By Πόσο πιο βολικό θα ήταν για τον Ολυμπιακό, να έχει και στο μπάσκετ κάποιον άλλο απέναντι. Όχι τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο.Ή να ήταν ο ιδιοκτήτης της ΚΑΕ, κάποιος που θα καθόταν σπίτι του και μετά τις «σφαγές» του κάθε Μαγκλογιάννη και Χριστινάκη, θα έστελνε… κρασιά Παράγκα για να δείξει την ενόχλησή του. Θεωρώντας πως έτσι θα λύσει το πρόβλημα.
Κάθε Παναθηναϊκός εδώ και δεκαετίες ολόκληρες, έχει ένα παράπονο: Τη χαμηλότερη δυναμική που βγάζει το σωματείο, συγκριτικά με την πραγματική του δύναμη. Ακόμη κι αν ο… έλεγχος των πάντων, ανήκει στην απέναντι πλευρά, αυτό δε σημαίνει πως θα κάτσεις στωικά και θα αποδεχτείς τη μοίρα σου.
Αυτό που έγινε στο μπάσκετ… μύριζε από χιλιόμετρα. Από τη στιγμή που βγήκε η δήλωση για υπομονή που τελείωσε. Από τις ομιλίες προς την ομάδα του Ολυμπιακού, μέχρι το ποιοι διαιτητές ορίστηκαν. Ήταν ένα ματς που έπρεπε να νικήσει η ομάδα του λιμανιού. Και τελικά… το κέρδισε. Το πώς δεν χρειάζεται ανάλυση. Όσοι γνωρίζουν ελάχιστα από το άθλημα, είδαν, κατάλαβαν.
Αυτό έπρεπε με κάποιο τρόπο να… σκεπαστεί. Δε θα χρειαζόταν αν δεν ήταν εκεί ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος. Αν είχε φερθεί σαν το… καλό παιδί που δε δημιουργεί «φασαρία», είχε καθίσει σπίτι του κι έβλεπε την ομάδα του, τους παίκτες, τον προπονητή να «σφαγιάζονται».
Έλα όμως που όσο έντονος κι αν είναι στις αντιδράσεις του, καμιά φορά αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπίσεις το συγκεκριμένο φαινόμενο. Γιατί στον ελληνικό αθλητισμό στην πορεία των ετών, έχουμε συνηθίσει το αφύσικο να μας φαίνεται φυσικό. Μάθαμε πως η εύνοια του Ολυμπιακού για παράδειγμα, είναι κάτι νορμάλ. Οι «ζούγκλες» είναι… θερμές ατμόσφαιρες.
Το κακό ρίζωσε. Με το μπάσκετ λόγω των Γιαννακόπουλων, να έχει απομείνει σαν… Γαλατικό χωριό να αντιστέκεται. Που ακριβώς θα ρίξει τα πυρά του όλος αυτός ο μηχανισμός; Μα στο μπάσκετ και στον Γιαννακόπουλο φυσικά!
Ας το δούμε λογικά. Ποιος γονιός θα αποδεχόταν αυτό που δεν αποδέχτηκε ο ιδιοκτήτης της ΚΑΕ Παναθηναϊκός; Έντονη η αντίδρασή του, δεν έπρεπε να είναι αυτή, ακούμε με προσοχή κάθε διαφωνία. Ποιο είναι το μέτρο σε έναν γονέα που του βρίζουν το παιδί όμως; Και κυρίως ποιος ακριβώς το ορίζει;
Δεν υπάρχει πλέον η δικαιολογία πως έτσι είναι τα γήπεδα. Γιατί το επόμενο βήμα είναι να βγάζουν όπλα και να πυροβολούν. Ακόμη και τότε, ας λέμε πως τους… παρέσυρε ο όχλος και δεν έπρεπε να αντιδράσει το θύμα.
