By Στο πιο αδιάφορο αιώνιο ντέρμπι των τελευταίων ετών, χωρίς βαθμολογικά διακυβεύματα και με μοναδικό κίνητρο το πρεστίζ, υπήρξε ένας παίκτης που απολάμβανες να βλέπεις.
Για την ακρίβεια σχεδόν σε όλα τα ντέρμπι που έδωσε ο Παναθηναϊκός φέτος και αγωνίστηκε, ο Μαροκινός αρτίστας της μπάλας Αζεντίν Ουναϊ ξεχώριζε από τους υπόλοιπους. Οσον αφορά την ατομική ποιότητα όσων βρίσκονταν κάθε φορά στο χορτάρι.
Η ικανότητά του στο χειρισμό της μπάλας, που του επιτρέπει να μην την χάνει αλλά και να ξεπερνάει με άνεση τους αντιπάλους του και η αντίληψή του να βλέπει το γήπεδο και τα κενά ανάμεσα στους χώρους, μοιράζοντας αφειδώς κάθετες πάσες στο επιθετικό τρίτο, απλώς πιστοποιήθηκε εκ νέου στο τελευταίο ντέρμπι της σεζόν.
Ενα ντέρμπι αλλιώτικο από τα άλλα που θα ξεχαστεί γρήγορα. Ο μεν Παναθηναϊκός έριξε στο γήπεδο τον Ζέκα για να γράψει το τελευταίο ένσημο της σπουδαίας καριέρας του, τον Μαγκνουσον για να θυμηθεί πώς είναι το γρασίδι έπειτα από ένα χρόνο αποχής λόγω τραυματισμού. Κι ο Ολυμπιακός δοκίμασε σχήμα με δύο επιθετικούς και κράτησε ισορροπίες σε βασικούς ενόψει του τελικού Κυπέλλου.
Μέσα σ΄ αυτό το άνευρο κάδρο, υπήρχε ένα φωτεινό κομμάτι στο δεξί άκρο του γηπέδου του Παναθηναϊκού: το τρίγωνο Βαγιαννίδη – Ουναΐ – Τετέ. Για μία ώρα παιχνιδιού, η συγκεκριμένη πράσινη πλευρά έμοιαζε με ποδοσφαιρική συμφωνία. Ρήγματα, συνεργασίες, ταχύτητα, κίνηση χωρίς τη μπάλα, δημιουργία.
Ο Ολυμπιακός γλίτωσε χωρίς να δεχθεί γκολ χάρη στον κορυφαίο τερματοφύλακα του πρωταθλήματος, τον Τσολάκη, αλλά και την απελπιστική αστοχία των παικτών του τριφυλλιού. Στις τραγικές τελικές αποφάσεις τους.
Και σε στη μία από τις λίγες στιγμές που οι Πειραιώτες βρήκαν τρόπο να πατήσουν περιοχή, το VAR είδε το πέναλτι στο πάτημα του Ίνγκασον στον Γιάρεμτσουκ και το 0-1 γράφτηκε, κόντρα στη ροή, επιβεβαιώνοντας τον κυνισμό των Πειραιωτών που τους χαρακτήρισε όλη τη χρονιά.
Μετά το πέναλτι ο Παναθηναϊκός κλονίστηκε. Δεν είναι η πρώτη φορά που του συνέβη φέτος όταν δέχθηκε γκολ. Απόλεσε, για αρκετό διάστημα, την αυτοπεποίθησή του. Ξεκίνησαν τα αβίαστα ατομικά λάθη, το μυαλό «βάρυνε» κι έκανε τα πόδια να φαίνονται βαριά κι αυτά.
Οι Βαγιαννίδης, Ουναΐ και Τετέ έμοιαζαν να έχουν ξεμείνει από ενέργεια και μόνο αφότου πέρασαν 24 λεπτά απείλησε σοβαρά, μετά την εξαιρετική μακρινή μπαλιά του Μαγκνουσον που δημιούργησε τη φάση του Γερεμέγεφ.
Παρεμπιπτόντως, ήταν και η μοναδική φάση όπου φάνηκε ότι έχει μπει δεύτερος επιθετικός στο ματς για τον Παναθηναϊκό, μετά την αλλαγή σχηματισμού σε 4-4-2 από το 68’. Αν ισοφάριζε ο Σουηδός θα ήταν «καβάλα» ο Πορτογάλος παρότι η εικόνα του ματς έδειχνε ότι πήρε λάθος απόφαση.
Ομως και πάλι ο Τσολάκης δήλωσε παρών, τούτη τη φορά με επέμβαση… κεφαλιά. Ήταν το ελάχιστο που άξιζε ο Παναθηναϊκός, αλλά ούτε αυτό πήρε.
Σίγουρα προβληματίζει το γεγονός ότι για πρώτη φορά μετά από τέσσερα χρόνια ο Παναθηναϊκός δεν κέρδισε ούτε ένα ντέρμπι με τον αιώνιο αντίπαλο. Ούτε στο ΟΑΚΑ, ούτε στη ρεβάνς Κυπέλλου στο Φάληρο. Και αυτό, παρά τις επιμέρους συγκυρίες, συνιστά αποτυχία.
Όπως αποτυχία είναι και συνολικά η φετινή σεζόν. Ένας Παναθηναϊκός που ξεκίνησε με πολύ υψηλές προσδοκίες, με το μεγαλύτερο μπάτζετ μετά την πολυμετοχικότητα, αλλά δεν κατάφερε ούτε να διεκδικήσει σοβαρά το πρωτάθλημα, με τη διαφορά να γίνεται διψήφια.
