By
Μεταγραφές τέλος. Έτσι λέγεται από το κλαμπ, αυτό ισχύει προφανώς. Τώρα αν κάτι διαφοροποιηθεί θα είναι έκπληξη και σαφώς κανείς δε θα «χαλαστεί». Όμως η ουσία είναι πως το ρόστερ του 2025-26 μοιάζει να συμπληρώθηκε. Ενδεδειγμένα; Ιδανικά; Αυτό είναι μεγάλη κουβέντα.
Επειδή είναι καλύτερο το να μιλήσουμε τώρα ή να το βουλώσουμε για πάντα, απ’ το «να δούμε πρώτα τι θα γίνει στο χορτάρι και κρίνουμε μετά», ο μεταγραφικός σχεδιασμός του Παναθηναϊκού μοιάζει καλός όχι όμως ολοκληρωμένος.
Αυτό το καλοκαίρι υπήρχε και ο τεράστιος αστερίσκος των πωλήσεων. Οι οποίες δημιούργησαν μεγάλες ανάγκες για έξτρα μεταγραφές, αλλά κυρίως έφεραν στα ταμεία ποσά που δεν είχε «δει» ποτέ ξανά ο σύλλογος. Άρα ήταν μεγαλύτερη η ευχέρεια κινήσεων, δίχως να υπάρχει απαίτηση να πληρώσει ξανά ο ιδιοκτήτης όπως έγινε την περασμένη σεζόν. Και κυρίως δίχως να υπάρχει το περιβόητο cost control στη μέση.
Σαφώς κανείς δεν περίμενε να ξοδευτούν 45 εκατ. ευρώ, επειδή τόσα πήρε η ομάδα. Άλλωστε ακόμη και οι κινήσεις υπέρβασης, πολλές φορές είναι θέμα timing και ικανότητας και όχι σπατάλης. Δύο απ’ αυτές τις περιπτώσεις τις είδαμε πρόσφατα άλλωστε. Μία με τον Καλάμπρια που ήρθε ελεύθερος και μία με τον Ρενάτο Σάντσες που αποκτήθηκε δανεικός. Άρα οι πιο σοβαρές κινήσεις του καλοκαιριού, δεν ήταν δαπανηρές ως προς τα χρήματα που χρειάστηκε να δοθούν σε ομάδες.
Μεσοαμυντικά τα κενά που υπήρχαν καλύφθηκαν. Ο Καλάμπρια αντί του Βαγιαννίδη είναι η ενδεδειγμένη κίνηση. Ο Κυριακόπουλος αντί του… τίποτα σε επίπεδο προσφοράς (Μαξ), είναι αναβάθμιση και μάλιστα μεγάλη. Ο Τουμπά στα πρώτα του ματς δείχνει να είναι η κατάλληλη κίνηση για τη θέση του αριστερού στόπερ, με τα στοιχεία που αναζητούσε η ομάδα.
Για τον Τσιριβέγια ούτε λόγος, ο άνθρωπος είναι παικταράς. Όχι πως υπήρξε αμφιβολία όμως. Το ίδιο και ο Ρενάτο Σάντσες. Ως ποιοτικά στοιχεία, είναι ξεκάθαρα καλύτερος παίκτης απ’ τον Μαξίμοβιτς. Η αμφιβολία είναι λόγω των αγώνων που έχασε τα τελευταία δύο χρόνια. Σε περίπτωση που έχει συνέπεια στις παρουσίες, τότε δεν τίθεται θέμα πως στο «8» αναβαθμίστηκε το Τριφύλλι.
Εδώ όμως έρχεται και η πρώτη ανάγκη που δεν καλύφθηκε. Σε μια σεζόν τέτοιων απαιτήσεων, με 8 ματς Ευρώπης δεδομένα, με περισσότερα παιχνίδια Κυπέλλου, μπορεί ο Παναθηναϊκός να βασιστεί σε Τσιριβέγια-Σιώπη στο «6» και Ρενάτο Σάντσες-Τσέριν στο «8»; Συν τον Μπρέγκου ως έξτρα λύση. Μία απουσία των τεσσάρων πρώτων, αυτόματα φέρνει σημαντικό πρόβλημα. Οπότε η ομάδα χρειαζόταν ξεκάθαρα μια έξτρα κίνηση.
