By Αυτός που περίμεναν όλοι…
Ήταν ένα ιδιαίτερο παιχνίδι. Μία συνθήκη που δημιουργείται πάντα όταν έχεις κάνει break στο break, έχεις ανακτήσει το πλεονέκτημα της έδρας και παίζεις το Game 4 ξανά, προφανώς, στo σπίτι του αντιπάλου σου. Και το είδαμε και χθες .
Ναι, έχεις το 2-1, ναι, έχεις τη δυνατότητα να τελειώσεις την υπόθεση πρόκριση και να τσεκάρεις από τώρα το εισιτήριο για το Final-4, όμως γνωρίζεις πως ακόμη κι αν έρθει η (απευκταία, φυσικά) ήττα, το 5ο και καθοριστικό ματς είναι στο γήπεδό σου που θα «κοχλάζει».
Όλα τα παραπάνω… συνηγορούν πως ναι, πράγματι: ήταν ένας πολύ ιδιαίτερος αγώνας.
Κι αυτό φάνηκε με το που υψώθηκε για πρώτη φορά η μπάλα στον αέρα για το τζάμπολ: ο coach Αταμάν πολύ σωστά επέλεξε να ξεκινήσει εκ νέου τον- καθοριστικότατο προχθές-Μήτογλου στη βασική πεντάδα και γιατί ο Έλληνας φόργουορντ ήταν σε ημιάγρια κατάσταση στο game 3 και για να διαβάσει απέξω στην αρχή το ματς ο Χουάντσο και να διαπιστώσει πού μπορεί να «χτυπήσει» στην επίθεση και τι χρειάζεται το Τριφύλλι στην άμυνα.
Οι πρωταθλητές Ευρώπης είχαν την «ατυχία» να δουν τον Ναν να επιστρέφει σε γήινα στάνταρ μετά τα εξωπραγματικά που έκανε στο αμέσως προηγούμενο ματς, τον Μπράουν να μην μπαίνει ξανά στο πνεύμα του αγώνα, τον Γκέιμπριελ να μην είναι ακριβώς unplayable αλλά να προτιμάται, ορθώς, ο Γιουρτσεβέν που μπορεί να προσφέρει σκορ στην επίθεση, και τους Πλάις-Καλαϊτζάκη και Παπαπέτρου να είναι, ο καθένας για διαφορετικό λόγο, εκτός ροτέισον.
Αυτό μας έφερε, κατ’ ουσίαν, ένα σφιχτό ρόστερ… 7.5 παικτών που κλήθηκαν να βγάλουν το αγωνιστικό φίδι από την μπασκετική τρύπα.
Και σχεδόν τα κατάφεραν, παρά την ήττα στο τέλος. Εν πολλοίς, αυτό οφείλεται στον Τζέντι Όσμαν που γι’ άλλη μία φορά απέδειξε πως στο δεύτερο μισό της σεζόν είναι ένας διαφορετικός παίκτης απ’ ό,τι στο πρώτο- πράγμα λογικό, αν αναλογιστούμε πως ο άνθρωπος έπαιζε τόσα χρόνια στο ΝΒΑ και είχε χάσει την «επαφή» με το ευρωπαϊκό μπάσκετ σε συλλογικό επίπεδο.
Ο Τούρκος ήταν εκπληκτικός στη μεγαλύτερη διάρκεια της αναμέτρησης. Παρά το γεγονός πως έξω από τα 6.75 ήταν άστοχος (2/8, αν και τα 2 εξ αυτών ήταν σε νεκρό χρόνο, οπότε πρακτικά απλά… ξεφορτώθηκε την μπάλα), έκανε φοβερή δουλειά στο τελείωμα των φάσεων κοντά στο καλάθι (7/9 δίποντα, 22 πόντους στο σύνολο), πήρε 3 ριμπάουντ και είχε 2 ασίστ, ενώ έκανε κι ένα κλέψιμο.
Το τεράστιο προσόν του Όσμαν, που το κάνει καλύτερα από οποιονδήποτε φόργουορντ στη Euroleague (ου μην και καλύτερα από τον καθένα), είναι η ασύλληπτη ικανότητά του να παίρνει το ριμπάουντ ή την πρώτη πάσα, να κάνει το coast to coast και λόγω σωματοδομής και δύναμης να φτάνει μέχρι το καλάθι, τελειώνοντας τη φάση.
Αυτό το- αδόκιμο μεν, «υπαρκτό» δε- one man offense δίνει τεράστιο πλεονέκτημα στον Παναθηναϊκό, καθώς η ελληνική ομάδα προλαβαίνει να επιτεθεί πριν «στηθεί» η αντίπαλη άμυνα.
Φυσικά, θα πει κανείς, τα όσα έκανε- συνεπικουρούμενος από το κομπιούτερ Σλούκα, ειδικά στο 2ο ημίχρονο- δεν ήταν αρκετά, μιας και, εν τέλει, το ροζ φύλλο αγώνα δεν ήρθε. Η διαιτησία είχε εκ νέου τα θεματάκια της, αλλά κατά την προσφιλή μας συνήθεια θα μείνουμε μόνο στα όσα κάνουν οι παίκτες και οι προπονητές- οι αληθινοί πρωταγωνιστές, δηλαδή.
Παρά το ότι το 3-1 δεν ήρθε και όλα θα κριθούν σε 5ο ματς, οι εν ενεργεία πρωταθλητές Ευρώπης μάλλον φεύγουν ικανοποιημένοι από το παρκέ, καθώς κατέστη εκ νέου σαφές πως «την έχουν» την Εφές.
Με τον Ναν, τον Σλούκα, τον Χουάντσο και τους υπόλοιπους να περιμένουν πώς και πώς το παιχνίδι της Τρίτης (6/5, 21.45). Με τον κόσμο στο πλευρό του, για να το κάνει όπως ακριβώς το έκανε και πέρυσι απέναντι στην Μακάμπι.
Α, ναι: και με τον Τζέντι Όσμαν σε αυτή την κατάσταση.
Αλήθεια, ποιος τολμάει να ποντάρει κόντρα στον Παναθηναϊκό;
