By Ο Γιάννης Γκούμας μίλησε ενόψει της αναμέτρησης του Παναθηναϊκού με την Ρέιντζερς, θυμήθηκε το δικό του γκολ απέναντι στους Σκωτσέζους στη Λεωφόρο και ξεχώρισε την σπουδαία ευρωπαϊκή βραδιά του Τριφυλλιού απέναντι στην Μπαρτσελόνα.
Ο χρόνος μετράει αντίστροφα για τη σέντρα στο «Ibrox», εκεί όπου η Ρέιντζερς θα υποδεχθεί τον Παναθηναϊκό για τον δεύτερο προκριματικό γύρο του Champions League (22/7, 21:45).
Μία ομάδα που στους φιλάθλους του Τριφυλλιού φέρνει γλυκόπικρες αναμνήσεις. Ήταν στη Σκωτία το 2004 όταν ο Παναθηναϊκός έπαιρνε μία μεγάλη πρόκριση που τον έστειλε στα νοκ άουτ του Κυπέλλου UEFA. Τέσσερα χρόνια μετά, η Ρέιντζερς έφυγε από τη Λεωφόρο με το ισόπαλο 1-1 αφήνοντας εκτός Ευρώπης τον Παναθηναϊκό.
Ένα ματς που είχε ξεκινήσει με τον καλύτερο τρόπο για τους Πράσινους που προηγήθηκαν χάρη στο απίστευτο γκολ του Γιάννη Γκούμα μόλις στο 12ο λεπτό. O άλλοτε αρχηγός του Παναθηναϊκού μοιράστηκε τις αναμνήσεις του από εκείνο το παιχνίδι, θυμήθηκε την ευρωπαϊκή βραδιά που δεν θα ξεχάσει ποτέ και μίλησε για τις επικείμενες αναμετρήσεις με τους Σκωτσέζους.
Τι θυμάστε από εκείνο το ματς με την Ρέιντζερς στη Λεωφόρο;
«Η αναμέτρηση με την Ρέιντζερς το 2008 έχει στιγματιστεί από το γκολ που έβαλα. Δυστυχώς δεν πήραμε την πρόκριση, αλλά έχει μείνει χαραγμένη στη μνήμη μου. Έχω πλάτη στο τέρμα, δεν βλέπω εστία, μου έρχεται η μπάλα και γυρίζω το σώμα μου με σκοπό να βρω εστία και η μπάλα καρφώνεται στο ‘’παραθυράκι’’. Ήταν ένα από τα καλύτερα γκολ στην καριέρα μου, γι’ αυτό και χαράχτηκε βαθιά στη μνήμη μου».
Το πανηγυρίσατε έντονα πιάνοντας το κεφάλι, σαν να μην το πιστεύατε ούτε κι εσείς. Ήταν αυτό που λέμε η έμπνευση της στιγμής;
«Ναι, θέλει έμπνευση, θέλει και τύχη μαζί. Εγώ είχα στόχο να βρω εστία, τώρα από εκεί και πέρα αν θέλει να σου κάνει η μπάλα το χατίρι… Πήγε ακριβώς στο σημείο εκείνο που δεν μπορούσε να τη βγάλει ο τερματοφύλακας. Εκτινάχθηκε, αλλά για λίγα χιλιοστά δεν την έφτασε. Σε ένα ωραίο γκολ όλα χρειάζονται. Τύχη, έμπνευση και ικανότητα».
Τη δεκαετία του 2000 ο Παναθηναϊκός εκπροσωπούσε σταθερά την Ελλάδα στην Ευρώπη πραγματοποιώντας εξαιρετικές εμφανίσεις. Ως παίκτης, ποια ευρωπαϊκή βραδιά ξεχωρίζετε;
«Εκείνη τη δεκαετία ο Παναθηναϊκός όντως ήταν εξαιρετικός στην Ευρώπη, τόσο εντός όσο και εκτός έδρας. Ήταν γνωστός στον ευρωπαϊκό χώρο, όταν μιλούσαν για την Ελλάδα έλεγαν όλοι Panathinaikos. Αυτό που μου έχει μείνει από τότε πάρα πολύ έντονα είναι ο επαναληπτικός με την Μπαρτσελόνα στο ‘’Camp Nou’’ το 2002 για τους ‘’8’’ του Champions League. Είχαμε κερδίσει στη Λεωφόρο με το πέναλτι του Μπασινά (1-0) και πάμε στη Βαρκελώνη για τη ρεβάνς.
