By 
Ο αγώνας του Παναθηναϊκού με τον Ολυμπιακό έχει ολοκληρωθεί, οι «πράσινοι» έχουν κερδίσει με 3-2 και κάνοντας το 3-0 στις νίκες φτάνουν στην κατάκτηση του πρωταθλήματος. Οι πανηγυρισμοί στο Μετς έχουν ξεκινήσει για τα καλά, ο κόσμος αποθεώνει τους παίκτες και τον προπονητή. Σε μία γωνία ένας αθλητής ξεσπά, βγάζει όλη την πίεση της χρονιάς και βουρκώνει.
Ο λόγος για τον Θανάση Πρωτοψάλτη, έναν από τους μεγάλους πρωταγωνιστές του «τριφυλλιού» την φετινή χρονιά. Έναν παίκτη που στην τρίτη του περίοδο στον Παναθηναϊκό, συνεχίζει την σπουδαία παράδοση της οικογένειας του, να κατακτά δηλαδή τίτλους με το «τριφύλλι». Και το κάνει συνεχίζοντας να κρατά χαμηλούς τόνους, καθώς προτιμά να μιλάει γι’ αυτόν η δουλειά και οι επιδόσεις του στο τάραφλεξ.
Μια δουλειά που ειδικά φέτος μίλησε και με το παραπάνω, καθώς για πολλούς ήταν ο MVP του πρωταθλήματος. Και ήταν γιατί τα έκανε όλα, ήταν αυτός που θα έπαιρνε και θα τελείωνε τις κρίσιμες επιθέσεις και τις δύσκολες μπάλες, κράτησε την υποδοχή και δεν είχε πρόβλημα να πέσει ακόμα και στις πινακίδες για να βγάλει μια άμυνα. Κυρίως όμως ήταν ο ορισμός του ηγέτη, ένας παίκτης που χρειάζεται κάθε ομάδα που θέλει να κάνει πρωταθλητισμό.
Ο Πρωτοψάλτης ανοίγει την καρδιά του και μιλάει για όλα, για το ξέσπασμά του μετά το τέλος του πρωταθλήματος, λέγοντας πως δεν θα ήθελε να συμβεί, για το παιχνίδι που θεωρεί πως γύρισε το… κλειδί, για τους στόχους των επόμενων χρόνων με τον Παναθηναϊκό, το απωθημένο του στην Ευρώπη και φυσικά για την Εθνική ομάδα που δείχνει πως κάνει ένα ελπιδοφόρο ξεκίνημα.
Ένας άνθρωπος που δεν θα πει μια ατάκα για να πουλήσει, θα πει αυτό που σκέφτεται κρατώντας πάντα χαμηλούς τόνους. Έτσι ήταν όταν ξεκίνησε το άθλημα, μικρό παιδί στην Κύπρο και έτσι παραμένει ακόμα και τώρα που έχει καταφέρει να γίνει ένας από τους καλύτερους παίκτες που αγωνίζονται στο ελληνικό πρωτάθλημα. Προτιμά να μιλάει η δουλειά γι’ αυτόν και η αλήθεια είναι πως η δουλειά του και οι επιτυχίες του μιλάνε από μόνες του.
Από την άλλη βέβαια δεν έχει αντίρρηση να απαντήσει σε κάθε ερώτηση όπως θα διαβάσετε και παρακάτω. Με τον για πολλούς MVP του φετινού πρωταθλήματος να μιλάει για όλα.
«Δεν γινόταν αυτό το ρόστερ να μην πάρει έναν τίτλο»
Θανάση, μία χρονιά δύσκολη τελείωσε ιδανικά για εσένα και τον Παναθηναϊκό.
Ποιες είναι οι πρώτες σκέψεις λίγες ημέρες μετά το τέλος αυτής της χρονιάς και της κατάκτησης του πρωταθλήματος;
«Σκέψεις δεν έχω πολλές. Γιατί ακόμη θεωρώ ότι όλοι μου οι συμπαίκτες και το σταφ και όλοι που ασχολούμασταν
με την ομάδα όλη τη χρονιά, δεν έχουμε ακόμα συνειδητοποιήσει το μέγεθος αυτού που κάναμε, γιατί είναι ειδικά
φέτος ήταν μία ανάσα για τον ερασιτέχνη.
Ήταν μία δύσκολη χρονιά και αυτό δίνει δύο ή τρεις φορές μεγαλύτερο βάρος σε αυτό που κάναμε φέτος
με την ομάδα,αλλά από σκέψεις αυτή τη στιγμή ήμαστε ακόμα σε μία φάση θεωρώ,
ότι δεν είχαμε τον χρόνο ακόμα να καθαρίσουμε το μυαλό για να σκεφτούμε πράγματα».
Ξεκίνησε η φετινή χρονιά με έναν αποκλεισμό νωρίς στην Ευρώπη, με έναν αποκλεισμό από το Λιγκ Καπ
και με έναν αποκλεισμό μετά τον ημιτελικό του Κυπέλλου. Αυτό τι σας έκανε; Σας άγχωσε, σας πίεσε;
«Σίγουρα όταν η ομάδα θέτει στόχους στην αρχή, όλοι μας θέλουμε να τους πετύχουμε.
Από εκεί και πέρα υπάρχει το ενδεχόμενο να τους αποτύχουμε. Σίγουρα ο αποκλεισμός στην Ευρώπη ήταν νωρίς
αλλά δεν θα έλεγα πότε ότι “οκ, δεν θα πηγαίναμε μετά πιο μακριά”, γιατί ποτέ δεν ξέρεις.
Η μπάλα είναι στρογγυλή. Από εκεί και πέρα, αυτός ο αποκλεισμός ήρθε νωρίς. Εμείς συνεχίσαμε, είχαμε στεναχώρια,
θέλαμε να συγκεντρωθούμε σε αυτά. Δυστυχώς χάσαμε το Λιγκ Καπ στο νοκ άουτ μέσα στο Μετς.
Εκεί ήταν λίγο περίεργη η κατάσταση μέσα στην ομάδα, γιατί υπήρχε αυτό το “χάσαμε δύο στόχους,
μας μένει το κύπελλο και το πρωτάθλημα”. Αυτό μας έδωσε το πείσμα μαζί με την πίεση του κόουτς,
προπονητικά και θέλαμε να είμαστε η καλύτερη ομάδα του πρωταθλήματος σε διάρκεια.
Αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που είχαμε σαν πλάνο για τη συνέχεια.
Για αυτό και ήρθε η πρώτη θέση στον πρώτο γύρο, για αυτό ήρθε και η πρώτη θέση στο τέλος της χρονιάς.
Γιατί ξέραμε πόσο σημαντικό ρόλο παίζει η έδρα. Ο αποκλεισμός από τον ΠΑΟΚ και γενικότερα η σειρά με τον ΠΑΟΚ,
γιατί θεωρώ πως ήταν μία περίοδος που δεν παίζαμε εξαιρετικά, παίζαμε απλά καλά και ο ΠΑΟΚ ήταν
σε μία καλή κατάσταση και ήταν καλύτερος από εμάς σε εκείνο το παιχνίδι ήταν κομβικά για την συνέχεια.
