By
Ένα τραγούδι με άκρως συγκινητικούς στίχους, που δείχνουν την ιδιαίτερη σχέση που έχει αναπτύξει εδώ και δεκαετίες ο φίλαθλος κόσμος του Παναθηναϊκού με το «σπίτι» του.
Αναλυτικά οι στίχοι:
«Ό,τι βίωσα εδώ…
Δεν πεθαίνει, δεν σβήνει, δεν φεύγει.
Η Λεωφόρος μου… η ζωή μου…
Περπάτησα δίπλα σου, το φως μες στο σκοτάδι,
Και τους χειμώνες σπίτι μου, ένα μουδιασμένο χάδι.
Μες στου τσιμέντου το φιλί, γεννήθηκε η ψυχή μου,
κι ό,τι δεν είπα στη ζωή, το είπα στη σιωπή μου.
Χρόνια σαν φαντάσματα, περνάνε απ’ την πορτούλα,
κι εγώ παιδί ακόμα, με κασκόλ και μια φλογούλα.
Δεν είναι κερκίδα, είναι μνήμη που ματώνει,
είναι ουρανός που ράγισε, κι ακόμα με σηκώνει.
Λεωφόρε μου παλιά, ναός που δεν λυγίζει,
σε κάθε πόνο μου μιλάς, κι η φλέβα μου σφυρίζει.
Αν πέσω κάτω, σήκωσε με, η φωνή σου με τυλίγει,
γιατί στου χρόνου την πληγή, η δύναμη σου με ζαλίζει.
Κάθε λύπη και χαρά σου, είν’ κομμάτια της ζωής μου,
κι η πράσινη γραμμή, καρδιοχτύπι της τιμής μου.
Δεν έκλαιγα για ήττες, μα για τα χρόνια που ’χαν σβήσει,
σε πρόσωπα που φύγαν κι η φωνή τους έχει σιγήσει.
Μιλήσαμε με βλέμματα, σιωπές που δεν ξεχνιούνται,
και πρόσωπα που έφυγαν, μα πάντα θα φανούνται.
Όρκος είναι η αγάπη μας, δεν χάνεται στα χρόνια,
κι αν αλλάζουν εποχές, ποτέ δεν γίναμε εμείς πιόνια
Λεωφόρε μου παλιά, χαραγμένη στην καρδιά,
σε κοιτάω σαν φωτιά, μες στη νύχτα τη βαριά.
Κάθε πέτρα σου μιλά, με φωνή που δεν ξεχνά,
κι αν χαθώ μες στη σκιά, είσαι εκεί, στου μυαλού μου τα στενά
Μάνα μου η Θύρα 13, πατέρας μου το πάθος,
στo δέρμα σημαδεμένο το τριφύλλι, ποτέ δεν ήταν λαθος
Δεν είναι γήπεδο αυτό — είναι σώμα με φωνή,
που όποτε γυρνάω πίσω, μου ζητάει να σωθεί.
Εκεί που φώναξα παιδί, κι άντρας έγινα μονάχος,
κάθε γωνιά κι ένας καημός, κάθε πανί είχε πάθος
Η Λεωφόρος μου μιλά, μ’ όσα ποτέ δε θα ξεχάσω,
κι αν όλα σβήσουνε στη γη, αυτήν δε θα τη χάσω.
Λεωφόρε μου παλιά, χαραγμένη στην καρδιά,
σε κοιτάω σαν φωτιά, μες στη νύχτα τη βαριά.
Κάθε πέτρα σου μιλά, με φωνή που δεν ξεχνά,
κι αν χαθώ μες στη σκιά, είσαι εκεί, στου μυαλού μου τα στενά
Κάποτε έβρεχε φωνές, κι οι ψυχές μας δεν βουλιάξαν,
κάποτε κλάψαμε μαζί, κι οι σημαίες δεν λυγίσαν.
Αχ, Λεωφόρε μου παλιά…
δεν ήσουν γήπεδο, ήσουν καρδιά.
Κι άμα χαθώ σε εποχές,
θα γυρνάω στις σκιές».
