By Ο Παναθηναϊκός έκαψε ένα από τα ευρωπαϊκά του «κανονάκια, αλλά αν αφεθεί στην απογοήτευση, είναι καταδικασμένος στην αποτυχία.
Αν θέλουμε να παίξουμε με το γνωστό «Έγκλημα και Τιμωρία», προσπαθώντας να δούμε τι έγινε στα δυο ματς του Παναθηναϊκού με τους Ρέιντζερς, δεν ήταν κανένα «έγκλημα» ο αποκλεισμός από τους Σκωτσέζους. Δεν ήταν κανένα «καφενείο» οι Ρέιντζερς, ούτε κανένα ανυπόληπτο μέγεθος ποδοσφαιρικά, δεν ήταν από καμιά χώρα χωρίς σοβαρό ποδόσφαιρο, ούτε το ρόστερ της ήταν «της πλάκας».
Οπότε «έγκλημα» σε καμία περίπτωση δεν το λες, αλλά «τιμωρία» είναι σίγουρα ο τρόπος που αποκλείστηκαν οι «πράσινοι», που ήταν καλύτεροι συνολικά και στα δυο παιχνίδια, που είχαν τις υπερδιπλάσιες κλασσικές ευκαιρίες, που είχαν βάλει σε αρκετά μεγάλα διαστήματα τους αντιπάλους τους μέσα στην περιοχή τους και στα δυο ματς, αλλά συνολικά δέχτηκαν 3 γκολ κι έβαλαν 1 με το ζόρι. Διότι αυτή είναι η «τιμωρία» όταν δεν σκοράρεις: να αποκλείεσαι από τη συνέχεια των προκριματικών του Τσάμπιονς Λιγκ, να πέφτεις πάνω στη Σαχτάρ στα προκριματικά του Europa, να ξενερώνεις τον κόσμο, να νιώθεις την «αδικία» ότι έμεινες έξω από μια χειρότερη ομάδα και να «καις» το πρώτο από τα ευρωπαϊκά σου «κανονάκια». Μόνο που έτσι είναι η μπάλα: αν δεν σκοράρεις, δεν κερδίζεις.
Κι αν δεν κερδίζεις σε παιχνίδια που αξίζεις τη νίκη, μένεις με το «αχ» και είσαι υποχρεωμένος να κυνηγάς υπερβάσεις. Ο Παναθηναϊκός πέρυσι είχε πρόβλημα δημιουργίας αλλά στις λιγοστές φάσεις που έφτιαχνε, αρκετά συχνά, έβρισκε τουλάχιστον το ένα γκολ που χρειαζόταν και κάπως έτσι τερμάτισε δεύτερος. Στο ξεκίνημα της φετινής χρονιάς, το πρόβλημα δημιουργίας φάνηκε να «στρώνει», η ομάδα κατάφερε να φτιάξει αρκετές καλές φάσεις, κλασσικές ευκαιρίες – και από στατικές φάσεις ειδικά στο πρώτο ματς όπως και σε ροή αγώνα – αλλά φάνηκε πολύ πιο αναποτελεσματική σε σχέση με πέρυσι. Σαν να φτιάχνει κάτι ο Ρουί Βιτόρια και να χαλάει κάτι άλλο και όχι με δική του ευθύνη: ο προπονητής μια χαρά ομάδα εμφάνισε, με αρχές, πλάνο και σύστημα, με ξεκάθαρους στόχους μέσα στο παιχνίδι και χωρίς «τρύπες» και κενά. Αλλά το να βάλει κάποιος γκολ από τα δυο μέτρα, δεν είναι δική του ευθύνη.
Τι φταίει λοιπόν;
Όταν είσαι τόσα πολλά χρόνια μακριά από το πρωτάθλημα αλλά και από μια καλή ευρωπαϊκή παρουσία/ πορεία, με τον κόσμο να το ζητά επιτακτικά, ακόμα και «νέος» να είσαι στην ομάδα, αντιλαμβάνεσαι την πίεση και τις απαιτήσεις. Και αντίστοιχα λυγίζεις από ένα τέτοιο βάρος, ειδικά όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά. Το «δοκάρι και μέσα» από το «δοκάρι και έξω», απέχουν ελάχιστα εκατοστά, αλλά μπορούν να αλλάξουν την ψυχολογία ενός ολόκληρου οργανισμού. Στον Παναθηναϊκό μπορεί το πρόβλημα να μοιάζει ότι ο Πελίστρι από τα δυο μέτρα σημάδεψε δοκάρι και άουτ ή ότι ο Τζούριτσιτς με ολόκληρο τέρμα μπροστά του την έστειλε πάνω στον τερματοφύλακα ή ότι ο Ιωαννίδης δεν κατάφερε να βάλει γκολ, αλλά στην πραγματικότητα το πρόβλημα είναι ότι η ομάδα «διαλύεται» στην πρώτη αναποδιά – και αυτό είναι κάτι που της στοίχισε κόντρα στους Ρέιντζερς έναν αποκλεισμό, αλλά μπορεί να της στοιχίσει τα πάντα μέσα στη χρονιά αν ο Βιτόρια δεν βρει γιατρικό.