Η αντίδραση δείχνει το μέγεθος της δράσης. Χωρίς κανείς να λέει πως επιτρέπονται τα πάντα, παρότι η ίδια η ανθρώπινη ύπαρξη δε βάζει όρια στο πώς ένας γονιός θα αμυνθεί για το παιδί του. Το πόσο έντονα… φωτίζεται η αντίδραση, είναι ουσιαστικά ο τρόπος για να ξεχαστούν τα όσα συνέβησαν.
Ζητάμε συγγνώμη, όμως αν κάτι απεχθανόμαστε είναι το τσουβάλιασμα. Όχι, δεν βρίζουν παιδιά σε όλα τα γήπεδα. Δεν έχουμε την ίδια ατμόσφαιρα σε όλα τα γήπεδα. Η Ριζούπολη έγινε στη Ριζούπολη. Το ΣΕΦ έγινε στο ΣΕΦ. Δεν είναι γενικά φαινόμενα, είναι ειδικά. Στο πρώτο ματς του ΟΑΚΑ γιατί δε συνέβη το παραμικρό;
Κι επειδή η λάσπη δεν μπορεί να κολλήσει πάνω σε κανέναν για πάντα, ας θυμηθούμε λίγο: Ποιος ήταν αυτός που έλεγε πως θέλω να συναντηθώ με τους Αγγελόπουλους γιατί εμείς βάζουμε τα λεφτά μας να φτιάξουμε το μπάσκετ; Ποιος έφτιαχνε κασκόλ κοινά και τον ειρωνεύονταν; Ποιος έπαιρνε τα μικρόφωνα στο περσινό Game 5 και ζητούσε απ’ τον κόσμο… να σεβαστεί τον αντίπαλο; Ναι, καλά καταλάβατε. Αυτός που του έβρισαν το παιδί.
Ας πηγαίνουμε… κόντρα στο ρεύμα λοιπόν και στον καθωσπρεπισμό που επιβάλλει η εποχή. Όμως στην προστασία της οικογένειας, δεν υπάρχουν όρια. Ειδικά όταν εκείνοι που έπρεπε να έχουν φροντίσει ή έστω να μεριμνήσουν για να σταματήσει «μαχαίρι» ένα θλιβερό φαινόμενο, σφυρίζουν αδιάφορα και δεν έχουν έστω το σθένος να καταδικάσουν το γεγονός.
Γενικεύοντας αυτό που συνέβη με τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο, αυτή ακριβώς την προστασία θέλουμε και για την ομάδα. Την έχει στο μπάσκετ. Δεν το επεκτείνουμε σε άλλα αθλήματα επειδή δεν είναι της στιγμής και δεν χρειάζονται και συγκρίσεις. Εκεί όπου δεν υπάρχει καμία ΕΟΚ να διορθώσει το παραμικρό – εδώ γελάμε αφού αυτή είναι το πρόβλημα – το κράτος παρακολουθεί, ο δυναμισμός πάντα σε νόμιμα πλαίσια, είναι η μόνη αντίδραση.
Διαφορετικά, θα αφεθεί το… φίδι να μεγαλώσει και μετά δε θα μαζεύεται. Πάντα «μετράς» και το ποιον έχεις απέναντι. Όταν αυτός είναι ένα σωματείο που μεγάλωσε γενιές με την λογική της εύκολης νίκης, με τη λογική της αποκλειστικής κορυφής, τότε κι εσύ δε θα κοιτάς απαθής και ατάραχος. Ξαναλέμε επειδή κάποια… φωτεινά μυαλά θα ενοχληθούν: Πάντα εντός νόμιμων πλαισίων.
