Από μικροί στις γειτονιές ή όπου έπαιζε ο καθένας ποδόσφαιρο, δεν θαυμάζαμε ποτέ αυτόν που τρέχει γρηγορότερα. Δεν κοιτάγαμε ποιος είναι δυνατότερος στις μονομαχίες και κλέβει μπάλες. Δεν προσπαθούσαμε να μιμηθούμε τον καλύτερο αμυντικό. Θέλαμε να μοιάσουμε στον… βιρτουόζο. Σε αυτόν που είχε την ποιότητα, δεν του έπαιρνες την μπάλα.

Αυτό αν το μεταφέρεις σε επαγγελματικό επίπεδο, παραμένει το ίδιο άθλημα. Η ίδια… κάψα για το τι θέλει να δει ο φίλαθλος. Γιατί πάντα το ποδόσφαιρο είναι αυτή η παιδικότητα και το παιχνίδι που μας γυρίζει πίσω. Η ομάδα του καθενός είναι οι νεανικές του αναμνήσεις. Πάντα έτσι θα αντιμετωπίζουμε το άθλημα, ρομαντικά. Αντιλαμβανόμενοι φυσικά, τα δεδομένα του σήμερα.

Ο Παναθηναϊκός λόγω των αποτυχιών σε επίπεδο κατάκτησης πρωταθλήματος, είναι μια στενάχωρη διαδικασία. Μην κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλό μας, το ενδεχόμενο παραμονής του Ρουί Βιτόρια δεν οδήγησε κανέναν στο να… πετάξει τη σκούφια του. Το
μέλλον – όποια κι αν είναι η κατάληξη του θέματος προπονητή – θα δείξει. Αυτό που σχολιάζουμε είναι το κλίμα. Και ξεκάθαρα δεν το λες και ενθουσιώδες, στη σκέψη πως θα παραμείνουν όλα ως έχουν.

Αν υπάρχει κάτι αυτή τη στιγμή στον Παναθηναϊκό που χαρίζει χαμόγελο στον κόσμο, δίνει την ελπίδα της προοπτικής, είναι κάποιοι παίκτες. Η ίδια η ψηφοφορία για τον κορυφαίο της σεζόν, δίνει από μόνη της απαντήσεις. Πρώτος ο Αζεντίν Ουναΐ. Δεύτερος ο Γιώργος Βαγιαννίδης.

Ο «Βάγια» έχει συμβόλαιο, θα ήταν καλό να μην πωληθεί αυτό το καλοκαίρι. Έχουμε αναφέρει ξανά, δεν πρόλαβε ο κόσμος και το κλαμπ να τον χαρεί. Είναι νέος, έχει πολλά να δώσει, είναι Παναθηναϊκός, προέρχεται απ’ τις ακαδημίες του συλλόγου. Ένα… πακέτο ξεχωριστό. Για έναν παίκτη που παραλίγο να χαθεί μην ξεχνιόμαστε. Αλλά μην σκεφτόμαστε αρνητικά, ανανέωσε και αυτό μετράει.

Τα δεδομένα για τον Βαγιαννίδη είναι συγκεκριμένα. Το περίπλοκο είναι ο Ουναΐ. Ο Μαροκινός δεν είναι παίκτης του Παναθηναϊκού. Είναι αυτός που πρέπει να αποκτήσει το Τριφύλλι. Ανάμεσα στις πολλές αναφορές για τον… χαρακτήρα του, την… αδιαφορία του και το πόσο ακριβός είναι, χάσαμε την ουσία μέσα στη σεζόν. Συνολικά δέχτηκε αρκετό αρνητισμό που δεν του άξιζε. Παρότι έδειχνε σε όλους πως είναι μακράν ο ποιοτικότερος παίκτης του ρόστερ. Εκείνος που δεν είναι για εδώ, οπότε πρέπει να χαιρόμαστε που τον βλέπουμε.

Στο τέλος τον παραδέχτηκαν οι πάντες χωρίς… αστερίσκους. Δεν γινόταν κι αλλιώς, ο άνθρωπος είναι παικταράς. Αρτίστας του ποδοσφαίρου. Παίκτης αυτών των ηλικιών, χωρίς τραυματισμούς, χωρίς «τρέλα», δεν γίνεται να βρίσκεται στην Ελλάδα. Κι όμως βρέθηκε. Αφού τον κρίναμε τόσο σκληρά και σε λίγο θα του φορτώναμε την αποτυχία επειδή είχε εκείνες τις ενοχλήσεις στη μέση στο ματς με τον Πανσερραϊκό – λες και γι’ αυτό δε νίκησε ο Παναθηναϊκός – καταλάβαμε πως την κάνει ό,τι θέλει την μπάλα. Οπότε καλό θα ήταν να μείνει.

