By Η ήττα από τη Δανία πόνεσε, αλλά μας άνοιξε τα μάτια. Η Εθνική καλείται να μάθει, να ωριμάσει και να συνεχίσει. Ένα βήμα πίσω, με στόχο να κάνει δύο μπροστά.
Η Εθνική Ελλάδας γνώρισε μια πικρή ήττα από τη Δανία, σε ένα ματς που δεν μοιάζει απλώς με πισωγύρισμα, αλλά με ξαφνική αφύπνιση από ένα όνειρο. Η εικόνα της ομάδας ήταν απογοητευτική, όχι μόνο λόγω του σκορ, αλλά κυρίως λόγω της αδυναμίας να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις ενός αγώνα με χαρακτήρα τελικού.
Το πρόβλημα δεν είναι η ήττα. Το πρόβλημα είναι ο τρόπος. Η Δανία παρουσιάστηκε με πλάνο, πειθαρχία και ωριμότητα. Εμείς, αντιθέτως, μπήκαμε στο γήπεδο σαν να μην είχαμε διαβάσει ούτε το… εξώφυλλο του αντιπάλου! Καμία συνοχή, καμία αντίδραση, καμία αίσθηση του τι σημαίνει να παίζεις για την πρόκριση.
Το πρώτο ημίχρονο ήταν μια αλληλουχία λαθών. Η Εθνική δεν είχε κανέναν παίκτη με εμπειρία να κρατήσει την μπάλα, να πάρει φάουλ, να κόψει τον ρυθμό. Δεν υπήρχε ούτε ένας να στήσει το σώμα του, να προστατεύσει την κατοχή, να δώσει ανάσες. Σε τέτοια ματς, η εμπειρία δεν είναι πολυτέλεια, αλλά προϋπόθεση. Και η απουσία της φάνηκε όσο ποτέ. Ωστόσο, το 0-1 μετά τα πρώτα 45′ έδινε μια ελπίδα. Ήταν σαν να λέει το ματς: «Αν συνέλθεις, μπορείς». Αλλά δεν συνήλθαμε. Το δεύτερο ημίχρονο ήταν συνέχεια της αστοχίας, της αμηχανίας και της έλλειψης αντίδρασης. Το τελικό 0-3 είναι βαρύ, αλλά είναι και δίκαιο.
Οι Σκανδιναβοί ήταν καλύτεροι, πιο διαβασμένοι, πιο αποτελεσματικοί και είχαν την υπεροχή στο μεγαλύτερο μέρος του αγώνα. Η Εθνική είναι, όπως έχουμε πει, μια ομάδα χωρίς εμπειρία. Με αντιπάλους όπως η Δανία, η ομάδα «καταλαβαίνει» και τα όριά της. Απόψε μας μπλόκαραν τους πιτσιρικάδες, νίκησαν κατά κράτος στα χαφ και χτύπησαν με την ταχύτητα και την ποιότητά τους. Δεν είναι θέμα διάθεσης ή ταλέντου, είναι θέμα επιπέδου. Το αποψινό ήταν ένα μάθημα. Καμία ομάδα δεν φτιάχτηκε ή ανέβηκε επίπεδα από τη μια μέρα στην άλλη. Ένα ένα τα κεφάλαια: Πρώτα τις υποδεέστερες ομάδες, μετά τις ισάξιες και κατόπιν τις καλύτερες από εμάς. Επαναλαμβάνω, και το είπαν και οι παίκτες: Διδακτικό το αποψινό. Και για την ομάδα και για τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Προχωράμε χωρίς υπερβολές και χωρίς αναθέματα. Με διαχείριση και διάγνωση των λαθών.
Και τώρα, επιστρέφουμε στη Γλασκώβη, πριν πάμε στην Κοπεγχάγη. Εκεί όπου μια νεανική ενδεκάδα με μέσο όρο ηλικίας 23 ετών μάς έκανε να ονειρευτούμε πριν από λίγο καιρό. Το 0-3 επί της Σκωτίας ήταν μια γιορτή. Αλλά κάθε ματς έχει τις δικές του απαιτήσεις. Και τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου δεν έχουν ΚΑΜΙΑ σχέση με τα παιχνίδια του Nations League. Δεν μπορείς να παίζεις πάντα με το ίδιο στυλ, την ίδια ένταση, την ίδια αφέλεια. Το ποδόσφαιρο δεν είναι πανηγύρι, είναι στρατηγική. Και σήμερα, η στρατηγική μας έλειπε.
Η Εθνική χρειάζεται να μεγαλώσει. Όχι ηλικιακά, αλλά ποδοσφαιρικά. Να μάθει να διαβάζει τα ματς, να προσαρμόζεται, να αντιδρά. Να αποκτήσει ταυτότητα. Η απογοήτευση είναι μεγάλη. Αλλά δεν υπάρχει ακόμη καταδίκη. Τώρα ξεκινάμε…
Comments