Προηγούμαστε με τον Κωνσταντίνου, αλλά η Μπαρτσελόνα που διέθετε παίκτες παγκόσμιας κλάσης έκανε την ανατροπή. Με το ματς στο 3-1, στα τελευταία 15 λεπτά πιέζαμε ασφυκτικά και αυτό που έχει μείνει ότι ένα κατάμεστο γήπεδο, 100.000 θεατές, από το 80’ και μετά ήθελαν να λήξει το παιχνίδι! Βλέπανε ότι ο Παναθηναϊκός είχε πάρει τα ηνία του αγώνα. Ουσιαστικά φαινόταν ότι εμείς ήμασταν η Μπαρτσελόνα και η Μπαρτσελόνα ο Παναθηναϊκός. Αυτό όλο θα το θυμάμαι έντονα… Από λάθος του διαιτητή, διότι δεν μας έδωσε πέναλτι στη φάση του Ολιζαντέμπε, θα μπορούσαμε να κάνουμε και τη μεγάλη έκπληξη και να φτάσουμε στους ‘’4’’».
Παράλληλα μιλάμε για μία εποχή που ο Παναθηναϊκός έπαιζε με αυτοπεποίθηση, είχε τη δική του ταυτότητα στην Ευρώπη. Είναι αυτό ένα στοιχείο που πρέπει να ανακτήσει ξανά και τι ρόλο μπορεί να παίζει σε αυτό το γεγονός ότι δεν έχει κατακτήσει το πρωτάθλημα από το 2010;
«Όντως, ο Παναθηναϊκός έχει 15 χρόνια να πάρει πρωτάθλημα. Ξέρετε, αυτό είναι λυπηρό για όλο τον οργανισμό, για τους φιλάθλους, για εμάς που φορέσαμε τη φανέλα. Διότι αλλιώς έχει συνηθίσει ο κόσμος τον Παναθηναϊκό, δηλαδή να πρωταγωνιστεί, να κατακτά πολλά πρωταθλήματα, να κάνει καλές πορείες και να προχωρά στην Ευρώπη. Τα τελευταία χρόνια δυστυχώς δεν συμβαίνει αυτό και πρέπει να αναδιοργανωθεί. Όλοι εμείς μάθαμε τον Παναθηναϊκό πάντα ως πρωταγωνιστή και πρέσβη του ελληνικού ποδοσφαίρου στην Ευρώπη.
Το σημαντικό για εμένα ήταν πως σε όλη εκείνη η πορεία που κάναμε με σπουδαίες νίκες απέναντι σε μεγαθήρια, ο κορμός ήταν ελληνικός. Οι περισσότεροι παίκτες ήταν Έλληνες, κάτι που έπαιξε σημαντικό ρόλο. Είχαμε αίσθηση της φανέλας που φορούσαμε, το βάρος της φανέλας και περισσότερο παίζαμε για την ομάδα. Κάτι που φαινόταν και στο ότι ήμασταν μια οικογένεια. Παίζαμε ο ένας για τον άλλο, αλληλοστηριζόμασταν και αυτό το οικογενειακό κλίμα έβγαινε προς τα έξω. Έτσι εξηγούνται και οι ευρωπαϊκές μας πορείες. Να μην ξεχνάτε άλλωστε την βάση της ομάδας που κατέκτησε το EURO το 2004, οι περισσότεροι παίκτες ήταν από την ομάδα του Παναθηναϊκού».
Μπορεί ο Παναθηναϊκός να ξαναβρεί αυτή την ταυτότητα;
«Πρέπει να γίνουν πολλά πράγματα. Για εμένα, αυτό που χρειάζεται περισσότερο είναι να γίνει ‘’ελληνοποίηση’’. Να προωθηθούν σιγά-σιγά παιδιά από την Ακαδημία που να νιώθουνε τι σημαίνει να είσαι Παναθηναϊκός, να πονάνε όταν η ομάδα χάνει. Όλα αυτά προσωπικά νομίζω ότι παίζουν μεγάλο ρόλο. Θεωρώ ότι με ένα καλό πλάνο, αναδιοργάνωση και συγκρότηση είναι εφικτό, αλλά θέλει πολλή προσπάθεια και πολλή δουλειά».
Αγαπάτε και πονάτε πολύ τον Παναθηναϊκό.
