Σταθερός στις αρχές του κι ας μην το πάρει ποτέ

Τακτικές και πρακτικές που σιχάθηκαν οι φίλαθλοι εδώ και δεκαετίες, δεν είναι δυνατόν να μιμηθεί ο Παναθηναϊκός.

H φράση «πάμε με το σταυρό στο χέρι», έχει γίνει συνήθεια στον Παναθηναϊκό εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Εκφράζει τη φιλοσοφία που έχουν οι Πράσινοι. Είτε λόγω πρόθεσης, είτε λόγω αδυναμίας κατά καιρούς να διαχειριστούν την παρασκηνιακή πλεκτάνη του ελληνικού ποδοσφαίρου. Κατά γενική ομολογία, το μέγεθος του Τριφυλλιού συγκριτικά με το σεβασμό που είχε από τα θεσμικά όργανα, τη διαιτησία κλπ, είναι αντιστρόφως ανάλογα.

Δεν αναφερόμαστε σε 2-3 ή 5 χρόνια. Μιλάμε για δεκαετίες ολόκληρες με εξαιρέσεις ενός-δύο ετών. Οι οποίες στα μάτια των αντιπάλων φαίνονταν κι ως… εύνοια. Δικαίωμά τους να πιστεύουν αυτό που θέλουν, μια απλή παρακολούθηση της πορείας των σεζόν και του συνόλου των αγώνων, θα βοηθήσει για πιο χρήσιμα και κυρίως ασφαλή συμπεράσματα. Το περίφημο πες, πες κάτι θα μείνει, είναι τακτική που ακολουθείται από αντιπάλους. Γι’ αυτό φτάσαμε στο σημείο να ακούμε πως τα δύο πρωταθλήματα που πήρε ο Παναθηναϊκός στον αιώνα μας (2004 και 2010) είναι του «Δούρου» ή του «Βόκολου» ή του «Σπάθα» και πάει λέγοντας.

Οι «πληγές» είναι ανοιχτές στο κορμί του Τριφυλλιού. Πόσα έχει στερηθεί, πόσες καταστάσεις βίωσε που σε κάνουν να ανατριχιάζεις από αηδία και ντροπή. Δε συζητάμε καν για ντέρμπι ή πέναλτι που δε δόθηκαν, οφσάιντ και πάει λέγοντας. Ζήσαμε αγώνες με χιόνια στη Λαμία, αγώνες με πάγο στα Γιάννινα, με ομίχλη, με ένα φάουλ υπέρ σου σε όλο το ματς παίζοντας κόντρα στον Πλατανιά. Αφαιρέσεις βαθμών, προκλήσεις που έμεναν ατιμώρητες, «απαντήσεις» και επιχειρήματα της πλάκας που προσπαθούσαν να σε βγάλουν… τρελό.

Δεν τα λέμε για να θυμηθούμε τις άσχημες στιγμές. Απλά επειδή μοιάζουν να έχουν περάσει αυτές οι τόσο τραγικές εποχές, ο μεγαλύτερος φόβος παραμένει μια ενδεχόμενη επανάληψή τους. Απ’ όποιον κι αν προέρχεται αυτός ο φόβος. Η προέλευση δε μας ενδιαφέρει. Η «σφαγή» με μαχαίρι μιας απόχρωσης, δεν πονάει και δεν ενοχλεί λιγότερο απ’ αυτή με άλλα χρώματα μαχαιριού. Το θέμα είναι να μην πειράζει κανείς τον Παναθηναϊκό. Να του επιτρέπεται να διεκδικεί όταν αξίζει. Ακόμη κι όταν χάνει, να χάνει με την… αξία του. Επειδή δεν έχει την ομάδα να νικήσει. Ο Παναθηναϊκός και κάθε ομάδα του πρωταθλήματος.

Φτάνουμε λοιπόν στο σήμερα και στη διεκδίκηση του τίτλου που φουντώνει για τα καλά. Μέσα στην «κάψα» που έχει ο κόσμος, η λέξη «προστασία» θα ακούγεται όλο και περισσότερο. Όπως και το «εμείς γιατί πάμε με το σταυρό στο χέρι». Κι εμείς πολλές φορές το έχουμε σκεφτεί. Αγανακτείς, δε γίνεται να έχεις διαρκώς το αίσθημα πως κάτι θα γίνει και δε θα σου επιτρέψουν να πάρεις όσα δικαιούσαι.

Η μόνη προστασία που μπορούμε να σκεφτούμε, είναι απλά η εκμετάλλευση του ίδιου του ονόματός σου. Ο Παναθηναϊκός είναι τέτοιο μέγεθος που μάλλον ούτε ο ίδιος δεν το καταλαβαίνει ώρες-ώρες. Η δύναμη και η δυναμική, πηγάζει ακριβώς απ’ το τι σημαίνει το όνομα αυτό, τι σημαίνει να έχεις τόσους πιστούς υποστηρικτές. Η συσπείρωση του Παναθηναϊκού, η αντίληψη του ποιοι είναι οι «εχθροί», έρχονται να λειτουργήσουν ως την απόλυτη ασπίδα για την προσπάθεια της ομάδας.

Κάνει απίστευτο καλό και η στάση των άλλων. Μην κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλό μας, δεν είναι ωραίο το «τσουβάλιασμα». Κάποιος που σε «έσφαξε» σε ένα ματς, δεν μπορεί να συγκριθεί με κάποιον που το έκανε ασταμάτητα επί δεκαετίες. Θα ήταν προσβολή προς την ιστορία σου να μπεις σε αυτή τη λογική. Ξαναλέμε όμως, δεν υπάρχει «σφάξε με πασά μου ν’ αγιάσω». Όποιος σε πειράζει, όποιος σε ενοχλήσει, την ίδια ακριβώς αντιμετώπιση θα λάβει.