Αυτός ο αποκλεισμός ήταν το turning point για τη δική μας την ομάδα, γιατί όλα έγιναν πιο σκληρά.
Και η προπόνηση και το mentality που είχαμε. Όλα αυτά».
Σκεφτόσασταν μέσα σας ότι έπρεπε να τα δώσετε όλα ώστε να μην κριθεί η χρονιά τελείως αποτυχημένη;
«Όχι, δεν το σκεφτόμασταν γιατί θεωρώ πως το να σκέφτεσαι ότι θα αποτύχεις, είναι αποτυχημένη σκέψη.
Εμείς μετά τον αποκλεισμό, την επόμενη ημέρα, συζητήσαμε πολύ. Για εμάς αυτόματα, την επόμενη ημέρα του Παναθηναϊκού,
το μυαλό ήταν στο πρωτάθλημα. Θέλαμε να το κερδίσουμε, όχι γιατί φοβόμασταν ότι θα ήμασταν αποτυχημένη ομάδα ή ότι
θα ήταν αποτυχημένη η χρονιά και τα λοιπά. Δεν ήταν αυτό. Ήταν το πείσμα που είχε η ομάδα, οι αθλητές, οι προσωπικότητες.
Ήταν ότι δεν είμαστε μόνο αυτό. Αυτό ήταν το σκεπτικό και σίγουρα ότι μόνο όταν συγχρονιστούν όλα τα μυαλά
και όλα τα σώματα στον ίδιο στόχο θα μπορέσουμε να τα καταφέρουμε».
Και ένα γαμώτο ώστε να μην τελειώσει η χρονιά χωρίς να κατακτήσει η ομάδα έναν τίτλο ενώ είχε το υλικό για να το κατακτήσει;
«Εννοείται. Αυτό ναι. Αυτό μπορούμε να το πούμε. Ότι δεν γίνεται αυτή η ομάδα, αυτό το ρόστερ να μην πάρει έναν τίτλο».
Πόσο εύκολο ή δύσκολο ήταν να έχετε μία χρόνια, ειδικά στο πρωτάθλημα 1-2 παιχνίδια, να έχετε τόσο μεγάλη διάρκεια;
«Νομίζω ότι αυτό ήταν το approach του κόουτς από την αρχή. Ήθελε δηλαδή η ομάδα πάντα να μάχεται, να δίνει διάρκεια. Νομίζω ότι σε αυτή την διάρκεια και την ισορροπία σε αυτό το κομμάτι, έχει μεγάλο βάρος η υποδοχή που είχαμε φέτος. Νομίζω ότι, η υποδοχή μας έκανε μία πολύ καλή δουλειά γιατί όσο να ‘ναι το σέρβις είναι πάντα ένα όπλο που έχει ο αντίπαλος και το πρώτο μέλημα ήταν να το πάρουμε μακριά από αυτόν. Αυτό ήταν πάντα το σκεπτικό μας και τα δύο παιχνίδια όπου δεν παίξαμε καλά, αν δεν κάνω λάθος το ένα στην Κηφισιά και το 3-0 με τον ΠΑΟΚ, δεν ήταν ότι δεν παίζαμε καλά, ήταν ότι δεν μπήκαμε καλά από την αρχή. Στην Κηφισιά πήγαμε να το σώσουμε, ο ΠΑΟΚ ήταν εξαιρετικός εκείνη την ημέρα και δεν μπορούσαμε. Νομίζω ότι πέρα από αυτά τα δύο, την υποδοχή και την πίεση και την ιδέα που είχε η ομάδα μας, τεράστιο ρόλο παίζει και η χημεία που είχαμε εμείς οι αθλητές μεταξύ μας. Το πόσο willing ήμασταν ώστε να καλύψουμε, να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον. Για παράδειγμα ο Θανάσης έχει το πόδι του και δεν μπορεί να προπονηθεί σήμερα, οι άλλοι προπονώντουσαν περισσότερο για εσένα. Είχαμε αυτό το mentality, αυτή την αλληλεγγύη μεταξύ μας και αυτό σιγά σιγά με τον καιρό έδενε ακόμα περισσότερο και δεν μπορούσε να σπάσει εύκολα».
«Οι σκέψεις οι δικές μου και των συμπαικτών μου ήταν πως θέλουμε να κερδίσουμε»
Ο φετινός Παναθηναϊκός έδειχνε περισσότερο ομάδα σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. Πόσο ισχύει ή δεν ισχύει αυτό;
«Νομίζω ότι αυτό στα μάτια σας όπως είπες είναι η διαφορά με την φετινή και την περυσινή ήταν ότι πέρυσι το επιθετικό βάρος ήταν διαφορετικό. Φέτος ήταν εντελώς μοιρασμένο και για αυτό ήμασταν τόσο δύσκολη ομάδα να κερδίσεις, γιατί μπορούσε ανά πάσα στιγμή, κάθε αγωνιστική, οποιαδήποτε μέρα, οποιοσδήποτε από τους έξι να ήταν στην ημέρα του και εμείς το νιώθαμε κατευθείαν. Αυτό έβγαινε προς τα έξω και θεωρείς ότι είμαστε πιο ομάδα φέτος. Είχαμε διάφορους παίκτες που θα μπορούσε ο καθένας τους να πάρει πρωτοβουλία και να είναι πρώτοι σκόρερ, ηγέτες, αυτοί που θα οδηγήσουν το παιχνίδι και οι υπόλοιποι το αποδεχόμασταν. Το ξέραμε ότι σήμερα είναι ο Θανάσης, σήμερα ο Μάρτεν. Το νιώθαμε κατευθείαν και εκείνη τη στιγμή δεν υπήρχε ¨δώσε μου και εμένα τη μπάλα”. Όχι, αφού αυτός ήταν στην ημέρα του, αυτός θα πάρει το παιχνίδι».
Είπες για την υποδοχή. Πολλοί όμως στέκονται στον φετινό Παναθηναϊκό στο σερβίς. Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι μία ομάδα να έχει το σερβίς που είχε φέτος ο Παναθηναϊκός και πόσο το δουλέψατε αυτό;
«Το σέρβις και η υποδοχή είναι συνδυαστικά. Αν δεν έχει υποδοχή, δεν μπορείς να σερβίρεις έτσι. Αυτό είναι by the book που λέμε. Ο λόγος που σερβίρουμε έτσι είναι ότι εμείς σαν Παναθηναϊκός, έχουμε αυτή την ιδέα. Ότι το μεγαλύτερό μας όπλο είναι το σέρβις και η υποδοχή. Άρα, δεν θέλαμε σε καμία περίπτωση ο αντίπαλος να μας πάρει το όπλο και δεν θέλαμε σε καμία περίπτωση το όπλο του αντιπάλου να μπει μέσα στο παιχνίδι. Για αυτό υπάρχει αυτός ο συνδυασμός. Από εκεί και πέρα, ήταν εμφανές ότι κάναμε και πολλά λάθη. Δεν μπορείς να πιέσεις χωρίς να κάνεις λάθη. Αυτή είναι και η ιδέα του κόουτς μας, ήθελε πάντα η πίεση από το σέρβις να μην σταματάει και για αυτό πίεζε και την υποδοχή. Να είναι πάντα ψηλή. Έτσι να μπορεί η υποδοχή να κάνει compliment το σέρβις. Γιατί αν δεν έχεις το ένα δεν μπορείς να έχεις το άλλο».
