By Ο Παναθηναϊκός αποκτά τον Νίκο Ρογκαβόπουλο, μια προσθήκη που φτιάχνει το παρόν αλλά και το μέλλον του. Τα στοιχεία του, η ιδιοσυγκρασία του και η ανάγκη για τις δύο τελευταίες κινήσεις.
Σπουδαία και υποτιμημένη η προσθήκη του Σορτς, μεγάλη υπόθεση να έρθει ένας επιπέδου Λεσόρ σέντερ από το ΝΒΑ (έστω κι αν δεν θα είναι Βαλαντσιούνας), αλλά εξίσου σημαντική και μάλιστα με μεγαλύτερο χρονικό ορίζοντα προσφοράς είναι για τον Παναθηναϊκό η απόκτηση του Νίκου Ρογκαβόπουλου. Οι «πράσινοι» με ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό για αποζημίωση στην Μπασκόνια και το συμβόλαιο του 24χρονου φόργουορντ (θα ξεπεράσει συνολικά τα 5 εκατ. ευρώ για τα 3+1 χρόνια), απέκτησαν τον Έλληνα παίκτη που συνδυάζει καλύτερα από κάθε άλλον σε τόσο νεαρή ηλικία την ποιότητα, την ετοιμότητα, αλλά και την προοπτική για το υψηλότερο επίπεδο.
Και σε μια περίοδο όπου οι Έλληνες παίκτες που απλώς μπορούν να… γεμίσουν το ρόστερ των «αιωνίων» (και όχι μόνο) μοιάζουν με είδος υπό εξαφάνιση, είναι πολύ μεγάλη υπόθεση να κάνεις δικό σου έναν που αποδεδειγμένα μπορεί να πρωταγωνιστήσει στην Ευρωλίγκα. Δίχως υπερβολή, είναι μια προσθήκη με προοπτική δεκαετίας για τον Παναθηναϊκό, αφού είναι στο χέρι του παίκτη και της ομάδας να γίνει ο «Ρόγκα» ο επόμενος μεγάλος Έλληνας στο ρόστερ του συνεχίζοντας μια παράδοση πολλών ετών όπου ναι μεν οι σπουδαίοι ξένοι είναι πάντα κομβικοί, αλλά και οι γηγενείς που προσφέρουν ουσιαστικά είναι απαραίτητοι.
Αποκτά αυτό που του έλειπε
Αμιγώς αγωνιστικά ο Ρογκαβόπουλος μπορεί να απογειώσει το επιθετικό παιχνίδι του Παναθηναϊκού. Σε ένα ρόστερ που έχει διαθέτει παίκτες που θέλουν την μπάλα στα χέρια τους για να είναι επιδραστικοί, όπως οι Σορτς, Ναν και Σλούκας, ο 24χρονος φόργουορντ μπορεί να κάνει τη διαφορά εκμεταλλευόμενος την προσοχή που τραβούν οι μεγάλης κλάσης γκαρντ της ομάδας αλλά και την ικανότητά τους στη δημιουργία. Φανταστείτε Ναν και Σορτς, που είναι αδύνατο να αντιμετωπιστούν από άμυνα δίχως προσαρμογές και έναν μόνο παίκτη, να βρίσκουν τον «Ρόγκα» ελεύθερο σκοπευτή και εκείνος να αξιοποιεί το μεγάλο του όπλο, το σουτ.
Φέτος στην Ευρωλίγκα εκτελούσε με 43,5% πίσω από τα 6,75μ. και μάλιστα σε μεγάλο volume, καθώς έπαιρνε 4,45 τρίποντα ανά αγώνα. Με το γρήγορο release που έχει, μπορεί να γίνει ένας sniper για τον Παναθηναϊκό, επιτελώντας έναν ρόλο ανάλογο με αυτόν που είχε ο Γκριγκόνις στην ομάδα, μέχρι να λαβωθεί η μέση του και να τεθεί νοκ άουτ. Αν ο Ρογκαβόπουλος είχε 9,7 πόντους ανά αγώνα στην Μπασκόνια δίπλα σε παίκτες όπως ο Χάουαρντ, ο Φόρεστ και ο Μπόλντγουιν, σκεφτείτε πόσο καλύτερος μπορεί να παρουσιαστεί πλαισιωμένος από τους πολύ ανώτερους περιφερειακούς του Παναθηναϊκού.
