By
Συνηθίζουμε να λέμε για μυαλό που «παγώνει» και σκέφτεται καλύτερα. Συναισθήματα που «σβήνουν» με το πέρασμα του χρόνου. Ό,τι και να λέμε, ο αποκλεισμός από τη Ρέιντζερς συνεχίζει να είναι αχώνευτος. Γιατί δεν έχει πουθενά στοιχείο δικαιοσύνης.
Άρα που καταλήγουμε; Η μπάλα είναι αυτό που είχε πει ο Όσιμ. Το ποδόσφαιρο είναι άδικο. Διαφωνούμε όμως. Στο τέλος πάντα υπάρχει δικαιοσύνη στο ποδόσφαιρο. Αρκεί να το σέβεσαι, να το υπηρετείς σωστά.
Κόντρα στη Λανς πριν ένα χρόνο, ο Παναθηναϊκός προκρίθηκε. Κυρίως λόγω τύχης μη γελιόμαστε. Ποδοσφαιρικά όμως φαινόταν πως επικρατούσε κάτι μπερδεμένο. Πιστοποιήθηκε στη συνέχεια. Τώρα με τους Σκωτσέζους, οι οποίοι σαφώς είναι χειρότερη ομάδα από τους Γάλλους, υπήρχαν ποδοσφαιρικές αρχές. Πλάνο. Στόχευση. Κι ο αποκλεισμός προήλθε από την αστοχία-ανικανότητα, τις συνθήκες που διαμορφώθηκαν στα δύο ματς.
Δεν τα λέμε για να μπούμε σε αισιόδοξο mood. Στον Παναθηναϊκό μετά από αποκλεισμό ή κάποιο ανεπιτυχές αποτέλεσμα, αυτό είναι αδύνατο. Πάντα απλώνεται πέπλο υπερβολής, δικαιολογημένα αν σκεφτούμε εντός και εκτός συνόρων τι έχει συμβεί τα τελευταία αρκετά χρόνια.
Το ίδιο ισχύει και προς την αντίθετη κατεύθυνση. Με 2-0 στην «πλάτη», τέτοια εποχή, μαζεύτηκε τόσος κόσμος με ελπίδα και πίστη. Είναι εντυπωσιακό και είμαστε σίγουροι πως κανείς άλλος απ’ τους «μεγάλους» δε θα το πετύχαινε. Οι Παναθηναϊκοί είναι οι πιο «διψασμένοι» και γι’ αυτό έχουν πιο εύκολο αυτό το «μήπως τώρα είναι η στιγμή;». Το ελπίδα-απογοήτευση γίνεται γρηγορότερα απ’ το 0-100 στη Ferrari.
Λίγο-πολύ όλοι είμαστε σε αυτή την κατάσταση. Απλά πρέπει κάποια δεδομένα να τα εντοπίζουμε. Ξέχωρα του αποτελέσματος λοιπόν, ποδοσφαιρικά ο Παναθηναϊκός παρουσίασε κάτι ωραίο. Κάτι που ουσιαστικά πήρε την πρόκριση σε επίπεδο πλάνο και εφαρμογής του. Ο πικρός αποκλεισμός ήρθε λόγω αστοχίας-ανικανότητας στο σκοράρισμα και μόνο.
Απλή λοιπόν η επόμενη μέρα. Ενίσχυση στα χαρακτηριστικά αυτά. Δημιουργία, σκοράρισμα. Δημιουργία για να μπεις στη διαδικασία να βγάζεις ακόμη περισσότερες ευκαιρίες. Δε μου φτάνουν οι πέντε καθαρές στο κάθε ματς; Να τις κάνω δέκα κι έτσι αυξάνω πιθανότητες να τη στείλω μέσα τη ρουφιάνα. Τόσο απλά. Εξήγηση για το χαρακτηριστικό του σκοραρίσματος, δε χρειάζεται να δοθεί.
Το «10» και ο αριστερός εξτρέμ λοιπόν, πρέπει να προσδώσουν αυτά τα στοιχεία. Το δεξί μπακ, να καλύψει μίνιμουμ τα όσα έδινε ο Βαγιαννίδης. Στην πρώτη περίπτωση ο Ουναΐ θα ήταν το ιδανικό σενάριο γιατί δε θέλει δευτερόλεπτο προσαρμογής. Όπως και να έχει όμως, μέχρι τη Σαχτάρ καλό θα ήταν να υπάρχουν δύο παίκτες στην ομάδα.
Οι Ουκρανοί δεν αστειεύονται. Απλά δείτε τα γκολ που σημείωσαν με την Μπεσίκτας. Οι συνδυασμοί, η ποιότητα, οι εκτελέσεις. Είναι σοκαριστικό και φυσικά αποτελεί τη συνέχεια στην καλύτερη πηγή σκάουτινγκ και εκμετάλλευσης της βραζιλιάνικης αγοράς στην Ευρώπη. Η Σαχτάρ ξεπέρασε και τους Πορτογάλους εδώ και πολλά χρόνια.
Ένα σύνολο ξεκάθαρα ανώτερο από τη Ρέιντζερς. Άρα θέλει καλύτερη παρουσία του Παναθηναϊκού, πέρα από αποτελεσματικότητα φυσικά. Οι Πράσινοι κυνηγούν πραγματική υπέρβαση με τη Σαχτάρ. Κάθε καλοκαίρι έτσι τα φέρνει η μοίρα. Απλά τώρα που υπάρχει και η ποδοσφαιρική βάση, μια σπουδαία πρόκριση κόντρα σε τέτοιο αντίπαλο, θα γίνει η «τροφή» για τη συνέχεια της σεζόν.
Και μην ξεχνάμε: Όταν το σέβεσαι το ποδόσφαιρο, στο τέλος θα δικαιωθείς, θα πάρεις αυτό που αξίζεις.
Υ.Γ. Υποθετικό σενάριο. Βρίσκεσαι σε League Phase Champions League και σου φέρνει η κλήρωση σειρά αγώνων: Σλάβια Πράγας, Μαρσέιγ, Μπράγκα, Άγιαξ, Λανς, Ρέιντζερς, Σαχτάρ Ντόνετσκ. Τι λες; Είχα βατή κλήρωση; Σκεφτείτε πως αυτούς αντιμετωπίζει ο Παναθηναϊκός στα καλοκαιρινά προκριματικά. Δηλαδή… κάνε μας τη χάρη κάπου!
Υ.Γ.1: Τα ποιοτικότερα και πιο αποτελεσματικά τελειώματα στον Παναθηναϊκό, τα έχει ο Τετέ.
Υ.Γ.2: Ο Βαγιαννίδης αν απλά είναι ο εαυτός του, με τη Σπόρτινγκ και την Εθνική ομάδα όπου είναι βασικότατος, έχει την προοπτική να μπει στη συζήτηση σε μερικά χρόνια για το αν είναι ο κορυφαίος δεξιός μπακ στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Υ.Γ.3: Ο τραυματισμός του Ιωαννίδη είναι «πληγή» για τα ματς με την Σαχτάρ. Ειδικά όταν μένει η ομάδα μόνο με τον Σφιντέρσκι, καθώς ο Γερεμέγεφ ειδικά στο στυλ παιχνιδιού του Παναθηναϊκού μοιάζει να μην μπορεί να δώσει κάτι, ενώ ο κύκλος του μοιάζει να έχει κλείσει.
