By Το χειρότερο για τον Παναθηναϊκό μετά το 2-0 των Ρέιντζερς στο Άϊμπροξ δεν είναι το σκορ εν όψει της ρεβάνς, αλλά πως σε ένα παιχνίδι που στο 11vs11 ήταν καταφανώς ανώτερος, “κατάφερε” τελικά να μακαρίζει για την έκταση της ήττας.
Τόσα χρόνια με τη βάσανο των ευρωπαϊκών προκριματικών να αποτελεί την καλοκαιρινή καθημερινότητα των ελληνικών ομάδων αν μη τι άλλο, έστω και…μπακαλίστικα, υπάρχει μια κάποια εξοικείωση ακόμη και στην απαίδευτη περί ανωτέρων ποδοσφαιρικών τακτικών, συστημάτων και μεθοδολογιών κοινή γνώμη για τα προαπαιτούμενα, τα απαραίτητα αυτής της διαδικασίας. Μπούσουλας που (εννοείται πως) ίσχυε και το βράδυ της Τρίτης, στο Άϊμπροξ για τον Παναθηναϊκό στο πρώτο ραντεβού με τους Ρέιντζερς.
Ομοιογένεια το πρώτο ζητούμενο. Εδώ, στα χαρτιά τουλάχιστον, ισοπαλία. Τρεις οι νιόφερτοι στην ενδεκάδα των πράσινων, άλλοι τόσοι σε αυτήν των Τζερς. Και μάλιστα, με ίδια… χωροταξία, αφού οι δύο από τους τρεις αγωνίζονταν στην αμυντική γραμμή των δύο ομάδων και ο τρίτος ήταν μέλος της τριάδας των χαφ.
Στο χορτάρι, οι δευτεραθλητές Ελλάδας φάνηκαν αρμονικότεροι από τους αντιπάλους τους. Ήταν καλύτεροι, δημιουργικότεροι, παραγωγικότεροι, απειλητικότεροι, ελέγχοντας απόλυτα ρυθμό και εικόνα της αναμέτρησης, ακόμη και όταν οι “διαμαρτυρόμενοι” (σε ένα μικρό κομμάτι στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου) έβγαλαν ζωντάνια.
Αποτελεσματικότητα είναι το δεύτερο ζητούμενο. Εδώ, οι πράσινοι, ήταν (και) απόψε μετεξεταστέοι, μετατρέποντας με τα “τελειώματά” τους σε τρεις περιπτώσεις τον Τζακ Μπάτλαντ σε MVP των γηπεδούχων. Πρόβλημα (αποτελεσματικότητας) διαπιστωμένο και στο τρέχον καλοκαίρι, πρόβλημα υφιστάμενο από την περυσινή σεζόν. Πρόβλημα, ξεκάθαρα, όχι απλά δυσεπίλυτο, αλλά κατά πως αποδεικνύεται και άλυτο.
Και πρόβλημα, απόψε, εξαιρετικά ζημιογόνο.
Τρίτο ζητούμενο, σωστές, μετρημένες, αποφάσεις. Στο κάθε τι, ατομικά και ομαδικά. Ο Βαγιαννίδης είχε δύο λάθος. Και με δαύτες, έκανε έναν άγουρο προσωπικό αντίπαλό του, τον Φίντλεϊ Κέρτις τον νέο αγαπημένο της “μπλε” κερκίδας, με τον 19χρονο εξτρέμ να γράφει το παρθενικό του επαγγελματικό γκολ (το πρώτο των Τζερς) και να προκαλεί, λίγο αργότερα από δαύτο, και την αποβολή του “Βάγια”.
Τα δυο γκολ… καρμπόν των Ρέιντζερς, πέραν της ατομικής, έχουν – σαφώς – και συλλογική ευθύνη. Αμφότερα στη μετάβαση, αμφότερα με… στρέμματα γηπέδου ελεύθερα (είτε στο 11vs11 που έφερε το 1-0 είτε – ακόμη περισσότερο – στο 11vs10 που οδήγησε στο 2-0), αμφότερα με λάθος εκτίμηση των φάσεων και λάθος αντιδράσεις, αμφότερα με χώρους που δημιουργήθηκαν με την ίδια κίνηση, από την ίδια πλευρά.
