Περιμένωντας την εκτόξευση και του Χουάντσο…

Ο Παναθηναϊκός βγάζει πλέον πολλούς πρωταγωνιστές και περιμένουμε την εκτόξευση και του Ισπανού.

Εάν ο Παναθηναϊκός γινόταν «η ομάδα του ενός» (π.χ. του Κέντρικ Ναν, όπως συνέβη στη Βιτόρια) τότε δεν θα είχε τύχη στη φετινή, συναρπαστική Ευρωλίγκα». Όσο μεγάλος παίκτης κι αν είναι ο «ένας», στο σύγχρονο μπάσκετ χρειάζονται πολλοί πρωταγωνιστές. Κι αυτό έχουν εισπράξει οι πράσινοι στις μεγάλες φετινές νίκες τους.

Στη Βαλένθια ήρθε ο Λούκα Βιλντόζα να προστεθεί στην αλυσίδα των πρωταγωνιστών. Βγήκε μπροστά τη βραδιά που έλειπε ο Σλούκας και ήταν κάτω από τα στάνταρ του ο Ναν.

Εχουμε δει παιχνίδια με θεμέλιους λίθους τον Μήτογλου, τον Λεσόρ, τον Γκριγκόνις, τον Σλούκα, τον Ναν, ακόμη και με τον Λευτέρη Μαντζούκα κόντρα στη Μπάγερν στο ξεκίνημα της σεζόν ή τον Κώστα Αντετοκούνμπο εσχάτως. Χθες είδαμε το ρεσιτάλ του Βιλντόζα. Ποιον δεν έχουμε δει ακόμη στο «δικό του βράδυ»; Τον Χουάντσο Ερνανγκόμεθ!

Συγνώμη. Κάποιος «απουσιάζει» από αυτές τις αναφορές. Ισως ο πολυτιμότερος παίκτης του Παναθηναϊκού έως τώρα στη σεζόν: Ο Τζέριαν Γκραντ! Δεν θα τον βάλω σε καμία «εξίσωση», σε κανένα «προσωπικό βράδυ». Ο τύπος είναι η επιτομή του «λίρα εκατό»! Η λαμπρότητα της σταθερότητας και της προσφοράς. Η χαρά του προπονητή. Η αποθέωση του παίκτη-ομάδα. Όλα αυτά μαζί σε ένα παζλ από εκείνα που αρκούν για να βγάλεις το καπέλο στον Αταμάν για την επιλογή του. Και στο κλαμπ για την άμεση αντίδραση με την ανανέωση του συμβολαίου του Γκραντ.

Επιστρέφω στον Χουάντσο. Ο Παναθηναϊκός τον περιμένει. Και καλά κάνει. Δεν είναι ούτε «στοίχημα» αλά Γκάι, ούτε άγνωστος, ούτε «βετεράνος». Είναι ο Χουάντσο!

Απλά δεν έχει… εμφανιστεί ακόμη ο πραγματικός. Τον πήγε σίγουρα πίσω ο τραυματισμός. Προσφέρει στην άμυνα, παλεύει, αλλά ακόμη στην επίθεση ουδεμία σχέση έχει με τον εαυτό του. Σίγουρα εκείνος το γνωρίζει καλύτερα απ΄όλους. Όπως ξέρει και πόσα έχει επενδύσει επάνω του ο Εξάστερος σε τούτη την πολύ φιλόδοξη σεζόν.

Όμως, σκεφτείτε, πως έως χθες βράδυ ο Βιλντόζα κρατούσε τα… ηνία της αμφισβήτησης. Κάποιοι –εκτός Παναθηναϊκού- φυσικά, τον «είχαν» μέχρι και για δανεισμό ή… ανταλλαγή! Αυτά, στα σενάρια του διαδικτύου, βέβαια.

Στην πραγματική ζωή ο Βιλντόζα έβγαζε «επιπολαιότητα» στο παρκέ. Δεν έδινε στον προπονητή τη σιγουριά που απαιτεί μια ομάδα με τις υποχρεώσεις του Παναθηναϊκού. Ενδεχομένως τον «ενοχλούσε» το γεγονός ότι είναι στη 2η σειρά των επιλογών για τους γκαρντ και τη βραδιά που πήρε τη μπαγκέτα έδειξε ποιος είναι. Οφείλει όμως να ζήσει με την πραγματικότητα των Σλούκα, Ναν, Γκραντ και να την μπολιάσει με τη δική του χρυσόσκονη. Που στη Βαλένθια αποδείχθηκε πως είναι μπόλικη και πολύτιμη. Ας ρωτήσει εντός Παναθηναϊκού, όσους έχουν δει μαζί Διαμαντίδη, Σάρας, Σπανούλη, Νίκολας και θα καταλάβει αμέσως την αξία της συνύπαρξης με παίκτες που μπορούν να απογειώσουν και τον διπλανό τους.

Ο Παναθηναϊκός δεν είναι «του ενός», ούτε του Ναν ούτε του Σλούκα, γι αυτό έχει πολλά περιθώρια ακόμη να γίνει ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ομάδα, από τις κορυφαίες στην Ευρωλίγκα. Οσο «παράγει», μέσα στα παιχνίδια, διαρκώς πρωταγωνιστές, τόσο θα αυξάνει τις πιθανότητές της για ευτυχισμένη κατάληξη.

Οι νίκες στο Μονακό και στη Βαλένθια, ακόμη και οι «αυτοκτονίες» τύπου Μπασκόνια, χτίζουν χαρακτήρα. Οι νίκες που έρχονται σε βράδια μεγάλων απουσιών, όπως το χθεσινό όπου έλειπε ο Κώστας Σλούκας, χτίζουν αυτοπεποίθηση. Και ο γεγονός πως σε κάθε παιχνίδι μπορεί να προκύψει καινούργιος πρωταγωνιστής, φανερώνει την αξία ενός υλικού που διαθέτει αρκετά χρυσαφικά στη βιτρίνα. Παρεμπιπτόντως, επιστρέφει και ο Παπαπέτρου…

Ένας «μένει» να εμφανιστεί κανονικά, με βάση την αξία και το βιογραφικό του: Ο Χουάντσο Ερνανγκόμεθ. Όταν ο Ισπανός θα βρει βράδυ «αλά Βιλντόζα», όταν θα πατηθεί το δικό του κουμπί «απογείωσης», ο Παναθηναϊκός θα κοιτάξει με ασφάλεια πολύ πάνω από το 11-8 και την 4η θέση που σήμερα απολαμβάνει.