By
Το κάζο για τον Παναθηναϊκό είναι τεράστιο. Επέστρεψε στη Λεωφόρο, είχε τον κόσμο δίπλα του, παρά την μη εκπλήρωση των μεταγραφικών προσδοκιών των φιλάθλων το κλίμα δεν ήταν σε καμία περίπτωση αρνητικό. Προηγήθηκε 1-0 στο 1’. Και μετά μπήκε σε mode Παναθηναϊκού 15 ετών χωρίς τίτλο.
Ευκαιρίες στα σκουπίδια. Αντίληψη πως επειδή στο πρώτο ημίχρονο προηγήθηκε και μπορούσε άλλα δύο γκολ τουλάχιστον, δεν υπάρχει περίπτωση να χαθεί το αποτέλεσμα. Έβλεπε τον Λεβαδειακό να χάνει ευκαιρίες όντας η μόνη ομάδα που έπαιζε ποδόσφαιρο στο δεύτερο μέρος και θεωρούσε πως δεν τρέχει τίποτα στο τέλος θα πάρει τη νίκη έστω με 1-0.
Το 1-1 ήρθε βασανιστικά στο τέλος, με ένα γκολ που δύσκολα μπαίνει. Μπήκε όμως. Και όταν κάθεσαι στο 1-0 ενώ είσαι Παναθηναϊκός και παίζεις στην έδρα σου, τότε απλά ρισκάρεις αυτό που έπαθες. Αυτό που έχει συμβεί τόσες και τόσες φορές στο πρόσφατο παρελθόν. Στο αντίστοιχο ματς της περασμένης σεζόν, σώθηκαν από θαύμα οι Πράσινοι. Δεν επέδειξαν τον παραμικρό σεβασμό στο ίδιο το ποδόσφαιρο και έτσι το πλήρωσαν.
Έτσι για να την… ακούσουν επειδή παράγινε η θριαμβολογία για τις εκπληκτικές πωλήσεις που έγιναν, το cost control που πλέον δεν απασχολεί και τις μεταγραφές που ενώ έπαιζε η ομάδα αγώνα πρωταθλήματος, ο ένας προσγειωνόταν και ο άλλος ταξίδευε.
Προφανώς και από το πρώτο ματς δεν χάθηκε κανείς τίτλος. Αλλά μιλάμε για τον Παναθηναϊκό. Το ψυχολογικό και η δυναμική, είναι πάντα εύθραυστες έννοιες. Απόλυτα δικαιολογημένα καθώς έχει τραβήξει τόσα μα τόσα πολλά το κλαμπ. Ανεκδιήγητο να έχει και πάλι αυτή τη νοοτροπία, αυτό το ύφος λες και πέτυχε κάτι και την φοβική αντιμετώπιση του δεύτερου ημιχρόνου. Θα το εκλάβουμε έτσι, γιατί αν πάμε στο γεγονός πως ο Λεβαδειακός έκανε κουμάντο και δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί το Τριφύλλι, το πρόβλημα μεγαλώνει.
Η ανοχή μιας κατάστασης καθυστερήσεων στην ενίσχυση ενώ έφευγαν βασικοί παίκτες, οδήγησε σε αυτό το «χαστούκι». Και θα φτάσουμε στο σημείο να λέμε πάλι καλά, επειδή θεωρητικά αυτό διορθώνεται. Πάλι καλά δεν έγινε ζημιά σε κάποιο ευρωπαϊκό ματς όπου δεν υπήρχε γυρισμός.
Τα ρίσκα δε σημαίνει πως θα σου βγαίνουν πάντα. Τα ρίσκα έχουν κόστος. Τώρα και να το κατάλαβαν οι Πράσινοι, είναι αργά. Τώρα έμεινε η ομάδα να προσπαθεί. Διότι η καθυστέρηση ήταν για ακόμη μια φορά τεράστια και ειδικά στο μεσοεπιθετικό κομμάτι, η ενίσχυση θα φανεί στο χορτάρι.
