By Διαβάστε γιατί ο Παναθηναϊκός φέτος αξίζει να βρίσκεται στην κορυφή.
Μαγκιές, ποδοσφαιρικά «μπράτσα», επιδείξεις δύναμης και δυναμικής, συνθέτουν το σκηνικό σε ένα ελληνικό πρωτάθλημα, στο οποίο απ’ όποια πλευρά κι αν το δεις ο Παναθηναϊκός είναι εκείνος που αξίζει να βρίσκεται στην κορυφή στο τέλος για αγωνιστικούς και μη λόγους.
Θα μας απασχολεί για πολύ καιρό αυτή η περιβόητη συνάντηση στα γραφεία της ΕΠΟ. Δεδομένο, γιατί πλέον ανοιχτά γράφεται μέχρι και για αποχώρηση ομάδων αν δεν της αρέσουν οι διαιτησίες. Ακόμη κι αν δε φτάσουμε εκεί-μακάρι να μη συμβεί-οι εντάσεις ξεκάθαρα θα είναι πολλές. Αμφισβητήσεις για ορισμούς δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα, «παιχνίδια» εξουσίας, διάφορες καταστάσεις που δε σχετίζονται με το αγωνιστικό.
Ένα είδος επίδειξης μαγκιάς, να δείξουμε ποιος έχει τα μεγαλύτερα… μπράτσα. Σάμπως κι αυτό θα κρίνει τον πρωταθλητή με κάποιο τρόπο. Τέλος πάντων το νόημα το έχετε πιάσει καλύτερα από εμάς, είναι και πολλές οι αγωνιστικές και σημαντικό το έπαθλο.
Ως Παναθηναϊκός το μόνο που ακούς μέσα σε αυτή την κατάσταση, είναι να σε τσουβαλιάζουν κι εσένα. Εκεί που δεν έχεις καμία σχέση για να βρίσκεσαι και το γνωρίζουν οι πάντες. Επικοινωνιακά προσπάθησαν πολλοί να πείσουν μέχρι πως… η κυβέρνηση το «δίνει» στο Τριφύλλι. Πρέπει να έχουν γελάσει με το επιχείρημα μέχρι και τα έδρανα της βουλής ή οι καρέκλες στην ΕΠΟ.
Φτάσαμε στην τελική ευθεία μιας σεζόν που ξεφεύγει σε θέμα έντασης με ΕΠΟ, ομάδας Super League, πλέι οφ κι όλα αυτά. Μιας σεζόν αγωνιστικά θεαματικής και γεμάτης σασπένς. Διαλέγει τι κρατά ο καθένας, αναφαίρετο δικαίωμά του.
Τους Πράσινους τους έκαναν… σκληρόπετσους. Χρόνια τώρα με τις αδικίες σε βάρος τους, αλλά και την τρέχουσα περίοδο με την απίστευτα άδικη αντιμετώπιση που έτυχαν. Ποτέ δεν τους αναγνωρίστηκε ποδοσφαιρική αξία, αγωνιστική, ηθική, πνευματική, επαγγελματική. Εκεί όπου δε θα πούμε πως κανείς δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί τους, αλλά το συνολικό… πακέτο, δεν βρίσκεται αλλού για την τρέχουσα σεζόν.
Αγωνιστικά ακόμη κι αν δεν ήταν το πιο θεαματικό σύνολο, ο Παναθηναϊκός είχε τη μεγαλύτερη συνέπεια στο χορτάρι. Τόσο σε εύρος καλού διαστήματος, όσο και σε συνέπεια ποδοσφαιρική. Συγκεκριμένες αρχές τις οποίες υπηρέτησε και απ’ αυτές μάζεψε τους βαθμούς που έχει.
Ακόμη και στο περίφημο διάστημα της «κοιλιάς», το Τριφύλλι έχασε βαθμούς και έκανε δυσκολότερη την προσπάθειά του. Περίοδος που αν υπήρχε έστω 1% σχέση με το παρασκήνιο, ίσως να είχε τελειώσει το πρωτάθλημα. Τί ήταν άλλωστε; Ένα πέναλτι με τον ΟΦΗ, μη ανοχή στον τρόπο παιχνιδιού του, ένα-δύο φάουλ σε βάρος του Ιωνικού, συν τέσσερις βαθμοί. Ακριβώς κάτι τέτοια ματς, είναι που σε πείθουν τώρα για την συνέπεια του Παναθηναϊκού και στο παίρνω αυτό που αξίζει, όχι αυτό που μου χαρίζει η τύχη ή κάποιος άλλος παράγοντας που δεν είναι ποδοσφαιρικός αλλά επηρεάζει το ματς.
Και στην τύχη αν το πάμε επειδή κι εκεί σηκώθηκε… αρκετή σκόνη στον πρώτο γύρο, αν εξαιρέσουμε το 0-0 στο Φάληρο, δεν υπάρχει ματς στο οποίο ο Παναθηναϊκός να πήρε κάτι ενώ ήταν χειρότερος. Αντίθετα στην οικονομία του κάθε αγώνα αλλά και στο σύνολο του πρωταθλήματος, σαφώς οι Πράσινοι έχασαν ματς και βαθμούς που άξιζαν να πάρουν γιατί ήταν ανώτεροι. Στη Νίκαια, στη Νέα Φιλαδέλφεια με την ΑΕΚ στην κανονική διάρκεια, στην Τρίπολη έστω και με παίκτη λιγότερο.
