By Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος κοινοποίησε μια ενδιαφέρουσα ανάρτηση από «πράσινη» σελίδα για όλα τα καυτά μπασκετικά θέματα της επικαιρότητας.
Αναλυτικά το κείμενο:
«Όλες οι μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και τα λιμάνια τους, μεταξύ των οποίων η Αθήνα και ο Πειραιάς, αλλάζουν. Μεταμορφώνονται. Σε 15-20 χρόνια, ίσως και πολύ νωρίτερα, η όψη τους δεν θα θυμίζει σε τίποτα αυτή που σήμερα έχουν. Όπως τώρα κοιτάμε φωτογραφίες της «παλιάς πόλης» από τις δεκαετίες ’20 και ’30 και νομίζουμε πως βλέπουμε έναν άλλο τόπο, έτσι θα αισθάνεται η γενιά που έρχεται, σε λίγες δεκαετίες.
Ουρανοξύστες, γιγαντιαία θέρετρα, ξενοδοχεία, μεγάλα γήπεδα, σύγχρονες υποδομές, θα αντικαταστήσουν παρωχημένα οδικά δίκτυα, μουχλιασμένες πλατείες, ετοιμόρροπες πολυκατοικίες. Φυσικά, όπως επιτάσσει ο σύγχρονος καπιταλισμός, όλα αυτά θα συμβούν προς όφελος των λίγων κι εκλεκτών. Όλος αυτός ο πλούτος θα κατανεμηθεί σε ελάχιστες φαμίλιες της ελίτ, που ελέγχουν και κινούν τα νήματα στην οικονομία, την πολιτική και στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Και μαζί με εκείνους, θα επωφεληθούν και θα απολαμβάνουν κάθε παροχή, οι κινητήριοι μοχλοί αυτού του συστήματος.
Στην περίπτωση της Ελλάδας, είναι πλέον ξεκάθαρο πως ο Ολυμπιακός αποτελεί βιτρίνα της ελίτ. Αυτό-συστήνεται παγκοσμίως ως ένα αθλητικό σωματείο, που «ανήκει στον Πειραιά και στην Αθήνα», «κατακτά ευρωπαϊκούς τίτλους», «υποστηρίζεται από το σύνολο σχεδόν των πολιτών», «παράγει κοινωνικό έργο». Όλα όσα ξεκίνησαν στα μέσα του ’90 (με τον Ολυμπιακό να πλασάρεται ως life style) και, τώρα που πλησιάζουμε προς την τελική ευθεία, κορυφώνονται, εκεί αποσκοπούν: α) στο κλείσιμο μεγάλων δουλειών με φόντο το «καμάρι της Ελλάδας», β) στη δημιουργία ενός αθλητικού κλαμπ που θα γεννά εθνική υπερηφάνεια (και, ενδεχομένως, μέσα από αυτό θα ξεπλένεται κάθε καρυδιάς καρύδι), αφού θα «εκπροσωπεί» το ελληνικό κράτος σε διεθνές επίπεδο.
Έχει οικοδομηθεί ένα αθλητικό μονοπώλιο, αντίστοιχο των άλλοτε Χόνβεντ Βουδαπέστης (της ομάδας συμβόλου του ουγγρικού στρατού μέχρι την εξέγερση του ’56), Στεάουα Βουκουρεστίου (που ήταν βιτρίνα του καθεστώτος Τσαουσέσκου), Ντιναμό Βερολίνου (που είχε επιβληθεί ολοκληρωτικά στην DDR-Oberliga με τη στήριξη της Στάζι), ΤΣΣΚΑ Μόσχας (που ελεγχόταν από τον σοβιετικό στρατό της ΕΣΣΔ) ή ακόμη και της Ρεάλ Μαδρίτης στα χρόνια του Φράνκο, δηλαδή συλλόγων που έπαιξαν τον ρόλο του «εθνικού εκπροσώπου» απολυταρχικών καθεστώτων.
Αυτό το δεδομένο έχει γίνει αποδεκτό από όλους όσοι επιθυμούν να γευτούν ένα μεγάλο ή μικρό κομμάτι της πίτας. Ακόμη και από υποστηρικτές του Παναθηναϊκού, από διοικητικούς παράγοντες, από την πλειονότητα των αθλητικών (και μη) μίντια, από πολιτικούς «πράσινων» αισθημάτων.
Και έρχεται η περσινή σεζόν, για να γκρεμίσει συθέμελα το αφήγημα τριών δεκαετιών μέσα σε λίγες εβδομάδες. Με επένδυση μιας και μόνο χρονιάς, ο Παναθηναϊκός κατακτά το Ευρωπαϊκό, κόντρα σε θεούς και δαίμονες. Το ξέσπασμα των φιλάθλων σε κάθε γειτονιά, σε δρόμους, πλατείες, στα social media, στις δουλειές, στα σχολεία (κυρίως εκεί!), συμπίπτει χρονικά, κατά διαβολική σύμπτωση, με τα αντίστοιχα πανηγύρια των ολυμπιακών για την κατάκτηση του Conference League. Αυτή η αιφνιδιαστική συγκυρία έπιασε απροετοίμαστη την ελίτ.