Ο Ρογκαβόπουλος όμως δεν μπορεί να προσφέρει μόνο αυτό. Έχει βελτιώσει αισθητά το παιχνίδι του με την μπάλα, μπορεί να επιτεθεί σε close out καταστάσεις, να εκτελέσει από ντρίμπλα, να φτάσει ως το καλάθι, αλλά και να σκοράρει μετά από επιθετικά ριμπάουντ. Κι όλα αυτά, χωρίς να «κουράζει» την μπάλα ή να κάνει κατάχρηση επιθέσεων, αφού φέτος διαχειριζόταν μόλις το 1/5 των κατοχών (20,9% στο usage) όσο ήταν στο παρκέ.
Η άμυνα είναι ένα θέμα
Φυσικά ο Ρογκαβόπουλος δεν είναι… τέλειος. Η μεγαλύτερη αδυναμία του έχει να κάνει με το αμυντικό κομμάτι. Παρότι είναι μακρύς (2,01μ.) και έχει δουλέψει πολύ στο σώμα του βελτιώνοντας τη δύναμη και την εκρηκτικότητά του, δεν είναι τόσο αποτελεσματικός στα μετόπισθεν. Συχνά χάνεται στις περιστροφές, ένα ζήτημα που ταλαιπώρησε πολύ τον Παναθηναϊκό την περασμένη σεζόν. Έχοντας όμως τα φυσικά «εργαλεία» για να αμυνθεί, είναι ένας τομέας που μπορεί να εξελιχθεί και να μην είναι «τρύπα».
Αν δεν το κάνει, θα υπάρχει ζήτημα, αφού δίπλα στα μικρά κορμιά των Σορτς και Τολιόπουλου, τον Ναν που καταναλώνει περισσότερη ενέργεια και προσοχή στην επίθεση παρά στην άμυνα, αλλά και τον Σλούκα που διανύει τα 36, θα υπάρχει ένας ακόμη «στόχος» για την αντίπαλη επίθεση. Και ο Γκραντ δεν μπορεί να «μπαλώνει» τα πάντα, ούτε ο Καλαϊτζάκης θα έχει πολύ μεγαλύτερο ρόλο από ό,τι έχουμε δει ως τώρα σε ειδικές καταστάσεις.
Δεν θα έρθει για να… αράξει αλλά για να παίξει
Ένα πολύ σημαντικό στοιχείο του Ρογκαβόπουλου είναι η προσωπικότητά του. Σε αντίθεση με αρκετούς Έλληνες παίκτες, που συμβιβάζονται με συμπληρωματικό ρόλο και περιορίζονται σε ρόλο θεατή σε μια μεγάλη ομάδα αρκούμενοι στο υψηλό τους συμβόλαιο με νοοτροπία «συνταξιούχου» που περιμένει το… εφάπαξ, εκείνος δεν έχει τέτοιο mindset. Στα 21 του επέλεξε να βγει από τη ζώνη ασφάλειας του ελληνικού πρωταθλήματος για να παίξει καλύπτοντας θέση ξένου σε μια τουρκική ομάδα, επειδή τον εμπιστεύτηκε και του πρόσφερε ρόλο και χρόνο. Έναν χρόνο μετά, παρότι υπήρχαν ήδη κρούσεις από τους «αιώνιους», κρίνοντας ότι ακόμη δεν είναι έτοιμος για αυτό το επίπεδο και αντιλαμβανόμενος πως δεν θα έχει «χώρο» για να δείξει αυτά που μπορεί και να εξελιχθεί, απάντησε αρνητικά στις μεγαλύτερες προτάσεις από την Ελλάδα για να πάει στην Μπασκόνια.
Να είστε σίγουροι, λοιπόν, πως ο Ρογκαβόπουλος δεν έρχεται στον Παναθηναϊκό απλώς και μόνο για να καλύψει την απεγνωσμένη ανάγκη που έχουν οι «αιώνιοι» για ελληνικά διαβατήρια. Σκοπός του δεν είναι να… αράξει στη χώρα του και σε ένα μεγάλο συμβόλαιο, αλλά να συνεχίσει να προοδεύει και να πρωταγωνιστήσει. Και μια ομάδα με τις βλέψεις και τους στόχους του Παναθηναϊκού χρειάζεται παίκτες με τέτοια ιδιοσυγκρασία, με φιλοδοξία και όχι νοοτροπία… παλαίμαχου.
