By Δεν υπάρχει οπαδός Παναθηναϊκού που δεν δαγκώθηκε μόλις είδε την ενδεκάδα του Βιτόρια στο ματς του «τριφυλλιού» με την Κηφισιά, με τον Μαντσίνι βασικό.
Δεν υπάρχει οπαδός Παναθηναϊκού που στο 2-2 με αυτή την εικόνα που είχε η ομάδα, να πίστευε ότι υπάρχει ενδεχόμενο να φύγει με το τρίποντο της νίκης. Αντιθέτως, οι περισσότεροι Παναθηναϊκοί περίμεναν το μοιραίο. Ήταν σίγουροι ότι η κηδεία θα ολοκληρωνόταν με ένα τρίτο τέρμα της Κηφισιάς. Όπερ και εγένετο…
Βλέπετε, δεν ήταν έκπληξη για έναν… μπαρουτοκαπνισμένο φίλο του Παναθηναϊκού, που τα έχει δει όλα τα τελευταία χρόνια. Ακόμα και ο πιο αισιόδοξος οπαδός της ομάδας έβλεπε ότι δεν ήταν στραβός ο γιαλός, στραβά εμείς αρμενίζαμε. Ξεκινάς τη χρονιά με έναν προπονητή ο οποίος όχι μόνο δεν βελτίωσε κανέναν σου παίκτη, αλλά και απαξίωσε και το μεγαλύτερο περιουσιακό στοιχείο της ομάδας, τον Φώτη Ιωαννίδη.
Έναν προπονητή ο οποίος ουσιαστικά θεωρούσε τον Ιωαννίδη αναπληρωματικό του Σφιντέρσκι και που πριν από κρίσιμα ευρωπαϊκά ματς αμφιταλαντευόταν για το ποιον απ’ τους δυο έπρεπε να ξεκινήσει βασικό.
Με έναν προπονητή ο οποίος εξαφάνισε τον μοναδικό εξτρέμ που έδειξε πέρυσι ότι έχει και τη δημιουργία και το γκολ: Τον Τετέ. Ο Βιτόρια αποφάσισε ξαφνικά ότι ο Βραζιλιάνος δεν μπορεί να υπηρετήσει το σύστημά του και ότι έπρεπε ο Πελίστρι να πάρει θέση βασικού. Μόνο που ο καλός και φιλότιμος Πελίστρι μπορεί να τρέχει, να μαρκάρει και να καλύπτει το μπακ του, αλλά από ένα εξτρέμ που έχεις αγοράσει με 7 εκατομμύρια ευρώ θες και το γκολ. Και δυστυχώς ο Ουρουγουανός έχει με το γκολ την ίδια σχέση που έχει και ο Αλόνσο (ο οποίος τον διάλεξε) με την σύγχρονη προπονητική…
Υπάρχει μια σημαντική μερίδα φίλων του Παναθηναϊκού που μέσα στην πίκρα της υποστηρίζει (και το πιστεύει κιόλας) ότι όποιος προπονητής κι αν έρθει στο «τριφύλλι» δεν θα αλλάξει τίποτα. Αλήθεια τώρα; Δεν είναι δηλαδή το πιο σημαντικό γρανάζι της μηχανής μιας ομάδας ο προπονητής; Ο Μεντιλίμπαρ ήρθε στον Ολυμπιακό και τον μεταμόρφωσε. Ο Λουτσέσκου έχει περάσει τη δική του σφραγίδα στον ΠΑΟΚ που κάθε χρόνο κάνει πρωταθλητισμό. Ο Νίκολιτς έφτιαξε μια σκληροτράχηλη ΑΕΚ σε δύο μήνες και αποθεώνεται από τους οπαδούς της.
