By
Από μόνη της η μορφή του φιλικού με την Νόρτζελαντ, ακυρώνει την ασφάλεια των όποιων συμπερασμάτων. Για τη δική μας οπτική τουλάχιστον, καθώς ο κάθε προπονητής έχει διαφορετικά στάνταρ ανάλυσης κι αυτά έχουν σημασία προφανώς. Στο τέλος της ημέρας, φιλικά προετοιμασίας είναι.
Τρία σαραντάλεπτα για να αγωνιστούν όσο το δυνατόν περισσότερο οι παίκτες. Μοίρασμα χρόνου κυρίως, αλλά και εντυπώσεων. Με κοινό σημείο τη δυσκολία στο μεσοεπιθετικό κομμάτι. Εκεί εντοπίστηκε ειδικά στο πρώτο 40λεπτο.
Ακριβώς το διάστημα που αγωνίστηκαν οι περισσότεροι από τους θεωρούμενους βασικούς του Τριφυλλιού, ειδικά ενόψει των αγώνων με τη Ρέιντζερς. Οι Πράσινοι δυσκολεύτηκαν να γίνουν απειλητικοί, τόσο από τον άξονα όσο και από τα άκρα. Είχαν δυσκολίες ομαδικά και ατομικά, με αποτέλεσμα να μετρούν ένα καλό σουτ του Κυριακόπουλου.
Με δεδομένο πως μιλάμε για προετοιμασία, υπάρχει κούραση από τις συνεχείς προπονήσεις, δεν είναι παράλογο να λείπουν οι εντάσεις στο πρέσινγκ, το «καθαρό μυαλό», η φαντασία. Εκείνα που χρειάζονται για να εκμεταλλευτείς την ποιότητά σου δημιουργικά δηλαδή.
Παράλληλα, μετράει φυσικά και το γεγονός πως ο Παναθηναϊκός δεν έχει ακόμη δύο σημαντικούς παίκτες στον άξονα και στα άκρα. Τις μεταγραφές που περιμένει και αφορούν το δημιουργικό κομμάτι. Τον Ουναΐ ή αυτόν που θα έχει το ρόλο του Μαροκινού – κατά προτίμηση και την ποιότητά του φυσικά – συν τον αριστερό εξτρέμ.
Όσο περνούσε η ώρα, εφαρμόστηκε η γνωστή εκνευριστική συνήθεια του Τριφυλλιού, αυτή του δεν βάζω την μπάλα μέσα ούτε με αίτηση. Στα τέλη του δεύτερου 40λεπτου και σε όλο το τρίτο, ο Παναθηναϊκός βρήκε φρεσκάδα και έκανε πολλές φάσεις που έγιναν «πάσες» στον αντίπαλο τερματοφύλακα. Ο οποίος έγινε ήρωας, καθώς τα περισσότερα τελειώματα ήταν πάνω του.
Στην περίπτωση που ήταν ένα κανονικό ματς τέλη Οκτώβρη, τότε θα είχε λογική ο εκνευρισμός. Μιλάμε όμως για ένα φιλικό τριών 40λεπτων. Με πόδια σφιγμένα, έλλειψη φρεσκάδας, ενέργειας και εντάσεων. Έλλειψης ρυθμού λόγω των απαραίτητων
συνεχόμενων αλλαγών και φυσικά χωρίς δύο παίκτες που θα είναι σημαντικές μονάδες στο rotation του Βιτόρια.
Το μόνο στοιχείο που ίσως μπορεί να αναφερθεί ως ανησυχητικό, είναι αυτή η δυσκολία στο γκολ. Οι φάσεις που σπαταλά ο Παναθηναϊκός. Δε σημαίνει πως θα γίνεται συνέχεια φυσικά, ούτε πως ξαφνικά οι παίκτες του έγιναν χασογκόληδες όλοι. Απλά η αλήθεια είναι πως η ομάδα εκ των πραγμάτων ήθελε το πιο εύκολο γκολ ως ποιοτικό χαρακτηριστικό και μένει να φανεί αν θα το προσθέσει στις κινήσεις που απομένουν.
Ακόμη κι έτσι όμως, είναι εμφανές πως προσπαθούν να περαστούν συγκεκριμένες αρχές από τον προπονητή. Όπως το πρέσινγκ για τη δυσκολία κυκλοφορίας και «χτισίματος» επιθέσεων των αντιπάλων, σε συνδυασμό με την ανάγκη για ανάκτηση κατοχής και άμεσης απειλής όταν το πετυχαίνει αυτό. Ο Παναθηναϊκός θα έχει ταυτότητα με λίγα λόγια, κάτι που την περασμένη σεζόν δεν είχε σε μεγάλο βαθμό.
Τώρα κατά πόσο αυτή θα φέρει και τα αποτελέσματα που χρειάζονται, θα κριθεί στην πορεία. Για τώρα τα συμπεράσματα είναι πρώιμα. Σε κάθε περίπτωση όμως, το Τριφύλλι θα έχει αρχές και δεδομένα διαθέτει ποιότητα. Δουλειά της ομάδας είναι αυτά να τα μετατρέψει σε πραγματική δύναμη για να οδηγήσουν στην επιτυχία. Αρχίζοντας απ’ τα ματς με τους Σκωτσέζους.
