By
Το ταξίδι του Παναθηναϊκού στην Αυστραλία, αποτέλεσε επιστέγασμα του οράματος του Παύλου Γιαννακόπουλου. Παράλληλα, με σεβασμό και απόλυτη τιμή στην κληρονομιά του κορυφαίου παράγοντα της «πράσινης» ιστορίας, έγινε και η σύνδεση με τη σύγχρονη εποχή του «τριφυλλιού». Καινοτομία, ρίσκα που πετυχαίνουν στον απόλυτο βαθμό, επιτεύγματα που οι άλλοι δεν μπορούν ούτε να τα ονειρευτούν.
Ο Παναθηναϊκός στο μπάσκετ, είναι ένα μέγεθος που η Ελλάδα δεν μπορεί να το αντιληφθεί. Για αυτό και τα εγχειρήματά του, αντιμετωπίζονται αρχικά με σκεπτικισμό και φόβο πολλές φορές. Πώς θα κάνει αγώνες μπάσκετ στο Παναθηναϊκό Στάδιο; Πώς θα πάει να παίξει στην Αυστραλία μετά από Eurobasket; Πώς θα γεμίσει γήπεδα σε Μελβούρνη και Σίδνεϊ;
Το έκανε. Πέτυχε με τρόπο εντυπωσιακό. Δεν έχουμε αντιληφθεί ακόμη το μέγεθος της επιτυχίας καθώς συνδυάζει: Ανάδειξη του brand που διαθέτει ως κλαμπ σε μια αγορά που δεν έχει εκμεταλλευτεί κανείς στην Ευρώπη. Σύνδεση με την ελληνική κοινότητα και τους χιλιάδες ομογενείς στην άλλη άκρη της γης. Σχέσεις με το NBL και τις ομάδες της Αυστραλίας. Σχέσεις με την Παρτιζάν την οποία «τράβηξε» σε αυτό το πλάνο και την ανέδειξε. Οικονομικό κέρδος. Δέος που προκάλεσε στα ίδια τα μέλη του, γιατί αντιλήφθηκαν τι σημαίνει Παναθηναϊκός ακόμη και στην Αυστραλία.
Απ’ όπου κι αν το πιάσεις, ο Παναθηναϊκός κέρδισε. Ένα ταξίδι το οποίο πολλοί περίμεναν να αποδειχθεί φιάσκο -ειδικά οι «εχθροί» του Παναθηναϊκού- έγινε το απόλυτο κέρδος. Συναισθηματικά, εμπορικά, οικονομικά, στον τομέα της παράδοσης, για το μέγεθος του κλαμπ.
Ήταν καλό γιατί βγαίνοντας από τα σύνορα της Ελλάδας και της Ευρώπης όπου μπασκετικά έχει την ελληνική «αρρώστια» να την επηρεάζει, είναι ευκολότερο να φανεί το πραγματικό μέγεθος του μπασκετικού Παναθηναϊκού.
Η τοξικότητα των αντιπάλων και η επικοινωνιακή τους μανία που μετατρέπεται σε προπαγάνδα, έχουν ένα και μόνο στόχο: Να προσπαθούν να μειώσουν αυτό που είναι ο Παναθηναϊκός. Εκείνο που οραματίστηκε ο Παύλος Γιαννακόπουλος ξεκινώντας από τη σεζόν του κυπέλλου στο ΣΕΦ κόντρα στον Άρη με τον Γκάλη να φορά πράσινα αρχές των ’90s, μέχρι το σήμερα των επτά ευρωπαϊκών, του καλύτερου γηπέδου στην Ευρώπη, του μυθικού μπάτζετ κλπ.
Στην καλύτερη περίπτωση για όποιον είναι απέναντι, το να ακολουθήσουν τα χνάρια του «τριφυλλιού» αποτελεί επιτυχία. Ούτε αυτό δεν μπορεί να κάνουν, οπότε απλά «παλεύουν» να δημιουργήσουν μια πλασματική εικόνα σμίκρυνσης της Παναθηναϊκής πραγματικότητας.
