By
Το πρώτο απ’ τα πολλά. Με την ελπίδα να είναι σημαντικά, όχι αδιάφορα και για τρεις διαφορετικές διοργανώσεις. Παρθενικό φιλικό για τον Παναθηναϊκό. Παίκτες που 15 ώρες πριν έκαναν την δεύτερη προπόνηση της προηγούμενης ημέρας, φουλ ένταση και σε συνθήκες προετοιμασίας.
Σα να μην έφτανε αυτό, το ματς έγινε 11 το πρωί τοπική ώρα. Άρα υπολογίστε πόσο νωρίτερα χρειάστηκε να ξυπνήσουν οι παίκτες – απ’ τις συνηθισμένες ώρες στις μέρες με αγώνες – για να πάρουν πρωινό, να χωνέψουν, να πάνε μετά να παίξουν ματς. Λεπτομέρειες μεν, αλλά ταυτόχρονα και σημεία που αξίζει να τα υπολογίζουμε όταν κρίνουμε ένα αγωνιστικό 90λεπτο.
Το Τριφύλλι αντιμετώπισε καλή ομάδα και όχι τον αγροτικό συνεταιρισμό της περιοχής, όπως συνήθως συμβαίνει στα πρώτα φιλικά προετοιμασιών. Το είδαμε ειδικά στην ένταση που έβαλε η Μέταλιστ, η οποία και ξέφυγε σε αρκετά σημεία.
Ας αρχίσουμε από εκεί. Θετικό σημάδι πως ο Παναθηναϊκός δε… μάσησε. Έστω κι αν ήταν το πρώτο φιλικό, κανείς δεν ήταν σε mood μη ρισκάρω κάτι με τους «τρελούς» που έχω απέναντι για να φυλάξω τα πόδια μου. Απάντησαν στην ένταση με ένταση, στον τσαμπουκά με τσαμπουκά, στη σκληράδα με σκληράδα. Το να μην είσαι soft στη νοοτροπία, είναι απαραίτητο εχέγγυο για μια σεζόν γεμάτη απαιτήσεις που είναι μπροστά σου.
Το προφανές και ασυνήθιστο σε τέτοιες περιόδους, είναι το γεγονός πως υπάρχει το μεγαλύτερο κομμάτι του ρόστερ συμπληρωμένο. Παράλληλα, υπάρχει ο ίδιος προπονητής και τα περισσότερα πρόσωπα στην ομάδα γνωρίζονται από την περασμένη σεζόν. Αυτό το περίφημο και συνηθισμένο «θέλει δουλειά», εννοώντας κυρίως τη χημεία του συνόλου, μοιάζει να μην έχει χώρο αυτή τη στιγμή. Ο χρόνος και η δουλειά αφορά το ποσοστό ετοιμότητας και ρυθμού, όχι σύνδεσης της ομάδας.
Ο Ρουί Βιτόρια «έσπασε» σε κομμάτια τα διαστήματα που χρησιμοποίησε τους θεωρούμενους πιο βασικούς παίκτες. Δεν είδαμε δηλαδή μια ενδεκάδα παικτών που λογικά θα πάρουν πολλά λεπτά στη σεζόν και μετά σιγά-σιγά να παίρνουν χρόνο και οι
θεωρούμενοι ως εναλλακτικές επιλογές.
Ο Πορτογάλος άρχισε με πειραματικό άξονα και περισσότερες βασικές επιλογές στα άκρα. Στη συνέχεια έκανε τράμπα και είδαμε πιο βασικό άξονα και πειραματικά άκρα. Γι’ αυτό και το δεύτερο ημίχρονο όπου θεωρητικά οι δυνάμεις υποχωρούν στην περίοδο της προετοιμασίας, ήταν σαφώς το καλύτερο του Παναθηναϊκού. Δεν γινόταν και διαφορετικά όταν στο πρώτο μέρος έπαιξαν Μαξίμοβιτς, Μπρέγκου, Νίκας στα χαφ, κυρίως με Γερεμέγεφ κορυφή και στο δεύτερο Σιώπης, Τσιριβέγια, Μπακασέτας, με Ιωαννίδη και μετά Σφιντέρσκι σέντερ φορ.