Είναι ανάγκη για τον Παναθηναϊκό…
Ο Παναθηναϊκός δεν είχε φέτος τόσο μεγάλο πρόβλημα με τα ελληνικά διαβατήρια, ωστόσο στην πράξη αποδείχτηκε ότι καθοριστικό ρόλο στην έκβαση των τελικών έπαιξαν δύο παίκτες του Ολυμπιακού που αγωνίζονται ως γηγενείς, ο Γουόκαπ και ο Ντόρσεϊ, που μεταμορφώθηκαν από τον δεύτερο τελικό και μετά. Αντίθετα, οι Έλληνες του Παναθηναϊκού δεν πρόσφεραν τα προσδοκώμενα και η τόνωση του ελληνικού κορμού είναι αναγκαία.
Ακόμη περισσότερο, αν αναλογιστεί κανείς πως ο Σλούκας θα αγωνιστεί άλλη μία ή δύο σεζόν το πολύ, ο Παπαπέτρου αποσύρθηκε, ο Τολιόπουλος μένει να φανεί αν θα μπορέσει να ξεχωρίσει και στο επίπεδο της Ευρωλίγκας, ο Μήτογλου (ακόμη) δεν έχει ανανεώσει το συμβόλαιό του που λήγει το επόμενο καλοκαίρι, ο Καλαϊτζάκης φαίνεται να υπολογίζεται για κάτι περισσότερο από παίκτης ειδικών αποστολών, ο Σαμοντούροβ είναι μια επένδυση με όσο ρίσκο υπάρχει πάντα να μην εξελιχθεί σε αυτό που μπορεί ή αν έχει την προσδοκώμενη πρόοδο να φύγει για το ΝΒΑ, ο Κουζέλογλου αποκτήθηκε για ασφάλεια για να υπάρχουν επαρκείς γηγενείς παίκτες, ενώ ο Μωραΐτης δόθηκε δανεικός για να πάρει παιχνίδια και ίσως να γυρίσει καλύτερος και πιο έτοιμος σε έναν χρόνο.
Με τον Ρογκαβόπουλο να έρχεται έτοιμος στα 24 του, τους Τολιόπουλο και Μήτογλου στην καλύτερη μπασκετική ηλικία, τον Καλαϊτζάκη να προσφέρει σταθερά πράγματα, αλλά και τους Σαμοντούροβ και Αβδάλα (που πάει σε κολέγιο αλλά ο Παναθηναϊκός έχει τα δικαιώματα και τον πρώτο λόγο για το μέλλον του στην Ευρώπη, αν δεν πάει στο ΝΒΑ), ο Παναθηναϊκός έχει έναν ισχυρό και ανανεωμένο ελληνικό κορμό, πλέον όχι για 1-2 ακόμη χρόνια, αλλά σε ορίζοντα πολλών ετών.
ΥΓ: Ιδιαίτερα κρίσιμες είναι οι προσθήκες που απομένουν στη θέση «5» για τον Παναθηναϊκό. Όσο πλήρες κι αν μοιάζει το ρόστερ ως και τη θέση «4», αυτή τη στιγμή η ομάδα του Εργκίν Αταμάν δεν είναι έτοιμη για να κατέβει να παίξει, με τον Λεσόρ να προσπαθεί να επανέλθει από τον τραυματισμό του και το οστικό οίδημα και τους παίκτες που θα τον πλαισιώσουν ακόμη να λείπουν. Μάλιστα, οι ψηλοί που θα αποκτηθούν θα πρέπει πρωτίστως να υπηρετούν περισσότερο το αμυντικό παρά το επιθετικό πλάνο. Ο νέος Παναθηναϊκός δεν θα έχει πρόβλημα στο σκορ, κάθε άλλο! Αντίθετα, βάσει της στελέχωσης που έχει χρειάζεται οι εναπομείνασες προσθήκες να ανταποκρίνονται περισσότερο στο ανασταλτικό κομμάτι.
