By Τελείωσε το πρωτάθλημα μπάσκετ. Το έσπρωχναν οι πάντες προς συγκεκριμένη κατεύθυνση και δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός πως κατάφεραν να πετύχουν το σκοπό τους.
Μέσα απ’ το «πανηγύρι των τρελών» που βιώσαμε και δυστυχώς δεν μας δόθηκε ποτέ η εντύπωση πως βιώνουμε κάτι πρωτόγνωρο. Αντίθετα, αισθανθήκαμε ότι μπροστά μας διαπράττεται κάτι που πάντα αηδίαζε και θα αηδιάζει.
Μην εστιάζετε στο μπάσκετ, θέλει γενίκευση το πράγμα. Είναι ο Ολυμπιακός, απλά διαφέρουν τα τμήματα. Ο τρόπος συνήθως παραμένει ίδιος. Κι αν υπάρξουν φωτεινές εξαιρέσει, μνημονεύονται για χρόνια. Η μεγαλύτερη απόδειξη μιας κατάστασης που έχει παγιωθεί στον αθλητισμό, είναι η ανάγκη που αισθάνθηκαν όλοι να λένε για το ποδόσφαιρο πως «το πήραν δίκαια, το άξιζαν». Η αναφορά θα ήταν περιττή αν δεν είχαμε τόσους αστερίσκους περί αξίας, δικαίου, τρόπων που χρησιμοποιήθηκαν, επαναλαμβανόμενα στο παρελθόν.
Στους συγκεκριμένους τομείς η πλευρά του σωματείου του λιμανιού δεν έχει αντίπαλο. Διαθέτει χρόνια εμπειρίας, αναπτύσσοντας άμυνες κατά της πραγματικότητας. Αλλάζοντας τα δεδομένα, παραχαράσσοντας τα πεπραγμένα, για να παρουσιαστεί μια διαφορετική αλήθεια. Με σκοπό να φύγει η προσοχή απ’ το γεγονός, για να προκληθεί σύγχυση στην κοινή γνώμη. Οι τεχνητές εντάσεις πάντα εξυπηρετούσαν, όμως δεν αρκούν. Η βουβαμάρα πάντα υποστηρίζει την κατάσταση και μένει ο φίλαθλος οργισμένος και αγανακτισμένος να σκέφτεται «ρε αυτοί με δουλεύουν».
Οι άμυνες για να μη φανερωθεί η εύνοια, η ώθηση από πολλές πλευρές, πάντα λειτουργούν αποτρεπτικά. Δεν μπορούν να κρύψουν την αλήθεια. Απλά ο μεγάλος «σύμμαχος» της κατάστασης αυτής, είναι ο χρόνος. Το φετινό πρωτάθλημα μπάσκετ για παράδειγμα, σε 5-10 χρόνια από τώρα θα το «πουλάνε» ως μια «πεντακάθαρη» επικράτηση, δοξασμένη κατάκτηση. Γιατί ο κόσμος έχει την τάση να ξεχνά, ειδικά όταν του χαλά την αισθητική και την ηρεμία μια κατάσταση. Είναι η άμυνα που ανέπτυξε ο φίλαθλος εδώ και δεκαετίες, απέναντι σε τέτοιες πρακτικές.
Σκεφτείτε απλοϊκά το θέμα. Τι θα είχε συμβεί αν οι ύβρεις που ακούστηκαν για τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο, ήταν στο ΟΑΚΑ. Σκεφτείτε τι θα είχε γίνει, αν στη θέση του Φουρνιέ ήταν ο Σλούκας στο ΣΕΦ. Φανταστείτε αφού είχε γίνει κάτι τέτοιο, να βλέπατε μπλούζες με τη μορφή του Κολοκοτρώνη και το πρόσωπο του Σλούκα στο ΟΑΚΑ. Δε συζητάμε καν για ενδεχόμενο να είχε ο Παναθηναϊκός τη διαιτησία του Ολυμπιακού και η φαντασία έχει τα όριά της.
Μπορεί ο καθένας να «δουλέψει» στο μυαλό του το ενδεχόμενο να πήγαινε διοικητικός ηγέτης του Παναθηναϊκού σε συνάντηση με την κυβέρνηση, η οποία υποτίθεται αφορούσε τη βία, αλλά λίγες μέρες μετά ανέφεραν τα ρεπορτάζ πως συζητήθηκε και ουσιαστικά συμφωνήθηκε η παραχώρηση του ΣΕΦ. Οκ η πλευρά του Ολυμπιακού το συμφέρον της κοιτά. Η κυβέρνηση που υποτίθεται ήθελε δεσμεύσεις για την τέλεση των αγώνων, πώς ακριβώς θα βρει το κουράγιο να ανακοινώσει – αυτές τις μέρες – μια τέτοια συμφωνία και ενώ βρισκόμαστε εν αναμονή των όρων παραχώρησης.
