By Η αμυντική νωθρότητα του Παναθηναϊκού δεν είναι τελικά μόνο θέμα νοοτροπίας, αλλά και στελέχωσης.
Οι ήττες ή ακόμη και οι όχι πειστικές εμφανίσεις σε νίκες από τον Παναθηναϊκό φέτος είχαν αποδοθεί σε κακή νοοτροπία. Εν πολλοίς στο ότι ακόμη επαναπαυμένοι στις δάφνες των πρωταθλητών Ευρώπης, οι «πράσινοι» έδιναν την αλαζονική εντύπωση πως βάσει της φετινής ακόμη μεγαλύτερης ποιότητάς τους αρκεί να χαϊδέψουν το γκάζι για λίγα λεπτά για να κερδίσουν. Όμως αν κάτι τέτοιο μπορεί να λειτούργησε απέναντι σε ομάδες με πολύ λιγότερη ποιότητα, όπως ο Ερυθρός Αστέρας, η Μακάμπι, ακόμη και στο… πρωτάθλημα ο ΠΑΟΚ ή ο Κολοσσός, αποδείχτηκε ανεπαρκές απέναντι σε ομάδες του δικού του επιπέδου, όπως ο Ολυμπιακός, η Ζαλγκίρις και η Μονακό.
Μήπως όμως τελικά δεν είναι μόνο θέμα νοοτροπίας; Πιθανότατα ναι, αφού ο Παναθηναϊκός ερχόμενος από τη σφαλιάρα στο Κάουνας, είναι αδιανόητο να μπήκε… χαλαρός σε ένα παιχνίδι με τη Μονακό, απέναντι στον Βασίλη Σπανούλη, σε γεμάτο ΟΑΚΑ, με τον ιδιοκτήτη του παρόντα στο γήπεδο και τον προπονητή του όλη τη βδομάδα να δίνει σύνθημα για αντίδραση. Μοιάζει απίθανο επαγγελματίες παίκτες αυτού του επιπέδου, που έχουν αποδείξει στο παρελθόν πως δεν έχουν πρόβλημα κορεσμού, να παρουσιάζουν ξαφνικά το σύνδρομο του… φτασμένου και να οφείλεται η εικόνα τους αποκλειστικά σε χαλαρότητα.
Γι’ αυτό και ο υπογράφων καταλήγει στο συμπέρασμα πως ο Παναθηναϊκός ίσως περισσότερο από πρόβλημα νοοτροπίας έχει πρόβλημα στελέχωσης. Προς Θεού, όχι από άποψη ταλέντου, το επίπεδο του οποίου είναι στον… Θεό, αλλά από πλευράς ισορροπίας στα περισσότερα σχήματά του, ειδικά στη γραμμή των γκαρντ. Η τετράδα Ναν, Σλούκας, Μπράουν και Γκραντ είναι ποιοτικά η καλύτερη στην Ευρωλίγκα ασυζητητί, ωστόσο σε όσα δίδυμα ή τρίδυμα δεν βρίσκεται μέσα ο τελευταίος, η πρώτη ζώνη άμυνας ασθενεί. Κι αυτό γιατί Σλούκας και Μπράουν ουδέποτε ήταν σπουδαίοι αμυντικοί και δεν θα γίνουν στα 35 τους, ενώ ο Ναν πέρα από τις δυνάμεις που ξοδεύει στην επίθεση, παρότι έχει τα αθλητικά προσόντα για να παίξει άμυνα, έχει το κουσούρι να φορτώνεται με φάουλ, είτε με απρόσεκτες άμυνες, είτε με τεχνικές ποινές πληρώνοντας τα νεύρα του. Την ίδια στιγμή, ο Καλαϊτζάκης έχει παίξει σε 33:56 συνολικά σε 12 αγωνιστικές με τον Αταμάν να εξακολουθεί να τον… ξεχνά.
Με το πρώτο ανάχωμα των μετόπισθεν, λοιπόν, αναποτελεσματικό, η άμυνα έρχεται γρήγορα σε ανισορροπία που δεν συμμαζεύεται από τους ψηλούς. Πόσω μάλλον όταν ο Λεσόρ καλείται να παίζει σε περσινά λεπτά και ο Γιουρτσεβέν αδυνατεί να ακολουθήσει τις περιστροφές και να είναι συνεπής αμυντικά για να αυξήσει τον χρόνο συμμετοχής του.
Comments