Οπότε ξεκινάει μία χρονιά όπου δεν πήγε καθόλου άσχημα. Δηλαδή η ομάδα ναι μεν είχε τους αποκλεισμούς από το Λιγκ Καπ και από την Ευρώπη, είχε όμως μία σταθερότητα, έπαιζε ωραίο βόλεϊ, ευχαριστιόταν ο κόσμος. Φτάνουμε στους τελικούς. Ποίες ήταν οι πρώτες σκέψεις πριν ξεκινήσουν τα παιχνίδια; Και οι δικές σου και τι ήταν αυτό που λέγατε στα αποδυτήρια πριν την έναρξη;
«Οι δικές μου οι σκέψεις ήταν ότι θέλω να κερδίσω. Και νομίζω ότι μπορώ να μιλάω και για τους συμπαίκτες μου γιατί αν έστω και ένας είχε διαφορετικές σκέψεις, δεν θα πετυχαίναμε τον στόχο. Πηγαίναμε στους τελικούς με το σκεπτικό ότι θα είμαστε πρωταθλητές. Δεν μπαίναμε στη σειρά των τελικών να πούμε “πάμε να παίξουμε καλά και όπου βγει”. Το σκεπτικό της ομάδας, του συλλόγου, του σταφ, των παικτών, όλων ήταν ότι πάμε να κερδίσουμε το πρωτάθλημα. Πάμε να παίξουμε για να κερδίσουμε και σίγουρα παίζει ρόλο ότι στην προπόνηση υπήρχαν μέρες όπου ήταν πολύ σκληρή και αυτό μας κράταγε και στη διάρκεια. Και ξέραμε ότι σε διάρκεια, έναν αγώνα δεν τον χάναμε εύκολα. Αυτό θέλαμε να κάνουμε. Θέλαμε να γίνει ο αγώνας όσο πιο μακρύς γίνεται, να έχει όσο μεγαλύτερη διάρκεια μπορεί να έχει γιατί ξέραμε ότι είμαστε έτσι προπονημένοι και έτσι μπορούμε να κερδίσουμε».
«Η νίκη στο Ρέντη στην κανονική διάρκεια μας ξαναέδωσε ώθηση γιατί δείξαμε πως μπορούμε»
Στο δικό σου σκεπτικό, είναι σημαντική η νίκη στο Ρέντη στην κανονική διάρκεια;
«Στα παιχνίδια Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός, δεν μπορείς να πεις ποτέ ότι δεν πειράζει. Ξεκινάμε από αυτό. Μας πόνεσε η ήττα, ειδικά η δεύτερη γιατί ήταν αποκλεισμός από τον τελικό του Λιγκ Καπ. Από εκεί και πέρα, το παιχνίδι στο Ρέντη, ήταν το πρώτο στο οποίο η ομάδα έπαιξε με τον Μαρτ. Γιατί αν θυμάστε, στον πρώτο γύρο η ομάδα δεν τον είχε λόγω του ποδιού. Αυτή η νίκη σίγουρα μας ξανάδωσε την ώθηση να κάνουμε αυτό που κάνουμε ακόμη καλύτερα γιατί δείξαμε ότι μπορούμε. Και η πίστη μεγάλωσε, αυτό έκανε εκείνο το παιχνίδι».
Θεωρείς μεγάλωσε η δική σας πίστη και ταυτόχρονα προβλημάτισε τον αντίπαλο;
«Δεν μπορώ να μιλήσω για τον αντίπαλο. Δεν μπορώ να ξέρω τι σκέφτεται. Εγώ ξέρω ότι η δική μας ομάδα, την πίστη την είχε από την αρχή. Κατά τη διάρκεια του πρωταθλήματος, η πίστη αυτή μεγάλωνε, μας έδωσε ένα μπουστάρισμα στην αυτοπεποίθηση και από εκείνο το παιχνίδι και μετά, η ομάδα ανέβηκε ένα ή δύο σκαλιά σε αυτό που έκανε».
Έρχεται το πρώτο ματς στο Μετς. Πρώτη φορά φέτος που ήταν και έδρα έδρα. Μπαίνεις μέσα, βλέπεις ένα Μετς γεμάτο και γίνεται 3-1 πολύ πιο άνετα από ότι φαινόταν στο σκορ. Πού κρίθηκε και πώς είδες αυτό το παιχνίδι; Και πόσο σημαντικό ήταν για τη συνέχεια των τελικών;
«Νομίζω ότι το πρώτο παιχνίδι έδειξε το πόσο πολύ το θέλουμε. Το πόσο διψασμένοι ήμασταν γιατί μπήκαμε πάρα πολύ δυνατά στη σειρά των τελικών. Ξέραμε ότι είναι πάρα πολύ σημαντικό να κρατήσεις την έδρα σου, γιατί χάνοντας την έδρα σου στο πρώτο παιχνίδι, δυσκολεύουν πολύ τα πράγματα, το νόμισμα γυρνάει. Έγινε πέρυσι και δεν θέλαμε να γίνει και φέτος. Η έδρα είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι να κρατιέται άθικτη και αυτό θέλαμε να κάνουμε. Ξέραμε ότι για να πάρουμε το πρωτάθλημα, πρέπει οπωσδήποτε να σπάσουμε την έδρα του Ολυμπιακού και ξέραμε πως οπωσδήποτε η έδρα μας θα πρέπει να μείνει άθικτη. Αυτό ήταν το approach, για αυτό μπήκαμε πάρα πολύ δυνατά και ήταν μία μέρα όπου όλοι μας ήμασταν άπταιστα συγχρονισμένοι, δεν υπήρχε μία λεπτομέρεια να πω ότι αυτό δεν κάναμε καλά».
Ήταν ίσως το καλύτερο παιχνίδι φέτος;
«Θεωρώ ότι ήταν η καλύτερη εμφάνιση της ομάδας και είναι κιόλας σε ένα παιχνίδι στο οποίο εμείς θέσαμε τον ρυθμό των τελικών».
Και ουσιαστικά εσείς είχατε το άγχος της έδρας.
«Χειρότερο θα ήταν για εμάς. Αν το πάμε λογικά, η έδρα μένει άθικτη και πας στην έδρα του αντιπάλου. Εμείς κερδίζοντας, ξέραμε ότι αυτό που θέλαμε. Ήταν ο πρώτος μας στόχος. Ένα άλλο καλό που είχαμε φέτος είναι ότι δεν μπήκαμε στους τελικούς βλέποντας μία σειρά, μπήκαμε βλέποντας έναν τελικό. Αυτό ήταν το σκεπτικό. Κάθε παιχνίδι για εμάς δεν υπήρχε προηγούμενο και δεν υπήρχε επόμενο. Ούτε μέλλον βλέπαμε ούτε παρελθόν. Εμάς μας ένοιαζε το τώρα. Μπαίναμε στο γήπεδο και μας ένοιαζε εκείνο το παιχνίδι. Ούτε το προηγούμενο τι έγινε, ούτε το επόμενο τι θα γίνει. Μας ένοιαζε το συγκεκριμένο παιχνίδι εκείνη την ημέρα».