Φυσικά και παίζει ρόλο ο προπονητής. Φυσικά και είναι πάρα πολύ σημαντικό κομμάτι της ομάδας ο προπονητής και καθορίζει εν πολλοίς τις τύχες της. Το λάθος που εξακολουθεί να κάνει ο Παναθηναϊκός και ο τεχνικός διευθυντής του όμως είναι ότι αφήνουν τον εκάστοτε προπονητή να χαράσσει τη στρατηγική του club…
Σε μια κανονική ομάδα τη στρατηγική τη χαράζει ο τεχνικός διευθυντής, ο οποίος έχει πάρει τα κλειδιά από τη διοίκηση. Σε μια κανονική ομάδα ο τεχνικός διευθυντής λέει για παράδειγμα στον πρόεδρο:
«Πρόεδρε, εγώ πιστεύω ότι η ομάδα πρέπει να αγωνίζεται στο ελληνικό πρωτάθλημα με σύστημα 4-2-3-1. Θέλω ο ένας μπακ μου να θυμίζει Σεϊταρίδη, κι ο άλλος Χουάνκαρ – στα καλά του. Θέλω έναν στόπερ εγκεφαλικό, όπως ήταν ο Χένρικσεν, και έναν πολύ δυναμικό δίπλα του, όπως ο Κυργιάκος. Θέλω ένα εξάρι να ξέρει μπάλα και να πιέζει κι ένα οχτάρι-σκυλί που να είναι καλός και αμυντικά και δημιουργικά. Ένα δεκάρι που να είναι σύρτης μπροστά από τα δύο αμυντικά χαφ και πίσω από τον επιθετικό, ένα αριστερό εξτρέμ που να ξέρει μπάλα και να είναι καλός στο ένας εναντίον ενός, κι ένα δεξί εξτρέμ που να είναι ουσιαστικά δεύτερος επιθετικός, όπως ο Σαλπιγγίδης. Και μπροστά θέλω έναν επιθετικό-κολόνα. Αυτό είναι το σχέδιο μου και όσο είμαι εγώ στην ομάδα, θα έρχονται προπονητές που θα υπηρετούν αυτό το σύστημα και αυτό το σχέδιο, το οποίο θα ακολουθούν και όλα τα τμήματα υποδομής του συλλόγου».
Δεν γίνεται να αλλάζεις δέκα προπονητές σε πέντε χρόνια και ο καθένας να φέρνει μια διαφορετική φιλοσοφία και ένα διαφορετικό σύστημα. Δεν θα φτιάξεις έτσι ομάδα ποτέ. Τρανό παράδειγμα αυτό που συμβαίνει τώρα μετά την αποχώρηση του Βιτόρια. Από την ώρα που άρχισαν να ακούγονται τα πρώτα ονόματα της λίστας με τους υποψήφιους διαδόχους τους Πορτογάλου, η προπονητική επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τι σχέση έχει ο Νούνο Εσπίριτο με τον Δώνη, τον Πάουλο Σόουζα ή τον Κονσεϊσάο.
Και δεν αναφέρομαι στην αξία τους, αλλά στο καθαρά ποδοσφαιρικό κομμάτι και στον τρόπο παιχνιδιού. Έχουν καμία σχέση μεταξύ τους αυτοί οι προπονητές; Παίζουν το ίδιο σύστημα; Έχουν την ίδια ποδοσφαιρική φιλοσοφία; Πώς θα επιλέξεις τον κατάλληλο προπονητή όταν δεν ξέρεις τι ποδόσφαιρο θες να παίξεις και ποια στρατηγική θα ακολουθήσεις; Έχετε καταλάβει εσείς ποια ήταν η φιλοσοφία του Παναθηναίκού επί Αλόνσο ή ποια ήταν επί Βιτόρια; Γιατί εγώ ακόμα δυσκολεύομαι…
Ο Παναθηναϊκός πρέπει να βρει πρώτα έναν τεχνικό διευθυντή που θα τον πάρει από το χεράκι, θα φτιάξει ένα πλάνο πενταετίας, το οποίο θα έχει την έγκριση της διοίκησης και στη συνέχεια, να ψάξει τον προπονητή που θα μπορεί να το υπηρετήσει. Όχι στα τυφλά κι όποιος μας κάτσει. Με στρατηγική, πλάνο και γνώση ότι ο προπονητής θα υπηρετήσει το σχέδιο της ομάδας κι όχι η ομάδα το σχέδιο του προπονητή.
Και φυσικά ναι, να υπάρχουν τεχνοκράτες, ναι, να υπάρχει στρατηγική, αλλά χρειάζεται να μπολιαστεί ο Παναθηναϊκός και με εμβληματικά πρόσωπα του συλλόγου που γνωρίζουν το μέγεθός του. Γιατί δυστυχώς αυτή τη στιγμή δεν έχει τίποτα. Ούτε όραμα, ούτε συναίσθημα και το κυριότερο, ούτε σχέδιο για την επόμενη μέρα. Το μόνο που ξέρει είναι ότι η επόμενη μέρα θα είναι ίδια με την προηγούμενη και την προπροηγούμενη. Η μέρα της μαρμότας…