Το μπάσκετ είναι κάτι διαφορετικό. Γι’ αυτό και έχει «δεθεί» τόσο έντονα με τον κόσμο. Ακόμη και στις χρονιές που δεν κατακτούσε τίτλους, ή είχε απώλειες όπως έγινε φέτος με την Euroleague. Αν μπορεί να θεωρηθεί αποτυχία φυσικά…
Δεν έχει υπάρξει στο παρελθόν, ούτε μία φορά που να παραδεχτεί ο Ολυμπιακός πως ο αντίπαλος είναι ανώτερος. Πως έχασε δίκαια έναν τίτλο. Ο πανικός που δημιουργούσε με την προηγούμενη ΕΟΚ, έχει μείνει στην ιστορία. Εμπλέκοντας τα πάντα και τους πάντες. Όσο ο Παναθηναϊκός ήταν έσοδα-έξοδα, ξαφνικά… ηρέμησαν και έμοιαζαν να λειτουργούν. Μέχρι που επέστρεψαν οι «πράσινοι» και έχουμε νέες «εκρήξεις».
Ποια προσπάθεια έκανε ο Ολυμπιακός την τελευταία διετία για το καλό του μπάσκετ; Ποια κίνηση για να… κρυφτεί το «τσεκούρι του πολέμου» έκαναν; Επειδή για όλα φταίει η μία πλευρά που είναι… έντονη. Πριν μερικούς μήνες έστελνε προσκλήσεις για το Παναθηναϊκό Στάδιο και το τουρνουά «Παύλος Γιαννακόπουλος». Την ίδια ώρα ζητούσαν να μην μπορέσει να δώσει το παρών. Αυτή ήταν η «απάντηση» στην προσπάθεια.
Προφανώς το πράγμα έχει ξεφύγει και η κόντρα είναι πλέον προσωπική πέρα από συλλογική. Δικό τους θέμα, δεν χρειάζεται καν να το λύσουν, αρκεί να μην έχουμε εντάσεις που μπορεί να επηρεάσουν κόσμο. Όμως είναι το λιγότερο αφελής ο τρόπος με τον οποίο ένα σύστημα ολόκληρο… δείχνει έναν «φταίχτη», τη στιγμή που η πράξη φανερώνει κάτι διαφορετικό. Είτε μιλάμε για τα όσα συνέβησαν στο ΣΕΦ, είτε γενικά.
Συν την ίδια την… ταμπακέρα. Επιτέλους, ας αποδεχτεί ο Ολυμπιακός πως κάπου δεν είναι ανώτερος. Πληρώνει ο Παναθηναϊκός για το ΟΑΚΑ, έχουν να λένε για το ΟΑΚΑ ασταμάτητα. Παίρνει ο Παναθηναϊκός πρωτάθλημα, κάτι τους φταίει στο πρωτάθλημα. Παίρνει Κύπελλο, τους φταίει κάτι στο Κύπελλο. Παίρνει ευρωπαϊκό, μα… ο Ντιφαλά.
Ξέχωρα απ’ τη γενική… λύσσα. Η οποία θέλουμε να πιστεύουμε πως δεν είναι σε καμία περίπτωση σχετιζόμενη με τον Ολυμπιακό αλλά από κάποια θλιβερά μυαλά. Έφυγε ο Σλούκας, τα βάζουν με τη σύζυγο και τα παιδιά του στα κοινωνικά δίκτυα. Βγήκε MVP ο Ναν, μόνο για την σταύρωση του Χριστού δεν έχει κατηγορηθεί από τους ιδιαίτερα… αποκαλυπτικούς. Σύζυγος Αμερικανού παίκτη ανεβάζει μηνύματα που της ζητάνε να πάει… στην Αφρική.
Μόνο μερικά παραδείγματα. Κάπου ας μπει ένα στοπ. Ας ηρεμήσει το κλίμα. Ας πάνε όλοι να κάνουν τα μπάνια τους, δεν πειράζει τόσα πρωταθλήματα έχει ο Παναθηναϊκός ας μην «γράψει» και το φετινό. Καμιά φορά το να… μάχεσαι για το «έδαφός» σου είναι σημαντικότερο από έναν τίτλο. Ειδικά απέναντι σε αυτή τη λαίλαπα που προσπαθεί να διαγράψει την εύνοια και τις απρέπειες, ψάχνοντας εξιλαστήρια θύματα.
Πηγή: sdna.gr
Comments