«Ο δεύτερος τελικός ήταν το πιο κομβικό παιχνίδι της χρονιάς, σαν να είπαμε πως είμαστε πρωταθλητές»
Μετά στο Ρέντη, μία ανατροπή που πολλοί είπαν επική. Πόσο εύκολο ήταν και πού στηρίχθηκε;
«Νομίζω ότι αυτό ήταν το πιο δύσκολο παιχνίδι. Χωρίς να θέλω να μειώσω τα άλλα. Ήταν το παιχνίδι που ίσως να δώσει το πρωτάθλημα. Το να σπάσουμε την έδρα του αντιπάλου είναι ίσως αυτό που θα μας έδινε το πρωτάθλημα. Εμείς δεν νιώθαμε ότι παίζαμε άσχημα, ούτε στο 2-0. Πέρα από το δεύτερο σετ που ξέφυγε το σκορ, δεν θεωρώ ότι παίζαμε άσχημα, απλά θεωρώ ότι ο Ολυμπιακός ήταν πάρα πολύ καλός. Χρειαζόμασταν τεράστια επιμονή και υπομονή σε αυτό που κάναμε για να μείνουμε μέσα στο παιχνίδι και να καταφέρουμε να το γυρίσουμε. Στο 2-0, για εμάς ήταν 0-0. Είπαμε θέλαμε να το κάνουμε 1-0. Όπως και στα άλλα παιχνίδια, βλέπαμε ανά σετ. Ξεκινάμε και παίρνουμε το τρίτο και λέμε “πάμε καλά, συνεχίζουμε”. Συνεχίσαμε αυτό το σκεπτικό και για αυτό και γυρίσαμε το παιχνίδι. Είναι νομίζω το πιο κομβικό σημείο των τελικών γιατί μας έβαλε στο 2-0 και μετά ερχόμαστε στην έδρα μας».
Δεν είναι θεωρώ μόνο η νίκη, είναι η ανατροπή γιατί εκεί δείχνεις ένα μέταλλο.
«Εγώ ένιωσα ότι εκείνο το παιχνίδι ήταν σαν να είπαμε ότι εμείς είμαστε οι πρωταθλητές, εμείς θέλουμε να είμαστε φέτος πρωταθλητές. Γιατί το να είσαι πρωταθλητής δεν αρκεί απλά να είσαι καλός και να παίζεις καλά. Είναι κυρίως η νοοτροπία να μην παρατήσεις ποτέ έναν αγώνα. Αυτό το mentality το είχαμε σε όλο το πρωτάθλημα».
Αυτό το mentality φάνηκε και στο τέταρτο παιχνίδι στο Μετς.
«Στους τελικούς δεν μας ένοιαζε καθόλου μα καθόλου η ποιότητα και το θέαμα που προσφέραμε. Μας ένοιαζε μόνο η ουσία. Τίποτα άλλο. Αν ήμασταν ικανοί θα κάναμε και 80 λάθη στο παιχνίδι. Δεν μας ένοιαζε τίποτα απολύτως. Δεν μας ένοιαζε αν εσύ από την τηλεόραση χαιρόσουν βόλεϊ. Εμάς μας ένοιαζε μόνο η ουσία και μόνο αυτό που βλέπαμε μπροστά μας. Το μόνο που βλέπαμε ήταν το κύπελλο και το εμπόδιο που είχαμε ώστε να φτάσουμε εκεί».
Κλείσε τα μάτια και πες μου ποιες είναι οι σκέψεις σου για όλη αυτή τη χρονιά, προτού πάμε σε εσένα προσωπικά.
«Μία χρονιά πρωταθλητισμού έχει τα πάνω της και τα κάτω της».
Υπήρξε μία στιγμή που φοβήθηκες ή αγχώθηκες;
«Ποτέ δεν αγχώθηκα και ποτέ δε φοβήθηκα, γιατί όταν είσαι όλη μέρα με μία οικογένεια, γιατί οι ομάδες έτσι είναι βλέπεις την δυναμική της. Είναι οικογένειες, είναι δώδεκα άτομα, προσπαθούσαμε να φτιάξουμε αυτό το σύνολο. Έβλεπα κάθε μέρα τι κάναμε, πως δουλεύαμε, πως πιέζαμε ο ένας τον άλλον. Πως βριζόμασταν. Δεν χρειάζεται καν να συμπαθιώμασταν. Όταν μπαίναμε όμως στο γήπεδο, ξέραμε ότι διπλανός μου σκεφτόταν εμένα, όπως εγώ αυτόν. Αυτό θεωρώ πως ήταν ο φετινός Παναθηναϊκός. Ό,τι και να γινόταν, όταν μπαίναμε στο γήπεδο τελείωναν όλα. Θέλαμε αυτό το πράγμα. Ήταν σαν ένα blackout, ότι αφήνουμε τα πάντα έξω από τις γραμμές. Ήμασταν αυτό το σύνολο. Ένα συγχρονισμένο σύνολο και σκληρά δουλεμένο, με τεράστια πίστη στις ικανότητες του συμπαίκτη μας και τις δικές μας. Αυτό νομίζω ήταν όλη η χρονιά».
«Δεν ήθελα να φανεί το ξέσπασμα, αλλά από την άλλη ήταν εντελώς αληθινό και δεν μπορούσα να το κρατήσω»
Τι ήταν αυτό που σκεφτόσουν τη στιγμή της έντασης που έβγαλες;
«θα σου πω την αλήθεια, επειδή με έχουν ξαναρωτήσει. Δεν σκεφτόμουν τίποτα απολύτως. Ήταν μία στιγμή στην οποία, λόγω του αγώνα, από το τέταρτο σετ και μετά, ένιωθα ότι η ομάδα μου δεν μπορούσε να συνεχίσει άλλο. Φαινόταν. Η ομάδα είχε κουραστεί. Και οι δύο ομάδες. Η ομάδα μας όμως έμεινε στον αγώνα και έφτασε στη νίκη, ψυχικά».
Για εμάς που το βλέπαμε, είχε μία άγρια ομορφιά.
«Εγώ το έχω παρομοιάσει με έναν αγώνα μποξ, στον 15ο γύρο, στον οποίο δεν μπορείς πια να αμυνθείς και απλά ρίχνεις μπουνιές ο ένας στον άλλον μέχρι να πέσει κάποιος κάτω. Θεωρώ ότι το τελευταίο σετ παίχτηκε καθαρά από τη ψυχική δύναμη που μας είχε μείνει και όταν τελείωσε, το άδειασμα ήταν πάρα πολύ έντονο. Και για αυτό έγινε ό,τι έγινε. Ιδανικά δεν θα ήθελα να φανεί κιόλας, γιατί τη στιγμή που έγινε, οι συμπαίκτες ήταν μπροστά μου. Δηλαδή κρυβόμουνα. Όταν σηκώθηκα είχαν πάει μέσα να αλλάξουν μπλούζες και ήμουν μόνος μου. Γυρνάω μπροστά μου και βλέπω δέκα φωτογράφους. Όταν έβγαλα τη μπλούζα εξαφανίστηκαν και δεν τους πήρα χαμπάρι».