Το τέταρτο και τελευταίο ζητούμενο, η φρεσκάδα, πήγε… περίπατο μετά το 58’ οπότε και άλλαξαν οι αριθμητικές ισορροπίες. Ως τότε, ναι, οι πράσινοι έδειχναν πιο φρέσκοι, πατούσαν καλύτερα, ακόμη και έχοντας – κόντρα στην εικόνα του παιχνιδιού – μείνει πίσω στο σκορ. Μετά όμως την αποβολή, το συμπέρασμα είναι πως και… πάλι καλά που η ήττα περιορίστηκε στο 2-0.
Δεν απαιτεί θεογνωσία – αυτό δα έλειπε – πως είναι ένα αποτέλεσμα που καθιστά τον επαναληπτικό της επόμενης εβδομάδας βουνό για τον Παναθηναϊκό. Δεν είναι αδύνατο να το ανέβει, το μόνο σίγουρο. Ακόμη ένα πόρισμα τόσων χρόνων προκριματικών είναι πως η μια εβδομάδα το καλοκαίρι είναι χρόνος που λειτουργεί διαφορετικά από οποιαδήποτε άλλη στιγμή στη σεζόν.
Το αυτονόητα αρνητικά για τους πράσινους πέραν του σκορ ίσως να μην είναι καν… αυτό. Δεν έδειξαν – επί ίσοις όροις – χειρότεροι των Τζερς, Κάθε άλλο. Δεν έδειξαν πως υστερούν κάπου ή πως υπολείπονται σε κάτι. Για κανέναν λόγο δεν ενίσχυσαν την (πατροπαράδοτη, μάλλον για το… γούρι) εκτίμηση πως είναι το αουτσάιντερ, πως πάντα οι… άλλοι – όποιοι κι αν είναι, όπως κι αν είναι – είναι το φαβορί.
Δεν φάνηκε.
Το χειρότερο λοιπόν ίσως είναι ακριβώς αυτό. Πως σε ένα παιχνίδι που ο Παναθηναϊκός έδειξε πως το είχε, πως ήταν σαφώς ανώτερος, πιο έτοιμος, καλύτερος βρε αδερφέ στο 11vs11, (κατάφερε να) γυρίζει σπίτι του με την αίσθηση πως το 2-0 είναι η μικρότερη ζημιά που έπαθε.
Δεν είναι.
Γιατί αυτά τα δύο παιχνίδια με τους Ρέιντζερς (ήταν γνωστό πως) κρίνουν σε μεγάλο βαθμό όχι μόνο το υπόλοιπο του καλοκαιριού για τον Παναθηναϊκού, όχι (πιθανότατα) και ένα σημαντικό κομμάτι του τρόπου με τον οποίο θα χαρακτηριστεί η σεζόν που απόψε και επισήμως ξεκίνησε, όχι μόνο σε ένα μεγάλο βαθμό και το αγωνιστικό της σκέλος, αλλά θα καθορίσουν – και αυτό για την ψυχοσύνθεση του συγκεκριμένου οργανισμού μοιάζει εδώ και χρόνια το κομβικότερο και πιο επιδραστικό – την αύρα που θα επικρατήσει.
Εντός, εκτός και στα πέριξ του club, των αποδυτηρίων, της εξέδρας, της κοινής γνώμης, των media (social και όχι μόνο), παντού σε έναν οργανισμό που αναζητά επιτακτικά ορόσημα, αλλά και με την ίδια ευκολία «σταυρώνει», εκφυλλίζει και εκφυλίζεται.
Αυτό είναι το μεγαλύτερο βουνό που έχει να διαχειριστεί εν όψει του επαναληπτικού. Η πίεση πως παίζει (παραπάνω από) τον χαρακτήρα μιας χρονιάς σε ένα παιχνίδι. Δεν ήταν όποιο και όποιο, πριν καν την αποψινή σέντρα. Πλέον, είναι ακόμη περισσότερα. Πολλά περισσότερα.
Και με χειρότερες, εντελώς, συνθήκες και προϋποθέσεις.
Comments