

Στην προκειμένη περίπτωση και δη στο ματς με τη Βαλένθια τα πράγματα ήταν τελείως διαφορετικά. Και θα εξηγήσω τι εννοώ.

• Ο Παναθηναϊκός έπαιζε στην έδρα του και είχε την ώθηση από τον κόσμο.

• Ο Παναθηναϊκός είχε δεχθεί καλάθι ή εύστοχες βολές και στις πέντε τελευταίες επιθέσεις της Βαλένθια. Και πιο συγκεκριμένα από τον Κρις Τζόουνς.

• Ο Παναθηναϊκός είχε πετύχει καλάθι (ή αντίστοιχα πόντο ή πόντους από βολές) και στις πέντε τελευταίες επιθέσεις του.

Κοινώς καμία από τις δύο ομάδες ΔΕΝ είχε καταφέρει να «βγάλει» μια «καθαρή» άμυνα στο τελευταίο δίλεπτο του αγώνα Οπότε αναρωτιέμαι και λέω; Γιατί να μην γίνει ένα φάουλ στα 10” πριν από το τέλος; Στην καλύτερη περίπτωση θα ευστοχούσε σε μία βολή ο αντίπαλος παίκτης ή στην ακόμα καλύτερη να αστοχούσε και στις δύο. Όμως και στο χειρότερο δυνατό σενάριο των 2/2 βολών για το 91-91, η τελευταία επίθεση θα ήταν στα χέρια των παικτών του Παναθηναϊκού. Εκείνοι θα όριζαν την τύχη του αγώνα έχοντας αποδείξει ότι μπορούσαν να σκοράρουν με συνέπεια. Και φυσικά δεν θα περίμεναν να την ορίσει κάποιος άλλος όπως έκανε ο Κρις Τζόουνς στην εκπνοή του αγώνα.

Μετά το τέλος ο Ράντονιτς επικαλέστηκε τα σχεδόν 40 λεπτά του Λι στο παρκέ, την παρουσία των δύο νέων παικτών, τα προβλήματα κ.ο.κ. Κολοκύθια με τη ρίγανη θα πω εγώ. Από τη στιγμή που μπορούσαν οι παίκτες του Παναθηναϊκού να (καθ)ορίσουν την τύχη του αγώνα ΟΦΕΙΛΑΝ να το κάνουν. Και για να ακριβολογώ όχι οι παίκτες, αλλά ο προπονητής ο οποίος -επιμένω- έπρεπε να πάει σε φάουλ. Όλα τα άλλα είναι για λαϊκή κατανάλωση. Άντε και πήγε για την άμυνα. Άντε και να το δεχτώ. Πώς; Με δύο παίκτες όπως οι Μπέικον και Γουίλιαμς οι οποίοι έχουν την άμυνα μόνο στο λεξικό τους και όχι στο ρεπερτόριό τους; Μπορεί οι προπονητές να γνωρίζουν όσα δεν γνωρίζει ο κόσμος όλος, αλλά στην προκειμένη περίπτωση και στην συγκεκριμένη φάση η επιλογή στέφθηκε με απόλυτη αποτυχία. Για να είμαι δίκαιος θα πω και τούτο. Σε αυτό το ματς ο Ράντονιτς έκανε καλή διαχείριση των αλλαγών και των παικτών. Ίσως να το παράκανε με Μπέικον λόγω του κακού β’ ημιχρόνου και ενδεχομένως να χρειαζόταν περισσότερο ο Γκριγκόνις.

Πάντως είναι κρίμα. Πραγματικά κρίμα για την υπερπροσπάθεια που έκανε ο Αρτούρας Γκουντάιτις με ένα «γεμάτο» double double αγγίζοντας το ρεκόρ καριέρας του (23π., 10ριμπ.) όπως επίσης και ο Πάρις Λι (25π., 7ασ.) ο οποίος με τη σειρά του βρίσκεται σε δαιμονιώδη φόρμα. Κρίμα γιατί η άμυνα του δευτέρου ημιχρόνου θύμισε και πάλι επίπεδα… ΕΣΚΑ με 50 πόντους παθητικό, αλλά τους δύο παίκτες να αποτελούν (εκτός από επιθετικές αιχμές) τη φωτεινή εξαίρεση. Και εδώ αναρωτιέμαι και λέω: Πώς είναι δυνατόν ο αμυντικογενής Ντέγιαν Ράντονιτς να έχει την 5η χειρότερη άμυνα στη φετινή Euroleague με 81.6 πόντους κατά μέσο όρο; Πώς είναι δυνατόν να πρέπει ο Παναθηναϊκός να σημειώσει 93 πόντους στην έδρα του για να νικήσει τη Βαλένθια;
Ο Ράντονιτς έχει ήδη αποτύχει

Είχα γράψει προ ημερών και πιο συγκεκριμένα μετά την ήττα στην Μπολόνια ότι έχει αδειάσει η «κλεψύδρα του Ράντονιτς». Ε, πλέον ο κόμπος έχει φτάσει και στο χτένι. Δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση. Και όσο θα συντηρείται, άλλο τόσο ο Παναθηναϊκός θα βολοδέρνει μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας και θα χάνει την λάμψη των πάλαι ποτέ δοξασμένων χρόνων. Ο Ράντονιτς μπορεί να είναι καλός και χρυσός προπονητής για ομάδες εντός των (πάλαι ποτέ ενωμένων) Γιουγκοσλαβικών συνόρων, μπορεί με μια ομάδα τύπου Ερυθρού Αστέρα να κατακτήσει και το διαπλανητικό πρωτάθλημα, αλλά έξω από αυτά και δη σε μια ομάδα με τεράστια πίεση για ΑΜΕΣΑ αποτελέσματα (τόσο όσον αφορά τις νίκες, όσο και όσον αφορά το ίδιο το μπάσκετ) όπως είναι ο Παναθηναϊκός έχει αποτύχει παταγωδώς.