Είσαι ένας άνθρωπος που δεν δείχνεις τα συναισθήματα σου γενικότερα.
«Είμαι συγκρατημένος. Για αυτό και σιχαίνομαι αυτό το συμβάν. Ήταν όμως κάτι που ήταν εντελώς αληθινό γιατί δεν μπορούσα να το κρατήσω».
«Πάντα με εξιτάρει το εξωτερικό, στην Πολωνία αυτό που έζησα ήταν εξωπραγματικό»
Πάμε στον Θανάση που αποφασίζει πριν από δύο χρόνια, έχοντας πάρει πρωτάθλημα στον Παναθηναϊκό, να φύγει. Τι σε οδήγησε και τι σε έκανε πάλι να επιστρέψεις;
«Γενικά πάντα το εξωτερικό με ιντριγκάρει. Μου αρέσει πάρα πολύ το όλο concept του να είσαι στο εξωτερικό, να γνωρίζεις κουλτούρες, νέους ανθρώπους, να δεις τι σκέφτονται για αυτό το άθλημα, τι κάνουν για αυτό. Τι διαφορετικό έχει, τι επίπεδο έχει το πρωτάθλημά τους, σε σχέση με το δικό μας. Είναι πολλά αυτά που οδηγούν έναν αθλητή να πάει στο εξωτερικό. Γενικότερα επειδή δεν είμαι ένας άνθρωπος που τον ενοχλεί ο τρόπος ζωής, ο ελληνικός με του εξωτερικού γιατί είναι η μέρα με τη νύχτα, εντελώς διαφορετικός ο τρόπος που μπορείς να ζεις εδώ και εκεί. Δεν είμαι high maintenance να το πούμε και ποτέ δεν με ενοχλούσε. Είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι που μπορεί να κάνει έναν αθλητή να γυρίσει στη χώρα του, αυτό ότι η ζωή δεν του αρέσει. Άρα, επειδή αυτό δεν με ενοχλούσε ποτέ, μου ήταν και πολύ πιο εύκολο να μείνω για αρκετά χρόνια. Έφυγα γιατί ήθελα και άλλο challenge στην καριέρα μου».
Σκέφτηκες ότι ήταν ωραίο ότι έφυγες στην κορυφή ή δεν σου πέρασε από το μυαλό;
«Την απόφαση την είχα πάρει πριν φτάσουμε στην κορυφή, άρα ήταν κάτι που ήθελα να το κάνω γιατί ήμουν σίγουρος. Άμα πάρω την απόφαση δεν την αλλάζω. Νιώθω ότι δεν μπορείς να μου την αλλάξεις κιόλας. Γιατί όντως είχε προσπαθήσει ο Παναθηναϊκός να μου πει να μείνω αλλά είχα ήδη πάρει την απόφασή μου. Το σεβάστηκαν αυτό και ξέρουν πως για να το λέω, θέλω να το κάνω. Ήθελα να πάω ξανά σε μία καινούρια χώρα, σε ένα νέο πρωτάθλημα, να παίξω Champions League, να γίνουν και άλλα πράγματα. Και ένα πολύ σημαντικό κομμάτι του εξωτερικού, είναι ότι οι διάφορες κουλτούρες και οι τρόποι ζωής που έχω ζήσει, διαμόρφωσαν πολύ και εμένα σαν άνθρωπο. Με άλλαξαν πάρα πολύ».
Πού έχεις χαρεί περισσότερο βόλεϊ;
«Έχω ευχαριστηθεί και έχω χαρεί το βόλεϊ που παίξαμε στη Γερμανία».
Πού το έχεις χαρεί περισσότερο το βόλεϊ σαν άθλημα;
«Στην Πολωνία. Εκεί ήταν κάτι το εξωπραγματικό. Ήταν δυστυχώς η χρονιά το Covid που σταμάτησε το πρωτάθλημα και δεν το χαρήκαμε μέχρι το τέλος. Ήταν ένα πρωτάθλημα το οποίο ταυτόχρονα, παίζοντας, ήθελες να κάτσεις και να χαζεύεις. Ήταν όλα. Το επίπεδο των παιχτών, το επίπεδο του πρωταθλήματος, το επίπεδο του στησίματος όλου αυτού όπου όλα τα παιχνίδια είναι τηλεοπτικά, όπου όλα τα παιχνίδια είχαν τα τάραφλεξ, είχαν τα βίντεο τσάλεντζ. Ήταν όλα αυτά μαζί. Ήταν φανταστικά. Ακόμα το κρατάω μέσα μου ότι ο Covid σταμάτησε το πρωτάθλημα και εκείνη τη στιγμή ήμασταν τέταρτοι και θα ήθελα να ζήσω τα playoffs. Να δω πως είναι το approach στα playoffs, να δω τι θα γίνει, να δούμε που θα φτάσουμε, ποτέ δεν ξέρεις. Μου έχει μείνει πικρή γεύση από τότε».
Σκέφτεσαι στο πίσω μέρος του μυαλό σου μία επιστροφή στην Πολωνία;
«Το πλάνο δεν ήταν να γυρίσω στην Ελλάδα την επόμενη χρονιά. Ήταν στις συζητήσεις να μείνω, κάποιες συγκυρίες δεν το έφεραν και έτσι γύρισα στην Ελλάδα. Θεωρώ ότι αν εκείνη τη χρονιά, μετά τον Covid, έμενα εκεί, νομίζω ότι ακόμα εκεί θα ήμουν».
Τώρα το σκέφτεσαι; Έχεις ακόμη μία χρονιά συμβόλαιο με τον Παναθηναϊκό. Σκέφτεσαι όμως την Ευρώπη;
«Επειδή είμαι ένας άνθρωπος που δεν θεωρεί τίποτα δεδομένο και δεν μου αρέσει ο εφησυχασμός, πάντα θα το σκέφτομαι αυτό. Πάντα θα υπάρχει. Δηλαδή και φέτος, μέχρι να γίνουν συζητήσεις με τον Παναθηναϊκό, ακόμα το σκεφτόμουν. Θεωρώ ότι τώρα, έτσι όπως είναι η κατάσταση, είναι πολύ πιο δύσκολο το να φύγω από το να μείνω. Πάντα όμως με τη λογική ότι θέλω εγώ και θέλει και η ομάδα».
Μετά το Βέλγιο, όπου και εκεί η χρονιά ήταν πολύ καλή, τι σε έκανε να επιστρέψεις στην Ελλάδα και τον Παναθηναϊκό;
«Όταν πήγα στο Βέλγιο και τελείωσε η χρονιά, εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα ότι προτιμώ να γυρίσω στην Ελλάδα και στον Παναθηναϊκό γιατί κάποιες φορές είναι η σωματική κούραση που παίρνει τεράστια βοήθεια από τον φίλαθλο. Όταν κάνεις αυτό το πράγμα για πολλά χρόνια, δεν είναι σωστός ο όρος να επιλέγεις παιχνίδια. Ξέρεις όμως τι χρειάζεται ο κάθε αγώνας. Υπάρχουν στιγμές όπου ένας αγώνας χρειάζεται το κάτι παραπάνω και δεν το παίρνεις αν δεν είναι φίλαθλος ο Έλληνας».