Πάμε τώρα στην τοξικότητα. Οποιαδήποτε σύγκριση είναι σα να… κλέβει εκκλησία ο Παναθηναϊκός. Τόσο χαοτική η διαφορά του απ’ τους υπόλοιπους. Συμπεριφορά αψεγάδιαστη στο οτιδήποτε. Σεβασμός στους αντιπάλους, χωρίς δηλώσεις προκλητικές, δίχως ίχνος αλαζονείας ή έπαρσης. Αντικειμενική προσέγγιση πραγμάτων από τον άνθρωπο κόσμημα που ακούει στο όνομα Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Η μικρότερη συμμετοχή σε οποιαδήποτε τοξική διαδικασία ανακοινώσεων, θέσεων, κύκλων κτλ. Ειδικά στην Ελλάδα όλα τα παραπάνω, είναι για βραβείο Fair Play απ’ την UEFA.
Τίτλο αξίζει ξεκάθαρα ο κόσμος του Παναθηναϊκού. Απίστευτη συσπείρωση απ’ την πρώτη μέρα. «Υγεία» σε κάθε τομέα συναναστροφής με την ομάδα. Εξαιρετική ατμόσφαιρα στη Λεωφόρο, σχεδόν πάντα sold out τα ματς, καμία «απάντηση» σε προκλήσεις που ξεπέρασαν τα όρια πολλές φορές. Εκτός έδρας δίχως να δώσουν το παραμικρό δικαίωμα. Εξέδρες πανέμορφες. Στήριξη στην ομάδα σε αεροδρόμια, ξενοδοχεία, ακόμη και σε μέρη που δεν υπήρχε δικαίωμα να ακολουθήσουν στο γήπεδο.
Ακόμη και η ίδια η Λεωφόρος, είναι μια αιτία για να αξίζει ο Παναθηναϊκός τον τίτλο περισσότερο απ’ όλους τους άλλους. Έδρα που ξαναζεί τεράστιες στιγμές, γήπεδο πραγματική ιστορία. Έτσι έπρεπε να του φερθούν κιόλας, το κράτος να δημιουργήσει εκεί μουσεία όχι μόνο για τον Παναθηναϊκό, αλλά για την Αθήνα, την προσφυγιά, την ιστορία του τόπου. Μιλάμε για… ζωντανό μνημείο που ακολουθεί τη σύγχρονη ιστορία του τόπου. Πάνω από ένας αιώνας πλέον, με πολέμους, πρόσφυγες, αστική τάξη, αριστοκρατική μαγκιά. Τα πάντα.
Πέρα απ’ την ίδια την Λεωφόρο, μια σεζόν που ο Παναθηναϊκός είδε άλλες ομάδες να μπαίνουν στα νέα τους γήπεδα. Τη στιγμή που όλοι έπρεπε να έχουν και καλά κάνουν και μπράβο τους, αλλά οι Πράσινοι πρώτα απ’ όλους. Γιατί εκείνοι το παλεύουν δεκαετίες ολόκληρες. Τους «στέλνουν» σε κάθε άκρη της Αττικής. Προτάθηκαν από ΟΑΚΑ μέχρι Ελληνικό, κατάληξη Βοτανικός. Τί έμεινε; Μια Ελευσίνα και τα Μεσόγεια και τις πιάσαμε όλες τις γωνιές του νομού. Δεκαετίες ολόκληρες. Κι ακόμη στο περίμενε, ενώ έρχονται να σου αμφισβητήσουν και ιερά και όσια. Ας το αφήσουμε αυτό.
Α ναι, είπε κι ο Πέτρος Κόκαλης πως ο Παναθηναϊκός είναι ομάδα του κέντρου της Αθήνας. Σωστά, γι’ αυτό τον έχουν στείλει σχεδόν εκτός νομού σε επίπεδο προτάσεων για λύση στο γηπεδικό. Ενώ ο Ολυμπιακός έμεινε στη δική του γειτονιά, η ΑΕΚ το ίδιο και ο ΠΑΟΚ με το καλό θα πράξει ακριβώς το ανάλογο. Και θα κάνουν ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ. Μην το παρεξηγήσει κανείς. Απλά το οξύμωρο της υπόθεσης επισημαίνουμε.
Χωρίς να το πλατιάζουμε περισσότερο, ο καθένας μπορεί να εντοπίσει πολλούς λόγους για να κατακτήσει η δική του ομάδα τον τίτλο. Αφαιρέστε το συναίσθημα. Αναλύστε στο μυαλό σας τα δεδομένα σε κάθε τομέα. Στο τέλος η σούμα θα γράφει Παναθηναϊκός. Ο,τιδήποτε άλλο θα είναι απλά άδικο. Ειδικά αν διαμορφωθεί με κάποιο τρόπο, από τον κάθε… Νταμπάνοβιτς.
Comments