By Σημασία έχει πού μπαίνει ο πήχης. Ποια θες να είναι η προοπτική σου, πού ποντάρεις τις μάρκες σου υπό μία έννοια.
Ο Παναθηναϊκός, ακόμα και μες στη δεδομένη και δικαιολογημένη ικανοποίηση για την εξασφάλιση της 2ης θέσης στην Super League μετά την κυριακάτικη (4/5) νίκη με 2-1 επί της ΑΕΚ, δεν τα έχει λυμένα και ξεκάθαρα τα πράγματα για το μέλλον του. Καθότι ως μέγεθος και ιστορία κλαμπ, δεν (μπορεί να) αρκείται σε αυτό. Θέλει και απαιτεί τίτλους, θέλει και απαιτεί να γίνει ξανά το Νο1 στη χώρα. Κάτι που χτίζεται παίρνοντας τις σωστές στρατηγικές αποφάσεις πριν καν η μπάλα κυλήσει στο χορτάρι για τη (νέα) σεζόν. Να το μεγάλο διακύβευμα της στιγμής.
Αν η 2η θέση άρα και τo Champions League είχαν χαθεί ως στόχος, τα πράγματα θα ήταν άσχημα μεν, απλά δε, για τον Παναθηναϊκό. Η αλλαγή στον πάγκο θα ήταν επιβεβλημένη, το ίδιο και το ριζικό makeover στο ρόστερ. Το αποτέλεσμα μετράει, παντού και πάντα. Όμως, το ξαναλέμε, το «Τριφύλλι» πρέπει να προσπαθήσει να δει πιο μακριά. Θέτοντας ένα καίριο ερώτημα στον εαυτό του, ως ποδοσφαιρικός οργανισμός: Είναι ο Ρουί Βιτόρια ο κατάλληλος κόουτς για να χτίσει μια ομάδα που του χρόνου θα κάνει το βήμα παραπέρα και θα γίνει πραγματικά εν δυνάμει πρωταθλήτρια;
Έχουμε το δικαίωμα, βάσει πεπραγμένων, να εκφράσουμε τουλάχιστον την αμφιβολία μας. Γιατί ούτε το «διπλό» στην OPAP Arena άλλαξε δραματικά ορισμένα πράγματα. Τα περισσότερα προβλήματα παραμένουν άλυτα. Ο Παναθηναϊκός στηρίζεται περισσότερο στο ατομικό ταλέντο παρά στο σύνολο, το πολυτιμότερο περιουσιακό και αγωνιστικό του asset (Φώτης Ιωαννίδης) είναι πρακτικά εκτός, ενώ οι αλλοπρόσαλλες τακτικές και αγωνιστικές επιλογές συνεχίζονται. Όμως, από την άλλη, ο Πορτογάλος αυτό που έπρεπε να κάνει, το έκανε και έχει ίσως νόημα να του δοθεί η ευκαιρία να παρουσιάσει κάτι που εξ αρχής θα έχει αυτός επιμεληθεί, όχι δηλαδή κάτι που βρήκε άσχημα δουλεμένο και έπρεπε να διορθώσει με την πίεση του χρόνου και των αποτελεσμάτων.
Το «Βιτόρια ή όχι Βιτόρια» δεν είναι η μόνη δύσκολη απόφαση που θα κληθούν άμεσα να πάρουν οι «Πράσινοι». Ο Γιώργος Βαγιαννίδης, το μέλλον του, είναι ένα επίσης ακανθώδες ζήτημα με πολλά αν και εφόσον. Εν αρχή, να πούμε τούτο: ο Έλληνας ποδοσφαιριστής είναι αυτή τη στιγμή ο μισός Παναθηναϊκός. Εντυπωσιακός, από κάθε άποψη. Μόνο που ακριβώς επειδή είναι τόσο καλός έχει προσελκύσει πάνω του το ενδιαφέρον πολλών και καλών ευρωπαϊκών συλλόγων. Με πρόθεση να τα «σπρώξουν» χοντρά για να τον κάνουν δικό τους. Είναι το κατάλληλο timing για να πουληθεί ο υπερ-ταλαντούχος μπακ; Το δικαιολογεί επίσης η ανάγκη που έχει ο Παναθηναϊκός να πουλήσει λόγω του Financial Fair Play;
Το κακό είναι πως δεν φαίνεται να υπάρχει 100% σωστή απάντηση αυτή τη στιγμή ούτε για προπονητή ούτε για Βαγιαννίδη. Ο Βιτόρια αυτό που του ζήτησαν, το πέτυχε. Έβγαλε την ομάδα 2η. Για τον Έλληνα μπακ πάλι, υπάρχουν επιχειρήματα τόσο υπέρ του να πουληθεί (τώρα έχει μεγιστοποιήσει την αξία του στην αγορά και υπάρχει παράλληλα η οικονομική πίεση για εξορθολογισμό) όσο και του να μείνει (δεν αφήνεις να φύγει έτσι απλά ένας τόσο κομβικός σου παίκτης).
Με άλλα λόγια, κανείς δεν θα δικαιούται να φωνάξει ό,τι τελικά και αν συμβεί σε αυτά τα δύο μέτωπα. Ήταν που ήταν πολύ δύσκολες αποφάσεις έγιναν ακόμα περισσότερο. Μόνο που το να είσαι σε θέση να ξεχωρίσεις τι πραγματικά σου χρειάζεται ως κλαμπ, το να ζυγίζεις τα δεδομένα και να εντοπίσεις τη λύση εκεί που δεν την βρίσκουν οι άλλοι – να πώς ξεχωρίζει ο καλός από τον άριστο. Το να είσαι 2ος από το να είσαι πρωταθλητής, θα λέγαμε, ενδεχομένως.