«Μεγάλη η αγάπη του κόσμου και δεν ξέρω αν σε αναλογία την επιστρέφω»
Μιλώντας για τους φιλάθλους. Στα χρόνια σου στον Παναθηναϊκό έχεις ζήσει Κυψέλη, έχεις ζήσει Άγιο Θωμά, πώς έχεις βιώσει όλη αυτή την αγάπη του κόσμου;
«Δεν ξέρω κατά πόσο αξίζω αυτή την αντιμετώπιση, γιατί δεν είναι ότι το κυνηγάω κιόλας. Αυτό που μου μένει πάντα στο μυαλό είναι ότι από τις διάφορες χρονιές που ήμουν στην ομάδα, η διαφοροποίηση των στόχων είναι μέρα με τη νύχτα, η αντιμετώπιση δεν άλλαξε ποτέ προς το πρόσωπό μου. Ανεξαρτήτως στόχων, ομάδας, νικών ή ηττών. Αυτό είναι που κρατάω περισσότερο από όλα. Είναι μεγάλη η στήριξη και η αγάπη που μου δείχνουν και δεν ξέρω αν σε αναλογία την επιστρέφω».
Όταν ξεκινούσε ο μικρός Θανάσης τον αθλητισμό και όταν καταστάλαξε ότι θα παίξει βόλεϊ, σκεφτόταν ποτέ ότι θα φτάσει σε τέτοιο σημείο και θα είχε εισπράξει τόση αγάπη;
«Την αντιμετώπιση από τον κόσμο δεν την περίμενα. Όταν ξεκινάς μικρός το μόνο που σε νοιάζει είναι να παίζεις αυτό το άθλημα. Στον Παναθηναϊκό ήθελα να έρθω λόγω του πατέρα μου και της μητέρας μου. Σίγουρα ένα πράγμα το οποίο πίστευα, όχι ονειρευόμουν, πίστευα ότι θα είμαι εδώ που είμαι. Δεν λέω για την ομάδα αλλά το επίπεδο. Πάντα πίστευα στον εαυτό μου, στις ικανότητές μου, στο πως θέλω να παίζω το άθλημα, γιατί καλώς ή κακώς δεν είμαι ο κλασικός παίκτης. Αυτό που είχα πάντα στο μυαλό μου και το πιο δύσκολο κομμάτι της καριέρας μου ήταν να βρω τον τρόπο παιχνιδιού που να μπορώ να είμαι σε ένα άλφα επίπεδο και να μπορώ να ταιριάζω σε ομάδες. Αυτό είναι το πιο δύσκολο κομμάτι της καριέρας μου. Να βρω τον Θανάση που θα μπορεί να κάνει πρωταθλητισμό στο βόλεϊ».
«Ο τίτλος του MVP είναι στην κρίση των ανθρώπων, σημασία για εμένα είναι το τι πιστεύω εγώ και οι άνθρωποι που με νοιάζονται»
Έχεις κατακτήσει τίτλους, έχεις παίξει σε μεγάλα πρωταθλήματα. Τι είναι αυτό που σου δίνει κίνητρο για τη συνέχεια;
«Ο εγωισμός παίζει σίγουρα έναν πολύ σημαντικό ρόλο γιατί χωρίς αυτόν δεν μπορείς να είσαι και κάποιες φορές ο κακός της υπόθεσης μέχρι εκεί που χρειάζεται. Νομίζω πως αυτό που με κάνει να συνεχίζω και με οδηγεί είναι ότι ακόμα το θέλω. Ο κορεσμός είπες μπορεί να έρθει. Εγώ νομίζω ότι έχει έρθει. Μου χτυπάει σιγά σιγά την πόρτα. Κυρίως στο μυαλό. Αλλά, επειδή το θέλω πάρα πολύ και δεν νιώθω έτοιμος να αφήσω κενή τη θέση μου, για αυτό συνεχίζω. Και νιώθω ότι για εμένα θα σταματήσει, όταν σταματήσω να κάνω πρωταθλητισμό».
Ένας κορεσμός που φέτος δεν φάνηκε καθόλου. Θεωρείς ότι ήταν μία από τις καλύτερές σου χρονιές;
«Δεν θα πω ότι ήταν η καλύτερή μου χρονιά. Θα την πω αρκετή για να πάρουμε το πρωτάθλημα. Όπως κάθε χρόνο η ομάδα είναι διαφορετική, κάθε χρόνο μπορεί να αλλάζει στιλ, μπορεί να αλλάζει πολλά πράγματα. Για εμένα το πιο δύσκολο κάθε χρόνο είναι να καταλαβαίνω την ομάδα πιο γρήγορα από τους άλλους για να καταλάβω τι χρειάζεται από εμένα. Θεωρώ ότι αυτό το κομμάτι είναι το πιο σημαντικό που μπορώ να προσφέρω στην ομάδα. Ότι βλέπω τι θα γίνει, πως και πότε, πιο νωρίς. Αυτή την ικανότητα έχω και μπορώ πολύ εύκολα να βρω το στιλ που χρειάζεται η ομάδα μου αυτή τη χρονιά. Κάποιες φορές μπορεί να χρειάζεται επιθετικά, μπορεί να με χρειάζεται αμυντικά, μπορεί να με χρειάζεται να φέρνω νερά. Οτιδήποτε. Νομίζω ότι η ικανότητά μου να καταλαβαίνω από νωρίς μέσα στη χρονιά τον ρόλο μου είναι αυτό για το οποίο είμαι περήφανος».
Σου μένει πικρία, ή δεν το σκέφτεσαι καν, για έναν προσωπικό τίτλο;
«Σημασία για εμένα έχει το τι πιστεύω εγώ και οι άνθρωποι που με νοιάζονται. Από εκεί και πέρα, μου είναι παντελώς αδιάφορο. Θεωρώ ότι ο πιο σημαντικός τίτλος, είναι του να είσαι πρωταθλητής. Αυτός είναι ο πιο ωραίος ατομικός τίτλος που μπορείς να έχεις. Από εκεί και πέρα, ο τίτλος του MVP είναι στην κρίση ανθρώπων. Δεν θα προσπαθήσω να αλλάξω ποτέ τη γνώμη κάποιου και νιώθω ότι και ο Ράσμους φέτος ήταν εξαιρετικός, σταθερός. Άλλωστε και στο ποδόσφαιρο πέρα από τον Ρόντρι δεν θυμάμαι άλλο αμυντικό μέσο να έχει πάρει χρυσή μπάλα».
