By Στον Παναθηναϊκό έχουν δυο επιλογές στη διακοπή για τα παιχνίδια των Εθνικών ομάδων: ή να κλαίνε τη μοίρα τους ή να διορθώσουν επιτέλους αυτά που κρατάνε την ομάδα πίσω.
Στον «πλανήτη Παναθηναϊκό», όπως και στα δάση, «μια σπίθα αρκεί να φέρει την καταστροφή». Η ομάδα πέρασε στους ομίλους του Europa, το ευρωπαϊκό καλεντάρι έχει μια χαρά παιχνίδια, ήρθαν ένα σωρό παίκτες σε όλες τις θέσεις, η ομάδα επιτέλους έγινε «selling club» σε αντίθεση με το παρελθόν που οι παίκτες έφευγαν για «ψίχουλα» ή έφευγαν ελεύθεροι χωρίς να βάζει ευρώ στα ταμεία της (πριν μερικά χρόνια μάλιστα, τους πλήρωνε κιόλας για να φύγουν…) αλλά μια ισοπαλία με το Λεβαδειακό βύθισε για μια ακόμα φορά τον οργανισμό στην απόλυτη εσωστρέφεια.
Λες και ήρθε το τέλος του κόσμου ή λες και μια ομάδα παίρνει ή χάνει το πρωτάθλημα από τις δυο πρώτες αγωνιστικές.
Να θυμηθούμε τι έγινε πέρυσι στο ξεκίνημα του πρωταθλήματος; Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός, ΑΕΚ και ΠΑΟΚ επιδόθηκαν σε έναν διαγωνισμό χαμένων βαθμών, η κορυφή άλλαζε «ενοικιαστή» σχεδόν σε κάθε αγωνιστική, κάποια στιγμή ακόμα και ο Άρης είχε βρεθεί εκεί και όλοι γκρίνιαζαν για την εικόνα της ομάδας τους. Μόνο που το πρωτάθλημα είναι αγώνας αντοχής και όχι «κατοστάρι». Και στο τέλος της χρονιάς, ο Ολυμπιακός πήρε το πρωτάθλημα, διότι ήταν η πιο σοβαρή και σταθερή ομάδα του πρωταθλήματος και ο Παναθηναϊκός πήρε τη δεύτερη θέση, διότι ήταν ο πιο ανθεκτικός στους κραδασμούς και αυτός που μπόρεσε να κάνει το πιο δυνατό «φώτο – φίνις» στα play – offs. Τα όσα έγιναν πέρυσι όμως, σχεδόν κανέναν δεν παραδειγματίζουν και σχεδόν κανέναν δεν κάνουν πιο μαζεμένο και πιο εγκρατή, οπότε αποφάνθηκαν με σιγουριά: «ο Παναθηναϊκός δεν πάει πουθενά φέτος».
Τελικά ο Παναθηναϊκός «δεν πάει πουθενά» ή μπορεί να πάει κάπου;
Το αποτέλεσμα με τον Λεβαδειακό σίγουρα ήταν ένα μικρό «σοκ» – ειδικά με την κυριαρχική εικόνα των «πράσινων» στο πρώτο ημίχρονο. Αλλά όπως έχουμε διαπιστώσει και έχουμε επισημάνει από το ξεκίνημα της σεζόν, χωρίς το εύκολο γκολ, μόνο προβλήματα θα αντιμετωπίζει. Το ένιωσε στο πετσί του ο Παναθηναϊκός με τους Ρέιντζερς, όπου αποκλείστηκε παρότι ήταν καλύτερος και στα δυο παιχνίδια, έπαιξε κορόνα – γράμματα την πρόκριση με τη Σαχτάρ, φτιάχνοντας και σπαταλώντας μερικές κλασσικές ευκαιρίες, καρδιοχτύπησε με τη Σάμσουνσπορ διότι για μια ακόμα φορά «κλώτσησε» ένα σωρό καλές προϋποθέσεις και στα δυο ματς.
Με το Λεβαδειακό η αναποτελεσματικότητα του πρώτου ημιχρόνου εντέλει στοίχισε δυο βαθμούς και μπόλικη μουρμούρα. Ειδικά από τη στιγμή που στην επανάληψη ο Παναθηναϊκός χαλάρωσε και ο Λεβαδειακός ανέβασε στροφές. Οι «πράσινοι», πιθανότατα καταπονημένοι από το παιχνίδι στην Τουρκία και άδειοι πνευματικά, πίστεψαν ότι θα μπορούσαν να κάνουν μια 45λεπτη διαχείριση και να φύγουν με μια επαγγελματική νίκη, αλλά ο Βέρμπιτς διάλεξε αυτό το γήπεδο και αυτό το ματς για να βάλει αυτή τη γκολάρα και να υπογράψει το τελικό σκορ.
