By Το δεύτερο φιλικό παιχνίδι επί αυστριακού εδάφους για τον Παναθηναϊκό ήταν εντελώς διαφορετικό από το πρώτο, με τους πράσινους να πληρώνουν την αναποτελεσματικότητά τους μπροστά από την εστία που ήταν και η μεγαλύτερη περυσινή αδυναμία τους.
Το δεύτερο φιλικό παιχνίδι επί αυστριακού εδάφους για τον Παναθηναϊκό ήταν εντελώς διαφορετικό από το πρώτο. Καταρχάς είχε διάρκεια τριών σαρανταλέπτων και όχι κανονικού αγώνα, προκειμένου τόσο το τριφύλλι όσο και η Νόρτζελαντ να χρησιμοποιήσουν όσους περισσότερους παίκτες μπορούν.
Όπως τονίσαμε και στο πρώτο φιλικό με την Μέταλιστ, σ’αυτά τα ματς δεν μπορούν να βγουν ασφαλή συμπεράσματα. Πόσο μάλλον σ’ ένα που διαρκεί όσο ένας κανονικός αγώνας και μια παράταση, άσχετα αν έπαιξαν πολλοί παίκτες και χρησιμοποιήθηκαν αρκετά πράγματα από πλευράς τακτικής. Μπορούμε να σταθούμε όμως όχι στο αποτέλεσμα, αλλά τα θετικά και αρνητικά που σίγουρα είδε ο Ρούι Βιτόρια, θα τα ξεχωρίσει και θα δουλέψει προκειμένου να τα βελτιώσει το επόμενο διάστημα.
Καταρχάς παρέταξε μια ομάδα που κυρίως στον άξονα είναι αυτή που συγκεντρώνει πολλές πιθανότητες να βρίσκεται στο επίσημο παιχνίδι με τη Ρέιντζερς. Με τον Τσιριβέγια ως οργανωτή μπροστά από την άμυνα, τον Μαξίμοβιτς ως box to box μέσο και τον Μπακασέτα, πιο ψηλά στο γήπεδο ως επιθετικό χαφ. Το πρόβλημα που είχε ο Παναθηναϊκός στο σημερινό παιχνίδι σε αυτό, ακριβώς τον χώρο, ήταν πως η μπάλα δεν περνούσε εύκολα ανάμεσα στις γραμμές. Ιδιαίτερα στο ξεκίνημα όταν οι παίκτες έψαχναν ακόμη να βρουν τα πατήματα τους και τη χημεία τους στον αγωνιστικό χώρο. Στη συνέχεια υπήρξε βελτίωση, αλλά όχι τόσο μεγάλη που θα βοηθούσε τους πράσινους να δημιουργήσουν καταστάσεις από τον άξονα.
Στο πρώτο σαραντάλεπτο από την άλλη όμως, φάνηκε να υπάρχει καλή συνεργασία των Κυριακόπουλου-Τζούρισιτς, αλλά και των Τουμπά-Πάλμερ Μπράουν. Ειδικά από την αριστερή πλευρά, όπου ο Παναθηναϊκός προσπάθησε περισσότερο να δημιουργήσει καταστάσεις, άσχετα αν πολλές αυτές σταματούσαν στην τελική πάσα. Αυτή ήταν και η βασική αδυναμία του τριφυλλιού στο πρώτο σαραντάλεπτο, καθώς εκτός του σουτ του Κυριακόπουλου δεν κατάφερε να απειλήσει ουσιαστικά την εστία της Νόρτζελαντ.
Στο δεύτερο κομμάτι του παιχνιδιού, ο Ρούι Βιτόρια ανακάτεψε την… τράπουλα, είδε την ομάδα του να απειλεί περισσότερο, να δημιουργεί κάποιες ευκαιρίες (με κορυφαία την διπλή του Σβιντέρσκι) αλλά παράλληλα να “πληρώνει” και τη μοναδική ίσως φάση που εκτέθηκε η άμυνα της. Στο πέναλτι που κέρδισε ο Έγκελι από τον Τουμπά και μετουσίωσε ο Νορβηγός στο μοναδικό γκολ της αναμέτρησης.
Στο τρίτο και τελευταίο σαραντάλεπτο, η εικόνα ήταν τελείως διαφορετική. Ο Παναθηναϊκός ήταν κυρίαρχος. Έφτιαξε πολλές ευκαιρίες με ποικιλία στο παιχνίδι του, αλλά δυστυχώς γι’ αυτόν έκανε την εμφάνιση της η μεγαλύτερη περυσινή του αδυναμία. Η αναποτελεσματικότητα μπροστά από την εστία. Τρεις φορές ο Γερεμέγεφ, δύο ο Γέντβαϊ και από μια οι Μλαντένοβιτς, Τετέ και Κυριόπουλος δεν μπόρεσαν να στείλουν τη μπάλα στα δίχτυα και αν μη τι άλλο είναι ένας τομέας που δεν ικανοποίησε τον Ρούι Βιτόρια, ο οποίος δουλεύει καθημερινά στα τελειώματα με τους παίκτες του σ’ αυτό το στάδιο της προετοιμασίας.
Υπήρχαν λοιπόν πράγματα τα οποία σίγουρα οι πράσινοι θα πρέπει να κάνουν καλύτερα και αυτός άλλωστε είναι ο λόγος των φιλικών παιχνιδιών. Να τα βλέπουν, να τα αναλύουν και να τα βελτιώνουν.
Αφήσαμε για το τέλος κάτι που είδαμε στο πρώτο και συνέβη σε μεγαλύτερο βαθμό και στο δεύτερο φιλικό του Παναθηναϊκού στην Αυστρία. Η ανασφάλεια που βγάζει ο Μπαρτλομιέι Νταγκόβσκι – όλο και περισσότερο – με τη μπάλα στα πόδια. Κάνοντας αχρείαστα λάθη και δημιουργώντας ξεκάθαρα έλλειψη ασφάλειας στους συμπαίκτες του. Ο Πολωνός ξεκάθαρα έχει στο μυαλό συνεχώς αυτό και θα πρέπει να δουλέψει μέσα του ακόμη περισσότερο για να το αποβάλει. Είναι ένας καλός τερματοφύλακας και αυτό που φαίνεται να του λείπει είναι η πνευματική διαύγεια στο “ζυγισμα” των καταστάσεων όταν δέχεται πίεση από τους αντίπαλους επιθετικούς.