Ενός παίκτης με αθλητικά στοιχεία. Δύναμη, τρεξίματα, κορμί, αυτά που δεν υπάρχουν σε μεγάλο βαθμό στα χαφ. Δεν χρειαζόταν ένας ακόμη υπερπαίκτης. Μπορούσε να είναι μια κίνηση επιπέδου Πάντοβιτς. Ένας παίκτης νεαρός, εξελίξιμος, ταλέντο, με καλά στοιχεία. Ένας παίκτης όπως ήταν ο Τσέριν όταν αποκτήθηκε. Για να δώσει το απαραίτητο βάθος στον άξονα και να μην «τρέμει» ο Παναθηναϊκός μην προκύψει απουσία.
Ποιο θα ήταν το τέλειο; Να μην έχει φύγει ο Μαξίμοβιτς. Θα «κόλλαγε» εξαιρετικά. Προφανώς δεν μπορούσε να μείνει γιατί και ο ίδιος ήθελε να φύγει για τα χρήματα, κανείς δεν τον κακίζει γι’ αυτό. Όμως ο Παναθηναϊκός έχει αυτή την ανάγκη που δεν κάλυψε.
Πάμε τώρα στο μεσοεπιθετικό κομμάτι. Στα σέντερ φορ μπορεί να γίνει μεγάλη κουβέντα αν έπρεπε να έρθει ένας… Μίτροβιτς, αντί για τον Ντέσερς. Προφανώς θα ήταν το ιδανικό. Όμως αυτό δε μειώνει σε κάτι την αξία του Ντέσερς. Είναι γκολτζής, είναι παίκτης με σταθερή παρουσία για σειρά ετών, έχει στοιχεία που «δένουν» στον Παναθηναϊκό. Μαζί με τον Πάντοβιτς στο «9» οι Πράσινοι δεδομένα θα είναι καλύτεροι. Μπορούσαν ακόμη περισσότερο, αυτό όμως δε μειώνει τη βελτίωσή τους.
Το θέμα είναι περισσότερο στο δημιουργικό-εκτελεστικό κομμάτι. Εκεί όπου ήρθε ο Ταμπόρδα στη θέση που έπαιζε ο Ουναΐ και ο Ζαρουρί ως η λύση για αναβάθμιση στα «φτερά». Δεν «γέμισε» ο Παναθηναϊκός όσο θα έπρεπε. Σαφώς χρειαζόταν μια δυνατότερη κίνηση. Εκεί κατά την ταπεινή μας άποψη, έπρεπε να γίνει υπέρβαση.
Ο Ζαρουρί μπορεί να «βγει». Ο Ταμπόρδα μπορεί να γράψει ιστορία στον Παναθηναϊκό. Όμως το Τριφύλλι ήθελε αυτόν τον έναν που δε θα μπαίνει το «μπορεί» πριν το συμπέρασμα. Θα υπάρχει μόνο σιγουριά.
Εκεί λοιπόν, μπορεί ο καθένας να φανταστεί πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πάντα αν είχε αποκτηθεί τελικά ο Ουναΐ μαζί με τον Ταμπόρδα. Με τον Αργεντινό να έχει την ικανότητα να παίξει και αριστερά. Ο Μαροκινός προφανώς θα ήταν κίνηση υπέρβασης, αλλά ήθελε Ισπανία, ενώ ο Παναθηναϊκός τον περίμενε όλο το καλοκαίρι. Δεν τελειώνει εκεί η ποδοσφαιρική ζωή φυσικά.
