By
«Το λες αλήθεια ότι παίζεις μπάσκετ, έτσι»; Αυτή την ερώτηση την είχε συνηθίσει όσο τίποτε άλλο ο Τι Τζέι Σορτς όταν έπαιζε στο κολέγιο Ντέιβις τα δύο τελευταία φοιτητικά του χρόνια, από το 2017 ως το 2019. Είχε συνηθίσει από τότε να τον κοιτούν σαν αξιοπερίεργο φαινόμενο τόσο πολύ, που είχε έτοιμη και την απάντηση: «Έλα να με δεις στο γήπεδο».
Αυτός ο υψομετρικός ρατσισμός είναι το πρώτο θέμα κουβέντας όταν αναφέρεται το όνομα του Αμερικανού (και με διαβατήριο Βόρειας Μακεδονίας) πλέι μέικερ που συμφώνησε με τον Παναθηναϊκό κι αποτελεί τον νέο του σταρ. Έναν χαρακτηρισμό που τον κέρδισε με το σπαθί του και κανείς δεν μπορεί να του τον πάρει.
Ο Σορτς δεν είναι ένα αξιοπερίεργο φαινόμενο, ένας παίκτης που βρίσκει δουλειά για να κάνουν χάζι οι θεατές έναν κοντορεβυθούλη στον κόσμο των θηρίων. Αξίζει κάθε δευτερόλεπτο στο γήπεδο, κι αποδεικνύει ότι αν δουλέψεις σωστά και με πάθος, μπορείς να παίξεις σε υψηλότατο επίπεδο το σπορ. Και βάζει τα γυαλιά, βέβαια, σε κάθε λογής ρατσιστές, όψιμους ή παραδοσιακούς, όσον αφορά τους κοντούς.
Όταν η Παρί είχε νικήσει εκτός έδρας τη Ρεάλ Μαδρίτης για τα play-in της Euroleague μάθαμε, ανάμεσα στα άλλα, ότι επέλεξε το «0» ως το αγαπημένο του νούμερο για να παίρνει κίνητρο, από τις μηδενικές προτάσεις για υποτροφία που έλαβε.
H σεζόν που τελειώνει στην Παρί (το πρωτάθλημα βρίσκεται ακόμα στα προημιτελικά του, η Παρί έχει να παίξει με τη Ντιζόν) του απέφερε εντυπωσιακά νούμερα, τα οποία εν πολλοίς εξαργύρωσε μ’ αυτό το άλμα επιπέδου στην καριέρα του. Στην Euroleague έκλεισε με καλύτερα νούμερα απ’ ότι στο περσινό Eurocup! Οι υποχρεώσεις του έκλεισαν με 19,0 πόντους, 2,6 ριμπάουντ, 7,3 ασίστ για 2,2 λάθη σε 27 λεπτά συμμετοχής και μια εντυπωσιακή άνοδο σχεδόν 10% στην ευστοχία του τριπόντου (36,1% φέτος έναντι 26,5% πέρυσι), το στοιχείο που προβλημάτιζε περισσότερο.
Για να μην φανεί, μάλιστα, ότι αυτή η εντυπωσιακή άνοδος ήταν κάτι τυχαίο ή συγκυριακό, φρόντισε να το πιστοποιήσει και στα στατιστικά του στην κανονική περίοδο του γαλλικού πρωταθλήματος. Όπου κι εκεί είχε ελαφρώς καλύτερους μέσους όρους σε σχέση με την πρώτη του σεζόν (π.χ. 16,9 πόντους έναντι 16,3 ή 7,9 ασίστ έναντι 6,6), αλλά στην ευστοχία στα τρίποντα παρουσίασε ένα 39,4% έναντι 27% της πρώτης του χρονιάς.
Μετά από τέτοιες χρονιές στο υψηλότερο επίπεδο, ο Τι Τζέι Σορτς έχει πια ξεμπερδέψει με τον υψομετρικό ρατσισμό. Η συζήτηση για το αν μπορεί να παίξει στο ανώτερο επίπεδο είναι χωρίς νόημα. Τώρα έχει μια ακόμα πρόκληση στην καριέρα του: Να παλέψει και να ξεμπερδέψει και με τα «ψυχολογικά» στερεότυπα.
Η βαριά φανέλα είναι το πιο υπαρκτό απ’ αυτά. Οι ομάδες που έπαιξε μέχρι τώρα, από τη λετονική Βέντσπιλς μέχρι το Αμβούργο και την Τέλεκομ Μπον και φυσικά τη νεόκοπη Παρί, είναι… πούπουλα μπροστά στη φανέλα του Παναθηναϊκού. Άτιτλο προφανώς και δεν τον λες, μάλιστα με ομάδες σαν την Μπον (Basketball Champions League το 2023) και την Παρί (Eurocup το 2024). Η πίεση, όμως, που θα αισθανθεί για αποτέλεσμα… εδώ και τώρα, που είναι συνυφασμένη με την καθημερινότητα κορυφαίων ευρωπαϊκών ομάδων όπως ο Παναθηναϊκός, είναι κάτι που δεν έχει ξαναζήσει.
Το έτερο… στερεότυπο έχει να κάνει με τον τρόπο παιχνιδιού του. Μπορεί ένας γκαρντ που θέλει τόση ώρα τη μπάλα στα χέρια του και μέχρι τώρα οι προπονητές του τον άφηναν να αποφασίζει σχεδόν για κάθε play, να συνυπάρξει σε μια ομάδα αστέρων, όπου ο καθένας έχει τον δικό του (καλώς εννοούμενο) μπασκετικό εγωισμό και ηγετικό προφίλ; Αυτό είναι κάτι που μόνο ο ίδιος μπορεί να το απαντήσει. Όχι με λόγια, αλλά με έργα. Μέσα στο γήπεδο.
Είναι προφανές, βέβαια, ότι πρώτα ο ίδιος όλα αυτά τα έβαλε στο ζύγι. Κι όχι μόνο τα στάθμισε, αλλά αποφάσισε κιόλας να μην συμπεριλάβει ως επιλογή το ΝΒΑ out. Τη δυνατότητα, δηλαδή, να σπάσει το συμβόλαιό του οποιαδήποτε στιγμή αν κάποια ομάδα από τον μαγικό κόσμο τον έπειθε ότι τον θέλει. Μια κίνηση που δεν αποτελεί μόνο έναν ισχυρότατο συμβολισμό, αλλά και μια αποφασιστικότητα να προσηλωθεί και να πετύχει. Και εδώ.
Comments