Σημαντικότερο όλων, το στοιχείο της αντίληψης της κατάστασης. Βλέπουμε και μόνοι μας πόσο άσχημο μας φαίνεται να υιοθετούν και να κοπιάρουν άλλες ομάδες, πρακτικές και μεθόδους που έκαναν τους φιλάθλους να αηδιάζουν. Εύνοια, αντιμετώπιση αυτής, επικοινωνιακή πολιτική, επιθετικότητα χωρίς νόημα και αλαζονεία χωρίς καμία λογική.

Άντε να πούμε πως έχει ο Παναθηναϊκός τη δύναμη να ακολουθήσει αυτούς τους ρυθμούς. Θα το θέλατε; Γουστάρατε δηλαδή αυτή τη στιγμή ο Παναθηναϊκός να αρχίσει να περνά… πριονοκορδέλα τους αντιπάλους, να κερδίζει βαθμούς απ’ την εύνοια της διαιτησίας και να δικαιολογεί τα πάντα απαντώντας πως «μας πολεμούν, είμαστε σε άμυνα, αδικηθήκαμε κιόλας».

Ταπεινή άποψη, όχι. Όσα βίωσε το Τριφύλλι στο πετσί του, δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να τα μιμηθεί. Με όποιο κόστος. Δεν είναι ιδεολογική μπαρούφα. Άλλωστε είδαμε πόσος σεβασμός υπάρχει στις ιδεολογίες, με τις διαφορετικότητες και τις ιστορίες που σε ένα βράδυ πάνε περίπατο μπροστά στην ανάγκη να πάρουμε κάνα βαθμουλάκο. Είναι απλά οι ίδιες οι αξίες σου. Δεν μπορείς να τις προδώσεις για κανένα πρωτάθλημα.

Εδώ ισχύει το τι είναι προτιμότερο; Αθώος να μπει στη φυλακή ή ένοχος να κυκλοφορεί ελεύθερος; Προτιμότερο για τον Παναθηναϊκό που έχει αισθανθεί στο πετσί του κάθε μορφής αδικία, να συνεχίσει το δρόμο του. Μην εμπλακεί σε παρασκηνιακά τερτίπια. Να εκφράσει τις θέσεις του, επειδή είναι τέτοιο το μέγεθος και η δυναμική του. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.

Στο τέλος είναι καλύτερο να ξέρεις πως προσπάθησες και δεν τα κατάφερες επειδή βρέθηκαν πάλι οι γνωστοί-άγνωστοι να κάνουν τα δικά τους. Παρά να κατακτάς και να πανηγυρίζεις για κάτι που γνωρίζεις πως δεν άξιζες. Αυτές τις αρχές ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να τις προδώσει. Εμείς τουλάχιστον δε θέλουμε να του το ζητάμε, επειδή η «δίψα» για τον τίτλο είναι τεράστια. Γιατί όπως και να το κάνεις, περισσότερο θα σε ενοχλεί η ρετσινιά που θα έχει βάση, παρά η απώλεια που ήρθε μέσω αδικίας που δεν παραδέχονται οι μιμητές της σαπίλας.

Η γραμμή είναι λεπτή. Πολλοί θα πουν πως δεν είναι θέμα αξιών και αρχών, απλά κάνεις τον μ@&@$@. Λογική η απορία, ειδικά σε μια εποχή που το ετσιθελικό θεωρείται μάγκικο και το μάγκικο θεωρείται φλώρικο. Συνέχισε εσύ το δρόμο σου και χαμένος δε θα βγεις. Το είδατε και αγωνιστικά. Ο Παναθηναϊκός είναι τόσο μαθημένος στην αδικία σε βάρος του, ή στην σκληρή αγωνιστική αντιμετώπιση των αντιπάλων, που δεν «μάσησε», δεν εκνευρίστηκε στην έδρα της ΑΕΚ. Αν η ΑΕΚ αντιμετωπίσει αυτή τη διαιτησία ας πούμε στην έδρα του Ολυμπιακού ή του ΠΑΟΚ, θα φύγει με 2-3 γκολ στην «πλάτη» και ανακοινώσεις καθημερινές για κάνα μήνα.

Υ.Γ. Το πως αντιμετωπίζεται συνολικά ο Παναθηναϊκός, δεν είναι προκλητικό πέρα από ασεβές. Οι Πράσινοι στο +2 από το δεύτερο έχοντας «σβήσει» Νέα Φιλαδέλφεια στο πρόγραμμά τους. Οι αναλύσεις αφορούν το πόσο δύσκολο είναι το πρωτάθλημα. Αν συνέβαινε το αντίθετο; Δηλαδή αν η ΑΕΚ ήταν πρώτη με +2 και είχε παίξει πρώτο αγώνα στη Λεωφόρο, θα της είχε γίνει ήδη απονομή ή όχι;

Υ.Γ.1: Δεν εθελοτυφλεί κανείς. Ο Παναθηναϊκός έχει αδυναμίες, δεν ήταν, δεν είναι υπερομάδα. Απλά είναι θετικό πως ξαναβρίσκει τις ποδοσφαιρικές αρχές του που έχασε το χειμώνα. Πιο θετικό, πως βαδίζει σε ποδοσφαιρικές αρχές, τις οποίες αν επιτέλους «μπολιάσει» με τις σωστές μεταγραφές το καλοκαίρι, ας ασχολούνται οι άλλοι με εκατοστά, μέτρα, Μπένετ και Κλάτενμπεργκ.