Βρε τρεις βαθμούς ακόμη και μετά ας είναι… αουτσάιντερ

Οι βαθμοί μετρούν στο σημείο που έχουμε φτάσει, αν κι ο Παναθηναϊκός απέδωσε και καλό ποδόσφαιρο.

Δύο γκολ, τρία δοκάρια, δεκάδες τελικές. Ο Παναθηναϊκός τα πέτυχε αυτά, οπότε η «μετάφραση» είναι πως δεν έχουν σωστή νοοτροπία και ικανότητα γι’ αυτό αστοχούν. Αν ήταν άλλη ομάδα στη θέση των Πράσινων, θα αναλύαμε μέχρι τα πλέι οφ τη δημιουργική ικανότητα των… υπερομάδων. Στην Ελλάδα βρισκόμαστε, δυστυχώς η δύναμη του τρόπου προβολής φάνηκε σε τραγικά σοβαρότερα ζητήματα απ’ το ποδοσφαιράκι.

Πραγματικά δεν βρίσκουμε κάποια ουσία στην ανάλυση του πόσο καλά έπαιξε ο Παναθηναϊκός. Είτε έπαιξε σούπερ, είτε λιγότερο καλά, οι τρεις βαθμοί έχουν αξία στο σημείο αυτό. Οι βαθμοί θα στέψουν τον πρωταθλητή, όχι οι τελικές, τα δοκάρια ή ακόμη και ο αριθμός των γκολ. Είτε βάλεις έξι, είτε δύο, είτε… μισό, αν δε «φας» κανένα, νικητής θα είσαι. Το έκανε το Τριφύλλι κόντρα στον Παναιτωλικό.

Ναι, τον Παναιτωλικό. Με προπονητή τον Αναστασίου. Με μπακ Αποστολάκη-Χατζηθεοδωρίδη και φορ Καρέλη. Με αλλαγές όπως Χουχούμη και Μπουζούκη. Αυτόν τον Παναιτωλικό. Ήρθε στη Λεωφόρο παίζοντας με δυναμισμό, με τακτική συνέπεια και ηττήθηκε λόγω της ανωτερότητας του Παναθηναϊκού που είχε τεράστιο κίνητρο φυσικά. Σκεφτείτε τώρα… άλλον Παναιτωλικό με ανάλογες συνθήκες, κόντρα σε… άλλον αντίπαλο. Όπως το σκεφτήκατε, το ξεχνάτε γιατί δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ.

Αν μπορεί να εντοπιστεί ένα πρόβλημα κόντρα στην ομάδα του Αγρινίου, είναι η δυσκολία στο γκολ παρά τις τόσες ευκαιρίες και την ενέργεια που είχε ο Παναθηναϊκός. Του βγαίνει το άγχος και η πίεση ειδικά σε τέτοιου είδους ματς. Κάλλιστα έπρεπε να έχει κριθεί η νίκη απ’ το πρώτο ημίχρονο. Απλά σε αυτή τη σεζόν, είναι δεδομένο πως η διαχείριση του πρωταθλητισμού είναι το ένα ζητούμενο. Πέρα απ’ τους ίδιους τους βαθμούς και τη διεκδίκηση του τίτλου φυσικά.

Υπάρχει και το ματς με τον Ατρόμητο όπου το «πρέπει» είναι τεράστιο. Γιατί κι εκεί αν νικήσεις, τότε πας στα πλέι οφ αυτόματα κερδισμένος. Επειδή την ίδια ώρα θα είναι το ΑΕΚ-Ολυμπιακός. Οποιοδήποτε αποτέλεσμα εκεί, ευνοεί τον Παναθηναϊκό. Είτε νικά η ΑΕΚ και ο Ολυμπιακός μένει υπερβολικά πίσω, είτε έρχεται ισοπαλία που είναι το ιδεατό θα έλεγε κανείς, είτε νικά ο Ολυμπιακός και χάνει έδαφος η ΑΕΚ. Προϋπόθεση ξαναλέμε, η νίκη στο Περιστέρι.

Σε συνθήκες και ψυχολογική πίεση, ίσως να είναι το δυσκολότερο ματς μέχρι το τέλος της σεζόν. Προφανώς αγωνιστικά οι απαιτήσεις στα ματς των πλέι οφ θα είναι απίστευτα δυσκολότερες. Απλά εκεί ανάλογη πίεση θα έχει κι ο αντίπαλος. Αφήστε που όπως διαβάζουμε το έχουν… σίγουρο. Άρα, θα είναι τεράστια αποτυχία γι’ αυτούς αν δε γίνει.