Το πρέσινγκ είναι το προφανές στοιχείο που μπορεί να σταθεί ο καθένας. Το έκανε σωστά και στοχευμένα ο Παναθηναϊκός, χωρίς υπερβολική σπατάλη ενέργειας με συνεχή τρεξίματα. Παράλληλα ήξερε πως να αντιδράσει όταν το πρέσινγκ για να κλέψει την μπάλα ή να την ανακτήσει άμεσα, έφερνε αποτέλεσμα. Αυτό ίσως να είναι και σημαντικότερο απ’ το ίδιο το πρέσινγκ. Η στόχευση και η αυτόματη κίνηση που θα γίνει συνήθεια μέσα από την επανάληψη και τους αγώνες.
Ταυτόχρονα η ομάδα δε δέχτηκε ούτε μισή φάση από τους Ουκρανούς. Σύγκριση ατομικών χαρακτηριστικών δεν μπορεί να γίνει, αλλά είναι σημαντικό πως δεν υπήρξε ούτε σκέψη για υποψία απειλής από τη Μέταλιστ. Ειδικά στο δεύτερο μέρος όταν και είδαμε μαζί τον Τουμπά και τον Τσιριβέγια για πρώτη φορά. Με τον Ισπανό να κάνει σαφώς πιο αισθητή την παρουσία του και είναι λογικό. Ο Αλγερινός έκανε τα απαραίτητα δείχνοντας το στυλ του «αρχοντικού» στόπερ που θα παίξει με ψηλά το κεφάλι ψάχνοντας το σωστό «διάβασμα» για την κατάλληλη ανάπτυξη παιχνιδιού.
Είναι νωρίς για όλα αυτά, θα έρθουν και οι κακές εικόνες στα φιλικά – λογικά – είναι μέσα στο πρόγραμμα. Το στοιχείο το οποίο κανείς δεν μπορεί να προσπεράσει, είναι η ίδια η ποιότητα του ρόστερ. Σε τέτοιο σημείο που μας μοιάζει δύσκολο να μην δούμε μια καλή ομάδα. Αν αυτό αρκεί για να επιτευχθούν οι στόχοι, δεν το γνωρίζουμε. Καλή ομάδα μπορεί να έχει ο Παναθηναϊκός και να βγει τρίτος, δε σημαίνει κάτι αυτό.
Είναι όμως μια βάση για το παραπάνω. Σαν τους καλούς επικοντιστές που αρχίζουν τα άλματά τους αρκετή ώρα μετά από τους υπόλοιπους, γιατί βάζουν τον πήχη ψηλότερα. Δείχνουν την ποιότητά τους, αλλά δεν τους εξασφαλίζει κανείς τα χρυσά και μόνο απ’ αυτή την κίνηση.
Στην υπάρχουσα ποιότητα, απομένουν δύο βασικές προσθήκες ακόμη. Ο δημιουργικός χαφ και ο αριστερός εξτρέμ. Αν ο πρώτος είναι ο Ουναΐ, τότε δεδομένα τα όνειρα είναι μεγάλα. Ειδικά σε μια συνύπαρξη με τον Τσιριβέγια που θα δίνει δημιουργική υπεροχή στα χαφ του Παναθηναϊκού. Σε κάθε περίπτωση, ξέχωρα από ονόματα, μετράει να προστεθεί η
απαραίτητη ποιότητα για να αυξήσει την ήδη υπάρχουσα. Να μην εξυπηρετήσει καλύτερα για το καλό του συνόλου.
Χρονικά τα πάντα μοιάζουν καλά. Όμως να έχουμε έναν αστερίσκο, γιατί αυτή τη στιγμή υπάρχουν Μπακασέτας, Τζούριτσιτς, Τετέ, Πελίστρι ως βασικές λύσεις, συν τους Μαντσίνι, Λημνιό και Κυριόπουλο που έρχονται από αρκετά πίσω. Άρα ανάγκες υπάρχουν και με τη Ρέιντζερς δε θα ήταν καλό να έχει προστεθεί ένας απ’ τους δύο βασικούς που προορίζονται για το δημιουργικό κομμάτι.
