By Ξεκινάμε από τα προφανή: η Σαχτάρ είναι μια πραγματικά καλή ομάδα, πολύ καλύτερη από τους Ρέιντζερς.
Έχει ταχύτητα σκέψης και ταχύτητα στη μετάβασή της στην αντίπαλη περιοχή, έχει βραζιλιάνικο μπρίο, έχει το ένας-με-έναν, έχει ατομική ποιότητα. Έχει όλα αυτά τα καλά ποδοσφαιρικά στοιχεία – αλλά η ομάδα που άξιζε να σκοράρει, που είχε τις περισσότερες και κλασσικότερες ευκαιρίες, ήταν ο Παναθηναϊκός. Μόνο που για να σκοράρεις, δεν αρκεί να κάνεις 3-4 κλασσικές και συνολικά 12 τελικές, αλλά και να βάλεις τη ρημάδα τη μπάλα στα δίχτυα.
Έδειξε πολύ προσεκτικός στο ξεκίνημα του παιχνιδιού ο Παναθηναϊκός, πολύ μαζεμένος, πίσω από τη μπάλα και χωρίς να δοκιμάσει από την αρχή να πιέσει ψηλά τη Σαχτάρ και να κλέψει μπάλες, ακριβώς για να μην βρεθεί εκτεθειμένος στα μετόπισθεν του, από τον τρόπο που η Ουκρανική ομάδα ανοίγει τις αντίπαλες άμυνες, “προσκαλώντας” τους αντιπάλους να ανέβουν ψηλά και να πιέσουν. Είχε δει ο Ρουί Βιτόρια τον τρόπο που η Σαχτάρ είχε τιμωρήσει την ποδοσφαιρική αφέλεια της Μπεσίκτας, κερδίζοντάς την με 4-2 μέσα στην Τουρκία και δεν ήθελε να πάθει κανένα παρόμοιο χουνέρι. Οπότε η ομάδα του άφησε τη μπάλα στη Σαχτάρ, τη “μέτρησε”, τη “ζύγισε” κι αφού δεν έπαθε κανένα κακό στο πρώτο διάστημα του αγώνα, προσπάθησε να τη χτυπήσει στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου, με κορυφαία στιγμή το σουτ του Πελίστρι που αυτή τη φορά σωστά πήγε, αλλά το σταμάτησε ο αντίπαλος τερματοφύλακας.
Το καλό διάστημα του Παναθηναϊκού και στο δεύτερο ημίχρονο ήταν στο τελευταίο του κομμάτι, κάτι που δείχνει ότι ο Βιτόρια ποντάρει στην καλή φυσική κατάσταση των παικτών του και στην υπομονή, καθώς δείχνει να γνωρίζει πως η ομάδα του μπορεί να φτιάχνει ευκαιρίες, ειδικά στα χρονικά σημεία όπου ο αντίπαλος είναι κουρασμένος και πιο επιρρεπής στα λάθη. Αυτό που δεν ξέρει όμως πώς να λύσει, είναι οι χαμένες ευκαιρίες που στοίχισαν την πρόκριση με τους Ρέιντζερς και στέρησαν από τον Παναθηναϊκό τουλάχιστον ένα γκολ κόντρα στη Σαχτάρ.
Τελικά το πρόβλημα δεν είναι ο Φώτης…
Ο Ιωαννίδης μπορεί να έλειπε,αλλά δεν λείπει από τον Παναθηναϊκό η αναποτελεσματικότητα και το καθαρό μυαλό στην τελική προσπάθεια. Την κλασσικότερη ευκαιρία του αγώνα την έχασε ο Σφιντέρσκι, αλλά αυτό δεν είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα – όλα μπαίνουν κι όλα χάνονται στο ποδόσφαιρο. Το θέμα είναι πόσες φορές φτάνει η μπάλα σωστά στο φορ της ομάδας. Με τη Σαχτάρ έφτασε όλη κι όλη μια, σε αυτή την κλασσική ευκαιρία του Σφιντέρσκι, ενώ στα δυο ματς με τους Ρέιντζερς ζήτημα να έφτασε συνολικά η μπάλα σωστά στο φορ 2-3 φορές.Κι όταν δεν μπορείς να “ταϊσεις” σωστά τον επιθετικό σου ή καταφέρνει να βρεθεί όλη κι όλη μια φορά σε θέση βολής σε ολόκληρο το ματς, τότε πρέπει να βρίσκεις γκολ από τα εξτρέμ σου ή από τους παίκτες που έρχονται από την πίσω γραμμή, ακόμα κι από τα ψηλά κορμιά στις στατικές φάσεις. Ούτε αυτό είχε όμως ο Παναθηναϊκός, γι’ αυτό και το κοντέρ έχει γράψει ως τώρα ένα γκολ σε τρία επίσημα ματς όλο κι όλο και καμιά 15ριά χαμένες ευκαιρίες που θα μπορούσαν να του αλλάξουν τη ζωή και την ψυχολογία προς το καλύτερο.
Η πρόκριση δεν είναι χαμένη υπόθεση
Δύσκολη θα είναι η ρεβάνς μετά από μια εβδομάδα μετά το 0-0, όπως θα ήταν δύσκολη ακόμα κι αν ο Παναθηναϊκός είχε κερδίσει με 1-0. Δύσκολη, αλλά όχι ακατόρθωτη. Αρκεί να δείξει την ίδια μεσοαμυντική προσήλωση, να μην αφήσει τα κολπάκια των Βραζιλιάνων της Σαχτάρ να τον ζαλίσουν και να μπορέσει επιτέλους να αξιοποιήσει κάποια ή κάποιες από τις ευκαιρίες που θα φτιάξει. Διότι το θέμα δεν είναι να έρθει ένας επιθετικός ή να γυρίσει ο Ουναϊ ή να είναι διαθέσιμος ο Μπακασέτας, με άλλα λόγια δεν είναι θέμα προσώπων, αλλά θέμα αποτελεσματικότητας. Μια χαρά ευκαιρίες φτιάχνει και χωρίς Ουναϊ και μια χαρά στάθηκε χωρίς Μπακασέτα – αλλά η μπάλα στα δίχτυα, για ακόμα μια φορά δεν μπήκε.
Comments