«Μετρηθήκαμε» στην πιο αληθινή ζυγαριά, στο πιο αυθόρμητο, απρόβλεπτο γκάλοπ της σύγχρονης ιστορίας. Και βγήκαμε πολλαπλάσιοι! Όποιος έχει μάτια, το είδε. Όποιος εθελοτυφλεί, θα συνεχίσει να το κάνει. Η ελίτ σίγουρα δεν ανήκει σε εκείνους που εθελοτυφλούν. Τα πράγματα έγιναν ακόμη χειρότερα: ακολούθησε η κυριαρχική επιβολή του Παναθηναϊκού στο πρωτάθλημα, παρά την εχθρική διαιτησία.
Όσοι αντιλαμβάνονται τα παραπάνω, είχαν οσμιστεί την κατάληξη της φετινής χρονιάς, προτού αυτή καλά καλά ξεκινήσει. Δεν υπάρχουν βαλίτσες στην Ευρωλίγκα, βαλκάνιοι διαιτητές, ούτε «πουλημένα τομάρια»-διαιτητές της ΕΟΚ, που δρουν ανεξέλεγκτα, κάτω από τη μύτη των αρχών. Υπάρχει ένα ενιαίο σύστημα, που ξεκινά από τους ολιγάρχες (Έλληνες και μη) και καταλήγει στα όργανά τους (πολιτικούς, δημοσιογράφους, δικαστικούς λειτουργούς, αθλητικές ομοσπονδίες και δεκάδες ακόμη παρακλάδια), το οποίο υπηρετεί μια «μεγάλη ιδέα».
Όσοι πιστεύουν ότι τα αίσχη των φετινών τελικών της Α1 έγιναν για τα 100 χρόνια του Ολυμπιακού, εθελοτυφλούν. Όσοι νομίζουν πως για όλα φταίει ο Γιαννακόπουλος που «τους αφύπνισε» και «χτύπησε στον εγωισμό τους», κοιμούνται ύπνο βαθύ. Όσοι θεωρούν πως υπάρχουν αγωνιστικές ευθύνες και ότι ο Παναθηναϊκός μπορεί «να νικήσει και τη διαιτησία», βρίσκονται σε λήθαργο.
Ο στόχος είναι ξεκάθαρος: να σπάσει το ηθικό των παναθηναϊκών. Όχι του Σλούκα, του Ναν ή του Αταμάν. Αυτοί είναι η παράπλευρη (αναγκαία) απώλεια. Σκοπός είναι να σπάσει το ηθικό των φιλάθλων. Να λυγίσουν. Να νιώσουν ανήμποροι να αντιδράσουν, σε ένα έγκλημα που τελείται μπροστά στα μάτια τους. Να τσακωθούν μεταξύ τους. Να αηδιάσουν. Να σιχαθούν το άθλημα. Και σιγά σιγά να τα παρατήσουν, όπως έκαναν και στο ποδόσφαιρο. Αν αυτό δεν επιτευχθεί φέτος, θα γίνουν τα ίδια και χειρότερα του χρόνου. Και του παραχρόνου. Κάποια στιγμή θα τα καταφέρουν.
Τι μπορεί να τους σταματήσει; Για δεκαετίες, τους χαλούσαν τα σχέδια δύο κοντοί γίγαντες, τρελαμένοι με τον Παναθηναϊκό. Δύο ηγέτες. Ο Παύλος και ο Θανάσης, που ποτέ δεν βούτηξαν μέσα στον βούρκο, παρότι ήταν παντοδύναμοι οικονομικά. Ποτέ δεν αξιοποίησαν την επιρροή τους εις βάρος του αθλήματος και του Τριφυλλιού. Ποτέ δεν ξεπούλησαν την Παναθηναϊκή Ιδέα, όπως έκαναν άλλες ισχυρές οικογένειες, με αποτέλεσμα το ποδοσφαιρικό τμήμα να καταλήξει από πρώτη δύναμη σε κομπάρσο.
Ο Δημήτρης, με τα καλά του και με τα κακά του, είναι ένας Γιαννακόπουλος. Και αυτό ας μην το ξεχνάμε, μόλις εμφανίζονται τα πρώτα σύννεφα. Οι μάχες που έχει να δώσει δεν αφορούν ένα ή δύο πρωταθλήματα, αλλά την επιβίωση ή μη του Παναθηναϊκού.
Και είναι μάχες που μοιάζουν άνισες. Πόσο πιο βροντερά να το φωνάξει και ο ίδιος; «Και τον Τζόρνταν να φέρω…»! Σε αυτές τις μάχες, ο Παναθηναϊκός μας χρειάζεται δίπλα του. Ασπίδα. Είτε έρθουν οι επόμενοι τίτλοι είτε χαθούν»
Comments