By
Γράφει ο Λευτέρης Μπακολιάς
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, δεν έχει ξεκαθαρίσει η υπόθεση Ουναΐ. Είμαστε στο χαμό των ομάδων που θεωρητικά τον θέλουν, συμφωνούν με την Μαρσέιγ στα δημοσιεύματα, κάνουν προτάσεις που κανείς δεν γνωρίζει αν ισχύουν ή γενικά τι ισχύει με την υπόθεση του Μαροκινού.
Ένας παίκτης 25 ετών, από τα καλύτερα δημιουργικά 8άρια της Ευρώπης χωρίς ίχνος υπερβολής. Το έχει αποδείξει στο υψηλότερο επίπεδο (Παγκόσμιο Κύπελλο). Τώρα γιατί δεν είναι σε ένα κορυφαίο πρωτάθλημα; Ίσως να φταίει η νοοτροπία του και κυρίως η απαίτησή του να είναι το πρώτο βιολί. Κάτι που δεν είναι εύκολο να επιτευχθεί ακόμη και για παιδιά παγκόσμιας κλάσης.
Αυτό είναι και το «δώρο» που δόθηκε στον Παναθηναϊκό. Είχε την ευκαιρία να πάρει έναν τέτοιο παίκτη. Του οποίου η ποιότητα δεν είναι για Ελλάδα. Αποτέλεσε πολυτέλεια που δεν μπορεί να μπει σε καμία σύγκριση με κανενός είδους ανταγωνισμό. Αυτά που κάνει ο Ουναΐ με την μπάλα, δεν υπάρχει κανείς κεντρικός χαφ στην Super League που μπορεί να τα κάνει. Τόσο απλά.
Μια κάποια «νίκη» για το Τριφύλλι, είναι το γεγονός πως μέσω αυτής της ιστορίας, διαφημίστηκε κι ο ίδιος. Γιατί πήρε έναν παίκτη που δεν ήθελε η Μαρσέιγ και δυσκολευόταν να βρει ομάδα που να τον πείσει πως αξίζει να πάει εκεί. Γιατί δεν τον ήθελαν οι Γάλλοι; Ακριβώς επειδή έχει τη δική του νοοτροπία. Αυτή της απαίτησης να αγωνίζεται και να είναι σημαντικός, να μην είναι «πασπαρτού» για τα εξτρέμ αλλά να αξιοποιείται στη θέση του. Λόγω της ποιότητάς του, δε θα τον κατηγορήσουμε και γι’ αυτό.
Ο Παναθηναϊκός σε μια σεζόν που δεν ήταν και η πιο «θερμή» της σύγχρονης ιστορίας του, κατόρθωσε να του δώσει την επιθυμία να συνεχίσει εδώ. Για το περιβάλλον που βρήκε, την ποιότητα ζωής, τη σημασία και το σεβασμό που συνάντησε. Έμοιαζε πιο δύσκολο να πειστεί ο παίκτης να χαμηλώσει τα στάνταρ του – γιατί αυτό ισχύει – και να δεχτεί να μείνει στην Ελλάδα, παρά να βρεθεί η άκρη με την Μαρσέιγ. Τελικά έγινε το ένα που δεν περιμέναμε και είναι δύσκολο το άλλο. Πώς να μην είναι κιόλας, όταν τα ποσά είναι τεράστια για τα δικά μας δεδομένα.
Σε κάθε περίπτωση όμως, ο Μαροκινός είναι ο παίκτης που δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητος για κανέναν. Προφανώς και θα βρει πολλούς ενδιαφερόμενους. Η δική του ψήφος για τον Παναθηναϊκό – έως ενός σημείου, μην είμαστε υπερβολικοί πως θα σταματήσει και την μπάλα αν δεν έρθει πίσω – είναι το πραγματικό και μεγάλο κίνητρο για να το κυνηγήσουν οι Πράσινοι όσο δεν πάει. Με όποια φόρμουλα μπορεί να βρεθεί, όποια πρόταση καλύτερη μπορεί να γίνει.