Μην κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλό μας όμως. Τα έσοδα από τις πωλήσεις και το Europa League, είναι τεράστια. Έπρεπε λοιπόν να υπάρξουν τεράστιες προσθήκες. Οι τούρκικες ομάδες που είναι άλλο επίπεδο βέβαια, έπεισαν τον καλύτερο φορ της Ιταλίας και έναν απ’ τους κορυφαίους του πλανήτη να πάει εκεί. Ο Παναθηναϊκός που δεν είναι σε αυτό το level σε καμία περίπτωση, μπόρεσε να φέρει τον Ντέσερς και να μη βρει μια καλύτερη λύση;
Θα πείτε ο Ντέσερς έφταιξε με τον Λεβαδειακό; Σε τίποτα δεν φταίει ο Ντέσερς, το ζήτημα είναι άλλο. Γιατί έπρεπε να φτάσουμε Σεπτέμβρη για να ανακοινωθεί ο στράικερ παρότι όλο το καλοκαίρι ξέραμε πως είναι πολύ πιθανό να φύγει ο Φώτης. Γιατί έπρεπε να περιμένουμε ένα καλοκαίρι και να μην αποκτηθεί τελικά ο Ουναΐ;
Αυτά τα λάθη πληρώνει ο Παναθηναϊκός γιατί με τον Λεβαδειακό είχε τον Τετέ να είναι «φάντασμα» στο δεύτερο μέρος, ο Ζαρουρί ακόμη είναι εκτός κλίματος ενώ και ο Ρενάτο Σάντσες ξεκάθαρα χρειάζεται χρόνο. Μόνο που δεν μπορείς να πεις στις αντιπάλους: παιδιά να κάνετε υπομονή όταν τους έχω όλους και έτοιμους να παίξουμε.
Ο Παναθηναϊκός εκ των πραγμάτων είναι των άκρων συναισθηματικά. Δεν γίνεται διαφορετικά με τα νεύρα τεντωμένα σε αυτό το βαθμό, από την έλλειψη επιτυχιών και φυσικά από τα επαναλαμβανόμενα λάθη. Διότι και ποδοσφαιρικά – όπως φάνηκε – και σε επίπεδο σύνδεσης με τον κόσμο, ο Παναθηναϊκός μεταγραφικά υπέπεσε σε λάθη. Μακάρι να του βγουν οι παίκτες στο τέλος. Αρκεί μέχρι το τέλος να έχει και νόημα όμως και να μην έχουν χαθεί στόχοι.
Λάθη έκανε και ο Βιτόρια στη Λεωφόρο. Στο δεύτερο μέρος η ομάδα ήταν σαν υπνωτισμένη, χωρίς ενέργεια, σχεδόν αβοήθητη. Φαινόταν πως ο Λεβαδειακός με τον τρόπο που παίζει, θα βρει τις στιγμές του. Το άφησε όμως ρισκάροντας και σε αγωνιστικό επίπεδο. Το πλήρωσε.
Το πλέον στενάχωρο είναι πως οι αρχικές κινήσεις ήταν εξαιρετικές. Χρειαζόταν ο Παναθηναϊκός όμως, αυτά τα… κερασάκια στην τούρτα. Άργησε τόσο και κανείς δεν είναι βέβαιος για το επίπεδο αυτών των κινήσεων που κάνει, που δείχνει σα να «αδειάζει» την έως τώρα προσπάθειά του. Και χρονικά και ρισκάροντας στις επιλογές. Ξαναλέμε μακάρι να βγουν, αλλά για να πάρεις πρωτάθλημα δεν μπορείς να αμφιβάλεις. Πρέπει να είσαι και σίγουρος και ενθουσιασμένος.
Το 50% της επιτυχίας, είναι η ψυχολογία. Ο Παναθηναϊκός δεν την έχει. Για την ακρίβεια έχει βουτήξει όλος ο οργανισμός στην ηττοπάθεια.
Κανείς δεν μπορεί να απαιτήσει από κανέναν να βάλει το χέρι στην τσέπη. Όμως εδώ μιλάμε για πωλήσεις που δείχνουν τον δρόμο. Έφυγαν οι καλύτεροι παίκτες της ομάδας. Άρα ανάλογοι και καλύτεροι έπρεπε να αποκτηθούν. Όχι περιπτώσεις που βάζουν ερωτηματικά.
Απλή ακολουθία γεγονότων και λαθών είναι το 1-1 στη Λεωφόρο με τον Λεβαδειακό. Κι εκεί που έπρεπε να αρχίσει θετικά η σεζόν, ξεκινά με «παίξτε με τρέλα, παίξτε με ψυχή» και τα υπόλοιπα… Ξέρουν όλοι πως δε χάθηκε ποτέ τίτλος στο πρώτο ματς. Απλά είναι σαφές μετά από 15 χρόνια αποτυχίας, πως με τον τρόπο αυτό δεν κερδίζεται τίτλος.
Υ.Γ. Την περασμένη σεζόν τελικά κανείς δεν την αντιμετώπισε ως αποτυχία. Ένα από τα βασικά λάθη.
Υ.Γ.1: Δύο πρωταθλήματα από το 1996 και μετά. Στο ένα είχε ο Παναθηναϊκός Κωνσταντίνου, Παπαδόπουλο, Ολισαντέμπε, Βλάοβιτς. Στο άλλο είχε Σισέ.
