Αφού δεν αλλάζει η ομάδα, πρέπει να αλλάξει ο Ιωαννίδης

Γίνεται πλέον μονόδρομος για να μην συνεχιστεί μια κατάσταση που δεν κάνει καλό σε κανέναν.

Εάν ο Παναθηναϊκός ήταν στοιχειωδώς πιο εύστοχος στο πρώτο ματς με τη Ρέιντζερς, η ήττα με 2-0 δεν θα είχε έρθει ποτέ και τώρα η όλη κουβέντα για την πρόκριση στην επόμενη φάση του Champions League θα ήταν εντελώς διαφορετική, με άλλες βάσεις. Είναι πάντως πολύ ενδιαφέρον το εξής που παρατηρείται: Για καμία από τις μεγάλες χαμένες ευκαιρίες στη Σκωτία δεν ήταν υπεύθυνος ο Φώτης Ιωαννίδης. Γιατί τότε ήταν αυτός που τα άκουσε περισσότερο από κάθε άλλον «Πράσινο»; Επειδή, απλά όσο και σύνθετα, είναι αυτός που είναι. Ο εύκολος στόχος. Το εξιλαστήριο θύμα. Που πρέπει πάντα να σκοράρει, no matter what.

Ο Έλληνας φορ, κυρίως, πληρώνει το ότι έφτασε, πέρυσι, να κοστολογείται με 30 εκατ. ευρώ. Αυτό στο μυαλό ορισμένων είναι ασυγχώρητο. Αντί να το προσεγγίζουν ως τίτλο τιμής και ενδεικτικό της αξίας του, ψάχνουν να βρουν τρόπο να το(ν) μειώσουν, να το θεωρήσουν στρέβλωση της αγοράς. Είναι και αυτή η διαστροφή, που συχνά πυκνά έχουμε ως φυλή, να χαιρόμαστε να βλέπουμε τον άλλον να πέφτει από τα ψηλά στα χαμηλά. Ορισμένοι επίσης αντλούν άγρια ευχαρίστηση στο να επιτίθενται σε άλλους ως και για την προσωπική τους ζωή – όπως δυστυχώς έχει συμβεί εν προκειμένω.

Μόνο που ο Φώτης Ιωαννίδης δεν έγινε ξαφνικά ένας παίκτης του σωρού, ούτε αδιάφορος είναι – κάθε άλλο. Δεν είναι τυχαίο πως παραμένει ψηλά στη λίστα αρκετών ομάδων του εξωτερικού, που ουδόλως έχουν πτοηθεί από την – αναμφίβολα – μέτρια σεζόν που είχε πέρυσι. Γιατί βλέπουν τα χαρακτηριστικά που διαθέτει ο Έλληνας διεθνής πέρα ή παράλληλα από ένα κακό παροδικό φεγγάρι. Γιατί, επίσης, κατανοούν πως βρίσκεται σε μια ομάδα η οποία με τον τρόπο που παίζει, ουδόλως αξιοποιεί τα ατού του.

Να η ουσία, η αλήθεια. Ο Ρουί Βιτόρια δεν έχει καταφέρει να βρει τρόπο να αντλήσει το μέγιστο δυνατό από τον Φώτη Ιωαννίδη. Ούτε καν το 50%. Μετά λοιπόν και από το ματς με τους «Τζερς» είναι επείγουσα ανάγκη για το «Τριφύλλι» η κουβέντα να ανοίξει. Να σταματήσει η προσπάθεια να κρυφτεί το πρόβλημα κάτω από το χαλάκι – τσάμπα κόπος, φαίνεται, βγάζει μάτι.

Έτσι όπως παίζει τώρα ο Παναθηναϊκός, είναι ελάχιστες αναλογικά οι φορές που ο Φώτης Ιωαννίδης βγαίνει πραγματικά σε θέση βολής, ως εκτελεστής. Αφού λοιπόν ο 25χρονος ποδοσφαιριστής δεν μπορεί να έχει αυτό που αγαπά, ας αγαπήσει αυτό που έχει. Ο μόνος τρόπος να αλλάξει η κατάσταση είναι εάν αλλάξει ο ίδιος τον τρόπο παιχνιδιού του. Ας μην βγαίνει τόσο εκτός περιοχής για να φτιάξει τους συμπαίκτες του κι ας αρχίσει να τον νοιάζει περισσότερο η εκτέλεση, παρά η δημιουργία. Περισσότερη ώρα μέσα στο κουτί, περισσότερα πατήματα στην περιοχή ώστε να δίνει διαρκώς στους συμπαίκτες του την επιλογή της τελικής πάσας για εκτέλεση.

Ο Φώτης Ιωαννίδης καλείται, υπό μια έννοια, να εφεύρει ξανά τον ποδοσφαιρικό εαυτό του. Να δώσει άλλα στοιχεία στο παιχνίδι του, στο στιλ του. Να γίνει πιο εγωιστής, αν προτιμάτε. Κάτι που για έναν επιθετικό είναι αβαντάζ. Αφού στο τέλος της ημέρας, τα στατιστικά είναι που κρίνουν το πρόσημο. Ο κόσμος του Παναθηναϊκού το ξέρει, ο Φώτης Ιωαννίδης δίνει πάντα το 100% για την ομάδα. Απλά αυτό δεν συνεπάγεται και πως το κάνει σωστά. Οφείλει συνεπώς να προσαρμοστεί στα δεδομένα που έχει μπροστά του, όχι σε αυτά που θα ήθελε ιδανικά να διαθέτει. Αυτό περνάει από μια γερή ενδοσκόπηση και από μια ειλικρινή συζήτηση με τον προπονητή του – φανταζόμαστε βέβαια πως αυτό έχει ήδη γίνει. Θα έπρεπε έστω. Για το καλό του παίκτη, για το καλό της ομάδας.