Οι σκληροί του Άμπου Ντάμπι

Ο Παναθηναϊκός όχι με ποιότητα ή εμπειρία, αλλά με αλύγιστο μέταλλο πήρε την πρόκριση στο Άμπου Ντάμπι και έμεινε συνεπής στην κορυφογραμμή της Ευρωλίγκας.

Οι «τελικοί» είναι τα παιχνίδια για τις μεγάλες προσωπικότητες, για τους παίκτες που έχουν αποδεδειγμένα τον συνδυασμό ποιότητας, χαρακτήρα και ψυχραιμίας για αυτά τα παιχνίδια. Όχι όμως πάντα, όπως φάνηκε στο Game 5 του Παναθηναϊκού με την Εφές. Σε ένα ματς που ήταν κομμένο και ραμμένο για τους Ναν, τους Σλούκες, τους Λάρκιν και τους Μπράιαντ αυτού του κόσμου, η παρτίδα κερδήθηκε από τον πυραυλοκίνητο Όσμαν, τον άνιωθο και ακούραστο Γκραντ και τον συγκινητικό Γκέιμπριελ.

Ο Παναθηναϊκός έκανε ένα εκπληκτικό πρώτο 15λεπτο με 36-13, «κατάπιε» την Εφές με την ενέργειά του και έμοιαζε να οδεύει σε θρίαμβο. Ο Αταμάν ορθώς έδωσε τον τόνο επιλέγοντας την πιο ισορροπημένη two-way πεντάδα και δικαιώθηκε. Με τον Όσμαν με πατημένο το τούρμπο αλλά και εύστοχο από μακριά, τον Γκέιμπριελ να κλείνει κάθε τρύπα στην άμυνα και τον Ναν να βρίσκει τις στιγμές του με σουτ υπό καλές προϋποθέσεις, η διαφορά άνοιξε και οι Τούρκοι έμοιαζαν έτοιμοι να παραδοθούν αμαχητί, με συνεχή λάθη, φανερή νευρικότητα και κακές επιλογές.

Το αχρείαστο ρίσκο του Αταμάν να κρατήσει τον Γκέιμπριελ με δύο φάουλ στο παρκέ, η ακατανόητη επιμονή του Τούρκου στον εκτός πνεύματος αγώνα Γιούρτσεβεν και η χρήση ακόμη και του Πλάις προ του Μήτογλου (!), όπως και η φυσιολογική κόπωση του Όσμαν, γύρισαν το μομέντουμ. Η Εφές αναθάρρησε ρίχνοντας τη διαφορά σε διαχειρίσιμα επίπεδα μέχρι το ημίχρονο και πήγαμε σε ψυχόδραμα.

Ο Παναθηναϊκός συνέχισε να ρίχνει άσφαιρα, ο Ναν σε προσπάθειες ρεπερτορίου ήταν αφύσικα άστοχος, ο Σλούκας όπως σχεδόν σε όλη τη σειρά διακρίθηκε μόνο οργανωτικά και το καλάθι της Εφές έμοιαζε ώρες-ώρες να έχει καπάκι. Ο Αταμάν το πήρε ορθώς απόφαση, άφησε για αρκετή ώρα στον πάγκο Ναν-Σλούκα, «πάρκαρε» τους «δεινόσαυρους», επένδυσε στους σκληρούς που τον έφεραν μέχρι εκεί και δικαιώθηκε. Έτσι σε ένα παιχνίδι που οι «πράσινοι» είχαν 37,5% στα δίποντα, 33% στα τρίποντα, που έκαναν 16 λάθη και πήραν μόλις 9 πόντους από τα επιθετικά τους ριμπάουντ, κατάφεραν να κερδίσουν. Γιατί; Γιατί, όπως είπαμε, ήταν όσο σκληροί χρειαζόταν πίσω. Οι σκληροί του Άμπου Ντάμπι πλέον…

Γενικά, η πορεία του Παναθηναϊκού σε αυτή την Ευρωλίγκα, που έχτισε ένα πολύ ποιοτικό ρόστερ με στόχο το back-to-back, δεν ήρθε χάρη στο ταλέντο αλλά πρώτα χάρη στη σκληράδα του. Αυτή που φάνηκε από τη διαχείριση της τεράστιας απουσίας του αναντικατάστατου Λεσόρ εδώ και σχεδόν πέντε μήνες πλέον, από την ανθεκτικότητά του σε άλλες αναποδιές που παρουσιάστηκαν όπως του Γκριγκόνις ή του Γιούρτσεβεν, μέχρι το πώς αντέδρασε μετά το μπρέικ της Εφές με τον τρόπο που αυτό έγινε στο Game 2 ή με την αντίδρασή του σε ένα ματς εκνευριστικής αστοχίας όπως το Game 5 και με την απώλεια του Χουάντσο στα τελευταία 12 λεπτά του αγώνα… Περισσότερο, λοιπόν, από κατάθεση ποιότητας, ο Παναθηναϊκός έκανε φέτος κατάθεση ψυχής. Αυτός ο χαρακτήρας είναι που διαχωρίζει τις απλώς καλές ομάδες, από τις πρωταθλήτριες.

Ανεξάρτητα από την έκβαση της προσπάθειας του Παναθηναϊκού στο Άμπου Ντάμπι στις 23 και 25 Μαΐου, είναι σημαντική επιτυχία η συνεπής παρουσία στην κορυφογραμμή. Ειδικά για μια ομάδα που έλειψε για πολλά χρόνια από τα Final 4. Ασφαλώς οι «πράσινοι» δεν θα πάνε για τη… χαρά της συμμετοχής στα Εμιράτα, αλλά για να το σηκώσουν. Το DNA του συλλόγου δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά. Έχουν την πρώτη ύλη, την ποιότητα αλλά και τη σκληράδα, για να τα καταφέρουν, έχουν το know-how και ίσως τη λιγότερη πίεση από τους υπόλοιπους που κουβαλάνε μεγαλύτερο «πρέπει», αλλά έχουν και ισχυρό ανταγωνισμό. Πρώτα τη Φενέρμπαχτσε, που είναι σίγουρα καλύτερη από πέρσι, αλλά φυσικά όχι φαβορί απέναντι στους πρωταθλητές. Και μετά πιθανώς τον Ολυμπιακό. Σε μια συγκυρία που θα είναι ιστορικής σημασίας, θα είναι τροφή για τα μάτια και όλες τις αισθήσεις, αλλά υπάρχει αμφιβολία αν ως… έθνος μπορούμε να το διαχειριστούμε.