«Θεωρώ πως μπορώ να γίνω προπονητής ξεκινώντας ως βοηθός, όσο για παίκτης το όνειρό μου συνεχίζω να το ζω»
Πώς βλέπεις τον Θανάση σε μία πενταετία; Τον βλέπεις στους πάγκους σαν προπονητή;
«Δεν ξέρω. Σίγουρα είναι κάτι το οποίο θεωρώ πως μπορώ να κάνω, έχω τις γνώσεις για το άθλημα. Σίγουρα αν θα το έκανα, δεν θα ξεκινούσα ποτέ σαν προπονητής. Θα ξεκινούσα σαν βοηθός γιατί το transition είναι περίεργο. Εκεί που σκέφτεσαι πώς εσύ θα βοηθήσεις, μετά έχεις διάφορα πράγματα. Γιατί ένας προπονητής είναι και μάνατζερ, είναι και το ένα, είναι και το άλλο. Είναι διαφορετικό πόστο, διαφορετικές έννοιες, διαφορετικό άγχος. Διαφορετικές ευθύνες. Γιατί είναι περισσότερες ευθύνες και σίγουρα θα ήθελα στο εξωτερικό. Να ξεκινήσω, αν θα το έκανα».
Ως αθλητής για τα επόμενα χρόνια, όσα και αν είναι, ποία είναι τα όνειρά σου;
«Νομίζω ότι το όνειρό μου το ζω. Είμαι ένας αθλητής σε μία σημαντική ομάδα, έχω την υγεία μου, είμαι ευτυχισμένος και αυτό μου αρκεί. Θα ήθελα να συνεχίσω να κάνω αυτό που κάνω. Να μπορώ κάθε χρόνο να βοηθάω την ομάδα του να παίζει για τους τίτλους και δεν ζητάω κάτι παραπάνω. Έχω την οικογένειά μου που με βοηθάει. Έχω την κοπέλα μου που είναι πάντα δίπλα μου και μου κάνει τη ζωή πιο εύκολη. Δεν ζητάω κάτι παραπάνω».
Δεν έχεις πουλήσει ποτέ οπαδιλίκι. Αν είχες να πεις κάτι σε αυτόν τον κόσμο που δεν έχει αγαπήσει μόνο την ομάδα αλλά και εσένα τον ίδιο, τι θα ήταν;
«Νομίζω το απάντησα πριν. Δεν είμαι σίγουρος ότι το ανταποδίδω όλο αυτό που μου δίνουν. Δεν μπορώ να το ξέρω. Σίγουρα είναι over whelming. Είναι όλα μαζί. Θεωρώ ότι για να ζητάς και να δέχεσαι την αγάπη, πρέπει να δέχεσαι και την κριτική. Δεν είναι πάντα όλα ωραία. Εγώ τα δέχομαι όλα. Δεν είμαι σίγουρος ότι αγωνιστικά ανταποδίδω όλο αυτό που μου δίνουν».
«Πιο δύσκολο να μείνει στην κορυφή, θέλω του χρόνου να διεκδικήσουμε όλους τους τίτλους»
Πώς βλέπεις τον Παναθηναϊκό στη συνέχεια;
«Σίγουρα είναι πιο δύσκολο να μείνεις στην κορυφή από το να φτάσεις, χωρίς να μειώνω τη δυσκολία αυτού που κάναμε. Το τι θέλω εγώ είναι να είμαστε και του χρόνου σε όλους τους τελικούς. Να είναι στο χέρι μας ο κάθε τίτλος, όποιος και αν είναι αυτός και να συνεχίσουμε με την ίδια υπομονή και επιμονή σε αυτό που κάνουμε και την πίστη. Γιατί φέτος αν θα έπρεπε να βρω μία λέξη ήταν αυτό. Ήταν τεράστια η πίστη που είχαμε στην ομάδα μας και νομίζω ότι εκεί θέλω να βλέπω την ομάδα μας. Να είναι πάντα σε όλες τις διοργανώσεις που παίζουμε πάντα πρώτη. Βασικά όχι πρώτη, να διεκδικεί. Αυτό είναι το λιγότερο που θα ήθελα».
Ο Πρωτοψάλτης μιλάει για τους συμπαίκτες του
Ο ακραίος του Παναθηναϊκού μας αναφέρθηκε και στους συμπαίκτες του. Τι είπε για τον Δημήτρη Ανδρεόπουλο, τον Ράσμους Νίλσεν, τον Φαν Γκάρντερεν και τους υπόλοιπους.
Θα σου λέω ονόματα και θα μου λες το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι. Ξεκινάμε από τον προπονητή,
Ανδρεόπουλος.
«Πιέση».
Φαν Γκάρντερεν.
«Σπέσιαλιστ».
Γκάσμαν
«Βουνό».
Έλγκερτ.
«Σιωπηλός».
Χανδρινός.
«Πουλέν».
Και Νίλσεν;
«Μπέμπης».
«Η Εθνική είναι η αγαπημένη ομάδα όλων μας και θέλουμε να πετύχει»
Πώς ένιωσες όταν άκουσες ότι η Εθνική το καλοκαίρι θα παίζει βόλεϊ εκτός από προκριματικά;
«Έλειψε πάρα πολύ γιατί θεωρώ πως είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε έναν διεθνή αθλητή, να κάθεται για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε έναν αθλητή εθνικής ομάδας. Είναι πάρα πολύ σημαντικό ότι έχουμε αγώνες, ότι η ομάδα από πέρυσι έκανε ανανέωση και έχει νεαρούς ικανότατους αθλητές. Είναι σημαντικό ότι με τις δύο νίκες που κάναμε πέρυσι, δείχνει ότι δεν είναι απλά μια ανανέωση, δείχνει ότι με τα παιδιά που έχουν έρθει που ήταν νεαροί άλλα έχουν έρθει και άλλοι, ότι δεν πάμε μόνο και μόνο για να περάσει η ώρα μας. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο».
Θεωρείς ότι είναι και μία χρυσή ευκαιρία να κάνει τον κόσμο να αγαπήσει ξανά αυτό το άθλημα;
«Είχε πολύ καιρό να παίξουμε σε ένα γεμάτο γήπεδο σαν Εθνική ομάδα. Θεωρώ και εγώ ότι είναι η αγαπημένη ομάδα όλων μας και παίζοντας καλά μπορούμε να φέρουμε τον κόσμο μας πίσω. Ή να φέρουμε καινούριο κόσμο, νέα παιδιά και είναι μία μεγάλη ευθύνη γιατί η Εθνική ομάδα είναι ο καθρέφτης του αθλήματος. Δεν είναι βάρος αλλά είναι μία μεγάλη ευθύνη, την οποία την ξέρουμε και ξέρουμε τι πρεσβεύουμε. Ξέρουμε ό,τι κάνουμε εμείς σημαίνει αρκετά, ίσως και τα περισσότερα για το ελληνικό βόλεϊ. Όταν λέω εμείς εννοώ η Εθνική ομάδα».
