By
Έχουν γίνει εκατοντάδες, χιλιάδες συζητήσεις και αναλύσεις αναφορικά με το φαινόμενο Παναθηναϊκός. Αυτό που βαφτίζεται ως «διχασμός», «εσωστρέφεια», όπως θέλει ο καθένας το λέει. Η αλήθεια είναι πως αυτά τα φαινόμενα τα έχουμε δει στο σύλλογο. Ειδικά σε επίπεδο συγκρίσεων μπάσκετ και ποδοσφαίρου.
Τον τελευταίο καιρό, αυξάνονται για ακόμη μια φορά αυτά τα φαινόμενα. Με τις συζητήσεις και τις αναλύσεις. Γιατί στο μπάσκετ τα πάντα δουλεύουν ονειρικά και στο ποδόσφαιρο πάντα η κατάληξη είναι καταστροφική. Αυτή η σύγκριση γίνεται και σε επίπεδο φιλάθλων.
Ξεκινάμε απ’ το αυτονόητο. Παναθηναϊκός είναι κάποιος παντού. Ή αντίστοιχα Ολυμπιακός, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ, Άρης, Ηρακλής κ.ο.κ. Δεν υπάρχουν άλλοι άνθρωποι που υποστηρίζουν το ποδοσφαιρικό τμήμα κι άλλοι το μπασκετικό, κάποιοι τρίτοι το βόλεϊ και ο διαχωρισμός συνεχίζεται… Παναθηναϊκοί είναι παντού. Αυτό που διαφέρει φανερά, είναι η αντιμετώπιση που υπάρχει απέναντι στα δύο μεγάλα τμήματα του συλλόγου.
Στο μπάσκετ οι φίλαθλοι δεν στηρίζουν και δεν είναι συσπειρωμένοι απλά. Πραγματικά… μια γροθιά με την ομάδα, τη διοίκηση, τους παίκτες, το προπονητικό τιμ. Όλοι ένα. Κάτι που το συγκεκριμένο τμήμα το κέρδισε με το σπαθί του μέσα στην πορεία των ετών. «Χτίζοντας» μια σχέση ξεχωριστή με τον κόσμο.
Πολλές φορές έχει αναφερθεί πως αυτό που θέλει ο κόσμος, είναι… μια σπίθα. Για να τη μετατρέψει σε «πυρκαγιά» στήριξης και συναισθήματος. Είδε λοιπόν τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο να φέρνει προπονηταρά, να φέρνει παικταράδες, να δομεί και να οργανώνει διοικητικά την ΚΑΕ σε πρότυπα ζηλευτά. Αποκορύφωμα όλων το ΟΑΚΑ. Πρωτόγνωρο για τα Παναθηναϊκά δεδομένα να λύνεται πρόβλημα τέτοιου είδους με τέτοιο τρόπο. Κόντρα σε όλα τα εμπόδια.
Λογικό κι επόμενο λοιπόν, να γίνεται το ένα sold out μετά το άλλο, σε κάθε γωνιά της Ευρώπης να είναι τόσοι Παναθηναϊκοί δίπλα στην ομάδα, να πηγαίνουν 12.000 σε ανοιχτή προπόνηση μετά από ήττα εντός έδρας, να γίνονται sold out στα διαρκείας μέσα σε ώρες. Καταστάσεις πρωτόγνωρες πανευρωπαϊκά.
Δεν έγιναν τυχαία όμως. Δεν ξύπνησαν όλοι αυτοί οι φίλαθλοι ένα πρωί και είπαν «τώρα θα πάω να στηρίξω το μπάσκετ». Ήταν η ανταπόκρισή τους στο μεράκι, τον κόπο, την επένδυση φυσικά, αλλά κυρίως στο αποτέλεσμα όλων αυτών.
Από την άλλη, οι ίδιοι ακριβώς άνθρωποι «κατηγορούνται» στο ποδόσφαιρο. Γιατί δεν πηγαίνουν στο γήπεδο, γιατί δε στηρίζουν όπως θα έπρεπε, γιατί είναι γκρινιάρηδες, γιατί μιζεριάζουν. Σε τέτοιο σημείο που σε φέρνουν στο σημείο να απορείς αν είναι οι ίδιοι άνθρωποι, πάντα σύμφωνα με τις γενικές αναλύσεις που γίνονται. Διότι η πραγματικότητα είναι ιδιαιτέρως απλή.
Ο κόσμος όταν είδε κι εκεί έστω να αχνοφαίνεται η… σπίθα, συμπαραστάθηκε απίστευτα. Ποιος ξεχνά την αρχή της εποχής Αναστασίου; Ποιος ξεχνά τα χρόνια του Γιοβάνοβιτς; Ποιος ξεχνά ακόμη και την αρχική περίοδο του Ουζουνίδη και του Δώνη στον πάγκο των «πράσινων»;
Στο τέλος γύριζε την πλάτη αυτός ο κόσμος. Το γιατί είναι προφανές. Κι εδώ ισχύει το δεν ξύπνησε μια μέρα και είπε «άσε, παύω να ασχολούμαι με το ποδόσφαιρο, θα κάτσω να γκρινιάζω». Πάντα κάτι έλειπε. Πάντα κάτι έμενε στη μέση. Παρά τα χρήματα που δεδομένα έχουν δοθεί, το αποτέλεσμα δεν έχει υπάρξει. Εκεί λοιπόν, παγιώθηκε όχι η… σπίθα, αλλά η πυρόσβεση στην «φωτιά» της όποιας ελπίδας.
Πραγματικά είναι δύσκολο να κατανοήσει κανείς γιατί όλα αυτά φαίνονται τόσο περίπλοκα. Ο κόσμος ακολουθεί την προοπτική που του δίνεται. Μόλις το αισθάνθηκε στο ποδόσφαιρο, ο καθένας θυμάται τι έγινε. Απλά είναι περίεργο να συζητάμε λες και είναι διαφορετικοί Παναθηναϊκοί στο ένα και διαφορετικοί στο άλλο. Οι καλοί στο μπάσκετ, οι κακοί στο ποδόσφαιρο.
Δεν πάει έτσι. Και αντί να αναλωνόμαστε σε αυτές τις χαζές αναλύσεις, καλύτερα ας παραδειγματιστεί το ποδοσφαιρικό τμήμα. Χωρίς κανείς να παραγνωρίζει ή να ξεχνά πως πρόκειται για διαφορετικά αθλήματα, διαφορετικά δεδομένα. Μην αγχώνεται κανείς γι’ αυτό. Ο κόσμος αντιλαμβάνεται την προοπτική με όποια μορφή κι αν έρθει αυτή.
Από τη νοοτροπία, μέχρι την διάθεση προστασίας κόντρα σε κάθε «εχθρό». Παναθηναϊκός είναι παντού. Δεν είναι ίδια η λογική και η αντιμετώπιση των καταστάσεων όμως.
Υ.Γ. Το γεγονός πως οι πάντες περιμένουν πως με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα χάσει ο Παναθηναϊκός στην έδρα της ΑΕΚ, είναι ακόμη μια ένδειξη του προβλήματος. Μακάρι η ομάδα να διαψεύσει τους πάντες. Δεν έχει κι άλλη ευκαιρία εκτός έδρας.