Με μία ακόμη λάθος πρόσληψη προπονητή (Αλόνσο) μετά την απόλυση/φάρσα του Γιοβάνοβιτς και με τον Βιτόρια να αναλαμβάνει την ομάδα στην 8η θέση και να τη βγάζει στο τέλος της διαδρομής 2η.
Με σοβαρότητα, αλλά χωρίς να λάμψει. Ούτε να πείσει στο βαθμό που βάζεις το χέρι σου στη φωτιά για το αν πρέπει να συνεχίσει.
Αν μετρήσουμε μόνο τα αποτελέσματα και τις συνθήκες που παρέλαβε, έχει σαφώς θετικό πρόσημο. Λες αξίζει να κάνει την προετοιμασία και να χτίσει ορθολογικά.
Αν όμως μετρήσουμε ποιότητα ποδοσφαίρου, ταυτότητα και νοοτροπία, υπάρχει τουλάχιστον σκεπτικισμός. Ξεκάθαρα.
Ενα συμπέρασμα κόντρα στο ρεύμα είναι ότι ο Παναθηναϊκός τα έκανε όλα λάθος εκτός από την αναβάθμιση του ρόστερ του. Ισως για αυτό να μην απέτυχε με κρότο και να περιέσωσε την κατάσταση με τη δεύτερη θέση και την αξιοπρεπή μάχη που έδωσε, μάχη μέχρις εσχάτως, απέναντι στην Φιορεντίνα.
Ο Πελίστρι, ο Τετέ και κυρίως αυτός που έδινε, περισσότερο από κάθε άλλον, παρουσία υψηλού επιπέδου: ο Αζεντίν Ουναΐ.
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός για να το διακρίνει. Το έβλεπες στον τρόπο που ακουμπούσε την μπάλα, στο πώς απέφευγε το πρέσινγκ, στο πώς έσπαγε γραμμές με κάθετες πάσες. Ξεχώριζε σαν να έπαιζε άλλη κατηγορία.
Και στο τελευταίο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, πάλι αυτός που έκανε τη διαφορά. Πήρε πρωτοβουλίες, έδωσε ρυθμό, συνεργάστηκε άψογα με Βαγιαννίδη και Τετέ στη δεξιά πλευρά. Έφτιαξε φάσεις, δημιούργησε κινδύνους, «ξεφτίλισε» αντιπάλους, σαν να παίζει σε προπόνηση.
Η ικανότητά του να κρατά την μπάλα, να προσπερνά με μια κίνηση τον αντίπαλο, να βλέπει χώρους και να περνά κάθετες πάσες με χειρουργική ακρίβεια, είναι δεξιότητες που σπάνια συναντάς στην ελληνική Super League.
Ίσως αυτή να ήταν η τελευταία του παράσταση στο ΟΑΚΑ. Αν είναι έτσι, ο Παναθηναϊκός χάνει κάτι παραπάνω από έναν απλά καλό παίκτη.
Χάνει τον πιο ποιοτικό και επιδραστικό χαφ που είχε εδώ και πολλά χρόνια. Η ρήτρα των 11,5 εκατ. ευρώ στη Μαρσέιγ είναι απαγορευτική, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να γίνεις το κλαμπ που αξιώνεις να είσαι.
Να σκεφτείς σαν ευρωπαϊκός σύλλογος που επενδύει με γνώμονα το μέλλον κι όχι απλώς τη βιτρίνα. Ο Ουναΐ είναι παίκτης που μπορεί να κάνει τη διαφορά στα προκριματικά του Champions League και να φέρει πίσω πολλαπλάσια από την επένδυση χρήματα.
Αν ήταν το κύκνειο άσμα του με το τριφύλλι, τότε είναι μια μεγάλη απώλεια. Αν όμως ο Παναθηναϊκός αποφασίσει να πατήσει σε στέρεες βάσεις και να δείξει φιλοδοξία, η παραμονή του Ουναΐ είναι το πρώτο βασικό βήμα.
Υ.Γ. Στα 62 λεπτά που τον κράτησε στο ματς ο Μεντιλίμπαρ, ο Γκαρθία ήταν βδέλλα πάνω στον Μαροκινό. Στο 6’ του κάνει φάουλ για κάρτα που δεν δίνεται. Του τύπου «να δεις τι σου ‘χω για μετά». Στο 8’ η σκηνή επαναλαμβάνεται. Πάλι χωρίς κάρτα το αντικανονικό μαρκάρισμα του Γκαρθία στον Ουναϊ.
Στο 17’, τον κρατάει από το χέρι παρατεταμένα, σε φάση να του το βγάλει. Ποτέ κάρτα. Στο 45’, με την… τέταρτη, επιτέλους, τον κιτρινίζει για φάουλ μαρς-κάρτα στον Ουναϊ.
Ακόμα και στο 90’, δεν του έδωσαν καν φάουλ του Μαροκινού στο εντυπωσιακό του σόλο στο φινάλε. Τίποτα. Ζερό. Καμία παράβαση δεν είδε ο ρέφερι Τρεϊμάνις από την ποδοσφαιρομάνα Λετονία. Στην τρίχα για πέναλτι εν τω μεταξύ η φάση. Συνηθισμένα τα βουνιά στα χιόνια.
