By Είναι μια περιοχή που για τον καθέναν μας έχει ξεχωριστή σημασία. Είναι συνδεδεμένη με διαφορετικές καταστάσεις και πρόσωπα. Πρόσωπα που μας έχουν σημαδέψει, στιγμές που μας έχουν διαμορφώσει. Και μαζί με κάθε προσωπική ιστορία, υπάρχει η κοινή συνισταμένη του Παναθηναϊκού.
Γράφει ο Στέφανος Αλαφάκης.
«Is a house really a home, when your loved ones is gone? No» λένε οι στίχοι ενός γνωστού τραγουδιού. Τι είναι τελικά αυτό που μετατρέπει έναν χώρο σε «σπίτι», με την πραγματική έννοια; Η απάντηση είναι απλή. Είναι οι αναμνήσεις, η αύρα, η ιστορία. Είναι όλα αυτά τα συναισθήματα που σε γεμίζουν μόλις περνάς το κατώφλι του. Το «σπίτι» είναι ουσιαστικά ένας ζωντανός οργανισμός. Μεγαλώνει μαζί μας, ωριμάζει, εξελίσσεται. Κάποιες φορές γερνά και «πεθαίνει». Άλλες μένει για πάντα αγέρωχο.
Το «Απ. Νικολαΐδης» είναι το σπίτι του Παναθηναϊκού κι αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ. Όχι γιατί ο σύλλογος δεν μπορεί να αποκτήσει μια μεγαλύτερη, ωραιότερη, πιο σύγχρονη έδρα. Αυτά επιβάλλονται και του αξίζουν. Δεν θα αλλάξει όμως ποτέ γιατί εκεί αναδύθηκε, ωρίμασε και καλλιεργήθηκε σε εκατομμύρια ανθρώπους η Παναθηναϊκή ιδέα. Όπως η Ελλάδα είναι το λίκνο της δημοκρατίας, έτσι η Λεωφόρος είναι το λίκνο του Παναθηναϊκού.
«Ο Μπασινάς πολύ ωραία μπαλιά για τον Μικάελσεν. Ο Δανός θα γυρίσει, η κεφαλιά, ο Σίμαν πέφτει, ΓΚΟΛ είναι η μπάλα! Ο Παναθηναϊκός ανοίγει το σκορ με τον Γιώργο Καραγκούνη. Τον βλέπετε εδώ. Με το “ψαράκι” του Καραγκούνη στο 25’».
Πόσες μεγάλες στιγμές έχει ζήσει εκεί ο Παναθηναϊκός; Δεν έχει νόημα να προσπαθήσουμε να τις απαριθμήσουμε. Είναι αμέτρητες. Και φυσικά όχι μόνο ποδοσφαιρικές. Τα περισσότερα αθλήματα που παίζονται σήμερα στην χώρα μας, ξεκίνησαν από την Λεωφόρο. Από τον πιο ιστορικό σύλλογο της χώρας, στον πιο ιστορικό αθλητικό πολυχώρο της επικράτειας (αν όχι όλης της Ευρώπης).
Στιγμές που δεν έχουν σημασία μόνο για τον Παναθηναϊκό, ούτε καν μόνο για τον ελληνικό αθλητισμό, αλλά για ολόκληρο το έθνος. Μόνο το γεγονός ότι στην Λεωφόρο υψώθηκε από τον Αντώνη Βρεττό η πρώτη ελληνική σημαία μετά την γερμανική κατοχή, αρκεί για να χαρακτηριστεί αυτό το γήπεδο μνημείο για όλη την Ελλάδα.
Δεν είναι όμως μόνο οι αναμνήσεις, είναι η αύρα… Δεν υπάρχει φίλος του Παναθηναϊκού, ανεξαρτήτως ηλικίας, που να μην νιώθει την διαφορετικότητα της Λεωφόρου. Ο υπογράφων ανήκει σε μια ηλικία όπου οι μεγαλύτερες στιγμές που έχει ζήσει με την ποδοσφαιρική ομάδα, ήρθαν στο ΟΑΚΑ. Κι όμως, από την πρώτη στιγμή που αντίκρισα την ιστορική έδρα του συλλόγου, αντιλήφθηκα το μεγαλείο της. Τον λόγο που ο Παναθηναϊκός παίζει με… 12 παίκτες όποτε αγωνίζεται εκεί.
Σε πρακτικό επίπεδο, είναι προφανές πως ένα μικρότερο γήπεδο από το ΟΑΚΑ, χωρίς μάλιστα στίβο, μπορεί να αποτελέσει πολύ πιο ισχυρή έδρα. 10.000 φίλαθλοι στο ΟΑΚΑ το κάνουν να μοιάζει… άδειο, ενώ η ίδια προσέλευση στην Λεωφόρο θα την μετατρέψει σε «κλουβί». Αυτό είναι κάτι που γνωρίζουν καλά άπαντες και θα το βιώσουν στο πετσί τους και οι παίκτες του Παναθηναϊκού, με την καλή έννοια, αλλά και οι αντίπαλοί τους.
«Για τον Καμάρα, που μπήκε ο Καμάρας. ΓΚΟΛ! Το γκολ του Καμάρα! Το τρίτο γκολ του Αριστείδη του Καμάρα!»
Δεν γίνεται ωστόσο να περιοριστεί η σημασία της κίνησης αυτής μόνο στο πρακτικό… Η Λεωφόρος αλλάζει όλη την ψυχοσύνθεση των «πράσινων» οπαδών. Δεν είναι μόνο το σπίτι του συλλόγου, αλλά και το δικό μας! Από όποιο μέρος της Αθήνας, της επαρχίας ή και του εξωτερικού αν προερχόμαστε, τα στενά αυτά θα είναι πάντα οικεία. Όλοι έχουν τα στέκια τους στην Αλεξάνδρας και την Πανόρμου, όλοι έχουν ζήσει τις δικές τους -μικρές ή μεγάλες- στιγμές στα γύρω στενά.
Είναι μια περιοχή που για τον καθέναν μας έχει ξεχωριστή σημασία. Είναι συνδεδεμένη με διαφορετικές καταστάσεις και πρόσωπα. Πρόσωπα που μας έχουν σημαδέψει, στιγμές που μας έχουν διαμορφώσει. Και μαζί με κάθε προσωπική ιστορία, υπάρχει η κοινή συνισταμένη του Παναθηναϊκού. Και θα υπάρχει για πάντα, ακόμα κι όταν γκρεμιστεί το «Απ. Νικολαΐδης». Γιατί μπορεί η έδρα του συλλόγου να μεταφερθεί, αλλά το σπίτι του θα είναι για πάντα εκεί…
Home is where the heart is!
Comments