Στην Αυστραλία, μακριά από την τοξικότητα και την προπαγάνδα, ακούστηκε και μια αντικειμενική φωνή που είπε αυτό που όλοι γνωρίζουν αλλά κανείς δεν παραδέχεται. Υπό το φόβο της «λυσσασμένης» αντίδρασης της προπαγάνδας.
Ο Μάικ Ουέλς, προπονητής των Adelaide 36ers, όχι μία αλλά δύο φορές είπε πως ο Παναθηναϊκός είναι το μεγαλύτερο μπασκετικό μέγεθος του πλανήτη εκτός ΝΒΑ. Η γνώμη του στην Ελλάδα δεν προβλήθηκε όσο έπρεπε, γιατί μετά θα χρειαζόταν να… μαζευτεί με επιχειρήματα. Δύσκολο, οπότε καλύτερα ας μπει κάτω απ’ το χαλάκι να μην την μάθουν πολλοί.
Άντε στη χειρότερη να μειώσουν τον άνθρωπο. Σιγά μωρέ, ποιος Ουέλς; Ένας προπονητής ομάδας της Αυστραλίας είναι. Τι ξέρει από μπάσκετ; Πόσα έχει δει στη ζωή του;
Κάπου εδώ πρέπει να τονιστεί πως ο Μάικ Ουέλς είναι Αμερικανός. Στην Αυστραλία πήγε το 2024. Μέχρι τότε εργαζόταν στην πατρίδα του. Όχι σε τίποτα σχολικά πρωταθλήματα, αλλά στο ΝΒΑ. Ήταν μέλος τεχνικών τιμ ομάδων του «μαγικού κόσμου». Συνεργάτης των πρώτων προπονητών.
Πόσο καιρό ήταν στο ΝΒΑ; Μόλις… 25 χρόνια. Ξεκίνησε το 1999 και ολοκλήρωσε την πορεία του το 2024. Εργάστηκε σε Χιούστον Ρόκετς, Λος Άντζελες Λέικερς, Σαν Αντόνιο Σπερς, Ουάσινγκτον Ουίζαρντς, Γιούτα Τζαζ και Σάρλοτ Χόρνετς.
Η διαδρομή του, ισχυροποιεί τα λεγόμενά του. Καθώς πρόκειται για άνθρωπο που… ένα-δυο πράγματα παραπάνω από τους σχολιαστές εντός συνόρων, τα γνωρίζει γύρω από το μπάσκετ.
Αυτό που είπε ο Ουέλς, είναι η πραγματικότητα. Έτσι βλέπει και αντιλαμβάνεται ο μπασκετικός πλανήτης τον Παναθηναϊκό. Ως τη μεγαλύτερη δύναμη του κόσμου, εξαιρώντας φυσικά τις ομάδες του ΝΒΑ.
Αν αυτό δεν βολεύει την εγχώρια αντιπαλότητα, την προσωπική εμπάθεια ιδιοκτητών με τους Γιαννακόπουλους, τη ζήλεια που πάντα συναντάμε στη χώρα μας απέναντι σε οτιδήποτε τόσο επιτυχημένο, την προπαγάνδα της επικοινωνίας, δεν σημαίνει πως παύει να είναι και αλήθεια.
Η πραγματικότητα φωτίστηκε στην Αυστραλία. Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι γέμισαν τα γήπεδα για τον Παναθηναϊκό. Το μέγεθος των «πράσινων» δοξάστηκε όπως του αρμόζει, από ανθρώπους που δεν επηρεάζονται σε τίποτα. Ούτε προσωπικές συμπάθειες, ούτε φόβος μην «πολεμηθούν», ούτε συμφέρον ούτε τίποτα. Όπως ο Ουέλς.
Καιρός ήταν μέσω αυτής της απομάκρυνσης από την τοξικότητα, να θυμηθούν όλοι τι αθλητικό μέγεθος υπάρχει στην Ελλάδα. Το αν αυτό εκτιμάται και αναγνωρίζεται, είναι μεγάλη κουβέντα. Όπως και το αν έχει τον σεβασμό που αξίζει.