Ποια μπορεί να είναι η απάντηση σε όλο αυτό το πρόβλημα που φούντωσε από το «Χ» στη Λεωφόρο; Είτε στην ομάδα να «τρώνε τις σάρκες τους», να κατεβάζουν το κεφάλι και να τα βάζουν με την τύχη τους ή την ατυχία τους ή την ανικανότητα να μετατρέψουν σε γκολ ευκαιρίες από τα τρία μέτρα, είτε να εκμεταλλευτούν αυτή τη διακοπή για να δουλέψουν σκληρά και να προσπαθήσουν να διορθώσουν όλα αυτά που τους τραβάνε σαν βαρίδι – το εξής ένα: το πώς θα λύσουν το γρίφο του «εύκολου γκολ». Διότι με την εικόνα που παρουσιάζει φέτος η ομάδα, στα 7 ματς που έχουμε δει ήδη, το πρόβλημα δεν είναι ούτε η άμυνα, ούτε η μεσοαμυντική λειτουργία, ούτε η κυκλοφορία της μπάλας, ούτε καν η δημιουργία και η παραγωγή φάσεων που βασάνιζε την ομάδα πέρυσι – ο Παναθηναϊκός φέτος παράγει φάσεις και βρίσκει ευκαιρίες και από τις στατικές φάσεις. Το πρόβλημα είναι πως έχει άθλιο ποσοστό στα τελειώματά του, ότι δεν μπορεί να μετουσιώσει τις φάσεις που δημιουργεί σε γκολ, ειδικά από τους επιθετικούς και μεσοεπιθετικούς του. Αν το λύσει αυτό, έστω και λίγο, τότε θα αλλάξει τη ζωή του προς το καλύτερο.
Οι τελευταίες μεταγραφές ακριβώς σε αυτό στόχευσαν
Αφού ο Παναθηναϊκός σχεδόν όλο το καλοκαίρι έμεινε «όμηρος» των διαθέσεων του Ουναϊ, τελικά κατέληξε στον Ταμπόρδα, ένα «δεκάρι» από την Αργεντινή που μπορεί να νοστιμίσει το παιχνίδι του. Πήρε τον Πάντοβις, φιλοδοξώντας να πάρει περισσότερα πράγματα απ’ αυτά που μπορεί να του δώσει ο Γερεμέγεφ και παρότι ψάχτηκε για κάτι πολύ δυνατό στο «9», μετά την πώληση του Ιωαννίδη, τελικά κατέληξε στη λύση Ντέσερς. Όλες αυτές οι κινήσεις, στοχεύουν να τον κάνουν πιο αποτελεσματικό και «κυνικό» στο τελευταίο τρίτο του γηπέδου, εκεί όπου πάσχει, βασανίζεται και ταλαιπωρείται, ώστε να βρίσκει τα γκολ που θα του δώσουν τρίποντα και μαζί ηρεμία και αισιοδοξία για τη συνέχεια.
Είναι αυτοί οι παίκτες το «κλειδί» που θα ξεκλειδώσει την πόρτα της επιθετικής «δυσκοιλιότητας»; Το χορτάρι πάντα δίνει τις απαντήσεις αλλά η θεωρία λέει πως έγιναν οι σωστές κινήσεις προς τη σωστή κατεύθυνση. Το να θέλει κάποιος τον Μίτροβιτς, τον Ικάρντι, τον Κόλο – Μουανί ή τον Ταρέμι είναι ένα πράγμα (τυχαία τα ονόματα, μπορεί και όχι…), το να μπορείς να φέρεις έναν τέτοιο παίκτη, είναι μια άλλη ιστορία. Οπότε κάνεις ό,τι καλύτερο μπορείς, παίρνοντας παίκτες που έχουν τα στοιχεία εκείνα που κάνουν στον προπονητή και προσπαθείς να τους κάνεις, όσο πιο γρήγορα γίνεται, «συμβατούς» με τους συμπαίκτες τους και το σύστημα της ομάδας.