Πιστεύεις σε αυτήν την ομάδα;
«Αν δεν πίστευα δεν θα έφευγα από τόσο νωρίς να πάω στην προετοιμασία. Είναι όλα καινούργια. Το ρόστερ, το σταφ και νομίζω ότι είναι ένας ωραίος συνδυασμός σε μία ωραία εποχή. Σε ένα πολύ ωραίο timing. Νιώθω ότι πάμε διψασμένοι για να καταφέρουμε, γιατί όχι να πάμε στο final four του golden league και να πάρουμε την πρόκριση στο ευρωπαϊκό που είναι ο μεγάλος στόχος, αλλά νιώθω ότι δεν είμαστε μόνο λόγια. Νιώθω ότι εκ του αποτελέσματος θα κριθούμε σίγουρα, αλλά εμείς το θέλουμε πάρα πολύ. Από πέρυσι που ανακοινώθηκε, χαρήκαμε πάρα πολύ που θα έχουμε αυτό το πρωτάθλημα. Νιώθω ότι όλοι έχουν αυτό το σκεπτικό. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό, να ξεκινάμε την Εθνική ομάδα σκεφτόμενοι ότι επιτέλους θα παίξουμε αυτό. Άρα, έχουμε τεράστια θέληση για αυτό που έχουμε μπροστά μας και το σταφ και εμείς, έχουμε αυτή τη θέληση, πάμε κάθε μέρα, όλο το καλοκαίρι να δούμε που μπορούμε να φτάσουμε γιατί είναι πολύ σημαντικό για εμάς σαν ομάδα».
Μια οικογένεια με 21 τίτλους με τον Παναθηναϊκό!
Ο Θανάσης Πρωτοψάλτης δεν προέρχεται απλά από γονείς που έκαναν πρωταθλητισμό στο άθλημα του βόλεϊ, αλλά από γονείς που κατέκτησαν τίτλους, πολλούς τίτλους με τον Παναθηναϊκό. Ο πατέρας του Σπύρος, παίζοντας ως πασαδόρος κατάφερε με τη φανέλα του «τριφυλλιού» να πάρει 4 πρωταθλήματα και 3 Κύπελλα. Η μητέρα του, η Αλεξία Ροτσίδου έκανε και αυτή μεγάλη καριέρα με τις «πράσινες» συμβάλλοντας τα μέγιστα στην κατάκτηση 6 πρωταθλημάτων. Φυσικά και η σύντροφός του Ναταλία Μεταξά έχει γράψει την δική της ιστορία με τη φανέλα του Παναθηναϊκού κατακτώντας 3 πρωταθλήματα και 1 Κύπελλο με τις «πράσινες».
Αν βάλουμε και τα 2 πρωταθλήματα και τα 2 Λιγκ Καπ που πήρε ως παίκτης του Παναθηναϊκού ο Θανάσης, μιλάμε για μια οικογένεια που έχει συνολικά 21 τίτλους με το «τριφύλλι». Μια οικογένεια που έχει αγαπήσει αυτό το άθλημα και γι’ αυτό έχει πετύχει όσα έχει πετύχει.
Έχεις κάνει μία αξιοπρεπέστατη καριέρα. Τι είναι για εσένα το βόλεϊ και πίστευες ποτέ ότι θα έφτανες σε αυτό το σημείο:
«Το βόλεϊ είναι ίσως το δεύτερο πιο σημαντικό κομμάτι της ζωής μου. Είναι μία δουλειά η οποία μου έδωσε τη ζωή του αθλητή που είναι κάτι όμορφο. Η ζωή του αθλητή είναι πολύ διαφορετική, εγώ την ονομάζω μία φούσκα».
Είναι σαν να γεννήθηκες για αυτή.
«Νομίζω με το να σε μεγαλώνουν δύο αθλητές, θες δεν θες, έχεις μία αυτοσυγκράτηση, μία πειθαρχία και να έχεις από την αρχή κάποιον να σε οδηγεί. Ήταν πολύ σημαντικό γιατί η αρχή είναι το πιο σημαντικό, οι επιλογές που θα κάνεις και μετά ο αθλητισμός σου δίνει αυτή την ευκαιρία. Να ζεις όμορφες στιγμές, να σε γνωρίζει ο κόσμος, να ζεις αυτή τη φούσκα που ονομάζω και η άλλη όψη του νομίσματος είναι πως είναι δύο πολύ διαφορετικές ζωές. Δηλαδή μέχρι τα 35 με 40 αν είσαι τυχερός, μία ζωή μέσα σε μία φούσκα προστατευτική και μετά ξεκινάει η ζωή. Σίγουρα τα λεφτά κάνουν πιο εύκολα τα πράγματα, αλλά δεν είναι το παν. Και είμαστε πολύ τυχεροί εμείς οι αθλητές που ζούμε έτσι καθώς υπάρχουν πολύ πιο δύσκολα πράγματα».
Είπες για τους γονείς, τι θεωρείς ότι πήρες παικτικά από τη μάνα και τι από τον πατέρα;
«Σίγουρα έχω πάρει τα δάχτυλα του πατέρα μου αλλά όλο το υπόλοιπο είναι της μητέρας μου. Ο χαρακτήρας, το σκεπτικό, τα skills, νομίζω είναι της μητέρας μου».
Όταν ξεκίναγες σε ποιον από τους δύο ήθελες περισσότερο να μοιάσεις;
«Ο πατέρας μου ήταν πασαδόρος, η μητέρα μου τα έπαιξε όλα. Αυτομάτως αυτό φέρνει τη μητέρα μου πιο κοντά σε αυτό που έκανα και εγώ και μεγάλο ρόλο στο πως εξελίχθηκα ήταν ότι στην ομάδα που ήμουν στην Κύπρο, στην Ανόρθωση, ήταν προπονητές στην ακαδημία. Ο πατέρας μου ήταν στους παμπαίδες και το υπόλοιπο το είχε η μητέρα μου. Κάθε σαββατοκύριακο, ανάλογα το παιχνίδι, έπαιζα διαφορετική θέση γιατί και οι δύο πίστευαν ότι αν θέλεις να παίξεις αυτό το παιχνίδι, θεωρώ και οι δύο έβλεπαν ότι δεν θα γίνω 2,10, πρέπει να ξέρεις τις δυσκολίες της κάθε θέσεις και να ξέρεις τον ρόλο του καθενός».
Πιο μεγάλος κριτής;
«Η μητέρα μου. Βασικά όχι η κοπέλα μου».
Από τους γονείς σου;
«Η μητέρα μου»
Τώρα που το πήρες το πρωτάθλημα τι σου είπε;
«Δεν υπήρχαν λόγια. Ήταν απλά μια αγκαλιά και μου αρκεί γιατί νιώθω την περηφάνια που έχουν. Μετά μου είπε πάμε για το επόμενο».
Και κλείνοντας, είσαι στον Παναθηναϊκό όλα αυτά τα χρόνια, κλείνεις τα μάτια ,ποια είναι τα πιο σημαντικά πράγματα που έχεις ζήσει και θυμάσαι;
«Νομίζω πως αν κλείσω τα μάτια θα μου έρθει η ατμόσφαιρα που έχει πάντα η έδρα του Παναθηναϊκού. Αυτό πάντα μου έρχεται στο μυαλό και νιώθω πως αυτό πάντα θα θυμάμαι. Γιατί καλώς ή κακώς όλοι οι αυτοί οι τίτλοι και τα μετάλλια θα καταλήξουν σε μια αποθήκη. Από τον Παναθηναϊκό αυτό που μένει είναι η υγεία, οι άνθρωποι που γνωρίζεις και η ατμόσφαιρα που έχει πάντα η έδρα του και το πόσο ζεστά νιώθεις μέσα στο γήπεδο».