Η ΑΕΚ που ακόμη φωνάζει επειδή… θα παίξει κόντρα στον Ατρόμητο, μόνο γύρο θριάμβου που δεν έχει κάνει. Ο Ολυμπιακός ακόμη πανηγυρίζει το 0-0 επειδή έπαιξε καλύτερα. Οπότε το αουτσάιντερ είναι ο Παναθηναϊκός, όποια κι αν είναι η θέση και η βαθμολογία του. Υπάρχει καλύτερο σενάριο απ’ το να σε βλέπουν έτσι; Ιδανικό δώρο θα είναι.

Έχουμε ακόμη δρόμο. Ο Παναθηναϊκός κρατά. Δε θα πούμε πως έχει βελτιωθεί αγωνιστικά, επειδή το είδαμε με τον Βόλο και μετά ήταν κακή η ομάδα στην έδρα του Ολυμπιακού. Οπότε ένα ματς δε φτάνει. Μετά τον Παναιτωλικό πρέπει να υπάρξει μια σειρά αγώνων με ανάλογη ποδοσφαιρική άνοδο. Θετικό σημάδι είναι πως εμφανίζεται ένα κάποιο πείσμα. Λόγω της υποτίμησης που τυγχάνει επαναλαμβανόμενα το Τριφύλλι. Έχει ενοχλήσει και φαντάζει λογικό. Καλή ενόχληση, όσο τη διατηρεί η ομάδα τον εαυτό της θα εξυπηρετήσει.

Σε ατομικό επίπεδο είναι πολύ θετικό πως ο Παλάσιος πέρασε το ντεφορμάρισμά του. Σταθερά είναι απ’ τους κορυφαίους. Και φανταστείτε πως έχει να περιμένει επιστροφές το Τριφύλλι. Μπήκαν μετά από καιρό ο Μάγκνουσον και ο Κλεϊνχέισλερ. Ήταν εκτός ο Μπερνάρ όμως, ήταν εκτός ο Βέρμπιτς και ο Σάρλια. Σε μια εποχή που οι λύσεις θα χρειαστούν περισσότερο από ποτέ, όσο «γεμίζει» το ρόστερ από λύσεις, τόσο καλύτερο κάνεις στον εαυτό σου και τους στόχους σου.

Εκεί που είσαι πάντα πλήρης, είναι η συσπείρωση και η στήριξη του κόσμου. Εντυπωσιακό στοιχείο πραγματικά. Κυρίως γιατί δεν παρατηρείται το φαινόμενο μεταφοράς πίεσης στην ομάδα. Όπως θέλει ο Γιοβάνοβιτς παιχνίδι υπομονής και όχι πανικού, αυτό ακριβώς κάνει και η εξέδρα.

Έχει τα εχέγγυα ο Παναθηναϊκός για να τους αφήσει όλους… ξερούς. Αν υπάρχει δικαιοσύνη στο ποδόσφαιρο εδώ που τα λέμε, αυτό θα συμβεί κιόλας. Επειδή το Τριφύλλι κρατά την τοξικότητα μακριά από κάθε επίπεδο του πρωταθλήματος, παίζει το ποδόσφαιρό του χωρίς να του χαρίζεται το παραμικρό και χωρίς να πολώνει το κλίμα κατά συγκεκριμένου αντιπάλου ή καταστάσεων. Δείτε τι κάνουν οι υπόλοιποι και θα αντιληφθείτε τις διαφορές.

Υ.Γ. Η ζωή συνεχίζεται… Όχι με το πάτημα ενός κουμπιού. Όχι με το ζόρι. Η ζωή πρέπει να πατά παύση όταν συμβαίνει κάτι τόσο τραγικό. Χαμένα νιάτα, χαμένο μέλλον, χαμένη ελπίδα. Ούτε λόγια χρειάζονται, ούτε τίποτα. Δε βοηθούν στο παραμικρό. Το βουλώνεις και βουβά ζεις τον πόνο, σεβόμενος τον απείρως μεγαλύτερο εκείνων που έχασαν τους ανθρώπους τους. Οι αντιδράσεις του κόσμου δείχνουν ακριβώς αυτόν τον πόνο. Φάνηκε και στη Λεωφόρο και παντού.

Πηγή: sdna.gr