«Δεν έχω παίξει σε άλλη ομάδα. Ανδρώθηκα εκεί από 18 χρονών παιδί, ξεκίνησα και τελείωσα την επαγγελματική μου ποδοσφαιρική καριέρα στον Παναθηναϊκό. Τη μισή μου ζωή την πέρασα στον σύλλογο, εκεί πανηγύρισα, πόνεσα, έκλαψα. Τόσα χρόνια επαγγελματικής πορείας δεν είναι δυνατόν να διαγραφούν. Σίγουρα αγαπάω και πονάω τον Παναθηναϊκό και αυτό είναι κάτι που δεν θα αλλάξει ποτέ».
«Το κλειδί είναι να αντέξει την πίεση ο Παναθηναϊκός στη Σκωτία»
Ως φίλαθλος του Παναθηναϊκού πλέον και ενόψει των δύο αναμετρήσεων με την Ρέιντζερς, τι θα θέλατε να δείτε από τους ποδοσφαιριστές;
«Κοιτάξτε να δείτε, όχι μόνο απέναντι στη Ρέιντζερς, αλλά γενικά όποιος παίκτης φοράει τη φανέλα του Παναθηναϊκού πρέπει να την τιμάει, να μπαίνει και να δίνει ό,τι έχει και δεν έχει. Ο σύλλογος έχει ιστορία και όλοι πρέπει να προσπαθούν τον καλύτερό τους εαυτό σε Ελλάδα και Ευρώπη για να φτάσει ψηλά αυτή η ομάδα. Δεν χρειάζεται να υπάρχει φόβος, αλλά σίγουρα υπάρχει η πίεση μιας και απέχει από την κορυφή του πρωταθλήματος 15 χρόνια.
Όμως, αν δεν μπεις στο γήπεδο και δεν υπερβάλλεις εαυτόν, δεν γίνεται να πετύχεις πράγματα. Σίγουρα είναι δύσκολος ο δρόμος, αλλά όλα εξαρτώνται από το πόσο το θέλει κάθε παίκτης ξεχωριστά και πόσο δεμένη είναι η ομάδα. Θεωρώ ότι ο Παναθηναϊκός έχει την ποιότητα και τους παίκτες, αρκεί να το πιστέψουν οι ίδιοι, αλλά και οι φίλαθλοι. Πρέπει όλοι ενωμένοι να στηρίξουν τον Παναθηναϊκό, βλέποντας όμως ότι πράγματι κάθε παίκτης βγάλει στον αγωνιστικό χώρο ό,τι καλύτερο διαθέτει».
Σχετικά με την Ρέιντζερς, μιλάμε για μία ομάδα με νέο προπονητή που ακόμη μαθαίνει τους παίκτες και κάνει συνεχώς προσθήκες. Αυτό μπορεί να είναι θετικό για τον Παναθηναϊκό ή αποτελεί παγίδα;
«Η Ρέιντζερς είναι και αυτή σε φάση αναδιοργάνωσης με νέο προπονητή και παίκτες, όπως είπατε. Δεν ξέρουμε πώς θα παρουσιαστεί σε αυτά τα δύο παιχνίδια. Είναι όμως μια σκωτσέζικη ομάδα και όπως συνηθίζουν οι Σκωτσέζοι βγάζουν ένα έξτρα πάθος ειδικά εντός έδρας, μία δυναμική μπροστά στους οπαδούς τους. Εκεί είναι το κλειδί για μένα, στο πρώτο παιχνίδι ο Παναθηναϊκός πρέπει να αντέξει την πίεση και να μπορέσει να σκοράρει χωρίς φοβηθεί την έδρα. Να πάει και να παίξει το παιχνίδι του, να πάρει αποτέλεσμα και εφόσον το κάνει, νομίζω ότι στη ρεβάνς θα είναι πιο εύκολο το έργο του».
Σε μία ρεβάνς όπου φυσικά θα έχει και τον κόσμο στο πλευρό του.
«Πάντα οι φίλαθλοι του Παναθηναϊκού είναι κοντά, το έχουν δείξει άλλωστε πέρυσι και πρόπερσι και γενικά τα τελευταία χρόνια. Θέλουν και διψάνε για να δουν την ομάδα στη League Phase του Champions League μετά από πολλά χρόνια ή τουλάχιστον στο Europa League. Ο κόσμος είναι δίπλα στην ομάδα, την στηρίζει και έχει απαιτήσεις από αυτήν».