Το κοινό περί δικαίου αίσθημα, έχει τσαλαπατηθεί. Όση εμπειρία κι αν έχει ο κάθε φίλαθλος, το πλέον ενοχλητικό είναι το απροκάλυπτο. Κοινώς, το κάνουμε και δεν μας ενδιαφέρει να το βλέπουν όλοι. Με τη μόνιμη δικαιολογία της απουσίας διάθεσης εμπλοκής στα της διοίκησης του αθλητισμού. Ενώ το κράτος μέσω οικονομικών και όχι μόνο, ουσιαστικά μπορούσε σε μια βραδιά να «καθαρίσει» τα κακώς κείμενα. Έλα όμως που δε θέλει. Γι’ αυτό και έχει «υπογράψει» συγκεκριμένες καταστάσεις σε βάθος δεκαετιών.
Είναι το σήμερα στο μπάσκετ, είναι το προ διετίας στο ποδόσφαιρο όταν ξαφνικά αλλοιώθηκαν οι συνθήκες ενός πρωταθλήματος αναγκάζοντας μια ομάδα να παίξει με δεκάδες κρούσματα Covid. «Έπαιξε καλή μπάλα η ΑΕΚ τότε», σου λένε αν τολμήσεις να θυμηθείς την πραγματικότητα. «Δεν είχε δίψα για τον τίτλο ο Παναθηναϊκός», θα σου πούνε αν μιλήσεις για το μπασκετικό πρωτάθλημα φέτος. Όση… δίψα κι αν δεν είχε, ποιος ακριβώς κρίνει το που θα γύρει η πλάστιγγα με τρόπο μη φυσιολογικό και γιατί;
Πραγματικά είναι απίστευτα αηδιαστικό να γράφουμε τόσο συχνά τα ίδια πράγματα. Απλά και μόνο επειδή η κατάσταση παραμένει και δυστυχώς όταν αισθανόμαστε πως ηρεμήσαμε, έρχεται «βίαια» να μας υπενθυμίσει που ζούμε. Ποιοι ορίζουν τις τύχες αυτού που θεωρητικά είναι διασκέδασή μας και όχι βασικό ζήτημα της ζωής μας. Μιας ζωής, όμως, η οποία στα σοβαρά δυσκολεύει όλο και περισσότερο. Αφήστε τουλάχιστον τα δευτερεύοντα να έχουν «καθαρή» την ψυχή μας και όχι να τη μαυρίζει η αδικία.
Ο Ολυμπιακός έχει μάθει να διαχειρίζεται τέτοιες καταστάσεις. Σε βγάζουν… τρελό, πριν καταλάβεις τι έχει γίνει. Το θέμα είναι τι κάνει ο ίδιος ο Παναθηναϊκός, γιατί οι υπόλοιπες ομάδες είναι δικό τους θέμα. Οι Πράσινοι δεν μπορούν μπροστά σε αυτή τη διαδικασία, να ασκούν περισσότερη και εντονότερη κριτική στη δική τους πλευρά. Κοινώς, να κατηγορούν το θύμα γιατί δεν σταμάτησε τον θύτη. Ή τους θύτες, επειδή δε μιλάμε για μία πλευρά.
Θα είναι εντελώς διαφορετική η αντιμετώπιση του καθενός, αν πάψει να υφίσταται αυτή η ευκολία προς την εσωστρέφεια. Ακόμη και τις στιγμές που η μόνη αντίδραση που επιβάλλεται, είναι η συσπείρωση. Ευτυχώς στο μπάσκετ αυτό συμβαίνει. Δεν γίνεται, όμως, να πρέπει η κάθε ομάδα του Παναθηναϊκού ευρωπαϊκό, για να της δίνουμε το δικαίωμα να την υπερασπιστούμε όταν παλεύει απέναντι σε όλους. Ούτε φυσικά θα αθωώσουμε τους θύτες. Οι φταίχτες είναι συγκεκριμένοι και γνωστοί. Η πλευρά που ευνοείται είναι μία. Σε τίποτα απ’ αυτά δεν συναντάμε τον Παναθηναϊκό.
Υ.Γ. Δεν υπάρχει… manual διαχείρισης και αντίδρασης όταν σε «σφαγιάζουν». Όπως σου βγει. Να ξέρουμε και τι λέμε, γιατί η τόση κορεκτίλα δεν είναι υποφερτή.
Comments