By Ο Παναθηναϊκός έχασε από τη Φενέρ και δεν κατάφερε να υπερασπιστεί τα σκήπτρα του.
Γράφει για τον αποκλεισμό ο Γιάννης Φιλέρης.
Ο Παναθηναϊκός δεν θα μπορέσει να υπερασπίσει το τρόπαιο που κατέκτησε πέρσι στο Βερολίνο, η Φενέρ πήρε μια μεγάλη ρεβάνς κι εδώ που τα λέμε πήρε δίκαια το εισιτήριο για τον 4ο τελικό της ιστορίας της. Ο Σάρας Γιασικεβίτσιουτς θα είναι παρών στον δεύτερο τελικό της δικής του καριέρας ως προπονητής, λαχταρώντας το τρόπαιο που έχει κερδίσει ως παίκτης τρεις φορές. Κι οι “πράσινοι” αφού θα διεκπεραιώσουν την αγγαρεία του μικρού τελικού της Κυριακής, θα επιστρέψουν στη βάση τους, για να ετοιμαστούν να διεκδικήσουν το πρωτάθλημα. Εντάξει δεν είναι της στιγμής, αλλά μέσα κι απ’ αυτήν ακόμα την σκληρή ήττα, ο Παναθηναϊκός έχει ένα λόγο να χαμογελάσει, λόγω της επιστροφής του Ματίας Λεσόρ…
Η Φενέρ επικράτησε με τη λογική που ακολούθησε ο Παναθηναϊκός στον περσινό ημιτελικό. Η άμυνα της πήρε σχεδόν άριστα, καθηλώνοντας τους “πράσινους” στους 70 πόντους (τα δυο τρίποντα στο τέλος μπήκαν από τα εννιά μέτρα, με την τουρκική ομάδα να μη μαρκάρει) και έχοντας όλα τα όπλα της σε εγρήγορση.
Αν εξαιρέσει κανείς τον Σερτάκ Σανλί που έπαιξε ενάμιση λεπτό χωρίς να σκοράρει, οι υπόλοιποι δέκα που χρησιμοποίησε ο Σάρας έβαλαν τουλάχιστον ένα καλάθι, είχαν 50% τρίποντα, 41.2% τρίποντα, 80% βολές, 17 ασίστ για 9 λάθη και η άμυνα τους τσάκισε κόκκαλα. Έβαλε 16 πόντους από τα λάθη του Παναθηναϊκού, που δεν ήταν πολύ χειρότερος στα ποσοστά του (52.8%δ, 41.2%τρ) ήταν όμως φτωχός σε ιδέες και επιρρεπής στο σφάλμα.
Μόλις 10 ασίστ είναι πολύ φτωχός απολογισμός για τους πρωταθλητές Ευρώπης που έκαναν και 12 λάθη, τα πέντε από την πρώτη περίοδο. Όλες οι λεπτομέρειες είχαν κιτρινόμαυρο χρώμα και η νίκη ήρθε μέσα από μια ομαδική προσπάθεια, που επιβεβαίωσε την εικόνα μιας συμπαγέστατης ομάδας με ένα σωρό παίκτες να κάνουν τη ζημιά.
Μπορεί να περίμενε τον Χέιζ Ντέιβις, ή τον Γκούντουριτς, την έπαθε όμως από δυο … άλλους γκαρντ. Ο ένας ήταν ο Ντέβον Χολ, που μπήκε φουριόζος από το ξεκίνημα του ματς, σκόραρε 18 πόντους, ολοκληρώνοντας στην τελευταία περίοδο με καθοριστικά καλάθια μια καταπληκτική εμφάνιση. Κι ο άλλος άκουγε στο όνομα του 37χρονου Έρικ Μακόλουμ, ο οποίος συμμάζεψε την Φενέρ με το που πήρε τη μεταγραφή και έβαλε 13 πόντους στο δεύτερο μέρος, με ένα τρίποντο-μαχαιριά, 1:37 πριν από το τέλος κι ενώ η διαφορά είχε φτάσει στο -4.
Πενήντα έξι πόντους από την περιφέρεια η Φενέρ
Από τους δυο Αμερικανούς γκαρντ της Φενέρ ο Παναθηναϊκός δέχθηκε 31 πόντους. Άλλους δέκα έβαλε κι ο Γουέιντ Μπολντγουιν. Κι άλλους 15 ο Ταρίκ Μπιμπέροβιτς! Το 70% των πόντων της τουρκικής ομάδας ήρθαν από την καλή κυκλοφορία της μπάλας και τα ελεύθερα σουτ που έβγαζε στο μεγαλύτερο μέρος του αγώνα. Θα μπορούσε μάλιστα να είχε νικήσει με ακόμα μεγαλύτερη διαφορά αν δεν έχανε ελεύθερα σουτ, κυρίως από το άγχος, ή αν προτιμάτε την πίεση που ένιωσε κάποια στιγμή από τον Παναθηναϊκό…
Εκεί βρήκε ένα τρομερό κρεσέντο από τον Μακόλουμ, αλλά και πολλές λύσεις από τον Νικολο Μέλι, πρωταθλητή Ευρώπης με τη Φενέρ το 2017, σε μια σπουδαία εμφάνιση, ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο, με 9 πόντους και 6 ριμπάουντ. Την ίδια ώρα η άμυνα με αλλαγές του Γιασικεβίτσιους δημιουργούσε τεράστιο πρόβλημα στον Παναθηναϊκό.
