By
Ακόμη και η ανάσα του, γίνεται viral. Από τη μία επειδή είναι ένας πραγματικός ηγέτης και παικταράς, ένας legend της Euroleague. Από την άλλη επειδή… τόλμησε να τα βάλει με τον «δράκο» που φυλά ένα ολόκληρο σύστημα. Έφυγε από τον Ολυμπιακό, είπε όσα είπε για τους Αγγελόπουλους περί ασέβειας, δεν ανέχτηκε προσβολές από τον Μπαρτζώκα.
Στοχοποιήθηκε και αυτό δεν αλλάζει ποτέ πλέον. Σε σημείο χυδαιότητας, με προσβολές για την οικογένειά του, ακόμη κι από… φιλοσόφους του αθλητισμού. Στα λόγια, γιατί στην πράξη μόλις τα πράγματα δυσκολέψουν, θυμίζουν κοινούς «εκτελεστές».
Η συνέντευξη του Σλούκα στον Ντέμη Νικολαΐδη, ήρθε σε μια εποχή όπου έχει υπογράψει την επιστολή προς τον πρωθυπουργό αναφορικά με την ΕΟΚ και τη διαιτησία. Παράλληλα, αναφέρθηκε στην τακτική Μπαρτζώκα, μιλώντας για τον περίφημο τελικό του Γιουλ.
Αυτόματα ξύπνησαν οι «ύαινες». Έσπευσαν να τον «κατασπαράξουν», χωρίς να δίνουν καν σημασία στην ουσία των λεγομένων τους. Χωρίς να κρίνουν το τι είπε κοινώς, απλά ενοχλήθηκαν από το γεγονός πως τόλμησε να μιλήσει και μάλιστα να αναφερθεί στον Μπαρτζώκα.
Δεν υπάρχει δίκαιο ή άδικο. Δεν υπάρχει σωστό και λάθος. Δεν ενδιαφέρονται αν τεκμηριώνεται μια άποψη, αν έχει επιχειρήματα και στηρίζεται σε μια ξεκάθαρη λογική. Οι ίδιες οι «ύαινες», πιθανότατα συμφωνούν με τον Σλούκα. Απλά πρέπει να «εκτελέσουν» το έργο τους. Προστασία ενός συστήματος, των ανθρώπων του και «δολοφονία» ενός αθλητή γιατί πήρε αυτή την απόφαση που εξέθεσε την αλαζονεία και την απρέπεια του Ολυμπιακού.
Για κάποιους ανθρώπους αυτά δεν έχουν σημασία. Οι δικές τους προσλαμβάνουσες, είναι να μη λυγίζουν από «ύαινες». Οι αρχές που πήραν από τις οικογένειές τους, ακολουθούν την ειλικρίνεια, το θάρρος της γνώμης,. Παρότι αντιλαμβάνονται και ξέρουν καλά τι θα ακολουθήσει.
Η αλήθεια είναι ακριβώς αυτή που είπε ο Σλούκας. Ενοχλεί; Πονάει; Θίγει; Εξοργίζει; Δεν έχει καμία σημασία. Έτσι είναι η αλήθεια πολλές φορές. Και πρέπει να λέγεται χωρίς περιστροφές. Στα ίσα.
Ο Ολυμπιακός του Μπαρτζώκα είναι μια ομάδα η οποία στηρίζεται στο σύνολο. Στηρίζεται στην τακτική. Το πλάνο. Την εφαρμογή του. Δεν αφήνει χώρο στη φαντασία, στο ατομικό ταλέντο και την πρωτοβουλία των αθλητών.
Όταν λοιπόν υπάρχουν μπλακ άουτ σε κρίσιμους αγώνες, πώς γίνεται να μη φταίει η τακτική και ο προπονητής; Όταν λαμβάνονται λάθος αποφάσεις, γιατί η ευθύνη πάει στους παίκτες; Όταν ο Ματέο παίζει ζώνη και «βραχυκυκλώνει» τον αντίπαλο, δεν φταίει ο αντίπαλος;
Διαχρονικά το είχε αυτό ο Ολυμπιακός. Τη μία έφταιγε ο Κορνίλιους Τόμπσον, την άλλη ο Άρβιντας Σαμπόνις, μετέπεια ο Έντνι, ακολούθως ο Μίσιτς, για να έρθει ο Γιουλ. Ποτέ δεν υπήρξε ουσιαστική αυτοκριτική. Ποτέ δεν έφταιγε ο Ολυμπιακός. Με τον Μπαρτζώκα αυτό γιγαντώνεται, γιατί το βλέπουμε και σε μεγαλύτερη κλίμακα και σε εποχή που -θεωρητικά- έπρεπε να έχουν το μπάσκετ καλύτερα.
Ψάχνοντας διαρκώς… μπαμπούλες, φταίχτες και κακές «μάγισσες» που κάνουν ξόρκια, χάνεις το δάσος. Και σε αυτό το δάσος, ο Μπαρτζώκας που είναι τόσα χρόνια προπονητής μιας ομάδας, δεν γίνεται να πιστώνεται τις προκρίσεις στα Final Four, αλλά να απαγορεύεται να χρεωθεί τις εκεί αποτυχίες.
Ο Σλούκας είπε το αυτονόητο. Εκείνο που γνωρίζουν οι πάντες. Γιατί οι δικές του προσλαμβάνουσες, είναι αυτές της ειλικρίνειας, της αλήθειας. Δεν περιλαμβάνουν προστασία, «στρατό» που θα επιτεθεί λυσσασμένα σε όποιον τολμήσει να τον κριτικάρει.
Μπράβο του πάντως, γιατί βρίσκει το σθένος να συνεχίζει να είναι ειλικρινής, παρά τον «πόλεμο» που δέχτηκε και δέχεται, παρά τη συνεχιζόμενη «δολοφονία χαρακτήρα» που υφίσταται.