Αφού δεν έγινε, οι Πράσινοι έπρεπε να ψάξουν τον ακραίο που θα τους δώσει γκολ, δημιουργία, προσωπικότητα, θα τους αλλάξει τη ζωή μεσοεπιθετικά. Αυτή η κίνηση υπέρβασης ενός παίκτη-σιγουριάς. Τώρα με την αναμονή στο να σου «βγει» ο Ζαρουρί, με τον Ταμπόρδα που αν δεν προσαρμοστεί αμέσως το πρόβλημα θα είναι μεγάλο, μένουν οι Τετέ, Πελίστρι, Τζούρισιτς και φυσικά ο Μπακασέτας. Με μια σημείωση όμως: Όσο καλοί παίκτες κι αν είναι ο Τετέ και ο Τζούρισιτς, στην αρχή της περασμένης σεζόν έκαναν
περίοδο καριέρας σε επίπεδο συχνότητας σκοραρίσματος. Θα το επαναλάβουν και φέτος; Μακάρι. Όμως αν αυτό δε συμβεί σε επίπεδο παραγωγής γκολ – που είναι και το πιθανότερο κοιτώντας το σύνολο της καριέρας τους – τότε πέφτει ακόμη μεγαλύτερο βάρος σε Ζαρουρί και Ταμπόρδα. Τη στιγμή μάλιστα που ο Αργεντινός πρέπει να καλύψει και τα όσα έδινε ο Ουναΐ. Κι όλα αυτά απλά για έχουμε όσα είχαμε την περασμένη σεζόν, η οποία εκ των πραγμάτων ήταν αποτυχημένη.
Έτσι θα μεταφερθεί πίεση στον Ντέσερς και συνολικά στους επιθετικούς. Γιατί θα μεγαλώνει η απαίτηση να λύσουν αυτοί το πρόβλημα. Ενώ ο Νιγηριανός ειδικά, δεν είναι ο παίκτης που θα δημιουργήσει. Θέλει «τάισμα» για να κάνει τη δουλειά όπως ξέρει.
Η ομάδα έπρεπε να έχει βάλει ποιότητα και προσωπικότητα στο μεσοεπιθετικό κομμάτι. Και ουσιαστικά ολοκληρώνει τις μεταγραφές της, πάλι χωρίς να καλύπτει όλες τις ανάγκες της. Κάτι που αυτόματα φέρνει μειονέκτημα έναντι του ανταγωνισμού. Γιατί όταν μετά από 15 χρόνια θες να πάρεις το πρωτάθλημα, πρέπει να μην έχεις κάτι λιγότερο από κανέναν. Πρέπει να έχεις το λιγότερο ισάξιο ρόστερ ποιοτικά, να έχεις ανάλογες λύσεις ποσοτικά. Στο αγωνιστικό σκέλος ακόμη περισσότερο, γιατί στα γύρω-γύρω προφανώς και ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να ανταγωνιστεί τις «σχέσεις» και τη δύναμη των υπόλοιπων. Έπρεπε λοιπόν να ισχυροποιηθεί ακόμη περισσότερο στο ρόστερ του.
Μακάρι να μη χρειαστεί να τα βρούμε όλα αυτά μπροστά μας. Να αρκούν οι συγκεκριμένοι παίκτες. Γιατί και ένα χρόνο πριν πάλι έμοιαζαν όλα «γεμάτα», επειδή ο Μαξίμοβιτς ήταν ο αμυντικός χαφ μαζί με τον Αράο και ο Γερεμέγεφ εξαιρετική βοήθεια στον Ιωαννίδη. Με αποτέλεσμα απ’ τα τέλη Σεπτέμβρη να ξέρει η ομάδα πως θέλει πάση θυσία αμυντικό χαφ και στράικερ.
Από εδώ και πέρα τέλος η κουβέντα για το συγκεκριμένο θέμα. Προφανώς και όσοι αποκτήθηκαν πρέπει να στηριχθούν και είναι καλοί παίκτες. Σαφώς και η ομάδα αξίζει στήριξη γιατί μπροστά της έχει δύσκολη σεζόν. Ελπίδα σαφώς και υπάρχει. Έπρεπε όμως να είναι ισχυρότερη. Και ποδοσφαιρικά και ψυχολογικά για τον κόσμο που το έχει ανάγκη.
