Έχετε καταλάβει τι θέλει να κάνει ο Γιαννακόπουλος;

Θέλει ο Παναθηναϊκός να είναι η πρώτη λέξη που θα πει κάποιος όταν τον ρωτήσουν «ποια είναι η πιο μεγάλη ομάδα στην Ευρώπη;».

Γράφει ο Χρ. Σταθόπουλος.

Όταν ανακοινώθηκε το τουρνουά Παύλος Γιαννακόπουλος στην Αυστραλία, είχα γράψει ότι ο μπασκετικός Παναθηναϊκός έχει πάψει να είναι μια ελληνικη ομάδα που έχει μόνο μεγάλες ευρωπαϊκές βλέψεις. Είναι οργανισμος παγκόσμιας κλίμακας. Με brand, με όραμα, με εξωστρέφεια. Τώρα το καταλαβαίνουν όλοι.

Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος το έχει πει ότι ο Παναθηναϊκός θα μεγαλώσει. Κι όταν λέει, συνήθως κάνει. Έστησε τον Παναθηναϊκό όπως ακριβώς τον φαντάζονταν στα πιο τολμηρά τους όνειρα οι οπαδοί του. Θηρίο στο παρκέ, με καρδιά, με πάθος και τώρα με ακόμα μεγαλύτερο βάθος.

Πριν καλά-καλά στεγνώσει ο ιδρώτας της σεζόν που τέλειωσε με πίκρα στην Euroleague και στο ελληνικό πρωτάθλημα, έσκασε ο Τι Τζέι Σορτς για να κάνει ένα αχτύπητο δίδυμο με τον Κέντρικ Ναν. Και πριν το μυαλό προλάβει να επεξεργαστεί το «τι ετοιμάζει πάλι ο τρελός», ήρθε ο Γιόνας Βαλαντσιούνας. Το απόλυτο πεντάρι, ένας άνθρωπος-νταλίκα με νούμερα και παρουσία που έρχονται καρφί από το NBA.

Ο Παναθηναϊκός δεν χτίζει ρόστερ. Στέλνει μήνυμα. Στέλνει σήμα σε όλο τον μπασκετικό χάρτη, πως δε θέλει να φτιάξει την καλύτερη ομάδα. Θέλει να καταργήσει την κουβέντα περί ανταγωνισμού και να φτιάξει τη δική του πραγματικότητα.

Έχετε καταλάβει τι θέλει να κάνει; Δεν φτιάχνει ομάδα-διεκδικητή. Σκέφτεται αλά NBA. Το κάλεσμα στους Celtics πέρυσι δεν ήταν –όπως το βλέπω- μια επικοινωνιακή έξαρση. Ήταν πρόκληση και στρατηγική. Ήταν αυτό που λένε οι «μαρκετινίστες» και οι «εμπορικοί», brand positioning: «Θέλω το δαχτυλίδι σας» είναι το ξεκάθαρο μήνυμα…

Αθλητικά, μιλάμε για το πιο ηχηρό ριμέικ του Παναθηναϊκού μετά τις εποχές του Διαμαντίδη και του Μπατίστ. Το Ναν-Σορτς είναι δίδυμο που θα μπορούσε να κατατροπώσει πολλούς, πάρα πολλούς αντιπάλους. Ο Βαλαντσιούνας είναι παίκτης που δεν «ήρθε στην Ευρώπη». Κατέβηκε στην Ευρώπη για να φτιάξει κάτι άλλο. Ένας παίκτης με career high 39 πόντους, 18 ριμπάουντ, που κάθε χρόνο βάζει 14-15 πόντους και μαζεύει 10+ ριμπάουντ στη λίγκα των… θηρίων. Και έρχεται εδώ, για ρόλο πρωταγωνιστή, όχι αποστρατείας.

Το μπάτζετ ξεφεύγει. Η λογική «πληρώνουμε για να είμαστε στην κορυφή» παύει να είναι οικονομικός όρος. Είναι πολιτική και επένδυση μακράς πνοής και διαρκείας.

Οι κινήσεις αυτές ξεπερνούν τον αγωνιστικό σχεδιασμό. Είναι επικοινωνιακή επίθεση, αναδιατύπωση της λέξης «club». Ο Παναθηναϊκός ξανασυστήνεται στην παγκόσμια αγορά σαν brand, σαν περιουσιακό στοιχείο, σαν ελκυστικός προορισμός.

Και μην ξεχνάμε: έρχεται η Αυστραλία. Μιλάμε για σπρώξιμο brand στον Νο1 πυρήνα Ελλήνων μεταναστών. Σπρώξιμο όχι μόνο στο ομογενειακό κοινό, αλλά στην ίδια την αγορά των sport brands εκεί.

Ο Γιαννακόπουλος θεωρώ πως επενδύει σε legacy και όχι μόνο σε νίκες. Οι τίτλοι δεν του φτάνουν. Θέλει αναγνώριση σε παγκόσμιο επίπεδο. Θέλει ο Παναθηναϊκός να είναι η πρώτη λέξη που θα πει κάποιος όταν τον ρωτήσουν «ποια είναι η πιο μεγάλη ομάδα στην Ευρώπη;».