Στην Σκωτία, ένας Παναθηναϊκός έκανε ό,τι ήθελε μέσα στο γήπεδο, μέχρι που δέχτηκε ένα γκολ από το πουθενά και στη συνέχεια μια αποβολή από το πουθενά λίγα λεπτά αργότερα. Από εκείνο το σημείο και μετά, ήταν σαν να εξαφανίστηκε από το γήπεδο: έφαγε δεύτερο γκολ, παραλίγο και τρίτο, κλείστηκε στο 1/3 του γηπέδου, δεν έκανε ούτε μισή ευκαιρία, δεν κράτησε τη μπάλα ούτε για μισό λεπτό, δεν κέρδισε ούτε μια στατική φάση – απλά κοιτούσε το ρολόι περιμένοντας να τελειώσει το παιχνίδι. Και στη ρεβάνς του ΟΑΚΑ πέτυχε ένα γκολ, έφτασε κοντά στο δεύτερο με το γύρισμα του Τζούριτσιτς, στα καπάκια ισοφαρίστηκε και πάλι «εξαφανίστηκε» από το γήπεδο, παρά το γεγονός ότι υπήρχαν τουλάχιστον 35 λεπτά αγώνα μπροστά του: δεν έκανε μια οργανωμένη επίθεση, δεν κυκλοφόρησε τη μπάλα, δεν πίεσε στον ίδιο ρυθμό για να κλέψει μπάλες, έμοιαζε σαν μια ομάδα που έχει αποδεχθεί τη μοίρα της.
Μοιάζει με ένα σοβαρό ψυχολογικό θέμα μιας ομάδας, που δεν μπορεί να βρει τα ψυχικά αποθέματα να αλλάξει πράγματα, όταν κάτι δεν της πάει καλά. Μόνο που επειδή μιλάμε για μπάλα, πολλά πράγματα μπορεί να μην πάνε καλά σε έναν αγώνα κι εκεί ακριβώς είναι η στιγμή που πρέπει κάποιοι να βγουν μπροστά, να εμψυχώσουν τους υπόλοιπους και να τους δώσουν να καταλάβουν ότι δεν έχει τελειώσει τίποτα κι ότι πρέπει να το παλέψουν όσο μπορούν.
Παίκτες αγοράζεις, νοοτροπία φτιάχνεις
Στα μάτια του οπαδού ή του φιλάθλου, όλα φτιάχνονται και όλα αγοράζονται με χρήματα. Μακάρι να ήταν έτσι, αλλά ευτυχώς ή δυστυχώς αυτό δεν ισχύει, γι’ αυτό και δεν κερδίζει πάντα ο πλουσιότερος ή ποιοτικότερος, αλλά αυτός που έχει και καλούς παίκτες και καλή νοοτροπία. Στα μάτια του οπαδού ή του φιλάθλου, αν ο Παναθηναϊκός πάρει τον Ουναϊ κι έναν επιθετικό «killer» κι ένα καλό εξτρέμ, θα λύσει όλα του τα προβλήματα.
Τα πράγματα όμως μοιάζουν να είναι κάπως πιο σύνθετα. Είναι δεδομένο ότι ο Παναθηναϊκός θα πάρει παίκτες – και δεξί μπακ και εξτρέμ και οκταρο-δέκαρο. Μπορεί να πάρει και επιθετικό, μόνο που το θέμα δεν είναι να απαξιώσεις αυτούς που ήδη υπάρχουν ή να «χρεώσεις» τον Ιωαννίδη για τον αποκλεισμό από τους Ρέιντζερς, αλλά να τους βοηθήσεις να γίνουν πιο λειτουργικοί και χρήσιμοι στο παιχνίδι της ομάδας.
Αν ο Βιτόρια, όσοι παίκτες και να έρθουν, δεν καταφέρει να τους περάσει τη νοοτροπία που πρέπει, αν δεν μπορέσει να τους πείσει ότι είναι καλοί παίκτες, που μπορούν να φτιάξουν μια πραγματικά καλή και αξιόμαχη ομάδα, που μπορεί να αντεπεξέλθει στις δυσκολίες κάθε παιχνιδιού, ακόμα κι αν τα πράγματα «στραβώσουν», ακόμα κι αν το γκολ δεν έρχεται ή ο αντίπαλος σκοράρει κόντρα στη ροή και τη λογική του αγώνα, τότε θα συνεχίσουμε να αναρωτιόμαστε τι φταίει και ο Παναθηναϊκός ενώ παίζει καλά, δεν παίρνει τα αποτελέσματα που του αξίζουν.