Όχι τίποτε άλλο αλλά σε λιγότερο από μία εβδομάδα ξεκινάει το Final 8 του Κυπέλλου Ελλάδας. Εκεί όπου «κρίνεται» ο πρώτος (και πιο εφικτός) στόχος της χρονιάς. Εκεί όπου ο Παναθηναϊκός θα κληθεί να κατακτήσει ένα τρόπαιο. Και αναρωτιέμαι: Με αυτό το μπάσκετ, με αυτήν την ψυχολογία, με αυτήν την (μη) καθοδήγηση, με αυτό το κλίμα που επικρατεί, μπορεί να «χτυπήσει» τον Ολυμπιακό που παίζει μπάσκετ βγαλμένο από τα πιο τρελά όνειρα των φιλάθλων του; Μιλάμε για τη μέρα με τη νύχτα. Για το ζενίθ με το ναδίρ. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε ΔΕΝ υπάρχει μπασκετική λογική που να δίνει έστω και ένα 10% πιθανότητες στον Παναθηναϊκό στην (πιθανή και λογική) «διασταύρωση» με τον «αιώνιο» αντίπαλό του στον ημιτελικό. Ακόμα και αν (λέμε τώρα) το κατακτήσουν οι «πράσινοι», το μερίδιο θα ανήκει στους παίκτες.

Θα μου πείτε θα αλλάξει κάτι εάν αλλάξει τώρα ο προπονητής ενόψει του Final 8; Μόνο η ψυχολογία. Μπασκετικά δεν υπάρχει ο χρόνος για να αλλάξει κάτι. Αν και εδώ που τα λέμε όλο και κάτι περισσότερο θα δούμε σε επίθεση και άμυνα σε σχέση με αυτό που βλέπουμε τώρα. Γιατί επιμένω και λέω. Ο Παναθηναϊκός ΕΧΕΙ καλό υλικό. Ασχέτως αν έχει γίνει λανθασμένος προγραμματισμένος και λανθασμένος σχεδιασμός στο ξεκίνημα της σεζόν τον οποίο πληρώνει τώρα η ομάδα. Και μάλιστα με το πιο ακριβό τίμημα. Από εκεί και πέρα θαρρώ φαίνεται δια γυμνού οφθαλμού ότι ο προπονητής δεν εμπνέει τους παίκτες οι οποίοι παίζουν με το ένστικτο και το προσωπικό ταλέντο και όχι με τις συνεργασίες και την ομαδική λειτουργία.

Εν κατακλείδι: Καλώς ή κακώς πρέπει να βρεθεί μια λύση με τον κόουτς Ράντονιτς. Και άμεσα. Όχι τίποτε άλλο, αλλά πάει στράφι η προσπάθεια των παικτών. Των καλών παικτών. Και ταυτόχρονα με αυτήν την εικόνα θα αρχίσει να απομακρύνεται περισσότερο και ο κόσμος από το γήπεδο. Ήδη το ΟΑΚΑ δεν θυμίζει τα προηγούμενα χρόνια… Και αυτό ίσως να είναι ακόμα χειρότερο και από την απώλεια των τίτλων…

ΥΓ: Απαράδεκτο να γιουχάρεται (έστως και «χλιαρά») παίκτης της ομάδας μέσα στο γήπεδό του. Από τη στιγμή που και ο ίδιος ο Αγραβάνης έχει δηλώσει δημόσια ότι έχει καταλάβει τα λάθη του, θεωρώ ότι η κουβέντα πρέπει να τελειώσει εκεί. Και μπράβο στην πλειοψηφία του κόσμου που βρέθηκε στο ΟΑΚΑ αντέδρασε σε αυτές της αποδοκιμασιες. Τα υπόλοιπα στο παρκέ.

ΥΓ2: Ο Αγραβάνης έβγαλε μαχητικότητα και σκληράδα χωρις να χρησιμοποιηθεί στην κλασσική του θέση και κάθε μέρα θα προσαρμόζεται και περισσότερο. Ο Τόμας έδειξε με το «καλημέρα» για ποιον λόγο είναι «κλασσικός σουτερ». Αστόχησε στα τρία πρώτα, αλλά δεν… πτοήθηκε και πήρε και τα επόμενα σουτ. Θεωρώ ότι θα βοηθήσει πολύ.

ΥΓ3: «Λαβωμένος» ο Παναθηναϊκός και μάλιστα λίγες ημέρες πριν από το Final 8. Δεν έχει ούτε την πολυτέλεια αλλά ούτε και το περιθώριο να έχει απώλειες την επόμενη εβδομάδα.

Για να μαθαίνετε πάντα πρώτοι την αθλητική επικαιρότητα, ακολουθήστε μας στη σελίδα μας στο Googlenews στο Facebook στο Twitter στο Insta