Η μεγαλύτερη πρόκληση της τελευταίας 15ετίας

Οσοι έχουν κάνει τα χιλιόμετρά τους στη ζωή κι έχουν φάει το ποδόσφαιρο με το κουτάλι, το έχουν εμπεδώσει πλήρως. Δεν χρειάζονται… νουθεσίες. Οι νεότεροι θα το πράξουν σε βάθος χρόνου. Ετσι πάει. Στη ζωή γενικά. Οχι μόνο στο ποδόσφαιρο.

Δεν διαθέτουμε, ασφαλώς, γυάλινη σφαίρα για να γνωρίζουμε πότε ακριβώς θα το εμπεδώσουν. Αυτό που βιωματικά/εμπειρικά γνωρίζουμε είναι ότι τα ευρωπαϊκά δεδομένα σε σχέση με τα εγχώρια ήταν ανέκαθεν αλλουνού παπά ευαγγέλιο.

Το έχουμε δει με τα μάτια μας και το έχουμε βιώσει πολλάκις, ανεξαρτήτως σφαγών στο γόνατο, διαιτητών καμικάζι και τριτοκοσμικών συνθηκών ζούγκλας. Αυτά έχουν συμβεί και τα έχουμε βιώσει στο πετσί μας στον δύσμοιρο και βάναυσα κακοποιημένο τόπο μας, αλλά δεν αναιρούν την ευρωπαϊκή διαφορετικότητα ή την λανθασμένη νοοτροπία και ανικανότητα, αν προτιμάτε, να κρατηθούν δύο καρπούζια στην ίδια μασχάλη.

Με τον Παναθηναϊκό να είναι η μοναδική ελληνική ομάδα που έχει καταγράψει μέχρι σήμερα επτά προκρίσεις σε προημιτελικούς, ημιτελικούς και τελικό ευρωπαϊκής διοργάνωσης.

Εχοντας κατακτήσει μόνο μία φορά το πρωτάθλημα (1996) σε αυτές τις επτά φορές που έκανε πάταγο στην Ευρώπη και απέκτησε το προσωνύμιο πρέσβης.

Ακόμη και στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών στο Γουέμπλεϊ, το πρωτάθλημα εκείνης της σεζόν το είχε κατακτήσει η ΑΕΚ. Αλλά το φαινόμενο αυτό το συναντάμε και στις άλλες ελληνικές ομάδες. Ο Ολυμπιακός έχει δύο παρουσίες σε προημιτελικούς και την περυσινή κατάκτηση του Κόνφερενς και μόνο μία φορά είχε πάρει το πρωτάθλημα, το 1999.

Η ΑΕΚ έχει μία παρουσία σε ημιτελικό και τέσσερις σε προημιτελικούς και σε καμία από τις πέντε ευρωπαϊκές της διακρίσεις δεν πανηγύρισε στο τέλος της σεζόν το πρωτάθλημα, ενώ ο ΠΑΟΚ, τις τρεις φορές στην ιστορία του που έφτασε μέχρι τους «8», μόνο μία πήρε τον εγχώριο τίτλο. Πέρυσι.

Ο εγχώριος απολογισμός έχει ήδη γίνει. Η σεζόν είναι πλήρως αποτυχημένη όσον αφορά τους στόχους του πρωταθλήματος και του Κυπέλλου, αλλά η ευρωπαϊκή συγκυρία αποτελεί πρόκληση 15ετίας.

Μία πρόκληση που είναι ικανή να αλλάξει το τσιπάκι, την ατμόσφαιρα, αλλά και το στάτους του συλλόγου. Οχι μόνο για φέτος, αλλά και για την επόμενη αγωνιστική περίοδο.

Ο Παναθηναϊκός την Πέμπτη το βράδυ δίνει έναν από τους πιο κρίσιμους αγώνες της σύγχρονης ιστορίας του. Μία ρεβάνς-ορόσημο στο «Αρτέμιο Φράνκι» απέναντι στη φιναλίστ του περσινού και του προπέρσινου Κόνφερενς Λιγκ, Φιορεντίνα, που έχει ως στόχο την κατάκτησή του.

Είναι το τρίτο φαβορί πίσω από Τσέλσι και Μπέτις, πήγε δύο φορές στην πηγή χωρίς να πιει νερό και φέτος ευελπιστεί να τα καταφέρει. Οπως δήλωσε κι ο Παλαντίνο είναι ένας… πρόωρος τελικός για αυτήν, μέσα στο σπίτι της.

Το έργο των πράσινων για να ξεπεράσουν το εμπόδιό της και να προκριθούν σε προημιτελικά ευρωπαϊκής διοργάνωσης μετά από 22 ολόκληρα χρόνια μόνο εύκολο δεν είναι, πλην όμως η αγωνιστική εικόνα των δύο ομάδων στο νικηφόρο 3-2 του Παναθηναϊκού επί των «Βιόλα» γεννά προσδοκίες. Δημιουργεί βάσιμες ελπίδες.

Οχι εξαιτίας του αποτελέσματος. Ενα γκολ απόσταση δεν κάνει μεγάλη διαφορά και είδαμε όλοι πώς μέσα σε τρία λεπτά οι Ιταλοί πέτυχαν δύο γκολ και φλέρταραν και με τρίτο μέσα στο ΟΑΚΑ.

Αλλά για την εικόνα που έβγαλαν οι δύο ομάδες στο χορτάρι. Για την ανταγωνιστικότητα του Παναθηναϊκού. Για το πώς κουμπώνουν αγωνιστικά τα θετικά και τα αρνητικά της καθεμιάς. Για το κυριαρχικό δεύτερο ημίχρονο, που όσο και να δίνουμε έμφαση στο παράγοντα έδρα αυτή υπήρχε και στο 20λεπτο μπλακ άουτ του πρώτου ημιχρόνου. Το γήπεδο είναι ο καθρέπτης. Πάντοτε ήταν.

Το σημαντικότερο όλων είναι ότι σε περίπτωση πρόκρισης του Παναθηναϊκού ο αντίπαλός του στα προημιτελικά δεν φοβίζει. Αντιθέτως, δίνει την αίσθηση ότι είναι απολύτως εφικτή η συνέχεια της ομάδας στα ημιτελικά, είτε είναι η Τσέλιε είτε η Λουγκάνο αντίπαλος. Και εκεί τα πάντα μπορούν να συμβούν.

Ενας λόγος παραπάνω για να θεωρείται ιστορικής ευκαιρίας η ρεβάνς στο Αρτέμιο Φράνκι για τον Παναθηναϊκό και μπορεί να αλλάξει άρδην τα μέχρι σήμερα δεδομένα σε ό,τι αφορά το ποδοσφαιρικό τμήμα και την απαιτούμενη επιστροφή της προοπτικής και της συσπείρωσης με τον κόσμο του, που απουσιάζει εκκωφαντικά.

Η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα. Το τριφύλλι προβλέπεται να πουλήσει ακριβά το τομάρι του. Κι αυτά που μπορεί να κερδίσει είναι ικανά να αλλάξουν τον ρου της σύγχρονης ιστορίας του.