Δεν γίνεται όσο δεν τελειώνει αρνητικά το θέμα Ουναΐ – δυστυχώς το πιθανότερο σενάριο – να πει ο Παναθηναϊκός πάω γι’ άλλα. Επειδή απλά δεν μπορεί να βρει κάτι έστω ανάλογης αξίας και επίδρασης στην ομάδα. Ο Μαροκινός ακόμη και στις μέρες που… βαριέται, ξεχωρίζει σαν τη μύγα στο γάλα. Καλό παίκτη ίσως να βρει το Τριφύλλι. Ουναΐ δε θα βρει.
Όλα αυτά χωρίς να βάζουμε καν στην κουβέντα το «δέσιμο» του κόσμου με αυτόν. Το οποίο και επιτεύχθηκε σε σεζόν αρνητισμού για το Τριφύλλι. Για παράδειγμα και με τον Μπεργκ «δέθηκε» αμέσως ο κόσμος. Αλλά τότε η συσπείρωση ήταν σε κορυφαία επίπεδα. Διαφορετική ενέργεια, ψυχολογία προς την ομάδα. Τώρα τα πάντα είναι αλλιώς. Γι’ αυτό και έχει ξεχωριστή σημασία αυτό που συνέβη με τον Μαροκινό.
Επιπρόσθετα, δεν είναι κάτι «φτιαχτό». Αντιθέτως ο Ουναΐ υποτιμήθηκε σημαντικά και υπήρξε αδικημένος μέσα στη σεζόν. Γιατί ακούγαμε διαρκώς για ζητήματα που άφηναν να εννοηθεί πως έχει θέμα χαρακτήρα, «τρέλας», αδιαφορίας, τάσεις φυγής κι άλλα τέτοια. Το τι λέμε τώρα αποδεικνύει το αν ίσχυαν.
Ξαναλέμε, ποτέ και για κανέναν λόγο δε θα χαρακτηρίσουμε αρνητικά έναν παίκτη επιπέδου που θέλει να παίζει, να έχει το ρόλο που του αξίζει και να μην γίνεται «πειραματόζωο» ποδοσφαιρικό. Αν αυτό καθιστά έναν παίκτη «τρελό», τότε κι ο Σισέ στην ίδια κατηγορία ήταν πριν έρθει στον Παναθηναϊκό. Αυτού τους είδους οι παικταράδες, έχουν ανάγκη να αισθανθούν αυτό που τους αξίζει: «Βασιλιάδες». Αυτό είναι το μόνο που κάνει τον Ουναΐ να είναι θετικός στο να μείνει στην Ελλάδα και το Τριφύλλι.
Στο τέλος της ημέρας, ο Παναθηναϊκός τον έχει ανάγκη κι όχι το αντίθετο. Επειδή όσα δίνει ο Ουναΐ ως «πακέτο», δε θα τα βρει κάπου αλλού το Τριφύλλι. Εύκολο δεν είναι προφανώς, αλλά όσο πάει πρέπει να το κυνηγήσει το Τριφύλλι. Να ξέρει ακόμη κι αν χάσει τον παίκτη, πως πραγματικά το προσπάθησε όσο δεν πάει.
Υ.Γ. Η ατάκα του Τσιριβέγια για το στόχο εκ νέου καθιέρωσης του Παναθηναϊκού στην Ευρώπη, πρέπει να γίνει μάθημα σε όλους μας. Ναι, το πρωτάθλημα θέλουμε, αλλά μην προδίδουμε και το dna αυτής της ομάδας. Ελλάς-Ευρώπη-Παναθηναϊκός. Η «κάψα» για την Ελλάδα, μην διαγράφει την Ευρώπη. Εκεί δοξάζεσαι πραγματικά. Εκεί έγινε τεράστιο το Τριφύλλι και το ξέρουν ακόμη κι εκείνοι που τώρα κάνουν καζούρα ή βγάζουν τα κόμπλεξ που έκρυβαν δεκαετίες ολόκληρες.
Comments