Μην μπλεχτούμε πάλι στην ανάλυση για τα πολλά 11,5 εκατ. ευρώ, ενώ εμείς οι ίδιοι – και σωστά – επιμένουμε πως ο Φώτης Ιωαννίδης δεν πρέπει να πωληθεί κάτω από 20-25 και ο Βαγιαννίδης είναι αστείο να συζητάμε για λιγότερα από 10. Ούτε να εστιάζουμε στο Κύπελλο Εθνών Αφρικής που ακολουθεί, αλλά να αγνοούμε πως θα έχουμε και Παγκόσμιο Κύπελλο το 2026. Οπότε όχι μακριά αλλά σε ένα καλοκαίρι από τώρα, η τιμή του μπορεί να είναι εύκολα 30 με 40 εκατομμύρια.

Καλά όλα αυτά, όμως ας μείνουμε στην ποδοσφαιρική και ρομαντική ουσία. Υπάρχει κάποιος άλλος στο ρόστερ που να δίνει στον κόσμο την ελπίδα και την προοπτική που του χαρίζει αυτός ο παίκτης; Σε συνέχεια των περιπτώσεων, είναι αυτός που… πήρε τη σκυτάλη απ’ τον Λέτο, απ’ τον Μπεργκ. Παίζοντας για ένα χρόνο στην ομάδα, ως δανεικός, σε σεζόν αποτυχίας αναφορικά με τον τίτλο. Και με μπόλικες αρνητικές αναφορές γι’ αυτόν, λες και πήγε και… έδερνε συμπαίκτες του ή έβριζε τον προπονητή.

Ο Ουναΐ στο χορτάρι, δεν παίζει μπάλα: Σου δίνει το αίσθημα της ανωτερότητας. Της ποδοσφαιρικής αρχοντιάς. Ξέρεις πως είναι ο μόνος που τον βλέπουν με ζήλια οι αντίπαλοι. Λένε ευθέως πως θα ήθελαν να έχουν έναν τέτοιο παίκτη, αλλά δεν τον έχουν.

Ούτε μπορούν να τον πάρουν. Επειδή τέτοιες περιπτώσεις δεν βρίσκονται εύκολα. Είναι απ’ αυτά τα… λαχεία που σου «κάθονται». Σα να βρήκες σπίτι στη Βουλιαγμένη νεόκτιστο και να το νοικιάζουν 400 ευρώ. Κι εσύ κάθεσαι και αναλύεις αν έχει καλό… Φενγκ Σούι.

Αντικαταστάτη του Ουναΐ, μπορεί να βρει ο Παναθηναϊκός. Δεν μπορεί να βρει… Ουναΐ. Αυτό είναι το θέμα. Σε ποιότητα, σε αξία, σε επίπεδο προοπτικής και ελπίδας που δίνει στον κόσμο. Κανείς δε λέει πως είναι εύκολο να αποκτηθεί. Δύσκολο είναι. Εκεί είναι και η μαγκιά. Στα δύσκολα. Εκεί ξεχωρίζει ο ικανός απ’ αυτόν που απλά κάνει τα απλά. Με 100 εκατ. ευρώ διαθέσιμο μπάτζετ μεταγραφών κι εμείς γινόμαστε τεχνικοί διευθυντές και φέρνουμε παικταράδες.

Το να τελειώσει θετικά την υπόθεση Ουναΐ ο Παναθηναϊκός, είναι κάτι περισσότερο από υψίστης σημασίας για την ομάδα. Προφανώς και η ζωή θα συνεχιστεί χωρίς αυτόν, μπορεί το Τριφύλλι να είναι σημαντικά καλύτερο χωρίς τον Μαροκινό. Αλλά με αυτόν, το πράγμα γίνεται ευκολότερο. Συν τον αντίκτυπο που θα έχει στον κόσμο. Θετικό, που τόσο μα τόσο λείπει απ’ τους Πράσινους.