By Αισθητά βελτιωμένοι σε τομείς του παιχνιδιού που δούλεψαν το προηγούμενο διάστημα οι πράσινοι με αντίπαλο τη Βέστερλο. Τι άρεσε πάρα πολύ στον Ρούι Βιτόρια.
Στα δύο προηγούμενα φιλικά παιχνίδια του Παναθηναϊκού υπήρχε στο κοινό -και όχι στην ομάδα- μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα γκρίνιας και απογοήτευσης. Λες και υπάρχει περίπτωση εν μέσω ενός βασικού σταδίου της προετοιμασίας μια ομάδα να είναι έτοιμη ή αν θέλετε, να έχει αφομοιώσει πλήρως τον τρόπο παιχνιδιού ενόψει της νέας χρονιάς.
Ακόμη και αν ο προπονητής, όπως είναι ο Ρούι Βιτόρια, βρίσκεται στην ομάδα από πέρυσι. Ήταν εντελώς διαφορετικές οι συνθήκες μεσούσης της περιόδου και εντελώς διαφορετικές τώρα, που έχει την πολυτέλεια μαζί με το επιτελείο του να δουλέψει κανονικά με τους ποδοσφαιριστές του, να κάνει αυτός την προετοιμασία και όπως ανέφερε στην πρόσφατη συνέντευξή του, να προσπαθήσει να μεταδώσει τις βασικές αρχές με τις οποίες θέλει να παίζει ο Παναθηναϊκός.
Και στο ματς με τη Βέστερλο είδαμε σε ικανοποιητικό βαθμό αρκετές από αυτές. Ένταση και μαχητικότητα, πίεση ψηλά και άμεση ανάκτηση με κόντρα-πίεση όταν χάνεται η μπάλα, αμυντική οργάνωση, σωστή ανάπτυξη, καλή κυκλοφορία με υπομονή, γρήγορες επιστροφές και αντίστοιχες επιθετικές μεταβάσεις.
Μπορεί οι Βέλγοι να μην ήταν μια πολύ ποιοτική ομάδα, ωστόσο, προέρχονται από ένα αρκετά καλό πρωτάθλημα, βρισκόμενοι μάλιστα πιο μπροστά στην προετοιμασίας τους συγκριτικά με τον Παναθηναϊκό. Κι όμως οι πράσινοι ήταν αυτοί που τους “έτρεξαν” σε όλη την διάρκεια του αγώνα, αυτοί ήταν που τους πίεσαν και τους ανάγκασαν σε λάθη από τα οποία προήλθαν τα περισσότερα γκολ.
Μετά το πρώτο ημίχρονο, ο Παναθηναϊκός παρουσιάστηκε βελτιωμένος σχεδόν σε όλους τους τομείς συγκριτικά με τα τελευταία φιλικά απέναντι σε Σάλκε και Μπράγκα. Ακόμη και στη δημιουργία για την οποία -πολύ σωστά- γίνεται λόγος, ως μια από τις μεγάλες αδυναμίες του στο ξεκίνημα της χρονιάς. Χωρίς να υπάρχει μεγάλη διαφορά ακόμη κι αν άλλαξε σχεδόν όλη την ενδεκάδα του στο δεύτερο ημίχρονο.
Στην αναμέτρηση με τη Βέστερλο, ίσως για πρώτη φορά σε τόσο μεγάλο βαθμό φέτος, είδαμε συνεργασίες με μεγάλη αμεσότητα από τις οποίες προήλθαν και τα γκολ, πιάνοντας στον… ύπνο την άμυνα του αντιπάλου. Και δεν ήταν κάτι εύκολο, καθώς οι Βέλγοι αμύνονταν σε χαμηλά μέτρα και δεν άφηναν σχεδόν καθόλου χώρους για δημιουργία, θυμίζοντας πως παίζει η πλειονότητα των μικρομεσαίων ομάδων του ελληνικού πρωταθλήματος.
Στον τομέα, που δεν έδειξε βελτίωση -γιατί υπήρχε κι αυτό- ο Παναθηναϊκός, όπως και στο προηγούμενο παιχνίδι με την Μπράγκα, ήταν όταν σε κάποιες φάσεις έχασε τη συγκέντρωσή του. Στην εκτέλεση κόρνερ στο ξεκίνημα που ο αντίπαλος κεντρικός αμυντικός πήδηξε για κεφαλιά εντελώς μόνος του, αλλά και στη φάση απ’ την οποία προήλθε το γκολ των Βέλγων, με τη λάθος τοποθέτηση και την κακή αντίδραση στο κέντρο της άμυνας που οδήγησε στο φάουλ του Γέντβαϊ.
Αδυναμίες όμως που δεν μπορούν να χαλάσουν την κατά γενική ομολογία, καλή εικόνα της ομάδας στη μεγαλύτερη διάρκεια του αγώνα.
Δούλεψαν τα δίδυμα στα χαφ
Είτε με δίδυμο στα κεντρικά χαφ τους Τσιριβέγια – Τσέριν με πρόθεση την καλύτερη κυκλοφορία στο πρώτο ημίχρονο, είτε με αυτό των Σιώπη – Μαξίμοβιτς με διάθεση για περισσότερο πίεση ψηλά και κλέψιμο μπάλας. Και τα δύο δούλεψαν καλά και βοήθησαν πολύ. Σημαντικός και στα δύο ημίχρονα, ήταν επίσης ο πόλος έλξης λίγα μέτρα πιο ψηλά.
Στο πρώτο ο Τάσος Μπακασέτας που είχε συμμετοχή και στα δύο πρώτα γκολ και από ένα σημείο και μετά στο δεύτερο ο Αντριάνο Μπρέγκου, ο οποίος ικανοποίησε τον Ρούι Βιτόρια σ’ ένα ακόμη παιχνίδι με την εν γένει τακτική παρουσία του, αλλά και το γκολ που πέτυχε.
Και μιας και αναφερθήκαμε στον Πορτογάλο τεχνικό, δεν το έδειχνε στους παίκτες του πολύ, αλλά ήταν πάρα πολύ ευχαριστημένος από τον τρόπο που πίεζαν να ξανακλέψουν μπάλες σε σημείο μάλιστα, στο οποίο με μια πάσα μπορούσαν ν’ απειλήσουν την αντίπαλη εστία. Αυτό ακριβώς το στοιχείο θεωρεί, άλλωστε, πως θα κάνει τη διαφορά στα δύο παιχνίδια με την Ρέιντζερς, κυρίως λόγω του τρόπου με τον οποίον παίζει στις ομάδες του ο Ράσελ Μάρτιν.
