By
Γράφει ο Χρήστος Μπούκουρας.
Δεν χρειάζεται να έχεις ιδιαίτερες παραστάσεις κι εμπειρίες για να το καταλάβεις. Ίσως κι ένα παιχνίδι της σειράς αν έχει παρακολουθήσει κάποιος το διαπιστώνει με χαρακτηριστική ευκολία. Η Euroleague δεν θέλει τον Παναθηναϊκό στο Final Four. O λόγος; Μα φυσικά ότι είναι η μοναδική ομάδα που μπορεί να της χαλάσει τα σχέδια που γίνονται ακόμα πιο ξεκάθαρα βλέποντας ορισμούς, προκλήσεις σε όλα τα γήπεδα της Ευρώπης ξεσηκώνοντας και τους πιο φιλήσυχους.
Οι πρωταθλητές Ευρώπης όμως είναι ακόμα εδώ. Πέτυχαν την αποστολή τους στην Τουρκία και τώρα επιστρέφουν την Τρίτη (6/5) στο «κολαστήριο» του ΟΑΚΑ για τον τελικό που θα κρίνει την παρουσία τους στο Final Four. Κόντρα σε όλους. Ακόμα και κόντρα και στην ίδια τη διοργανώτρια αρχή που κάνει ό,τι μπορεί…
Αυτή που υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να διασφαλίζει το προϊόν της και όχι να μετατρέπει τη βιτρίνα της σε μία θολή και βρώμικη εικόνα για το περιεχόμενο της. Δεν το γνωρίσαμε χθες το μαγαζί της Euroleague, το ξέρουμε εδώ και χρόνια. Το θέμα πλέον είναι αν οι υπάλληλοί του μπορούν να κοιτάξουν κατάματα τους μετόχους της και να τους πουν την αλήθεια.
Μετά τη ληστεία… μετά φόνου στο Game 2 και την πλήρη αλλοίωση της σειράς με την Εφές, ο Παναθηναϊκός ταξίδεψε στην Τουρκία με έναν και μόνο στόχο. Τουλάχιστον μία νίκη μέσα στην Πόλη. Το πέτυχε άμεσα στο Game 3 και το βράδυ της Παρασκευής (2/5) είχε την ευκαιρία να τελειώσει την πρόκριση. Κάποιοι όμως δεν θα το επέτρεπαν τόσο εύκολα και θα έβαζαν τα δυνατά τους.
Το κακό για τους ίδιους είναι πως τα συνεχόμενα παιχνίδια με διαφορά όχι ημερών αλλά ωρών πλέον στα πλέι οφ, δίνουν ακόμα πιο εύκολα τη δυνατότητα της σύγκρισης. Οι αναμετρήσεις είναι back to back και οι εικόνες μιλούν από μόνες τους. Και είναι αδιάψευστος μάρτυρας όλων όσων συμβαίνουν τη φετινή σεζόν.
Αρκούν ακόμα και 1-2 φάσεις του Κέντρικ Ναν για να πάρει κάποιος το μήνυμα της λυσσαλέας προσπάθειας που γίνεται από την αρχή της σεζόν και πλέον είναι στην κορύφωσή της. Αλλά ακόμα κι έτσι έχουν καταφέρει να υπερτονίσουν το γιατί ο Αμερικανός άσος είναι μακράν ο καλύτερος παίκτης στην Ευρώπη και ο MVP.
Κι αν κάποιοι περιμένουν πως ο Ναν θα ξεκινήσει τα τινάγματα, τις πτώσεις, τα φλόπινγκ και τις λοιπές τεχνικές για να εξαπατήσει διαιτητές και κόσμο, θα μείνουν με την αιώνια αναμονή. Αυτό είτε το έχεις, είτε δεν το έχεις μέσα σου. Είτε κάποιες φορές το έχεις σε υπερβολικό βαθμό αυτό, είτε καθόλου.
Το θέμα είναι ένας παίκτης να σέβεται πρώτα απ’ όλα τον ίδιο του τον εαυτό και στη συνέχεια τον κόσμο που βρίσκεται στις εξέδρες και να μην είναι δακτυλοδεικτούμενος σε όλη την Ευρώπη. Αυτή που πλέον έχει ξυπνήσει και βλέπει το έργο να παίζεται μπροστά της σε περισσότερες επαναλήψεις κι από το «Κωνσταντίνου και Ελένης».
Ο Παναθηναϊκός καλείται να πάρει την πρόκριση στο Final Four με τον δικό του τρόπο. Με τις δικές του πλάτες και τον δικό του κόπο και ιδρώτα. Ούτε καταστρατηγώντας κάθε έννοια ανθρώπινης ηθικής, ούτε προπαγανδίζοντας με κάθε μορφή Μέσου. Μέσα στις 4 γραμμές, με την ποιότητα και την αξία του.
Καθετί άλλο δεν έχει θέση στον 7 φορές πρωταθλητή Ευρώπης. Αυτά αν κάποιος τα επιζητά απεγνωσμένα μπορεί να τα βρει αλλού. Δεν χρειάζεται και δα να ψάξει και τόσο πολύ.
Κι αν αυτή η πρόκριση έρθει θα γραφτεί στην ιστορία. Χωρίς τον καλύτερο ψηλό της Εuroleague, με διαιτησίες πρόκληση για το κοινό αίσθημα, με κλοπή του πλεονεκτήματος και να φτάσει στο Final Four; Ποια άλλη ομάδα μπορεί να τα κάνει αυτά και μάλιστα απέναντι σε μια σούπερ φορμαρισμένη Εφές; Ένα βήμα ακόμα και εδώ είμαστε να τα αναλύσουμε όλα…
Υ.Γ. Το σαθρό της διοργάνωσης γίνεται πλέον αντιληπτό με τον χειρότερο τρόπο όταν μία ομάδα απλώς ζητά 50-50.
Υ.Γ.2 Από την άλλη αυτό είναι και μία καθαρή απόδειξη φόβου. Που ανέκαθεν υπήρχε. Όταν άλλωστε έχουν ζήσει Μπολόνια και Βερολίνο είναι λογικό να τρέμουν ακόμα την παρουσία του.
Υ.Γ.3 Και τώρα ΟΑΚΑ…
Comments