Ο Σάρας ήθελε να πάνε οι “πράσινοι” σε ένα hero ball, με τον Ναν πρωταγωνιστή, ώστε να εκμεταλλευτεί τις βιαστικές επιθέσεις του ΠΑΟ. Δεν ήταν ο κανονικός Παναθηναϊκός αυτός, που είδαμε. Το μυαλό του θόλωσε γρήγορα, η μπάλα δεν κυκλοφόρησε κι αυτό ίσως να οφείλεται στην σχεδόν μηδενική απόδοση του Κώστα Σλούκα. Ναι μεν έπαιξε μόλις 15:38 λεπτά ο αρχηγός του Παναθηναϊκού, πέρασε όμως απαρατήρητος. Με ένα μόλις καλάθι και 3 ασίστ.
Με τον Σλούκα εκτός παιχνιδιού ο Παναθηναϊκός θα έπρεπε να βρει αλλού βασικά στηρίγματα. Ο Γκραντ του έδωσε κάποια στο πρώτο ημίχρονο. Ο Όσμαν ήταν ο πιο συνεπής, κυρίως στην τρίτη περίοδο.
Ο Ναν χάνει την ψυχραιμία του
Θα πούμε κάτι υπερβολικό. Το MVP της χρονιάς έκανε… κακό στον Κέντρικ Ναν. Ξαφνικά ο Αμερικανός βάλθηκε να αποδείξει ότι είναι ο καλύτερος όλων, αλλά και ότι μπορεί να τους κερδίσει όλους. Η άμυνα της Εφές στα πλέι-οφ τον κούρασε περισσότερο πνευματικά αλλά και ανέδειξε ένα βασικό ελάττωμά του. Χάνει εύκολα την ψυχραιμία του και δεν βοηθάει επί της ουσίας. Η Φενέρ δεν του έριξε δεύτερο παίκτη στο μαρκάρισμα του, προτίμησε τις αλλαγές, αλλά τον αντιμετώπισε με την ίδια σκληράδα, που πολλές φορές τον αποπροσανατόλισε. Κυρίως τον έστειλε σε βεβιασμένες προσπάθειες.
Κι ενώ έχουμε δει πόσο μπορεί να αποδειχθεί καταλυτικός όταν πασάρει γρήγορα την μπάλα, στον ημιτελικό το πήρε προσωπικά, ήταν άστοχος από μακριά (0/5τρ) και το κυριότερο όταν έδειξε ότι συνδέεται με το καλάθι, έκανε το πέμπτο του φάουλ σε ένα μάλλον χαζό επιθετικό, που τον έστειλε στον πάγκο.
Συν τοις άλλοις ο Αταμάν δεν είχε καμιά βοήθεια από τον Χουάντσο Ερνανγκόμεθ (καταπληκτική η άμυνα του Χέιζ Ντέιβις) και τον Μήτογλου, με αποτέλεσμα όταν έφυγε ο Ναν κι ενώ ο Σλούκας δεν έκανε … την παραμικρή προσπάθεια (!) ο Παναθηναϊκός να περιμένει κάποιο θαύμα από την τρομερή ενέργεια του Όσμαν και τον Λεσόρ που θύμισε με μερικά δυναμικές βοήθειες πόσο πολύ έλειψε αλλά και πόσο διαφορετικός θα ήταν ο τελικός αν δεν είχε μεσολαβήσει ο τραυματισμός και η πεντάμηνη απουσία του.
Ακόμα κι έτσι, όμως, ο Γάλλος ήταν πολύ καλύττερος από τον άτεχνο Γκέιμπριελ και τον άχρωμο Γιούρτσεβεν. Ο Παναθηναϊκός που δεν πήρε το παραμικρό από τον Μπράουν, ξέμεινε από ιδέες και είδε τη Φενέρ να αντέχει και να δείχνει χαρακτήρα ακόμα κι όταν μέσω της άμυνας του πήγε να γυρίσει ολότελα το παιχνίδι.
Όλα ήταν διαφορετικά σε σχέση με το Βερολίνο. Η Φενέρ είχε διαβάσει το μάθημα της, ήξερε ότι έπαιζε με τον πρωταθλητή Ευρώπης και πήρε δικαίως το εισιτήριο για τον τελικό. Ο Παναθηναϊκός είχε δείξει από τα πλέι-οφ ότι δεν βρισκόταν στα καλύτερα του. Και μεταξύ μας με τον Ναν εκνευρισμένο και τον Σλούκα έξω από νερά του δεν μπορούσε να έχει καλύτερη τύχη…
