Οι μάγκες με τα “πράσινα” τους κέρασαν πίκρα στα 100 τους χρόνια

Ο αθλητισμός όσο κι αν αργεί, στο τέλος αποδίδει δικαιοσύνη. Τιμωρεί όσους δεν τον σέβονται, όσους δεν έχουν μέλημά τους το fair play, εκείνους που παλεύουν απλά για την κατάκτηση. Χωρίς να σέβονται τίποτα, δίχως να υπολογίζουν τον τρόπο.

Ειδικά στον ερασιτεχνικό αθλητισμό, τα μαθήματα… ζωής, είναι πολλά. Η ομάδα βόλεϊ του Παναθηναϊκού, χάρισε στην κοινωνία την ίδια ένα από τα πιο ξεχωριστά. Γιατί η κατάκτηση του τίτλου, είναι όπως τις ταινίες όπου ο πρωταγωνιστής τα βάζει με όλους, παρά τη δύναμή τους, τα λεφτά τους, την εύνοιά τους και στο τέλος θριαμβεύει.

Το πρωτάθλημα του 2025 μπορεί να μπει σε ξεχωριστή θέση στην τροπαιοθήκη των «πράσινων». Γιατί είναι αυτό που ήρθε στη σεζόν που ο Ολυμπιακός «καιγόταν» για να το πάρει. Στα 100 του χρόνια, έχοντας δώσει… τρελά λεφτά για τα ελληνικά δεδομένα. Η διαφορά στο μπάτζετ των «αιωνίων» είναι περίπου στις 500.000 ευρώ. Και μιλάμε για ερασιτεχνικό αθλητισμό.

Η φιλοδοξία ήταν επιπέδου… δεν σας βλέπω, πάνω να πάρω ευρωπαϊκό τρόπαιο. Τελικά, όντως δεν τον είδε τον Παναθηναϊκό. Πέρασε μπροστά του σαν σίφουνας, ισοπεδωτικός και τον «σκούπισε» πριν καταλάβει τι έγινε. Έχοντας το πλεονέκτημα έδρας το οποίο πήρε με νίκη στου Ρέντη ουσιαστικά, πήγε και έκανε το 3-0 στους τελικούς μην αφήνοντας κανένα περιθώριο αμφισβήτησης, δικαιολογίας, ή άλλοθι.

Πώς τα κατάφερε το «τριφύλλι»; Ακριβώς επειδή σέβεται τις αρχές του αθλητισμού. Το ήθος, το ευ αγωνίζεσθαι. Το μεράκι και τις προσπάθειες των ανθρώπων του που προέρχονται από το βόλεϊ, στηρίζονται στο βόλεϊ, χωρίς… φαμφάρες, μεγάλα λόγια, προκλήσεις, αλαζονεία. Εργάζονται και καμιά φορά αποτυγχάνουν, όπως συμβαίνει με όποιον δουλεύει. Συνήθως όμως, η δουλειά επιβραβεύεται.

Ο Δημήτρης Ανδρεόπουλος, ο Σωτήρης Πανταλέων, ο μπροστάρης Θανάσης Πρωτοψάλτης, ο Ρούλης Αγραπιδάκης. Άνθρωποι του βόλεϊ, άνθρωποι με τεχνογνωσία και αγάπη για τον αθλητισμό. Οι οποίοι προσφέρουν πρωτίστως θετικές υπηρεσίες στην ίδια την κοινωνία. Γιατί τη μαθαίνουν πως η δουλειά και η σωστή συμπεριφορά, φέρνουν το αποτέλεσμα. Στηρίζοντας την αξία, το ταλέντο και κυρίως τις αξίες.

Κάπως έτσι ο Παναθηναϊκός έκανε το… κόλπο γκρόσο. Κάνοντας την επίδειξη πλουτισμού να μοιάζει μάταιη, μπροστά στην ικανότητα των ανθρώπων. Στην τεχνογνωσία και στη δουλειά δεκαετιών ολόκληρων. Όχι μιας σεζόν που πρέπει να κερδηθεί πάση θυσία.

Δεν πήραν οι «πράσινοι» απλά έναν τίτλο. Πήραν τον σημαντικότερο που υπάρχει στον ερασιτεχνικό αθλητισμό. Το βόλεϊ ανδρών. Το… διαμάντι που ήθελε με κάθε τρόπο ο Ολυμπιακός για τα 100 του χρόνια. Και πλέον θα μπορεί να το θαυμάζει στην τροπαιοθήκη του Παναθηναϊκού.

Κάπως έτσι γράφεται η ιστορία. Αθλητικά, δίκαια, εμφατικά και με δουλειά. Με το fair play να θριαμβεύει, αθλητές με συναίσθημα να ξεσπούν μετά το θρίαμβό τους. Χωρίς ίχνος αλαζονείας ακόμη και τη στιγμή που έχουν… στο πάτωμα τον «αιώνιο» αντίπαλο. Εκείνον που προσπάθησε να δημιουργήσει εντάσεις στο Μετς στον τρίτο τελικό.

Το βόλεϊ θριάμβευσε. Αφού αυτό συνέβη, νομοτελειακά ο τίτλος θα πήγαινε σε εκείνον που υπηρετεί το άθλημα και τον αθλητισμό γενικότερα, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Ένα δωρεάν μάθημα για τον «αιώνιο» αντίπαλο. Δεν θα μάθουμε ποτέ, αλλά μπορούν να το αφήσουν κληρονομιά στα 200 χρόνια τους μήπως και τότε τα καταφέρουν.

Οι μάγκες με τα “πράσινα” τους κέρασαν πίκρα στα 100 τους χρόνια