By Μια επανάληψη της περσινής αρχής στη σεζόν του Παναθηναϊκού.
Είναι σαν να ζει την ημέρα της μαρμότας ο Παναθηναϊκός. Είναι σαν να επαναλαμβάνεται συνεχώς, με τρόπο μονότονο και κουραστικό η πραγματικότητα, η ρουτίνα του. Σαν να κολλάει σε έναν φαύλο κύκλο όπου η κάθε σεζόν είναι ίδια με την προηγούμενη. Από το βράδυ της Κυριακής ζει μια απίστευτη επανάληψη της περσινής πραγματικότητάς του: Ευρωπαϊκή πρόκριση με σχετικά καλό πρόσωπο και κάκιστο ξεκίνημα στο πρωτάθλημα τόσο στα αποτελέσματα όσο και στην αγωνιστική εικόνα του.
Η απόδοση του Παναθηναϊκού στα τρία τελευταία ημίχρονα των αγώνων του στη Stoiximan Super League εκθέτει απολύτως τον Ρουί Βιτόρια. Σε συνέχεια αυτών που – δεν – είχε δείξει στο δεύτερο ημίχρονο του ματς με τον Λεβαδειακό, ο Παναθηναϊκός πήγε την Κυριακή στο Πανθεσσαλικό Στάδιο και δεν έδειξε απολύτως τίποτα. Και αυτό το “τίποτα” οφείλεται στο πλάνο που είχε εκπονήσει για το συγκεκριμένο παιχνίδι και φυσικά στον τρόπο που το εκτέλεσαν οι ποδοσφαιριστές του.
Φυσικά στο ποδόσφαιρο δεν μπορείς να βγάζεις σοβαρά συμπεράσματα αν δεν κοιτάζεις την απόδοση και των δύο ομάδων. Και εδώ ακριβώς είναι που κρύβεται η έμφαση στην αποτυχία του πλάνου του Παναθηναϊκού, διότι την ίδια στιγμή έβλεπες τον αντίπαλο προπονητή να έχει ετοιμάσει ένα αποτελεσματικό πλάνο και να το τροποποιεί κατά τη διάρκεια του αγώνα βοηθώντας την ομάδα του να ανταποκριθεί στις διαφορετικές καταστάσεις που διαμορφώνονταν στο ματς. Με απλά λόγια, ο Σεμπαστιάν Λέτο βοήθησε πολύ την ομάδα του – ο Βιτόρια καθόλου.
Τι έκανε ο Πορτογάλος προπονητής για να δυσκολέψει την ομάδα του; Έβαλε στο αρχικό σχήμα έναν ανέτοιμο ποδοσφαιριστή σε νευραλγική θέση – τον Ρενάτο Σάντσες. Επέλεξε το καλοκαίρι έναν κεντρικό αμυντικό που υστερεί στις μονομαχίες, τον Αχμέντ Τουμπά. Κράτησε στο πρώτο διάστημα του παιχνιδιού χαμηλά τους ακραίους μπακ κατά την επιθετική ανάπτυξη με συνέπεια να κρατήσει χαμηλά τον ρυθμό της ομάδας του.
Δεν βρήκε λύση στο “μπλοκάρισμα” του Τσιριβέγια από τον Λέτο. Και όταν η ομάδα του περνούσε στο δεύτερο στάδιο της επιθετικής ανάπτυξης και κυκλοφορούσε την μπάλα στο αντίπαλο μισό, ο Βιτόρια κρατούσε τον Τσιριβέγια στο μισό του Παναθηναϊκού με συνέπεια να μη βοηθά την ομάδα του να δημιουργήσει καταστάσεις υπεροχής στη μεσαία γραμμή.
Επέλεξε να αφαιρέσει από το γήπεδο τον Μπακασέτα και όχι τον Ρενάτο Σάντσες που έδειχνε να μην έχει ανάσες για να παραμείνει στο ματς. Έβαλε για μεγάλο διάστημα μονότονα την ομάδα του να παίζει άμεσο παιχνίδι με μπαλιές από τους αμυντικούς του στην πλάτη της αμυντικής γραμμής της Κηφισιάς, η οποία αμέσως προσαρμόστηκε και… κουράστηκε να βγάζει οφσάιντ τον Μαντσίνι.
Όταν θέλησε να παίξει με δύο επιθετικούς αφαίρεσε έναν χάφ – τον Τσιριβέγια και όχι έναν αμυντικό, με συνέπεια να αφήσει τον Ρενάτο Σάντσες με τον Τσέριν στον κεντρικό άξονα του γηπέδου και να μειονεκτεί αριθμητικά σε αυτούς τους χώρους έναντι της Κηφισιάς, η οποία τον “τιμώρησε” στη φάση της επίτευξης του τρίτου γκολ, όταν ο Ρενάτο βρέθηκε απέναντι σε τρεις αντιπάλους που του πήραν την μπάλα.
Όπως και αν διαβάσεις αυτό το ματς, σοκάρεσαι από την εικόνα της ομαδικής λειτουργίας του Παναθηναϊκού. Και πού καταλήγεις, κοιτάζοντας την κατάσταση; Διαπιστώνεις ότι δεν βελτιώνεται η ομαδική λειτουργία του Παναθηναϊκού. Άρα υποθέτεις ότι και πάλι, όπως πέρσι τέτοια εποχή, θα αλλάξει τον προπονητή.
Στην “ημέρα της Μαρμότας”, την ταινία του 1993 με τον Μπιλ Μάρεϊ, η ημέρα επαναλαμβάνεται ακριβώς, μέχρι να αλλάξει ο ίδιος ο πρωταγωνιστής στάση και συμπεριφορά. Στην ταινία που ζει ο Παναθηναϊκός συμβαίνει ακριβώς αυτό: η σεζόν επαναλαμβάνεται επειδή ο ίδιος δεν αλλάζει στάση και συμπεριφορά – αλλάζει μόνο προπονητή και ποδοσφαιριστές. Δεν αλλάζει αυτούς που λαμβάνουν τις αποφάσεις. Δεν αλλάζει μυαλό. Και όσο δεν αλλάζει μυαλό, θα ζει στην ίδια κατάσταση.
