By
Τα δημοσιογραφικά κείμενα, πολλές φορές περιέχουν υπερβολές. Ή έστω στηρίζονται στην αισιόδοξη πρόβλεψη για ένα γεγονός που θα ακολουθήσει. Η διεξαγωγή του «Παύλος Γιαννακόπουλος» στην Αυστραλία, αποτέλεσε την εξαίρεση. Γιατί ακόμη και τα πλέον αισιόδοξα κείμενα, οι προβλέψεις με θετικά σενάρια, αποδείχτηκαν «φτωχά» μπροστά στην πράξη.
Η «δίψα» του κόσμου, των Ελλήνων ομογενών, των Σέρβων που είχαν την δική τους ομάδα (Παρτιζάν), των Αυστραλών που θέλησαν να δουν από κοντά σπουδαία ευρωπαϊκά μεγέθη και ειδικά τους «πράσινους». Τίποτα απ’ αυτά δεν μπορούσε να προβλεφθεί, γιατί μπήκε ο αστάθμητος παράγοντας που εμείς εδώ δεν αντιλαμβανόμαστε: Η λαχτάρα των ανθρώπων.
Πάνω από 10.000 γέμισαν το κλειστό στη Μελβούρνη. Πάνω από 18.000 στο Σίδνεϊ. Εκατοντάδες σε κάθε εκδήλωση που έδωσε το παρών αντιπροσωπεία του Παναθηναϊκού. Η οποία βρέθηκε κοντά στην ελληνική κοινότητα και βίωσε αναγνώριση και επιβράβευση που δεν μπορούσε να ονειρευτεί όταν λάμβανε την απόφαση να κάνει το μεγάλο ταξίδι.
Πήγε σε ελληνικά σχολεία. Τα παιδιά μίλησαν με αθλητές που τους έβλεπαν μόνο στην τηλεόραση και το διαδίκτυο. Ολη η ομάδα πήγε σε ελληνικά καφέ για ένα Meet & Greet υπογράφοντας αυτόγραφα σε όλους. Η ΚΑΕ έστησε δική της μπουτίκ ώστε να αγοράσει ο καθένας οτιδήποτε ήθελε.
Τα ερωτήματα τίθενται εδώ και καιρό και δεν ήταν αβάσιμα: Μήπως κουραστεί η ομάδα; Μήπως επηρεαστεί ενόψει πρεμιέρας; Μήπως είναι λάθος να μην αγωνίζεται στο Super Cup – έστω σε αυτό το τουρνουά που κατάντησε ο ΕΣΑΚΕ του Μελή – μήπως μετά το Eurobasket ξενερώσουν οι παίκτες; Πολλές αμφιβολίες, εύλογα ερωτηματικά και ανησυχίες. Λίγες μέρες παρουσίας στην Ωκεανία όμως, έσβησαν κάθε αμφιβολία.
Ένα ταξίδι 24 ωρών, που κάποτε για τους προγόνους των Ελλήνων ομογενών ήταν 30 ημέρες με το πλοίο «Πατρίς», ήταν σίγουρα κουραστικό και πρωτόγνωρο για μια επαγγελματική ομάδα μπάσκετ.
Άξιζε όμως τον κόπο.
Πιτσιρίκια σε σχολεία φορούσαν ποδοσφαιρικές φανέλες των 90s. Αυτές που είχαν πάρει μαζί οι μπαμπάδες τους. Εστιάτορες ετοίμασαν πράσινα σουβλάκια, υποδέχονταν τις αποστολές με καμάρι και φανέλες Σλούκα. Ένας διαφορετικός κόσμος, όμορφος, «παρθένος» μπασκετικά που άξιζε να ανακαλυφθεί
Ο Παναθηναϊκός τίμησε στον απόλυτο βαθμό την κληρονομιά και τη μνήμη του Παύλου Γιαννακόπουλου. Μαζί, άνοιξε και το δρόμο στην EuroLeague, το ευρωπαϊκό μπάσκετ συνολικά. Έγινε… σύνδεση της Ελλάδας με την ομογένεια.
Τα μέλη της ομάδας, όχι απλά ξέχασαν την όποια κούραση, αλλά βίωσαν μια εμπειρία που κανείς δε θα μπορούσε να τους περιγράψει. Αντιλήφθηκαν και με το παραπάνω, την «τρέλα» που υπάρχει για αυτή την ομάδα. Το μέγεθός της.
Ο Χολμς ήρθε από τις ΗΠΑ και δεν έκρυβε την έκπληξή του με τη λατρεία που συνάντησε στην Αυστραλία. Ο Ναν έβλεπε παιδάκια να φορούν τη φανέλα του. Όχι των Λέικερς ή των Χιτ, αλλά του Παναθηναϊκού. Ο Αταμάν έβγαινε φωτογραφίες με Έλληνες. Οι Έλληνες άκουγαν σπαστά να τους ευχαριστούν και να τους συγχαίρουν, να τους τιμούν και να τους δοξάζουν. Ο Γκίντει των 100 εκατ. δολαρίων φόρεσε έστω την προπονητική φανέλα του Παναθηναϊκού και έσταζε μέλι για το κλαμπ.
Εμπειρίες, αναμνήσεις, καρδιές γεμάτες. Ποια κούραση μπορεί να συγκριθεί με αυτά; Ένα ταξίδι, μνήμες και συναισθήματα μιας ζωής. Και για τις δύο πλευρές. Μέλη της αποστολής του Παναθηναϊκού και ομογενείς.
Κι άλλες ευρωπαϊκές ομάδες έχουν ταξιδέψει εκτός ηπείρου. Καμία ποτέ δεν βίωσε κάτι ανάλογο. Ένα ταξίδι που αρχικά πολλοί σκέφτονταν «μήπως δεν έπρεπε να γίνει» και τελικά καταλήγουν στο «γιατί να τελειώνει».
Μια ελληνική ομάδα, ο Παναθηναϊκός, έθεσε τον πήχη σε ύψος που μοιάζει αδύνατο να το ξεπεράσει κάποιος άλλος. Παρά μόνο ο ίδιος. Γιατί όπως είπε και ο προπονητής της Αδελαϊδας, είναι η μεγαλύτερη ομάδα μπάσκετ στον κόσμο εκτός ΝΒΑ.
Ο μπασκετικός Παναθηναϊκός αδικεί τον εαυτό του μπαίνοντας στη σύγκριση με ομάδες που δε μπορούν να γεμίσουν γήπεδα στην διψασμένη ελληνική επαρχία. Οφείλει και πρέπει να ξεφύγει από αυτή τη διαδικασία. Το ταξίδι αυτό πρέπει να αποτελέσει την αφετηρία για να συμπεριφερθεί χωρίς να κοιτάζει πίσω του. Να νιώθει αυτό που είναι, ένας Ντουμπλάντις που δεν κοιτάζει πίσω αλλά ψάχνει νέα ρεκόρ, νέες κορυφές, νέες προκλήσεις.
