By Την περυσινή αγωνιστική περίοδο ο Παναθηναϊκός γνώρισε τρεις ήττες σε πέντε αιώνια ντέρμπι, συμπεριλαμβανομένου κι αυτού του Κυπέλλου Ελλάδας.
Αυτή η σεζόν ήταν η εξαίρεση στον κανόνα των τελευταίων χρόνων. Πριν από τα περσινά, το τριφύλλι είχε γνωρίσει μόλις μία (1) ήττα σε δεκαεπτά (17) ντέρμπι με τον Ολυμπιακό (!) κι αυτή ήταν στο περίφημο ντέρμπι του κορονοϊού στο Φάληρο, όπου υπέστη την οδύνη της απώλειας του πρωταθλήματος.
Αυτό το γεγονός δείχνει πολλά, αρκεί να το αναγνώσεις σωστά. Πρώτον, ότι τα αποτελέσματα στα αιώνια ντέρμπι δεν σου δίνουν το πρωτάθλημα· απλούστατα διότι ο Παναθηναϊκός, με μία ήττα σε δεκαεπτά ματς, δεν κατέκτησε κανένα πρωτάθλημα. Και δεύτερον, ότι με τον Μεντιλίμπαρ στον πάγκο των Πειραιωτών και τα ποδοσφαιρικά εγκλήματα του Αλαφούζου, βρέθηκε το έδαφος για να ανοίξει η ψαλίδα. Έχοντας τον ίδιο ικανότατο προπονητή για 1,5 χρόνο, ο Ολυμπιακός ήταν μάλλον φυσιολογικό να δείχνει πιο ομάδα από τον Παναθηναϊκό και να είναι καλύτερος μετά το «Μπεργκίσιο» γκολ του Ντέσερς. Μοιραία, γλίτωσε την ήττα με γκολ στο 90+2’, διότι τη γλίτωσε από τη στιγμή που σκόραρε στις καθυστερήσεις – ακόμη κι αν το άξιζε ποδοσφαιρικά. Όπως νορμάλ κι αναμενόμενο ήταν να τρώνε σίδερα οι πράσινοι, έχοντας την επίγνωση ότι βρίσκονται με την πλάτη στον τοίχο.
Λιγότερο «φυσιολογική» ήταν η τακτική εικόνα του Παναθηναϊκού στο πρώτο ημίχρονο, που με εξαίρεση την παραφωνία του Ντραγκόφσκι στο χτίσιμο του παιχνιδιού με τα άτσαλα διωξίματα και το παραλίγο αυτογκόλ για χάι-λάιτ, είχε εξαιρετικό βαθμό. Φάνηκε ότι υπήρχε πλάνο και στόχευση ανάπτυξης από αριστερά, με τον Τζούριτσιτς σημείο αναφοράς να ταλαιπωρεί τον Κοστίνια και τον Κυριακόπουλο σε ρόλο φουλ-μπακ να ανεβαίνει, τον Μπακασέτα επιτέλους κοντά στον στράικερ και όχι σε χαμηλά μέτρα, τον Καλάμπρια να μένει χαμηλά και να κλείνει προς τα μέσα. Υπήρχε σχέδιο που φάνηκε να είχε δουλευτεί αυτές τις τρεις προπονήσεις, σε συνδυασμό με το ροτέισον του Μεντιλίμπαρ που κράτησε τα βαριά χαρτιά του για το δεύτερο μισό του ματς. Και όπως αποδείχθηκε, του έκαναν τη δουλειά από τη στιγμή που γλίτωσε τη μετακίνηση της πίεσης πάνω από το κεφάλι του με ένα γκολ στις καθυστερήσεις – το οποίο θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί με ένα απλό φάουλ στο κέντρο, ή αν ο Μλαντένοβιτς πήγαινε απλώς στο κόρνερ και κρατούσε τη μπάλα αντί να βγάλει τυφλή σέντρα στον Τζολάκη, που έδωσε γρήγορα στον Πορτογάλο και βρήκε τον Παναθηναϊκό σε ανισορροπία.
Το τριφύλλι έχει μεγάλο πρόβλημα αυτοπεποίθησης και έλλειψης προσωπικοτήτων. Ήταν λες και φοβόταν να κερδίσει. Σαν να περίμενε να ισοφαριστεί. Κι όταν ισοφαρίστηκε, έδινε την αίσθηση ότι αν υπήρχε παραπάνω χρόνος θα έχανε και το ματς. Αυτό το προκαλεί η υπερβολική πίεση. Διότι όχι μόνο κράμπες, αλλά πολύ χειρότερα πράγματα μπορείς να πάθεις αν ψυχολογικά δεν αισθάνεσαι καλά. Δεν είναι ασφαλώς μόνο αυτό· είναι πολυπαραγοντικά τα ζητήματα και τα έχουμε αναλύσει πολλάκις, πλην όμως είναι το πιο καραμπινάτο όλων.
Ο Παναθηναϊκός έχει τη μεγαλύτερη πίεση από κάθε άλλη ομάδα στην Ελλάδα. Ξεκάθαρα. Η αιτία είναι γνωστή και αφορά στα δεκαπέντε χρόνια ανομβρίας. Το ότι εξηγείται δεν αναιρεί ότι συνιστά το μεγαλύτερο πρόβλημα – όχι μόνο για τους παίκτες αλλά και για το ίδιο το κλαμπ, τον οργανισμό συνολικά. Ο Παναθηναϊκός ψάχνει κάποιον «μάγο» να πάρει το πρωτάθλημα και το όνομά του να αρέσει ταυτόχρονα στον κόσμο. Κι όχι κάποιον να βάλει τα θεμέλια και να χτίσει ομάδα. Κάποιον που θα παίζει κυριαρχικό ποδόσφαιρο, θα δημιουργήσει τις συνθήκες για να διεκδικεί με αξιώσεις κάθε χρόνο τον τίτλο και θα αυξήσει θεαματικά τις πιθανότητες να τον κατακτήσει. Με την πρώτη επιλογή της απελπισίας και της πίεσης, θα γίνεται απλώς μια τρύπα στο νερό και η εσωστρέφεια θα επιτείνεται.
Έτσι, αν αποχωρήσει ο Κόντης μετά τα πέντε ματς της συμφωνίας – όπως επικοινωνεί το κλαμπ – εκτός του ότι ο νέος προπονητής θα «φάει» 1-2 μήνες για να μάθει τι παίκτες έχει και σε ποιο πρωτάθλημα/χώρα βρίσκεται, ο Παναθηναϊκός θα έχει αλλάξει έξι προπονητές σε 20 μήνες. Και ανάθεμα εάν ο καθένας εξ αυτών είχε ποδοσφαιρική σύνδεση ως προς τη φιλοσοφία του ποδοσφαίρου που ήθελε να παίξει.
